Ο ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΚΥΡΙΟΣ DICK MOTTA

Ο Dick Motta είναι μία ιδιαιτερη περίπτωση ανθρώπου και ήταν σίγουρα μια ιδιαίτερη περίπτωση και προπονητή. Ικανός, σκληρός, εκφραστικός, οξύθυμος...Μας χαρισε άπειρες στιγμές που οι μυημένοι θυμούνται ακόμη και μετά από χρόνια. Δεν θα μπορούσαμε εμείς εδώ στο basketbook να τον ξεχάσουμε αφού ήταν αυτός που καθιέρωση την φράση « Το σόου δεν έχει τελειώσει εάν δεν τραγουδήσει η χοντρή κυρία», μία φράση που όσοι ζήσαν το μπάσκετ από μέσα την έλεγε συνεχώς ένας από τους τιμ μάνατζερ ομάδας της Α1, μεγαλωμένος στον Καναδά, που «έφυγε» πρόσφατα. Όσοι ξέρουν και θυμούνται, ξέρουν. Ας είναι, η «χοντρή κυρία» - που παρεπιπτώντος δεν ήταν δική του έμπνευση αλλά ενός δημοσιογράφου των Spurs της εποχής – δεν ήταν με μεγάλη σιγουριά η κορυφαία του στιγμή στους πάγκους αλλά και στα αποδυτήρια.

Σίγουρα ηταν άνθρωπος έξυπνος και που έψαχνε τις προκλήσεις. Αλλιώς δεν εξηγείται η εμμονή του να αναλαμβάνει expansion ομάδες, κάτι που έκανε πρώτα στους Bulls και έπειτα στους Mavericks. Ενώ ο χαρακτήρας του στους πάγκους λένε ότι δεν είχε μεγάλη διαφορά από αυτόν στους πάγκους. Ας ξεκινήσουμε με τις ιστορίες λοιπόν:

Πρώτη, αν και δεν μας ιτντιγκαρει ιδιαίτερα, είναι η «χοντρή κυρία». Όταν ήταν προπονητής στους Washington, η ομάδα του βρέθηκε να προηγείται έναντι των Spurs με 3-1. H φράση ειπώθηκε από τον broadcaster των Spurs για να δώσει κουράγιο στον κόσμο και από τον Motta για να κρατήσει τους παίκτς του σε εγρήγορση. Σωστή στιγμή, πιασάρικη φράση, πήρε και το πρωτάθλημα μετά, ε έμεινε στην ιστορία. Για τις γνώσεις και μόνο η φράση είναι όντως βγαλμένη από την ζωή, και αναφέρεται σε μία συνήθεια στις όπερες να εμφανίζεται όντως η ευτραφής κυρία και να τραγουδάει στο τέλος της παράστασης.

Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα. Το εννοούμε. Με τα χρόνια, γινόταν πιο τρελός με την καλή έννοια. Σε έναν αγώνα των νεοσύστατων Μάβερικς με αντιπάλους τους Warriors στην Orakle Arena, εκμεταλλεύτηκε την παρουσία ενός half time show με ζώα. Και πιο συγκεκριμένα την παρουσία μιας τίγρης, την οποία οδήγησε με λουρί στα αποδυτήρια και απείλησε τους παίκτες του ότι αν δεν παίξουν αμυνα και κάνουν μπλοκάουτ, θα αμολύσει το ζωνταντό. Οι Mavs (αν και τότε ήταν ακόμη στεγνά και μόνον Mavericks) χάσαν, αλλά η τιγρης έμεινε στο κλουβί της. Ίσως να μην έφταιγε η άμυνα γι αυτό.

Δύο σεζόν αργότερα, και πάλι σε ένα σόου όπου συμμετείχε ένας performer ντυμένος κοτόπουλο-διαιτητής, δεν συγκρατήθηκε και έτρεξε παρατώντας το time out, για να του ρίξει μία κλωτσιά. Το κοτόπουλο όπως και ο κόσμος ενθουσιάστηκε ενώ ο ίδιος δικαιολόγησε την πράξη του λέγοντας πως «Πάντα ήθελα να κλωτσήσω έναν διαιτητή, αλλά θεωρησα πως δεν θα έβρισκα καλύτερη στιγμή από αυτήν στην καριέρα μου, ακόμη και αν ήταν απλά ντυμένος ως διαιτητής». Η λίγκα όπως και οι διαιτητές δείξαν την χιουμοριστική πλευρά τους σε αυτήν την περίπτωση. Άλλωστε δεν ήταν και πολλά παραπάνω αυτά που μπορούσαν να του κάνουν αφού ήταν μακράν του δεύτερου πρώτος στις τεχνικές ποινες κάθε σεζόν, έχοντας στο παλμαρέ του σεζόν με πάνω από 40....Είπαμε, θερμοαιμος.

Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι. Έμεινε αρκετά χρόνια στο Dallas και έφυγε από εκεί δηλώνωντας συνταξιοδότηση γιατί δεν μπορούσε να θεωρησει τον εαυτό του ανηθικό. Επέστρεψε 3 χρόνια μετά, ενω τελευταία του δουλειά ήταν το 1997 στο Denver. Είναι 4^ος σε συνολικές ήττες στην ιστορία του ΝΒΑ πίσω από Bill Fitch, Don Nelson, Lenny Wilkens ενω 5^ος στην σχετική λίστα είναι ο Larry Brown. Μόνο που από τους 5 μόνον ο Μότα και ο Φιτς δεν έχουν ξεπεράσει τις 1,000 νίκες. Δηλαδή του δώσαν να κοουτσάρει σχεδόν 2,000 παιχνίδια με αρνητικό ρεκόρ νικών. Κάποιος λόγος θα υπήρχε, δεν νομίζετε? Θα το ανανεώσουμε όταν βρούμε κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία, είμαστε σίγουροι πως δεν τελειώνουν εύκολα!!!