DR J. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ RUCKER PARK (ΜΕΡΟΣ 1Ο)

Εκείνο το καλοκαίρι ήταν η πρώτη φορά που μπορούσα επιτέλους να παίξω στην Rucker Pro League. Τι είναι το Rucker Park? Αυτό που οι Νευουορκέζοι αποκαλούν την καλύτερα ανοιχτή αρένα για μπάσκετ στον κόσμο. Για την αγάπη του αθλήματος και μόνο, και ήταν το μέρος όπου μπορείς δοκιμάσεις τον εαυτό σου απέναντι στους καλύτερους. Εκείνη την εποχή (πιο αγνή εποχή από την σημερινή), στο Rucker παίζαν και παικτες του επαγγελματικού μπάσκετ από το το ΝΒΑ αλλά και το ΑΒΑ. Στην δικιά μου την ομάδα έχουμε τον Charlie Scott , τον Billy Paultz αλλά και τον Walt Szcerbiak ( τον μετέπειτα θρύλο της Ρεάλ Μαδρίτης). Όσο για αντιπάλους? Στην Rucker League παίζουν ο Clyde Frazier, ο Nate Archibald, o Willis Reed αλλά και ο Earl Monroe. Πραγματικα ανυπομονώ να δοκιμαστώ απέναντί τους.

Στα πρώτο μου παιχνίδι στο Rucker, καταλαβαίνω το πως είναι να παίζες ελεύθερα. Μετά από μία σεζόν στο κολλέγιο χωρίς καρφώματα, μπορώ να καρφώνω, να τρέχω και να πηδάω όπως θέλω χωρίς κανέναν προπονητή πάνω από το κεφάλι μου. Σιγά σιγά νιώθω τον κόσμο να μουρμουράρει το όνομά μου «Τζούλιους, Τζουλιους...». Άνθρωποι με πλησιάζουν και με ακουμπάνε και εγώ πρέπει να τους υπενθυμίζω κάθε φορά να μην ακουμπάνε τα μαλλιά μου. Τους δίνω αυτό που θέλουν. Και έπειτα το Rucker είναι σαν ένα αληθινό κλαμπ. Ο εκφωνητής του, ο Plucky Morris, με παρουσιάζει σαν έναν πρωταθλητή βαρέων βαρών δίνοντας μου δεκάδες προσωνύμια όπως «Little Hawk «Black Moses”, « Houndini» μέχρι τελικά να του πω « Ει φίλε, απλά φώναζε με Doctor». Το πιάνει αμέσως «Ο γιατρός είναι εδώ. Ο γιατρός θα χειρουγρήσει σήμερα. Θα τεμαχίσει αντιπάλους» (Το J στο Doctor είναι μία προσθήκη που ήρθε στο κολλέγιο).

Και ο κόσμος ουρλιάζει. Πετάει τις μπλούζες του στον ουρανό. Κρέμονται από στέγες και παράθυρα για να μας δουν. Σύντομα η δημοφιλία μου, μου φέρνει τις πρώτες γυναίκες. Είναι σαν την πρώτη αίσθηση του να είσαι επαγγελματίας. Μόνο που σε αυτήν την λίγκα τα παιχνίδια είναι πιο αληθινά. Είναι μία ξεχωριστή και μοναδική εμπειρία. Δεν τα δείχνει η τηλεόραση και κάθε φάση συμβαίνει μία και μόνο φορά, και ο μόνος τρόπος να αναπαραχθεί είναι το πως θα την περιγράψει ο θεατής στον φίλο του που δεν ήταν εκεί. Αυτό είναι το Rucker Park.

Είμαι σαν μονομάχος που περπατάει μέσα στην αρένα. Παρόλο που παίζω σε άσφαλτο, πηδάω ψηλότερα, τρέχω γρηγορότερα και παίζω με μοναδική φαντασία και δημιουργικοτητα. Καρφώνω απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Ομως σε αυτήν την λίγκα πρέπει να ξέρεις πως ότι κάνεις θα κληθείς να το αντιμετωπίσεις αμέσως. Αν κάνεις ένα κάρφωμα θα πρέπει να είσαι έτοιμος να παίξεις την επόμενη άμυνα έτσι ώστε να μην ταπεινωθείς. Έτσι πάνε τα παιχνίδια. Λίγουν 162-160, γιατί απλά τρέχουμε πάνω κάτω. Αυτό αρέσει σε μας, αυτό είναι που θέλει ο κόσμος. Και σε κάθε φάση πρέπει να προκαλέσεις τον εαυτό σου να βρει κάτι καλύτερο να κάνει.

Υπήρξαν βέβαια εκείνο το καλοκαίρι μερικά παιχνίδια που περάσαν στην σφαίρα του θρύλου. Όπως εκείνο με αντιπάλους του Milbank, μία ομάδα που είχε στις τάξεις της εκτός των άλλων τον καλύτερο παίκτη του Rucker, δηλαδή τον καλύτερο παίκτη του κόσμου, του Joe “ The Destroyer” Hammond. Ειναι ένα βράδυ που οι συμπαίκτες μου μου λένε ότι πρόκειται να έρθει. Εγώ αναρωτιέμαι «Ποιός είναι αυτός ο τύπος για τον οποίο μιλάνε όλοι». Ο Charlie μου εξηγεί τα πάντα. Είναι γύρω στο 1,90 και έχει το καλύτερο ένας ένας στην πόλη. Δεν έπαιξε ποτέ σε high school αλλά έγινε draft τόσο απο τους Lakers όσο και από τους Nets το 1971. Αρνηθηκε όμως να γίνει επαγγελματίας αφού έβγαζε από το εμπόριο ναρκωτικών τα τετραπλά από αυτά που του προσφέραν στο μπασκετικό του συμβόλαιο. Πριν από το παιχνίδι καθόμαστε με τον Charlie και βλέπουμε μία λιμουζίνα να κάνει την εμφάνισή της. Η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ντυμένος με κουστούμι. Ο κόσμος τρελαίνεται. Αυτός μπαίνει στο γήπεδο και φωνάζει « The Destroyer is here. I AM HERE”. Στην ομάδα του είναι εκτός από αυτόν και ο Pee Wee Kirkland αλλά και ο Ric “The Elevator Man” Cobb. Το γρήγορο παιχνίδι μας, τους σκοτώνει και εγώ αλλά και ο Ollie Taylor κάνουμε μερικά μοναδικά καρφώματα. Σε ένα από αυτα ο Plucky ουρλιάζει « Ο γιατρός χειρουργεί αλλά ο ασθενής πεθαίνει».

Ο Charlie είναι ο σταρ της ομάδας μας. Rookie of the year στο ΑΒΑ και σταρ στο κολλεγιακό. Και είναι αυτός που μαατσάρει καλύτερα με τον Joe. Εγώ ματσάρω με τον Herman “Helicopter” Knowings. O Charlie και ο Joe επιτίθονται ο ένας στον άλλον ολόκληρο το απόγευμα. Τελικά κερδίζουμε στην τρίτη παράταση και με τους χρονομέτρες που έχουμε είναι σίγουρο ότι παίζαμε πάνω από δύο ώρες. Αλλά ποτέ δεν είναι ένας διαγωνισμός ανάμεσα σε μένα και τον Joe. Εγώ έχω κάνει τα συνήθη καρφώματά μου, και μερικά πάνω στον Destroyer αλλά ποτέ δεν γίνεται προσωπικό. Έπαιξε καλά αλλά ποτέ δεν σκόραρε 55 σε μένα όπως λέγεται. Δεν τον μάρκαρα εγώ άλλωστε. Αλλά ούτε στον Charlie σκόραρε 55. O μόνος παίκτης που θα μπορούσε να μου βάλει 55 πόντους ήταν ο Bernard King. Αλλά αυτός θα μπορούσε να βάλει 55 στον οποιονδήποτε.