Καριμ και Γουντεν χερι χερι: Η ιστορια μιας φωτογραφιας

"Μερικά χρόνια νωρίτερα υπέγραφα αυτόγραφα για μια εκδήλωση στην Βιρτζίνια. Εκατοντάδες ανθρώπων περίμεναν να με χαιρετήσουν και να μου μιλήσουν έστω και για μερικά δευτερόλεπτα. Εμένα αυτό πάντα με έκανε να νιώθω άσχημα. Ενώ ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου, ένας τύπος με καπελο των Lakers με πλησίασε και άφησε πάνω στο τραπέζι μου δύο φωτογραφίες δίπλα δίπλα. Τις ήξερα, τις ειχα ξαναδεί και τις δύο, αλλά όχι διπλα δίπλα. Η καρδιά μου ένιωσε κάτι πολύ δυνατό.

Στην μία, ασπρόμαυρη, βρισκόμαστε στο κέντρο του γηπέδου του ολοκαίνουργιου τότε Pauley Pavilion, το 1966. Ο κόουτς Wooden, είναι νέος και εύρωστος, φορώντας ένα σκούρο κουστούμι και γραβάτα. Μοιάζει σαν πλανόδιος ιεροκύρηκα απο μία άλλη εποχή. Εγώ φοράω μια μπλούζα της προπόνησης του UCLA και ξέρω ότι η φωτογραφία είναι από το 1966 από τον τρόπο που έχω τα μαλλιά μου. Δεν θα μπορούσα να μαντέψω ούτε καν την δεκαετία από την εμφάνιση του κόουτς. Ήταν ίδιος όπως πάντα.

Η δεύτερη, μια έγχρωμη φωτογραφία, είμαστε και πάλι στο Pauley Pavilion το οποίο πλέον έχει πάρει το όνομά του Coach Wooden και την γυναίκας του Nellie. Ήταν το 2007, μετά από έναν αγώνα. Περπατάμε χέρι-χέρι προς την έξοδο του γηπέδου. Φοράει και πάλι ένα μαύρο κουστούμι το οποίο μοιάζει τόσο μεγάλο γι αυτόν, αλλά αντί για μια κανονική γραβάτα φοράει μία bolo, με μία μεγάλη τιρκουάζ πέτρα στον λαιμό.Τις φορούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του γιατί λάτρευε τα western, τα οποία πολλές φορές βλέπαμε και μαζί.

Πλησίασα την φωτογραφία στο πρόσωπό μου, προσπαθώντας να γυρίσω τον εαυτό μου πίσω στον χρόνο σε εκεινη την μοναδική στιγμή. Έδειχνε τόσο εύθραυστος, γέρνωντας στο μπαστουύνι του, φτάνωντας ίσα ίσα μέχρι τον αγκώνα μου. Όμως και πάλι, έχει αποφασιστικότητα και μία σταθερότητα στο βλέμμα του. Το θυμάμαι σαν τώρα, που περπατούσα μετά τον αγώνα για να βγω από το γήπεδο, σκυφτος σαν να αγνοούσα τους πάντες γύρω μου. Ήξερα ότι αν έκανα κάτι διαφορετικό θα μαζευόταν ένα πλήθος γύρω μου. Ήταν ο μόνος τρόπος να καταφέρω να φτάσω στο αυτοκίνητό μου σχετικά σύντομα. Μα τότε, άκουσα την φωνή του

«Ε Καρίμ», γύρισα με μία γκριμάτσα στο πρόσωπό μου,

«Κόουτς» του απάντησα «Πως είσαι?»

Έσκυψα για να τον αγκαλιάσω, αλλά αντί αυτού μου έσφιξε το χέρι. Το χέρι του μέσα στο δικό μου ήταν σαν ένα παιδικό χέρι.

«Είμαι καλά» μου είπε, και πρόσθεσε σχεδόν απολογιτικά « Μπορείς να με βοηθήσεις λιγάκι σε παρακαλώ?»

Δεμ κρατούσε το χέρι μου μόνο από στοργή, αλλά με χρειαζόταν για να τον βοηθήσω να βγει από το γήπεδο και με εμπιστευόταν ότι δεν θα κάνω μεγάλο θέμα.

«Σίγουρα κόουτς» του απάντησα, σαν να το είχαμε κάνει ήδη εκατοντάδες φορές αυτό το πράγμα.

Περπατήσαμε μαζί μέχρι την έξοδο, και οι φίλαθλοι θα φώναζαν είτε εμένα, είτε τον κόουτς αλλά κανείς τους δεν θα μας πλησίαζε για να μπερδέψει την στιγμή. Οι πραγματικοί φίλαθλοι έχουν μια 6^η αίσθηση σε αυτά τα θέματα. Περπατήσαμε μαζί μέχρι την φυσούνα, όπου η κόρη του τον περίμενε. Την αγκάλιασα, αγκάλιασα και τον κόουτς λιγο πιο προσεκτικά και αποχειρετιστήκαμε. Ήταν η τελευταία φορά που βρεθήκαμε στο γήπεδο μαζί.

Οι φωτογραφίες μόνο τυχαίες δεν μπορεί να είναι. Ή μάλλον αν και τυχαίες είναι ενδεικτικές. Στην πρώτη είμαστε μάυρο και άσπρο. Ένας συνδιασμός με αμοιβαίο σεβασμό αλλά και διαφορές. Τις έντονες διαφορές του χαρακτήρα μας και κυρίως της καταγωγής μας. Στην δεύτερη, με τα ζεστά και πλούσια χρώματα, μπορείς να καταλάβεις την ζεστασιά της πολύχρονης και βαθιάς φιλίας. Μπορεί να φαίνεται ότι εγώ τον οδηγώ κάπου, αλλά στην πραγματικότητα μου έχει δώσει τόσα πολλά, που ακόμη και αν εγώ έχω τον ρόλο του οδηγού, πατάω πάνω στις πατημασιές που έχει ήδη αφήσει για μένα.

Στην διαδρομή για το σπίτι, φοβήθηκα ότι θα ήμουν θλιμμένος και έβαλα λιγη μουσική για να με χαλαρώσει. Αλλά δεν ήμουν. Αντίθετα αισθανόμουν τόση ευχαρίστηση που μπόρεσα έστω και για λίγο να είμαι εκεί για τον κόουτς, με τον τρόπο που αυτός είχε υπάρξει για μένα τόσε πολλές φορές. Να τον βοηθήσω να διασχίσει ένα γήπεδο με τον σωστό τρόπο. Ένιωθα στοργή, ένιωθα τρυφερότητα, αλλά όχι λύπηση ή οίκτο. Χαμογελούσα."

( Αυτό το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Kareem για τα 50 χρόνια φιλίας του με τον John Wooden. Στην πραγματικότητα τα θυμάται λίγο λάθος, καθώς η δεύτερη φωτογραφία είναι όντως από τις 24 Φεβρουαρίου του 2007 και την εκδήλωση για τα 40 χρόνια από το πρωτάθλημα του 1967, αλλα ή πρώτη φωτογραφία είναι από τις 21 Μαρτίου του 1969, και όχι του 1966, από μια προπονηση κοντά στους αγώνες του τελικού τουρνουά)