ΧΡΟΝΟΣ Ο ΠΑΝΔΑΜΑΤΩΡ. ΧΡΟΝΟΣ Ο ΝΙΚΗΤΗΣ.

Τα πάντα στη ζωή έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Ακόμα και όταν έχουμε την αίσθηση πως ο πανδαμάτωρ Χρόνος ξέχασε, εκείνος απλά κουρνιάζει μεσα στη φωλιά της αιώνιας υπομονής του. Γιατί ξέρει πως αυτός θα είναι ο νικητής, ξέρει πως ακόμα και αν χρειαστεί να περιμένει λίγο παραπάνω, εκείνος που κυνηγάει θα αναγκαστεί να παραδοθεί.

Ακόμα όμως και στον αδυσώπητο γέροντα με τα πάλευκα μαλλιά, δεν άρεσε αυτή η κατάληξη. Τον αγαπούσε αυτόν τον άνθρωπο που πολλές φορές έκανε ακόμα και τον ίδιο να αναρωτιέται για το αν είναι θνητός, αν κάποια στιγμή θα κουραστεί. Ο καιρός περνούσε και αυτός συνέχιζε στον ίδιο ρυθμό να ξεσηκώνει τις εξέδρες, να παίρνει ένα έθνος στις πλάτες του, στα 30 και στα 32 ήταν καλύτερος απο ότι ήταν στα 25, φαινόταν ανίκητος. Όταν έφτασε στα 35 κάποιοι είπαν πως μέχρι εδώ ήταν, έπρεπε να κάνει πια στη άκρη. Ακόμα και ο Χρόνος το πίστεψε αλλά εκείνος δεν ήταν έτοιμος να πει το αντίο.

Πήγε αλλού, ξεκίνησε απο την αρχή θέλοντας να αποδείξει στους αμφισβητίες πως δεν είναι τελειωμένος, πως ακόμα είναι ο βασιλιάς. Τα κατάφερε και εκεί όταν πια δίπλα στο όνομα του αναγραφόταν ο αριθμός 37. Ήταν απλά ένας αριθμός, άλλωστε δεν σκόπευε να μείνει για πολύ ακόμα. Ήθελε μόνο μια τελευταία ίσως ευκαιρία για να διεκδικήσει αυτό που κυνήγησε με μανία όταν ήταν πιο νέος. Αυτή ήταν η συμφωνία που έκαναν οι δυο τους και ήταν έτοιμος να την τηρήσει.

Δεν πρόλαβε, ειπώθηκαν λόγια που δεν έπρεπε να ειπωθούν, έγιναν πράξεις που δεν έπρεπε να γίνουν. Ο Χρόνος ήταν εκεί και τον συνόδευσε μέχρι το ταξί, ήταν εκεί και τον κοιτούσε στοργικά όταν έγραψε σε εκείνο το χαρτί πως "Φεύγω απο το άθλημα που αγάπησα πικραμένος, με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν πως μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες". Γιατί τελικά αυτό ήταν που χρειαζόμασταν περισσότερο απο εκείνον. Λίγο Χρόνο παραπάνω για να προλάβουμε να δημιουργήσουμε καινούριες αναμνήσεις...

Στις 29 Σεπτεμβρίου, ο Νίκος Γκάλης, νικήθηκε από τον μόνο αντίπαλο που μπορούσε να τον κερδίσει. Νικήθηκε από τον χρόνο...