Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ

Τον ρώτησαν...Il Vate (Προφήτη) μίλησε μας για θριάμβους. Πες μας για την ομάδα που αντιπροσώπευε μία μικρή πόλη και ανάγκασε ολόκληρη την Ευρώπη να υποκλίνεται μπροστά της... "Τι θέλετε να σας πω; Ποιος είμαι εγώ που μπορώ να μιλήσω; Είμαι απλώς ένα κομμάτι της ιστορίας που περιλαμβάνει δημιουργία, αφοσιώση, πάθος, χαρά, πόνο και δόξα. Δημιουργία... Ξέρετε ότι ο Μάριο Μπρογκι και ο Αντζιολίνο Πόλλι καθάριζαν με τα χέρια τους το χιόνι απο την αυλή του μοναστηριού των Αδελφών της Θείας Χάρης έτσι ώστε να φτιάξουν ένα γήπεδο μπάσκετ;

Ο Μπρογκι και τα δύο μικρότερα αδέρφια του καθώς και οι φίλοι τους ήταν οι πρώτοι αθλητές του νεοϊδρυθέντος συλλόγου που ονομάστηκε Associazione Pallacanestro Cantu. Γρήγορα όμως άλλαξε ονομασία για να γίνει πιο αρεστή στο φασιστικό κόμμα του Μουσολίνι που σαν όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα έβλεπε τον αθλητισμό σαν ευκαιρία για προβολή. Με τον προπονητή της αρεσκείας των ιθυνόντων λοιπόν, τον Λουίτζι Τσιτσόρια και ως Opera Nazionale di Cantu, θα κατακτήσει εν μέσω του Β' Παγκόσμιου Πολέμου τον πρώτο τίτλο, ένα Κύπελλο που ικανοποιούσε την ματαιοδοξία του δικτάτορα και έφερε το όνομα του. Η θύελλα της καταστροφής που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της, δεν άφησε ανεπηρέαστο το μπάσκετ και όταν ο σύλλογος επανιδρύθηκε το 1949 μόνο οι αδελφοί Μπρογκι έδωσαν ξανά το παρόν. Οι συμπαίκτες τους κείτονταν νεκροί στα μέτωπα των μαχών ή είχαν τραυματιστεί σοβαρά στους βομβαρδισμούς της Ιταλίας απο τα συμμαχικά αεροσκάφη. Χρειαζόταν μια καινούρια αρχή, έστω και απο την τρίτη κατηγορία. Χρειαζόταν αφοσίωση...

Τα αδέρφια έθεσαν ως στόχο την επιστροφή στα μεγάλα σαλόνια και βρήκαν άξιο συμπαραστάτη έναν 17χρονο γέννημα θρέμμα της μικρής πόλης. Ο Λίνο Καπελετι ( ο πρώτος παίκτης της ομάδας που έγινε διεθνής) θα τιμούσε τη φανέλα για δεκατρία χρόνια και θα έπαιρνε την σκυτάλη της ηγεσίας όταν οι Μπρογκι αποσύρθηκαν το 1954 και αφού ο στόχος της ανόδου είχε πια επιτευχθεί. Ήταν και η περίοδος που ξεκίνησε και η σχέση της ομάδας με τους χορηγούς, με την ποτοποιία Μιλένκα να αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο.Το ταχύτατα αναπτυσσόμενο ιταλικό πρωτάθλημα που θεωρούνταν το  "Ελ Ντοράντο" της Ευρώπης, ευνοούσε τέτοιες πρακτικές και γρήγορα ακολούθησαν και οι άλλες ομάδες όπως οι γείτονες Βαρέζε και Μιλάνο, χαρίζοντας στην Λομβαρδία το παράσημο της μητρόπολης του ιταλικού μπάσκετ. Τα παιχνίδια μεταξύ τους καθώς και αυτά με τις ομάδες της Ρώμης και της Μπολόνια είχαν χαρακτήρα ντέρμπι και έκριναν τίτλους την δεκαετία του 50.

Στα χρόνια αυτά η Καντού εδραιώθηκε στα μεγάλα σαλόνια και η φανέλα της ήταν περιζήτητη για όποιον επιχειρηματία ήθελε να επενδύσει. Η οικογένεια Κασέλα που είχε στην κατοχή της εργοστάσια παρασκευής αναψυκτικών δεν έχασε την ευκαιρία και το 1956 η φίρμα Oransoda εμφανίστηκε στις γαλάζιες φανέλες. Ο πατριάρχης της οικογένειας, Ετόρε, σαν έμπειρος επιχειρηματίας είδε τις προοπτικές του αθλήματος και το 1958 αγόρασε το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών της ομάδας. Ο Κασέλα όμως ήταν πρώτα απο όλα επενδυτής και έτσι την χρονιά της αγοράς της ομάδας, η Virtus Bologna βρέθηκε να διαφημίζει την Oransoda και η Καντού μία άλλη εταιρεία του μεγιστάνα, την  Fonte Levissima. Δεν άφησε όμως την ομάδα χωρίς υποστήριξη. Με την επόμενη κίνηση του, έφερε στον σύλλογο έναν άνθρωπο που με το κύριο χαρακτηριστικό του, έγινε ο πρόεδρος των τίτλων.Το πάθος...Ο Άλντο Αλιέβι έβαλε τις βάσεις για το χτίσιμο της μεγάλης ομάδας, έδειξε τον δρόμο της επιτυχίας και απο το 69 που την έκανε οριστικά δική του, την εκτόξευσε στην κορυφή.

Με μεθοδευμένες και σίγουρες κινήσεις θα φέρει στην Λομβαρδία τον πρώτο σπουδαίο ξένο, τον καλλιτέχνη της ραβερσας που ισχυριζόταν οτι ούτε ο Μπιλ Ράσελ μπορούσε να τον κόψει. Ο Τόνυ Βλαστάλικα βοήθησε την ομάδα του να βρεθεί δυο φορές στην τέταρτη θέση, θεωρούμενη ως υπολογίσιμη δύναμη απο τους ανταγωνιστές. Στην αυγή της νέας δεκαετίας, η καριέρα του Καπελετι έφτασε στο τέλος της αλλά ο διάδοχος είχε βρεθεί στο πρόσωπο του Κάρλο Ρεκαλκάτι. Ο Μιλανέζος αποδείχθηκε μία απο τις πιο εμπνευσμένες μεταγραφές του Αλιέβι και το κομμάτι που έλειπε απο το παζλ του  Τζιάνι Κορσολίνι που βρισκόταν στο τιμόνι απο το 1958. Σταδιακά ήρθαν στην ομάδα οι δύο Αλμπέρτο, ο Μερλάτι και ο Ντε Σιμόνε ενώ το 66  ο Ταουρισάνο που είχε αντικαταστήσει τον Κορσολίνι έδωσε την σκυτάλη σε έναν νεαρό Γιουγκοσλάβο με σπουδαίες οργανωτικές ικανότητες μέσα αλλά κυρίως όπως θα έδειχνε στο μέλλον, έξω απο το παρκέ. Ήταν ο Μπορισλαβ Στάνκοβιτς αυτός που με την προσθήκη του Μπομπ Μπέρτζες απο την Ρεάλ, θα έχτιζε το περίφημο "Mura di Cantu" (Tείχος της Καντού εξαιτίας της ταυτόχρονης παρουσίας του Μερλάτι, του Ντε Σιμόνε και του Μπέρτζες, όλοι με ύψος άνω των 2.00μ) και θα οδηγούσε τον σύλλογο στο πρώτο πρωτάθλημα το 1968. Το νερό είχε μπεί στο αυλάκι και για την Καντού ξεκινούσαν τα χρόνια της χαράς...

Ο Στάνκοβιτς έφυγε το 69 και ο Αλιέβι επανήλθε αυτή τη φορά ως ιδιοκτήτης. Μιμούμενος τον έτερο μεγάλο παράγοντα και εν δυνάμει ανταγωνιστή, τον Τζιοβάνι Μπόργκι της Βαρέζε, ο Αλιέβι είχε ένα όνειρο. Την στελέχωση της ομάδας με όσο το δυνατόν περισσότερο νεαρούς Ιταλούς παίκτες. Και το όνειρο άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά με την άφιξη του μπασκετμπολίστα που θα γινόταν η σημαία της Καντού. Ο Πιερλουίτζι Μαρτζοράτι ήταν ένα αμούστακο πιτσιρίκι 17 χρονών όταν φόρεσε την γαλάζια φανέλα. Θα την κρεμούσε στα 39 του ως ζωντανός θρύλος του συλλόγου (ο "Ιπτάμενος Μηχανικός" ουσιαστικά αποσύρθηκε απο τα γήπεδα το 2006 όταν στην ηλικία των 54 αγωνίστηκε στο ματς της Καντού με με την Τρεβίζο και έγινε ο μοναδικός μπασκετμπολίστας που η καριέρα του απλώθηκε σε πέντε δεκαετίες).

Ο προπονητής που θα αναλάμβανε την διάνοιξη  για το μονοπάτι προς την κορυφή ήταν ο παλιός γνωστός Αρνάλντο Ταουρισάνο. Και ήταν ένα εκ των πραγμάτων τρομερά δύσκολο εγχείρημα αφού συνέπεσε με την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας της Βαρέζε.  Έτσι το πρώτο καρδιοχτύπι  θα έρθει την σεζόν 72-73  και το Κύπελλο Κόρατς. Το τρίτο τη τάξει ευρωπαϊκό τρόπαιο μπήκε στην τροπαιοθήκη της Καντού αφού οι Βέλγοι της Μαες Πιλς δεν αντιστάθηκαν ιδιαίτερα στους διπλούς τελικούς.Το κατόρθωμα επαναλήφθηκε και την επόμενη σεζόν όταν η  ξεσπιτωμένη λόγω εργασιών στο γήπεδο της, κάτοχος του  Κυπέλλου θριάμβευσε ξανά, αυτή την φορά απέναντι στην Παρτιζάν του Νταλιπάγκιτς. Οι Biancoselesti θα φορέσουν τελικά το στέμμα του πρωταθλητή το 1975 με πρωτεργάτες τον Αμερικανό σέντερ Μπόμπ Λίνχαρντ, τον μεγάλο Ντελα Φιόρι, τον Μπερέτα και φυσικά τον Μαρτζοράτι και τον αρχηγό Ρεκαλκάτι. Πρώτα όμως θα είναι οι πρωταγωνιστές ενός ιστορικού three peat στο Κύπελλο Κόρατς, επικρατώντας με εμφατικό τρόπο επί της Μπαρτσελόνα του Ζεράβιτσα.

Η Βαρέζε που είχε απωλέσει τα σκήπτρα, τα πήρε γρήγορα πίσω και η Καντού στρώθηκε ξανά στο κυνήγι ενός ευρωπαϊκού τίτλου. Και αυτός δεν άργησε πολύ μιας και το 77 ο Ρεκαλκάτι ύψωνε στο παρκέ του Nuevo Pallacio της Μαγιόρκα το Κυπελλούχων μετά απο την νίκη σε έναν δραματικό τελικό με τους Γιουγκοσλάβους της Ραντνίσκι. Πιστή στις συνήθειες της η Καντού θα κρατήσει το τρόπαιο και την επόμενη χρονιά ως η νικήτρια του ιταλικού εμφυλίου με αντίπαλο την Βίρτους χωρίς τον τραυματία Λίνχαρντ αλλά με τον πρωταθλητή του ΝΒΑ Χαρτ Γουίνγκο να τον αντικαθιστά επάξια. Η ομάδα είχε τόσο εθιστεί στους τίτλους που η τρίτη συνεχόμενη κατάκτηση δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν.

Ο Ταουρισάνο και ο Ρεκαλκάτι κατέβηκαν απο το τρένο με όλες τις τιμές το 1979 μετά τον τελευταίο νικηφόρο τελικό του Κυπελλούχων. Ο Μαρτζοράτι, ο Μπαριβιέρα, ο Ντελα Φιόρι και το δίδυμο των Αμερικανών Τζόνι Νιούμαν (ο μετέπειτα προπονητής του ΠΑΟΚ) και Ντέιβιντ Μπατον φρόντισαν να τους χαρίσουν μια αποχώρηση αντάξια της προσφοράς τους. Ανάμεσα σε αυτούς που πανηγύριζαν και χειροκροτούσαν ήταν και ένας νεαρός που ο Ταουρισάνο εμπιστευόταν στην δωδεκάδα. Ο Αντονέλο Ρίβα μεγάλωσε μέσα στον πρωταθλητισμό μόλις 16 χρονών και σκληραγωγήθηκε στο πλευρό των σπουδαίων γκαρντ της Καντού. Ο πρώτος κύκλος αυτής της μεγάλης ομάδας έκλεισε το 79 με έξι ευρωπαϊκά τρόπαια.Τα καλύτερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα...".

Και μετά ο Αλιέβι προσέλαβε εσένα. Αλήθεια γιατί σε λένε "Προφήτη" ;... " Με είπαν και φιλόσοφο, καινοτόμο, ριζοσπάστη και πολλά άλλα που σχεδόν ξέχασα το όνομα μου. Στην περίπτωση που δεν με γνωρίζετε θα μου επιτρέψετε να συστηθώ. Με λένε Βαλέριο Μπιανκίνι και όπως πολύ σωστά είπατε ήμουν η επιλογή του προέδρου για την θέση του προπονητή. Η ομάδα ήταν έτοιμη να ανοίξει τα φτερά της για να πετάξει στα ουράνια μεγαλεία. Συνεχίζοντας την παρουσία μας σε τελικούς φτάσαμε και το 80 κοντά στην κατάκτηση του Κυπελλούχων αλλά χάσαμε απο την Νέμεση του ιταλικού μπάσκετ, την Βαρέζε. Ούτε στο πρωτάθλημα πήγαμε καλά, αφού καταταγήκαμε μόλις στην 5η θέση. Πεισμωμένοι απο την αποτυχία μας, ξεκινήσαμε τη σεζόν 80-81 αποφασισμένοι. Ο Ρίβα είχε ωριμάσει και πάρει τη θέση του δίπλα στον Μαρτζοράτι και είχαμε εξαιρετικούς ξένους με τον Φλαούερς και τον Μποσγουελ. Το τέλος της μας βρήκε πρωταθλητές και Κυπελλούχους Ευρώπης. Ήμασταν έτοιμοι για το βήμα παραπάνω που θα μας έβαζε για τα καλά στην Βίβλο των μεγάλων. Και τότε χτύπησε την πόρτα μου η τραγωδία. Για εμένα είχε έρθει η ώρα του πόνου... Η Καντού ξεκίνησε την μάχη για να βρεθεί στον τελικό της Κολωνίας χωρίς εμένα. Το μυαλό μου δεν ήταν στο μπάσκετ, μπορούσα μόνο να θρηνήσω. Ο νεογέννητος γιος μου είχε φύγει απο την ζωή ξαφνικά χωρίς να προλάβω να τον χαρώ, να τον βλεπω να μεγαλώνει, να ζεί. Όταν τελικά κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου είχαμε χάσει πολύ έδαφος στην κούρσα του πρωταθλήματος εξαιτίας και τραυματισμών βασικών μας παιχτών. Η Ευρώπη έμοιαζε σαν διέξοδο για όλους μας. Η πρόκριση  στον τελικό της 25ης Μαρτίου 1982 με την Μακάμπι ήταν λυτρωτική. Μπροστά μας υπήρχε μόνο ο δρόμος προς την δόξα...Ήμασταν οι εκπρόσωποι μιας μικρής πόλης και αντιμετωπίζαμε την ομάδα σύμβολο ενός ολόκληρου έθνους.Ο Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ. Όταν τελείωσε ο αγώνας δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμασταν Πρωταθλητές. Η Καντού ήταν η βασίλισσα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Μαρτζοράτι, ο Αντονέλο, ο  "K bomb" Σι Τζέι Κούπετς , ο Μπεπε Μπόσα είχαν φτάσει τον σύλλογο σε ύψη δυσθεώρητα που δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν οι ιδρυτές του. Εγω είχα εκπληρώσει τις επιθυμίες μου και έψαχνα νέες προκλήσεις. Το καλοκαίρι έφυγα για την Ρώμη,  ο Φλαούερς για το ΝΒΑ και ο Κούπετς για το Μπέργκαμο. Το τιμόνι θα το κρατούσε πια μια μεγάλη μορφή του ιταλικού μπάσκετ, ο Τζιανκάρλο Πρίμο. Δύο νέοι Αμερικανοί προστέθηκαν στο ρόστερ χαρίζοντας εμπειρία και ενθουσιασμό. Ο αργυρός Ολυμπιονίκης του Μονάχου Τζίμυ Μπρούερ και ο νεαρός Γουάλας Μπράιαντ. Στις 24 Μαρτίου 1983 στην Γκρενόμπλ ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε μια απο τις πιο δυνατές εικόνες του αθλήματος. Ένας ημίγυμνος Μαρτζοράτι κραδαίνει το βαρύτιμο τρόπαιο περικυκλωμένος απο τους χιλιάδες οπαδούς της Καντού. Για να φτάσουμε όμως ως εκεί, χρειάστηκε να εμφανιστεί ο απο μηχανής θεός στο πρόσωπο του Μπρούερ που έκοψε το σουτ του Γκαλινάρι. Ο εμφύλιος τελικός βρήκε νικητές τους επαρχιώτες και στο καναβάτσο τους αστούς της Ολύμπια Μιλάνο.Η Καντού είχε γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα της στα κιτάπια του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Σε διάστημα δέκα χρόνων έπαιξε σε εννέα τελικούς,κατέκτησε οκτώ τρόπαια και έγινε η πρώτη ομάδα κάτοχος και των τριών ευρωπαϊκών τίτλων. Αλλά μετά τον θρίαμβο, οι  "Αετοί της Καντουρίνα" δεν μπόρεσαν ποτέ ξανά , έστω να πλησιάσουν τα χρόνια της εποποιίας. Ο Ρίβα πουλήθηκε στο Μιλάνο, ο Μαρτζοράτι μεγάλωσε και η τελευταία αναλαμπή ήρθε ξανά απο το Κύπελλο που κατακτήθηκε πρώτο. Το 1991 στις μεγάλες βραδιές του Πεϊς Μανιον η Ρεάλ δεν κατάφερε να βρει απαντήσεις και το τελευταίο ευρωπαϊκό τρόπαιο κόσμησε την βιτρίνα του Palasport Pianella. Και ύστερα ήρθε η παρακμή. Σταδιακά η ομάδα έχανε την δυναμική της και αναπόφευκτα ήρθε και ο υποβιβασμός. Με τον καιρό ξαναβρήκε τον δρόμο της αλλά χωρίς τις επιτυχίες του παρελθόντος.”

 Αυτή λοιπόν ήταν η ιστορία της Καντού και ζητώ συγγνώμη αν σας κούρασα. Αλλά έπρεπε να σας την πω γιατί κρύβει δοξασμένες σελίδες που γοητεύουν. Ξέρετε τι μου θυμίζει; Έναν παρατημένο κήπο που ανάμεσα σε κισσούς και αγριόχορτα ξεπροβάλλουν στήλες με ονόματα ηρώων, κουρελιασμένα λάβαρα, σκουριασμένα τρόπαια. Και όποιος πλησιάζει νιώθει ένα σφίξιμο στην καρδιά, μια νεκρική σιγή. Αλλά αν αφουγκραστεί με προσοχή θα ακούσει στο βάθος νικητήριες ιαχές που τον καλούν να μην ξεχάσει. Γιατί μπορεί να πέρασαν χρόνια, ίσως η ιστορία πια να μοιάζει με σκιές αλλά αν μπορείτε να δείτε καθαρά, ο κήπος της Καντού ήταν μαγεία και εγώ μόνο τιμή μπορώ να νιώθω που συνέβαλα ώστε να ανθίσει"...