ΝΤΙΝ ΓΚΑΡΕΤ: ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΒΙΤΟΡΙΑ

Κακός παίχτης σίγουρα δεν ήταν, αλλά απο την άλλη όποιον Παοκτσή και να ρωτήσεις 24 χρόνια μετά τον τελικό της Βιτόρια, το πιθανότερο είναι να τον σκυλοβρίσει -αν και σε συνέντευξη του το 2014 είπε πως τον στοιχειώνει αυτός ο αγώνας και ζήτησε συγγνώμη απο τους οπαδούς του ΠΑΟΚ-.

Ο Ντιν Γκάρετ ήδη απο τα κολεγιακά του χρόνια έδειξε πως οι αμυντικές του αρετές και η προσήλωση του στην συλλογή των ριμπάουντ, υπερέβαιναν τα προσόντα του στην επίθεση. Αυτό δεν ενοχλούσε καθόλου τον Μπόμπι Ναϊτ που εμπιστεύτηκε τον νεοαφιχθέντα Ντιν στην βασική πεντάδα των Hoosiers για δύο χρόνια (ο Γκάρετ τις δύο πρώτες κολεγιακές σεζόν αγωνίστηκε στο Σαν Φρανσίσκο) και ήταν τόσο καλός που του δόθηκε μία θέση στο ρόστερ της εθνικής ομάδας για τους Παναμερικανικούς του 1987 που έγιναν στην έδρα του, την Ιντιάνα. Ως τελειόφοιτος το 1988 άκουσε το όνομα του στο ντραφτ ως επιλογή των Σανς αλλά είχε ήδη αποφασίσει την μετακόμιση στην Ευρώπη και την Ιταλία με την Φορλί να είναι ο πρώτος σταθμός της καριέρας του στην γειτονική χώρα. Ακολούθησε για μια τριετία η Ρέτζιο Καλαμπρια και κατόπιν ήρθε η προαγωγή στα ανώτερα στρώματα της ιταλικής λίγκας με την Σκαβολινι να είναι ο τελευταίος του προορισμός.

Με εξαίρεση την πρώτη του χρονιά στην Ιταλία, όλες τις επόμενες είχε διψήφιους μέσους όρους σε πόντους και ριμπάουντ ενώ με την ομάδα του Πέζαρο αναδείχθηκε και πρώτος μπλοκέρ του πρωταθλήματος. Είχε επίσης και την παρθενική γνωριμία με την καυτή εξέδρα του Αλεξάνδρειου στην ρεβάνς των προημιτελικών του Κυπέλλου Κόρατς το 1994 και την τρομερή εμφάνιση του Δικεφάλου του Βορρά που διέλυσε τους Ιταλούς νικώντας με 38 πόντους διαφορά. Έτσι, ένας απο τους καλύτερους ψηλούς της Serie A ήταν η εξαιρετική όπως όλα έδειχναν, επιλογή του Βαγγέλη Αλεξανδρή για την θέση του πρώτου ξένου το καλοκαίρι του 1995.

Ως παρτενέρ του επιλέχθηκε ένας σεσημασμένος σκόρερ, ο Τρέβορ Ραφιν που γρήγορα όμως έγινε φανερό πως δεν μπορούσε να κάνει χωριό με τον Μπάνε. Ο Αλεξανδρής φεύγει και στην θέση του έρχεται ο Κιουμουρτζόγλου που σε συνεννόηση με την διοίκηση προβαίνει σε μία εγκληματική ενέργεια, αντικαθιστώντας τον Ράφιν με τον παιχταρά αλλά χωρίς δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρώπη, Λόρενς Φάντεμπεργκ. Ο Γκάρετ είτε με τον Φάντεμπεργκ είτε με το δίδυμο Ρεντζιά - Γιαννούλη, έκανε καλές εμφανίσεις με νταμπλ νταμπλ στους περισσότερους αγώνες και ο ΠΑΟΚ φαινόταν πως έχει τα φόντα για κάτι πολύ καλό. Με τρίτο προπονητή μέσα στη χρονιά τον Σέρβο Ζέλικο Λουκαϊτς, οι Θεσσαλονικείς θα φτάσουν σε αλλον έναν ευρωπαϊκό τελικό, διεκδικώντας το Κύπελλο Κυπελλούχων με αντίπαλο την Ταουγκρές και μάλιστα μέσα στην έδρα του αντιπάλου.

Αν οι άνθρωποι του Δικεφάλου του Βορρά ήξεραν να διαβάζουν τα προμηνύματα, θα καταλάβαιναν πως ο τελικός ήταν εξαρχής χαμένος απο την ημέρα που η αποστολή πετούσε για την Βιτόρια και ο ήρωας μας ήταν εξαφανισμένος. Δεν απαντούσε σε τηλέφωνα, δεν ήταν στο σπίτι του και τελικά "συνελήφθη" κοιμώμενος στο αυτοκίνητο του έξω απο το μπαρ -λέμε τώρα -"Καλιγούλας" όπου είχε πάει για να ξεσκάσει. Τελικά ο Γκάρετ πήγε στην Βιτόρια αλλά στο γήπεδο δεν εμφανίστηκε ποτέ. Μπορεί σωματικά να βρισκόταν εκεί αλλά για όσο χρόνο βρισκόταν στο παρκέ, ο ΠΑΟΚ έπαιζε ουσιαστικά με τέσσερις παίχτες. Ο Πορτορικανός Ραμόν Ρίβας με την αρωγή των κυρίων με τα γκρι, εκείνο το βράδυ έμοιαζε με υβρίδιο του Τσάμπερλεν με τον Σακίλ και έβαλε στα καλάθια τον Γκάρετ που κυκλοφορούσε στο γήπεδο σαν χαμένος. Η ζυγαριά έγειρε υπέρ του Ρίβας με το συντριπτικό 31 πόντοι έναντι ενός ολοστρόγγυλου μηδενικού για τον Αμερικανό και το τρόπαιο κατέληξε στην Βασκωνία, σε πείσμα της εκπληκτικής εμφάνισης του Μπάνε και του Πέτζα που τράβηξαν μόνοι τους τον ΠΑΟΚ. Η ανυπαρξία του Γκάρετ τους πρόδωσε και έτσι πήγε στράφι η προσπάθεια τους.

Η ομάδα γύρισε στην Θεσσαλονίκη και τα βέλη όλων στράφηκαν στον Γκάρετ που εν τέλει δεν άντεξε την πίεση και έχοντας ως δικαιολογία την οικονομική αφερεγγυότητα της διοίκησης προς το πρόσωπο του, την κοπάνησε πριν απο τους αγώνες με τον Πανιώνιο που θα έκριναν την έξοδο στην Ευρωλίγκα, αφήνοντας τον σύλλογο στα κρύα του λουτρού. Το φύλλο πορείας του αυτή την φορά έγραφε επιστροφή στην πατρίδα του και στα 30 του ο Γκάρετ έκανε ντεμπούτο στο ΝΒΑ ως ρούκι με την Μινεσότα. Ακολούθησε το Ντένβερ, ξανά η Μινεσότα και τέλος οι Γουόριορς το 2002 με τον Γκάρετ να έχει και στις τρεις ομάδες την θέση του αναπληρωματικού σέντερ. Ίσως τελικά αυτό να έπρεπε να είναι πάντα το ζητούμενο απο τον Ντιν Γκάρετ. Το συμπλήρωμα σε μία ομάδα και όχι η απαίτηση να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά δυστυχώς για αυτόν, στο ίσως σπουδαιότερο παιχνίδι της καριέρας του παρουσίασε τον χειρότερο εαυτό του...