Melo: Στη σκια του LeBron

Υπάρχουν παίκτες που όσο ταλαντούχοι και να είναι, πάντα το ταλέντο τους δεν είναι αρκετό για να πάρουν την αναγνώριση που θέλουν. Αυτό διότι πάντα πέφτουν πάνω στους καλύτερους της εποχής τους. Παραδείγματα, ο Drexler στην εποχή του Jordan, o McGrady στην εποχή του Kobe και Lillard στην εποχή του Curry. Όμως κανένας δεν έχει νιώσει το βάρος της σύγκρισης όπως ο Carmelo Anthony.

 Η καριέρα του Melo έχει την αίγλη, τα επιτεύγματα για να θεωρηθεί Hall of Famer όμως λείπει κάτι. Κάτι που ακόμα και στο peak της καριέρας του δεν μπορούσε ποτέ να έχει: Τον τίτλο του καλύτερου. Όχι στη θέση του αλλά και στον κόσμο. Διότι όταν δεν μπορείς να είσαι ο καλύτερος στη θέση σου, δεν γίνεται να είσαι ο καλύτερος του κόσμου. Και όμως είχε αυτές τις προοπτικές ο Melo. Όλα ξεκίνησαν από την πολύ αρχή.

Στο κολέγιο ο Melo ήταν από τους καλύτερους παίκτες. Μια καλαθομηχανή και ένας ικανός ριμπάουντερ ήταν σίγουρο πως ο πρώτος του χρόνος στο κολλέγιο θα ήταν και ο τελευταίος του. Το πρώτο μπαμ έγινε. Ο Anthony με μία εκπληκτική σαιζόν μετρώντας 22 πόντους και 10 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, οδήγησε τις Συρακούσες στον τίτλο. Επιπλέον η διαδρομή του από το κολλέγιο προς το ΝΒΑ ήταν μονόδρομος. Οι Nuggets θα τον επιλέξουν ως το τρίτο νούμερο του Draft και εκεί θα κάνει πράγματα και θαύματα, τουλάχιστον στο ατομικό κομμάτι.

Από τη Ρούκι του σαιζόν μέχρι το 2008 δεν υπήρχαν πολλά πράγματα για να δείξει. Ναι, το επιθετικό του ταλέντο τον καθιστούσε ως έναν από τους καλύτερους σκόρερ του πρωταθλήματος αλλά από ομαδικά επιτεύγματα όχι πολλά. Η συνύπαρξη του με τον Allen Iverson ήταν καταστροφική καθώς η εκρητική προσωπικότητα του Answer σε συνδυασμό με την προσπάθεια του Melo να δημιουργήσει το δικό του όνομα, δεν έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Την επόμενη όμως χρονιά θα κάνει την καλύτερη πορεία της καριέρας του. Θα φτάσει στους τελικούς της Δύσης όπου μετά από μία συγκλονιστική μάχη θα αποκλειστεί από τους μετέπειτα πρωταθλητές Lakers.

Στη τελευταία του χρονιά με τους Nuggets δεν άλλαξαν πολλά πράγματα. Καλές εμφανίσεις, όμως μέχρι εκεί. Το αντίπαλο του δέος, και κολλητός του, LeBron James ακολουθούσε μία σχεδόν ίδια πορεία, με τη διαφορά της μίας εμφάνισης σε τελικούς και τα δύο βραβεία του MVP. Μέχρι που το καλοκαίρι του 2010 άλλαξαν όλα. O LeBron αποφάσισε να πάρει τα ταλέντα του και μεταφερθεί στο Miami δημιουργώντας το Big-3 των James, Wade και Bosh. O Anthony δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Η θέληση του να πάει σε μία ομάδα της Ανατολής, πιο εύκολου δρόμου προς τον τίτλο, αλλά και έναν τρόπο να αποδείξει ότι είναι στο ίδιο επίπεδο και αν όχι καλύτερος από τον LeBron, ζητάει ανταλλαγή και μετά από μήνες υπομονής πηγαίνει στους Knicks παρέα με τον Amare Stoudemire. Έχοντας πλέον έναν σταρ δίπλα του, ο Melo πίστευε πως ήταν πλέον στο κατάλληλο περιβάλλον για να νικήσει. Η κατάληξη ωστόσο για μία ακόμα φορά δεν ήταν η ιδανική.

Τις πρώτες δύο χρονιές θα αποκλειστούν από τους Celtics και τους Heat, ενώ το 2013 θα φτάσουν κοντά στους τελικούς της Ανατολής, όπου θα αποκλειστούν όμως από τους Pacers των George, Stephenson και Hibbert. Aπό την άλλη πλευρά ο LeBron θα κατακτήσει δύο πρωταθλήματα και θα κερδίσει δύο ακόμα τίτλους MVP. Σιγά, σιγά η συζήτηση ξεκίνησε να παίρνει διάφορες διαστάσεις. Ο κόσμος άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη του στον 36χρονο σταρ, φήμες περί προβλημάτων νοοτροπίας άρχισαν να εμφανίζονται καθώς με τα χρόνια αδυνατούσε να προσαρμόσει τον τρόπο παιχνιδιού του με τα θέλω των ομάδων του. Και όσο ο LeBron κέρδιζε κάνοντας τους συμπαίκτες του καλύτερους, παίζοντας μπάσκετ με τον σωστό τρόπο, ο Melo, κολλημένος στην δικιά του νοοτροπία, έμενε πίσω.

Αυτό επηρέασε τον Melo πολύ. Οι Knicks τα επόμενα χρόνια δεν θα μπουν στα playoffs, η χρονιά του στους Thunder θα αποδειχθεί καταστροφική και οι Rockets θα τον αποδεσμεύσουν μετά από εννέα παιχνίδια. Τα πράγματα δεν έδειχναν καλά για τον ίδιο. Σε συνέντευξη του στο ESPN το μόνο που ζητούσε ήταν η ευκαιρία να παίξει μπάσκετ και να δείξει τι αξίζει. Ο LeBron από την άλλη συνέχιζε την τρομερή του πορεία με οχτώ συνεχόμενους τελικούς.

Οι Blazers, έχοντας κάνει ένα πολύ κακό ξεκίνημα, θα πάρουν το ρίσκο και θα προσθέσουν τον Melo στο ρόστερ του. Δεν θα το μετανιώσουν. Σε μια περίεργη σαιζόν, λόγω πανδημίας, ο Melo θα φανεί άξιος συμπαραστάτης των Lillard και McCollum, αριθμώντας 15.4 πόντους και 6 ριμπάουντ σε 58 παιχνίδια κανονικής περιόδου και και 15 πόντους και 5 ριμπάουντ στα playoffs.

Ο Melo βρήκε πλέον την ηρεμία του στους Blazers. Μια ηρεμία που άξιζε, μετά από όλα αυτά που άκουσε. Κέρδισε το σεβασμό των φίλων του μπάσκετ ξανά, ήταν καταλύτης στο να περάσουν οι Blazers στα playoffs και δείχνει να έχει βρει το μέρος για τη δύση της καριέρας του. Ο Melo στο τέλος της ημέρας είχε ένα μεγάλο βαρίδιο στον ώμο του. Μία συνεχή προσπάθεια να αποδείξει στον κόσμο πως βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τον LeBron προσπαθώντας να παίξει το παιχνίδι του αλλά παράλληλα χάνοντας την επαφή με την πραγματικότητα του μπάσκετ. Όλο αυτό του στέρησε πολλά. Καλύτερα χρόνια καριέρας, καλύτερες ομάδες (Bulls 2015) και πιθανόν περισσότερες ατομικές διακρίσεις π.χ ένα βραβείο MVP.

H ανανέωση του συμβολαίου του με την παρέα του Lillard αφήνει μόνο χαρά στις σκέψεις των απλών φιλάθλων. Μέχρι το τέλος της καριέρας του ελπίζουμε να έχει βρει την ηρεμία του και να έχει την πεποίθηση πως έχει δημιουργήσει τη δική του κληρονομιά. Την κληρονομιά ενός παίκτη που χωρίς καμία αμφιβολία θα θυμόμαστε όλοι.