Ιστορια μιας φωτογραφιας: Το draft του 1969

Υπάρχουν κάποιες στιγμές και ημερομηνίες οι οποίες αποτελούν σταθμό στην ιστορία των ομάδων που αφορούν αλλά και του ιδίου του μπάσκετ. Για τους Suns και τους Bucks, η πιο σημαντική ίσως ημερομηνία στην ιστορία τους ήταν εκείνη της 19^ης Μαρτίου του 1969. Για του Suns με αρνητικη χροιά, ενώ για τους Bucks, με την θετικότερη της ιστορίας τους, καθώς πως αλλίώς μπορεί να χαρακτηριστεί η μέρα στην οποία αποφασίστηκε το ποιά ομάδα θα επιλέξει πρώτη στο draft του 1969, έχοντας ως σίγουρο λάφυρο τον κορυφαίο παίκτη των κολλεγιών, για χάρη του οποίο απαγορεύτηκαν τα καρφώματα, τον Lew Alcindor. Και φυσικά οι Bucks, οι οποίοι ήταν οι μεγάλοι κερδισμενοι, καθώς ήταν ο πρώτος και ο τελευταιος που τους οδήγησε στην γη της επαγγελίας, της κατάκτησης ενός πρωταθλήματος, ενώ οι Suns έμειναν με την αναμονή. Με την αναμονή είμάστε βέβαια και όλοι εμείς οι Έλληνες, οι οποίοι αναμένουμε τον δικό μας Γιάννη, να γίνει ο δεύτερος Μωησής των Ελαφιών, αλλά αυτό είναι άσχετο με το θέμα μας.

Το συνέβη λοιπόν εκείνη την ημέρα? Στο μακρινό 1969, δεν υπήρχε ακόμη η λοταρία στο ΝΒΑ, η οποία μπήκε αρκετά χρόνια αργότερα και είχε ως πρώτο επιλεχθέντα παίκτη στην ιστορία της, τον Patrick Ewing το 1985. Αλλά και αυτό είναι άσχετο με το θέμα μας.  Ποια ήταν λοιπόν η διαδικασία? Οι δύο χειρότερες ομάδες από Ανατολή και Δύση, πολύ απλά στρίβανε ένα κέρμα και όποια κέρδιζε έπαιρνε το νούμερο 1. Οι Suns για να αποφασίσουν εάν θα πήγαιναν με την κορώνα ή γράμματα, έβαλαν τον κόσμο να ψηφίσει, έτσι ώστε πέρα από την εμπλοκή του, να αποφύγουν την πλήρη ανάληψη της ευθύνης από έναν και μόνο άνθρωπο. Τα πράγματα για τους Bucks ήταν πολύ πιο εύκολα, αφού ως η ομάδα με το δεύτερο χειρότερο ρεκόρ χρειαζόταν απλά να περιμένουν τους Suns. Ο κόσμος απεφάνθη, η επιλογή έγινε, το κέρμα προσγειώθηκε στο χέρι του κομισαρίου Κένεντι, ο οποίος μέσω τηλεφώνου, καθώς δεν ήταν κανείς παρόν στην διαδικασία, απεφάνθη πως νικητές ήταν οι Bucks.

 Οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί του ιδιοκτήτη των Bucks ,αν και ελαφρώς επικίνδυνοι, αποδείχτηκαν δικαιολογημένοι, καθώς το πολύτιμο λάφυρο ήταν δικό του. Ή μάλλον σχεδόν δικό του, καθώς καμά φορά για να γραφτεί η ιστορία απαιτείται η συνδρομή πολλών διαφορετικών μικρών παραγόντων, τους οποίους βέβαια όταν γνωρίζουμε πιο λεπτομερώς νιώθουμε λίγο σαν σκηνοθέτες επιπέδου Fincher που ακολουθεί την τεχνική της ανάποδης εξιστόρησης της ταινίας του.

Γιατί όμως αν και είχαν το νούμερο 1 στο draft δεν ήταν σίγουροι για τον ταλαντούχο γίγαντα? Βρισκόμαστε στο 1969, το ΝΒΑ είναι η κυρίαρχη λίγκα στις ΗΠΑ, αλλά δεν είναι η μοναδική επαγγελματική. Κάθε άλλο, καθώς τα τελευταία χρόνια έχει κάνει την εμφάνισή της μία θεαματική λίγκα, με πολύχρωμη μπάλα, η οποία «κλεβει» τα ταλέντα του ΝΒΑ υποσχόμενη υπέρογκα ποσά, με αποπληρωμή μέχρι και σε βάθος 20ετίας. Ο Lew Alcindor, μετέπειτα Kareem Abdul Jabaar, πάντα στην ζωή του ήθελε να παίξει ή στην Νέα Υόρκη, ή στο Los Angeles. Η Νέα Υόρκη, διαθέτει μία ομάδα στην ΑΒΑ League (των ΗΠΑ, όχι της Αδριατικής), τους New York Nets,  η οποία είναι διατεθημένη να τον υπογράψει. Ο Lew, μαζί με τον ατζεντη του αποφασίζουν να μην μπουν σε διαδικασία πλειστηριασμού, και να δώσουν την ευκαιρία στις ομάδες να κάνουν μόλις από μία πρόταση. Η μεγαλύτερη κερδίζει. Προς μεγάλη απογοήτεση του Kareem, οι Bucks, θα προσφέρουν μεγαλύτερο ποσό από τους Nets. Ο νεαρός γίγαντας θα δώσει τον λόγο του και έτσι θα μετακομίσει στο δυσσάρεστο Milwaukee, ακόμη και αν η δεύτερη πρόταση των Nets, η οποία κατέφτασε μερικά λεπτά αργότερα, ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη από την πρώτη. Ο λόγος ήταν πιο σημαντικός από οτιδήποτέ άλλο όμως εκείνη την στιγμή.

Και εδώ είναι που οι μικρές λεπτομέριες μπαίνουν σιγά σιγά στην θεση τους εκ νέου. Μπορεί την στιγμή που ο Kareem έκανε την επιλογή να αρνηθει την μεγαλύτερη πρόταση των Nets επειδή είχε δώσει τον λόγο του, να μην σκεφτόταν τον μεγαλύτερο μέντορα της ζωής του, τον John Wooden, όμως στα  4 χρόνια συνύπαρξής του είχε ήδη πολλές φορές ακούσει την ιστορία του "πως ο Coach Wooden είχε γίναι προπονητής στο UCLA", με το οποίο μεγαλούργησε και έγινε ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία των κολλεγιακών. Και η ιστορία του δεν ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν του Kareem.  Όντας νέος ο Wooden, πάντα ήθελε να πάει στην Minessota, και ακόμη πιο πολύ το ήθελε η πολυαγαπημένη του γυναίκα, η Nellie. Ο κόουτς είχε πρόταση τόσο από την Minessota, όσο και απο το UCLA, όμως είχε θέσει έναν όρο. Να μπορεί να πάρει μαζί του και τον βοηθό του. Το UCLA συμφώνησε σχετικά εύκολα. Η Minessota, ζήτησε μερικές μέρες περιθώριο. Κανονισανε να μιλήσουν μία συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Πρώτα θα μιλούσε ο Wooden με την Minessota, και ανάλογα με την απάντησή της πρώτης επιλογής του, μια ώρα αργότερα θα απαντούσε στο UCLA. Μόνο που στην Μινεσότα την ώρα που έπρεπε να καλέσει, ξέσπασε μία άγρια καταιγίδα και έπεσαν οι γραμμές. Το UCLA κάλεσε στην ώρα του. Ο Wooden συμφώνησε μαζί τους, θεωρώντας ότι η Minessota δεν θα καλέσει και έχει χάσει το ενδιαφέρον της. Λίγα λεπτά μετά την συμφωνία, ο υπεύθυνος της Minessota τον κάλεσε για να του προσφέρει τριετές συμβόλαιο για εκείνον και τον βοηθό του. Ο Wooden πάντα ήθελε να πάει στην Minessota. Όμως είχε δώσει τον λόγο του. Ο Lew πάντα ήθελε να παίξει στην Νέα Υόρκη. Όμως είχε δώσει τον λόγο του.

Και κάπως έτσι, ένα κέρμα που έπεσε με την πλευρά που έπρεπε, μια καταιγίδα στην Μινεσότα και οι ηθικές διδαχές ενός κορυφαίου παιδαγωγού των πάγκων, έδωσαν το πρώτο και μοναδικό πρωτάθλημα στην ιστορία των Bucks. Την σχέση Kareem-Wooden θα την αναλύσουμε ενδελεχώς σε πολλά κείμενά μας, καθώς είναι η πιο σημαντικη σχέση παίκτη προπονητή στην σύγχρονη ιστορία του μπάσκετ. Kαι απο εκείνες που πρέπει τόσο μα τόσο πολύ να ειπωθούν στην σημερινή εποχή της απουσίας μεντόρων και σεβασμού. Όσον αφορά τους Bucks?Σας είπα αναμένουμε το δεύτερο αλλά χωρίς να ελπίζουμε, καθώς όπως έλεγε και ο κόουτς Wooden, "η ελπίδα είναι για εκείνους που δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένοι". Όμως σε κάθε περίπτωση, από την πλευρά μου, δεν μου ήταν δυνατό να συγκρατήσω την όρεξή μου να βάλω σην πραγματική σειρά τα γεγονότα που οδήγησαν σε εκείνον τον πρώτο τίτλο. Το draft της 7^ης Απριλίου του 1969 που ακολούθησε, δεν είχε παρα τυπικό χαρακτήρα, και μία νομοτελιακή υποχρέωση να ακολουθήσει το πεπρωμένο του. Και αυτή η φωτογραφία, της οποία την ιστορία διηγούμαστε, υπάρχει απλά για να θυμιζει όλα τα παραπάνω.