ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΟΥΤ ΤΟΥ ΜΑΙΚΛ ΚΑΙ Ο ΜΑΓΟΣ DEAN SMITH

O Dean Smith ήταν ένα σπουδαίος τύπος και ίσως γι αυτό θα ήθελα σε μία ιστορία που είναι ξεκάθαρα του MJ να μην είναι μόνο ο Air πρωταγωνιστής. Πολλοί τον θεωρούν τον κορυφαίο που έχει προπονήσει ποτέ στα κολλέγια και δεν μπορώ να βρω ένα στιβαρό επιχείρημα για να τους αντικρούσω. Το recruiting του ήταν μνημειώδες αν και μερικές φορές χρειαζόταν και λίγη τύχη. Το καλοκαίρι του 1981 η τύχη ήταν με το μέρος του αφού ο νεαρός Michael Jordan δεν θα μπορούσε να πάει σε κανένα άλλο κολλέγιο πέρα από το δικό του. Ήταν θέμα σωβινισμού μάλλον. Ένα Michael ο οποίος είχε χαρακτηριστεί ως late bloomer. Καθόλου παράλογο αν σκεφτείς ότι δεν είχε καταφέρει να πάρει ούτε καν τον τίτλο του καλύτερου παίκτη της πολιτείας στα high school, χάνοντας από τον μετέπειτα συμπαίκτη του Buzz Peterson. Για την ιστορία και μόνο, ο Michael του συγχώρεσε αυτήν του την αυθαδεια, δηλαδή να του στερήσει τον τιτλο, όταν το 2015 ο Buzz έμεινε χωρίς δουλειά για μερικές ώρες και βρέθηκε από το κολλέγιο στους Charlotte Hornets ως αγαπημένο παιδί της διοίκησης. Το δίχως άλλο ο Michael θεώρησε ότι το να μην βγει καλύτερος παίκτης της πολιτείας του έδωσε ένα ακόμη κίνητρο.

Όμως είπα ότι δεν θα είναι πρωταγωνιστής μου ο Jordan και ήδη έχω ξεφύγει. Η «αερινότητά» του δεν χαρίζεται εύκολα στο να μην σε παρασύρει. Όταν ο νεαρός Michael λοιπόν βρέθηκε στο North Carolina βρήκε εκεί μία εξαιρετική τριάδα παικτών, έτοιμους να πάνε το ταξίδι του NCAA μέχρι τέλους. Αυτοί ήταν οι James Worthy, Sam Perkins και Matt Doherty, ενω την πεντάδα πλην του Jordan συμπλήρωνε ο μοναδικός senior της παρέας, ο Jimmy Black. Πρέπει φυσικά σε αυτό το σημείο να πούμε πως από το 1972 έως τις αρχές του 1981 όταν και ο Jordan βρέθηκε στο North Carolina, o Dean Smith είχε ξεκινήσει πεντάδα μόλις 3 freshmen. Τους Phil Ford, James Worthy και Mike O Korren. Από αυτούς η χαμηλότερη επιλογή σε draft ήταν ο O Korren που επιλέχθηκε στο νούμερο 6. Είναι γεγονός ότι στον Smith δεν άρεσαν οι freshmen και έκανε ότι μπορούσε για να τους κάνει την ένταξη στο πρόγραμμα του κολλεγιού πιο δύσκολη. Άλλωστε μην ξεχνατε ότι ο Dean Smith ήταν ο προπονητής που καθιέρωσε την senior day, όταν και στο τελευταίο παιχνίδι της κανονικής διάρκειας της σεζον ξεκινούσε πεντάδα όλους τους senior παίκτες που διέθετε. Ακόμη και αν αυτοί ήταν πάνω από 5. Δηλαδή μπορούσε να ξεκινήσει 6αδα ή 7άδα. Αυτή άλλωστε ήταν μία από τις συνηθεις που έκανε τον Smith τόσο αγαπητο. Ίσως η λέξη σεβασμός να ήταν η περιγραφή της σε μία λέξη. Μία ακόμη συνηθεια που το επιβεβαίωνε βέβαια ήταν το να γράφει ευχετήρια γράμματα σε όλους τους παίκτες που τον απέρριπταν στην recruiting season. Ναι, ο Dean Smith άξιζε πραγματικά να είναι ο πρωταγωνιστής του North Carolina όποιος και να ήταν δίπλα του.

Στην ουσία όμως. Εκείνη η χρονιά του 1981-82 έμοιαζε πολύ καλή για μην είναι αληθινή για το κολλέγιο του μεγάλου προπονητή, ο οποίος μετρουσε ήδη 11 τίτλους ACC αλλά και 7 συνεχόμενες παρουσίες σε Final Four χωρίς τίτλο. Εάν διαλέγαμε ακόμη ένα παιχνίδι σταθμό εκείνης της σεζόν δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την αναμέτρηση με το Virginia του Ralph Sampson. Με το σκορ στο 44-43 και 7 λεπτά να απομένουν, ο Smith στην προσπάθειά του να βγάλει το Virginia από την άμυνα ζώνης του θα διατάξει πάγωμα του παιχνιδιού. Κάτι που εκείνη την εποχή χωρίς χρονόμετρο σήμαινε πως για 7 λεπτά δέκα παίκτες, αρκετοί εκ των οποίων μελλοντικοι σταρ του ΝΒΑ, θα κοιταζόντουσαν χωρίς να παίζουν μπάσκετ. Στο NCAA για την ιστορία , το πρώτο 45’’ χρονόμετρο θα μπει 3 σεζόν αργότερα, το 1984-85.

Στην πορεία βέβαια προς τον τελικό, θα αποκλείσουν το κολλέγιο του Houston με το τρομερό δίδυμο των Olajuwon-Drexler, και το τελευταίο εμπόδιο θα είναι το Georgetown του Pat Ewing. Ο Ewing είχε μία ιδιαιτερότητα σαν παίκτης. Όταν σούταρε βολές ξεπερνούσε κάθε φορά τον χρόνο των 10’’ που έχει ο παίκτης για να σουτάρει από την στιγμή που θα πιάσει την μπάλα. Κανείς διαιτητής ποτέ δεν το σφύριξε και κανένας προπονητής δεν το επισήμανε. Μέχρι εκείνο το βράδυ του Μαρτίου του 1982. Όταν ο Thompson, προπονητής του Georgetown και επιστήθιος φίλος του Smith, άκουσε τον θρύλο του North Carolina να επισημαίνει την καθυστέρηση του Ewing στις βολές, είχε ήδη καταλάβει πως ο Dean θα έκανε αυτό που συνηθίζει. Τα πάντα για να κερδίσει. Το παιχνίδι ήταν κλειστό, και με περίπου ένα λεπτο να παραμένει για την λήξη του, ο Smith κάλεσε time out. Η οδηγία, αν και ασυνηθιστη, ήταν σαφής « Michael βάλε το σουτ». Η επίθεση εκτελέστηκε άψογα και η εντολή επίσης και έτσι το North Carolina έπαιρνε επιτέλους ακόμη έναν τίτλο. Ο Jordan ήταν το πρόσωπο της βραδιάς, ωστόσο ολόκληρο το Silverdrome φώναζε το όνομα του Dean Smith για να κόψει το δυχτακι από το νικητήριο στεφάνι. Αυτός δεν θα τους χαλάσει το χατίρι αλλά δεν θα κόψει εξ ολοκλήρου τα σκοινιά που το συνδέανε με το καλάθι. Αντίθετα θα ζητήσει να φωνάξουν τον Jimmy Black για να το κάνει. Όχι, ο Smith δεν ήταν ταπεινός. Είχε όμως σεβασμό και μία ξεκαθαρη ιεραρχία στις αρχές του. Όταν τον ρωτήσανε γιατί χάλασε το χατίρι του κόσμου ο ίδιος θα απαντήσει με την αφοπλιστική του ετοιμότητα πως «Εγώ ελπίζω να ξαναέχω την ευκαιρία να το κανω, αλλά ο Jimmy ως senior σίγουρα δεν θα την έχει». Ξαναείπαμε την λέξη σεβασμός? Νομίζω πως ναι...

Όταν αρκετή ώρα μετά την λήξη του αγώνα, ο πιο γνωστός δημοσιογράφος των North Carolina, ο Rick Brewer, θα περπατήσει προς τα αποδυτήρια της ομάδας, θα δει απ έξω τον James Jordan να πατάει με μανία κάτι στο έδαφος. Αφού παρατηρήσει και δει ότι κάτω από το πόδι του πατέρα του Michael Jordan, δεν υπάρχει κάτι θα τον ρωτήσει για ποιόν λόγο πατάει με τέτοια μανία το δάπεδο. Ο James, γνωστός για τον ιδιαίτερό του τρόπο να εκφράζεται θα δώσει το καλύτερο τέλος στην σημερινή μας ιστορία.

«Παταω την μαιμού. Την μαιμού που για χρόνια καθόταν πάνω στον ώμο του Dean Smith. Ναι, σήμερα ο Michael την σκότωσε»

Εννοούσε φυσικά τα πολλά συνεχόμενα χαμένα Final Four του μεγάλου προπονητή. Σας είπα άλλωστε από την αρχή. «Το σουτ» μπήκε στις 29/03. Το ξέρουμε. Το διαβάσατε παντού. Αλλά εμείς θελήσαμε να δώσουμε λίγο χρόνο παραπάνω στην ιστορία, που ψάξαμε αρκετά για να σας την μεταφέρουμε σαν να είμασταν εκεί. Και που ξέρετε, ίσως τελικά και να είμασταν.....