Ο ΖΑΡΚΟ ΚΑΙ Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Κατά τη διάρκεια της μνημειώδους καριέρας του, ο Ζάρκο αγωνίστηκε ως οικοδεσπότης και αντίπαλος σε αρκετά γήπεδα που χαρακτηρίζονταν ως καυτές έδρες. Σε κάποια χειροκροτήθηκε και γνώρισε την αποθέωση, σε άλλα υβρίστηκε και χλευάστηκε.

Ήταν όμως στις 8 Δεκεμβρίου του 1992 η νύχτα που ένιωσε το μίσος να πλανάται στον αέρα, τους κάποτε συμπατριώτες του να του "εύχονται" τα χειρότερα, να κάνουν ο,τι μπορούν ώστε να περπατήσει στην Κόλαση. Ο Ολυμπιακός που είχε επιστρέψει μετά απο χρόνια στο Κύπελλο Πρωταθλητριών κληρώθηκε στον ίδιο όμιλο με τους Κροάτες της Ζαντάρ και το ταξίδι στις Δαλματικές ακτές εν μέσω της εμφύλιας σύρραξης πονοκεφάλιαζε τον Ιωαννίδη περισσότερο απο το αγωνιστικό κομμάτι.

Και είχε απόλυτο δίκιο ο Ξανθός αφού η πόλη βρισκόταν στο επίκεντρο των συγκρούσεων μεταξύ Κροατών και Σέρβων με τους Κυανόκρανους του ΟΗΕ να προσπαθούν ανεπιτυχώς να επιβάλουν την τάξη. Ο Ολυμπιακός αιτήθηκε στη FIBA την διεξαγωγή του αγώνα σε άλλη πόλη ή χώρα αλλά τα μεγάλα κεφάλια της Ομοσπονδίας εκώφευσαν και υπό την απειλή της τιμωρίας υποχρέωσαν τους Ερυθρόλευκους να πέσουν στη φωτιά.

Αυτό που συνάντησε η αποστολή ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους και σίγουρα εμπειρία ζωής. Οι Κροάτες ήθελαν να βροντοφωνάξουν την ύπαρξη τους ως αυτόνομο έθνος αλλά ήταν και αποφασισμένοι να κάνουν τη ζωή δύσκολη σε αυτούς που έβλεπαν ως εχθρούς και στο πρόσωπο τους επιθυμούσαν την εκδίκηση για τα δεινά του πολέμου. Αυτός που εξαρχής συγκέντρωσε πάνω του τα πυρά, ήταν ο Πάσπαλι ως ο πιο γνωστός και προβεβλημένος απο την σέρβικη παροικία του Ολυμπιακού (αν και γεννημένος και μεγαλωμένος στο Μαυροβούνιο το οποίο εκείνη την εποχή δεν ήταν ακόμα ανεξάρτητο κράτος αλλά μέρος της Σερβίας) ενώ ο Τάρλατς με τον Τόμιτς αντιμετωπίστηκαν με αδιαφορία.

Τα μαρτύρια για τον Ζάρκο ξεκίνησαν με το καλημέρα και την άφιξη του στο αεροδρόμιο . Την ώρα που οι συμπαίκτες του μετέβαιναν στο ξενοδοχείο, ο ίδιος με την δικαιολογία του ελέγχου διαβατηρίων κρατήθηκε απο την Κροατική αστυνομία σε μια αποθήκη για ώρες και δέχθηκε έναν λυσσαλέο πόλεμο νεύρων φτάνοντας στο σημείο να ανακριθεί απο τις αρχές. Όταν οι Κροάτες εδέησαν να τον αφήσουν να φύγει, πήγε κατευθείαν στο ξενοδοχείο που κατέλυε η αποστολή της ομάδας ονόματι Κολοβάρε, θέλοντας να ηρεμήσει σωματικά και ψυχολογικά χωρίς όμως να το καταφέρει αφού οι πυροβολισμοί και οι εχθροπραξίες συνεχίζονταν ολημερίς και ολονυχτίς.

Το επόμενο βράδυ, ένας Ζάρκο που έσερνε το κορμί του μπήκε στο παρκέ του Jazine που κόχλαζε απο 5.000 αφηνιασμένους Κροάτες που η μοναδική τους έννοια ήταν να κάνουν τον βίο αβίωτο στον μισητό εχθρό. Με συνθήματα των Ουστάσι, βρισιές, κατάρες και φτυσίματα τα κατάφεραν μια χαρά όπως δείχνουν και οι μόλις 11 πόντοι που πέτυχε το βαρύ πυροβολικό των Πειραιωτών όντας φάντασμα του συνηθισμένου του εαυτού.

Η Ζαντάρ νίκησε με δυσκολία τον Ολυμπιακό με 86-77, η ήττα έφερε αναστάτωση στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο αφού ήταν η τέταρτη συνεχόμενη αλλά μετά απο αυτό το παιχνίδι η ομάδα δεν κοίταξε ξανά πίσω, πέτυχε εφτά νίκες και προκρίθηκε στα προημιτελικά. Ηγέτης; Ποιος άλλος απο τον άνθρωπο με το νούμερο 8 που ξόρκισε τον εφιάλτη του Ζαντάρ παίρνοντας για άλλη μια φορά την ομάδα στις πλάτες του.

Πιστεύω όμως πως πάντα θυμάται εκείνη τη νύχτα που τα χρόνια της αγάπης νικήθηκαν απο το μίσος της στιγμής...