KEY KEY PLEASE CALL HOME

Αναμεταξύ των ιστοριών που αφορούν παίκτες και ομάδες στο ΝΒΑ υπάρχουν ιστορίες αγάπης και μίσους. Στις περιπτώσεις δηλαδή που το συναίσθημα ξεχειλίζει. Κανείς δεν μπορεί άλλωστε να ξεχάσει την εμμονή του Μίλαν Γκούροβιτς, στα παθιασμένας Σέρβικα ντέρμπι να βγαίνει πρώτος για ζέσταμα στα εκτός έδρας παιχνίδια για να ακούσει τα εξ αμάξης τα οποία τον έκαναν να συγκεντρώνεται καλύτερα στο παιχνίδι. Κάτι αντίστοιχο λέγεται πως έκανε και ο δικός μας Γιάννης Γκαγκαλούδης. Και ίσως αυτό ήταν που προσπάθησε να πετύχει εν αγνοία του, το αγαπημένο μας όνομα (στην κυριολεξία όνομα) του ΝΒΑ των 80ς, ο μέγας Kiki Vandeweghe.

Οι Dallas Mavericks ήταν μία νεοσύστατη ομάδα του 1980, η οποία είχε μπει στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, που τότε δεν ήταν ακόμη και τόσο μαγικός, με την διαδικασία του expansion. Αυτό σήμαινε ότι επέλεγαν παίκτες από μία λίστα παικτών που δεν τους προστάτευαν οι ομάδες τους. Σε αυτήν την περίπτωση οι προστατευόμενοι παίκτες από κάθε ομάδα ήταν 8 και εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι το διαθέσιμο ταλέντο δεν ξεχείλιζε ακριβώς. Το πρώτο τους draft pick ήταν το νούμερο 11 το 1980 (σε αντίθεση με ότι τους είχε η λίγκα υποσχεθεί όταν μπήκαν σε αυτήν για το νούμερο 1 του draft, δηλαδή τον Magic…).

Με ένα τέτοιο όπλο στα χέρια τους, η εξαιρετική ομάδα scouting του Ντάλας, αποφάσισε να επενδύσει στον εξαιρετικό σκόρερ του UCLA, τον Κίκι. Μόνο που ο γιος του πρώην καλαθοσφαιριστή, Ernie Vandeweghe, ο οποίος τον εκπροσωπούσε, είχε δηλώσει ότι δεν θέλει να παίξει στο Dallas. Oι Mavs τον αγνόησαν και έκαναν την επιλογή. Ο παίκτης δεν εμφανίστηκε ποτέ και έτσι μερικούς μήνες μετα η ομάδα του Τέξας τον αντάλλαξε με το draft pick του πρώτου γύρου της επόμενης χρονιάς των Denver Nuggets. Με αυτό το pick οι Mavs θα πάρουν τον γνώριμό μας Ρολάντο Μπλάκμαν, ωστόσο η άρνηση του να παίξει στην ομάδα δημιούργησε μία από τις μεγαλύτερες έχθρες ανάμεσα σε οπαδούς και παίκτη μία ομάδας.

 Για τα επόμενα δέκα χρόνια, ο Κίκι ήξερε πως κάθε φορά που θα έπιανε την μπάλα στα χέρια του στην Reunion Arena, θα άκουγε όλο το γήπεδο να τον γιουχάρει ή να του αφιερώνει τραγούδια όπως το “Daddy can I shoot now?” ή το “Key-key please Call Home”. Με το πέρασμα του χρόνου το συνήθισε, όμως η πρώτη του επαφή με αυτό ήταν αν μη τι άλλο τραυματική με τον ίδιο να μην μπορεί να σκοράρει παρά 8 πόντους. Βέβαια ο Κίκι δεν επιρεάστηκε στην καριέρα του από αυτό και αποσύρθηκε 13 σεζόν αργότερα με μέσο όρο 19,7 πόντους. Κι όμως η μακρόχρονη μνήμη των φιλάθλων των Mavs εμεινε στην ιστορία. Αργότερα, επιφύλασσαν την ίδια «τιμωρία» για τον Mark Aguire, ο οποίος έπραξε σχεδόν αντίστοιχα με τον Κίκι, όμως το μένος τους απέναντί του κράτησε εμφανώς λιγότερο. Ίσως να έφταιγε ότι δεν ήταν πια πρωτάρηδες ή ότι ο Dantley που πήγε στην θέση του ήταν εξίσου καλος παίκτης. Ίσως πάλι να έφταιγε που οι Mavs, μετά την ψυχρολουσία της πρώτης τους επιλογής στο draft ευτύχησαν να φέρουν στην ομάδα τους σε συναπτά draft παίκτες όπως ο Tarpley, o Harper, o Blackman και ο Schrempf.

Δεν είναι λοιπόν μόνο οι Ευρωπαίοι οπαδοί πεισματάρηδες και θερμόαιμοι, κάτι ξέρουν και οι Τεξανοί. Μην τους πληγώσεις γιατί θα γίνει Τέξας....Αργότερα ο Κίκι βρέθηκε στην ομάδα ως παράγοντας, αλλά αυτό είναι κάτι που συνέβη εκτός των τεσσαρων γραμμών του γηπέδου, και από ότι φαίνεται εκεί είναι λιγάκι πιο πολιτισμένοι από εμάς...