Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΟΥ PALATRUSSARDI

Ο Δάντης, ο δημιουργός της Θείας Κωμωδίας όταν περιγράφει το ταξίδι του στην Κόλαση, αναφέρει στο τρίτο άσμα τους ακόλουθους στίχους... "Όσοι εισέρχεστε, εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα".

Δεν ξέρω αν κάποιος απο την ομάδα του Άρη είχε διαβάσει το αξεπέραστο έργο του μεγάλου Φλωρεντίνου ποιητή αλλά αν το είχε κάνει, ίσως να ήταν περισσότερο ψιλιασμένος για αυτό που θα αντιμετώπιζε ο πρωταθλητής Ελλάδος στο Μιλάνο εκείνο το κρύο βράδυ της 6ης Νοεμβρίου 1986.

Οι Θεσσαλονικείς ταξίδεψαν στο Μιλάνο για να υπερασπιστούν το +31 του πρώτου αγώνα, αποτέλεσμα που είχε σοκάρει ολόκληρη τη μπασκετική Ευρώπη και περισσότερο απο όλους το "θύμα", την πρωταθλήτρια Ιταλίας Τρέϊσερ. Αυτή η ταπεινωτική ήττα όμως ενεργοποίησε τον εγωισμό και τους μηχανισμούς άμυνας των Ιταλών σε όλα τα επίπεδα. Την εβδομάδα που ακολούθησε του θριάμβου του Άρη στο Αλεξάνδρειο, ο Πίτερσον με τον Καζαλίνι πονοκεφάλιαζαν ψάχνοντας τον τρόπο για να σταματήσουν τον Γκάλη.

Τελικά τον βρήκαν ανασύροντας απο το συρτάρι μια παλιά ιταλική συνταγή, την άμυνα ζώνης 1-3-1 την περίφημη Aquila (Αετός). Όσο για την επίθεση; Εκεί θα καθάριζε ο Μάκαντου που σοκαρισμένος και αυτός απο το αποτέλεσμα της Θεσσαλονίκης έπιασε τον προπονητή του την παραμονή του αγώνα και του είπε "Κοουτς δεν με ενδιαφέρει αν θα βάλω 30 πόντους. Θέλω να παίξω άμυνα, να πάρω ριμπάουντ, να κάνω κοψίματα".

Είπαμε όμως πως οι Ιταλοί προετοιμάστηκαν σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στο γηπεδικό. Η πόλη του Μιλάνο περίμενε όσο τίποτα άλλο αυτόν τον αγώνα και η διοίκηση φρόντισε να τους "φανατίσει" με συνεχείς ανακοινώσεις στον Τύπο και την τηλεόραση αλλά και εξασφαλίζοντας την προσέλευση των οπαδών στο Paladrussarti ρίχνοντας τις τιμές των εισιτηρίων.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα 9.000 Ιταλοί να κρέμονται σαν τα τσαμπιά απο τις εξέδρες του γηπέδου και να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που θύμιζε κατά πολύ την περιγραφή του Δάντη. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Άρης μπήκε στο παρκέ με σαφή στόχο να κοντρολάρει τον ρυθμό και να υπερασπιστεί τη διαφορά του πρώτου αγώνα. Μέχρι το ημίχρονο όλα κυλούσαν φυσιολογικά και προβλεπόμενα. Η διαφορά ήταν εντός ορίων (14 πόντοι) και ο Άρης έπρεπε μόνο να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο. Και γύρω στο 24ο λεπτό με ένα καλάθι του Μπαρνιά, η διαφορά εκτοξεύθηκε στους 25 και οι Ιταλοί ούρλιαζαν σαν τρελοί στην κερκίδα. Το ματς ξέφυγε απο τα χέρια των παιχτών του Άρη, ο Γκάλης ήταν εντελώς αποκομμένος, οι εξέδρες φλέγονταν και το παρκέ κατηφόρισε.

Ο Αμερικανός Τζάκσον που ήταν ο μόνος που πάλευε χρεώθηκε με φάουλ, ο Σούμποτιτς τραυματίστηκε και αποχώρησε, οι διαιτητές έκαναν τα στραβά μάτια όταν ο Μενεγκίν "δοκίμαζε" τους αγκώνες του, ο Ντ'Αντόνι έτρεχε σαν να μην υπήρχε αύριο και χωρίς να το καταλάβουν οι παίχτες του Άρη, με δύο βολές του Ρομπέρτο Πρεμιέρ η διαφορά πήγε στους 34 λίγο πριν το τέλος. Μέχρι τη λήξη τίποτα δεν άλλαξε και το θαύμα που ζητούσαν οι Ιταλοί, αυτό που έμεινε στην ιστορία ως Miracolo di Palatrussardi είχε ολοκληρωθεί.

Και ενώ στο Μιλάνο πανηγύριζαν δικαίως, στη Θεσσαλονίκη έψαχναν να βρουν τι έγινε και χάθηκε αυτή η ευκαιρία, το ερωτηματικό "Τι πήγε στραβά" αιωρούνταν πάνω απο το κιτρινόμαυρο στρατόπεδο. Ο Ιωαννίδης αφού τα έβαλε με τη διαιτησία που άφησε το σκληρό παιχνίδι της Τρέϊσερ, άφησε υπόνοιες για ρίψη κάποιου υγρού στον καφέ των παιχτών του και το δικαιολόγησε φέρνοντας ως παράδειγμα τον Τζάκσον και την ενέργεια που έβγαλε στον αγώνα, σε αντίθεση με την υποτονική εμφάνιση των υπολοίπων. Ακούστηκαν και άλλα, υποστηρίχθηκαν πολλά. Πως υπήρξε συμφωνία μεταξύ Άρη, FIBA και Τρέϊσερ για πρόκριση των οικονομικά επιφανέστερων Ιταλών με αντάλλαγμα την σίγουρη παρουσία την επόμενη χρονιά στο διευρυμένο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ότι οι δύο ομάδες συμφώνησαν μεταξύ τους γιατί ο Άρης δεν ήταν έτοιμος να παίξει στην τελική φάση των 6 εκείνη τη σεζόν, πως μεσολάβησε Έλληνας παράγοντας και άλλα τερατώδη με τα περισσότερα να ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας.

Κατά τη γνώμη μου η απάντηση ήταν απλή και χωρίς καμία υποψία σκανδάλου. Ο Άρης έπεσε θύμα της απειρίας του και της λανθασμένης τακτικής προσέγγισης του αγώνα. Η Τρέϊσερ ήταν η πιο έμπειρη ομάδα της Ευρώπης, με παίχτες μπαρουτοκαπνισμένους, βετεράνους με παραστάσεις απο μεγάλους αγώνες. Ο Μάκαντου είχε συμβόλαιο 400.000 δολλαρίων, ο Τζάκσον πληρωνόταν με τον αγώνα. Οι Ιταλοί έπαιζαν με το μαχαίρι στα δόντια και εκμεταλλευόμενοι την έδρα τους έφτασαν σε μία ιστορική ανατροπή, συνέχισαν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών μέχρι τον τελικό της Λωζάνης και την κατάκτηση του.

Και ο Άρης; Αυτή η τραγική εμφάνιση συσπείρωσε την ομάδα, την ατσάλωσε και τον επόμενο Οκτώβριο ο "Αυτοκράτορας" ρίχτηκε στη μάχη για την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ της Γάνδης πολύ πιο έμπειρος και έτοιμος. Πάντα όμως θα υπάρχει αυτό το αν για να ρίχνει τη σκιά του στην ένδοξη ιστορία του Άρη όλων των Ελλήνων...