ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΑΝ ΘΝΗΤΟΙ ΤΟΝ ΑΓΚΑΛΙΑΣΑΝΕ

Αν ήσουν ποιητής, απο αυτούς τους άλλους που αποτυπώνουν τα συναισθήματα τους με μελάνι σε μια σελίδα λευκό χαρτί, τότε θα άνηκες σε αυτούς που η ιστορία ονόμασε "καταραμένους". Αλήθεια, τι ήσουν τελικά; Καταραμένος ή ευλογημένος; Ο κύκλος που διέγραψες, κατάφερε να μείνει ζωντανός στο πέρασμα του χρόνου. Ένας κύκλος γεμάτος φώς, φαντασία, δημιουργία, θρίαμβο, δόξα αλλά και πόνο, χτυπήματα της μοίρας, σκοτάδι και τελικά θάνατο.

Στην Τούζλα άνοιξε αυτός ο κύκλος, τότε που παράτησες το τένις γιατί ένιωσες αδικημένος και έπιασες για πρώτη φορά στα χέρια σου την πορτοκαλί μπάλα. Όταν πήγες στην Μπόσνα ολόκληρη η Γιουγκοσλαβία και αργότερα η Ευρώπη κατάλαβαν πως ήσουν κάτι το ξεχωριστό, κάτι που δεν είχαν ξαναδεί μέχρι τότε. Ήσουν ένα ξωτικό, αληθινός χορευτής του παρκέ -βλέπεις, τα μαθήματα μπαλέτου που μισούσες σε βοήθησαν- ιδιοφυής και μαγευτικός. Ο κόσμος σε λάτρεψε επειδή έβλεπε πως δεν έπαιζες απλά μπάσκετ, το ζούσες. Ήθελες πρώτα και πάνω απο όλα να προσφέρεις θέαμα γιατί ήσουν ρομαντικός, πίστευες στην αλεγκρία του αθλήματος.

Αλλά τίποτα στη ζωή δεν είναι ιδανικό, η πραγματικότητα είναι συνήθως σκληρή. Και εσύ δεν αποτέλεσες εξαίρεση επειδή εκτός παρκέ ήσουν απλά άνθρωπος. Ο ευαίσθητος ψυχικός σου κόσμος δεχόταν καθημερινά επίθεση, οι άμυνες σου αδυνάτιζαν όσο ο καιρός περνούσε. Όταν πήγες στην Ρεάλ έδειχνες σαν να τα είχες αφήσει όλα πίσω αλλά και πάλι ήσουν τόσο μόνος. Η οικογένεια σου είχε μείνει πίσω στο Σαράγεβο και ο γάμος σου διαλύθηκε με λίγα λόγια που έγραψες σε εκείνο το πακέτο τσιγάρα που άφησες στο τραπέζι του διαμερίσματος σου προτού πάρεις το πρώτο αεροπλάνο για την Μαδρίτη. Βρήκες παρηγοριά ξανά στο αλκοόλ παρότι στο γήπεδο ήσουν πάντα ο καλύτερος, εκεί ήσουν ο γοητευτικός πρίγκιπας.

Όταν ήρθε η ώρα να φύγεις απο την Ισπανία όλοι σε αποχαιρέτησαν με δάκρυα στα μάτια και εσύ ήσουν έτοιμος για νέες προκλήσεις. Η Ιταλία σε περίμενε να την κατακτήσεις και αυτήν αλλά ο εφιάλτης παραμόνευε κρυμμένος στις σκιές. Το εγκεφαλικό επεισόδιο σε βρήκε μπόσικο και σε χτύπησε με μανία στα 29 σου χρόνια. Τα σημάδια απο την πιο δύσκολη μάχη της ζωής σου δεν σβήστηκαν ποτέ, ούτε απο το κορμί αλλά ούτε κυρίως απο την ψυχή σου. Η μακροχρόνια και επίπονη σταδιακή αποκατάσταση της εύθραυστης υγείας σου σε βύθισε ακόμα περισσότερο στην απογοήτευση και την εσωστρέφεια.

Το σαράκι της κατάθλιψης κατέτρωγε κάθε μέρα τα σωθικά σου, το σκοτάδι. αντιμαχόταν το φως. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, προστέθηκε και ο πόλεμος στις κακοτυχίες. Αρνήθηκες να εγκαταλείψεις το χειμαζόμενο Σαράγεβο, έζησες πέντε χρόνια καθημερινών βομβαρδισμών με τον θάνατο να παραμονεύει. Για όποιον λόγο και αν το έκανες, οι συμπατριώτες σου βλέποντας σε να υποφέρεις μαζί τους τις κακουχίες, σε ανέδειξαν σε σύμβολο, στο βάθρο της αιώνιας δόξας. Ειδικά όταν σε άκουσαν να λες πως "το μέλλον αυτής της χώρας βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων με αγνή καρδιά και είμαστε πολλοί".

Εσύ όμως δεν έμελλε να ζήσεις για πολύ γιατί δεν ήθελες. Κουρασμένος, βασανισμένος, σκιά του εαυτού σου βάδιζες προς τον θάνατο. Στάθηκες μόνος σου στην άκρη του γκρεμού, εκεί που αρχίζει το σκοτάδι της ύπαρξης και έκανες το βήμα προς το κενό. Η δική σου αγνή καρδιά σταμάτησε για πάντα να χτυπά στις 8 Δεκεμβρίου του 2001. Θα ήθελα να σε είχα μπροστά μου και να μιλούσαμε, <<εγώ που δεν σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ. Εσύ τσιγάρο Camel να καπνίζεις ναι και εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκι>>. Sada ste u naručju anđela, besmrtnog Mirze... (Είσαι τώρα στην αγκαλιά των αγγέλων αθάνατε Μίρζα).