Dr. Jekyll ΚΑΙ Mr.Hyde

Ο διχασμένης προσωπικότητας πρωταγωνιστής του ομώνυμου βιβλίου ίσως περιγράφει με την μεγαλύτερη ακρίβεια τη ζωή του Rick Pitino,ενός εκ των κορυφαίων προπονητών όλων των εποχών στο κολλεγιακό πρωτάθλημα των Ηνωμένων Πολιτειών, το NCAA. Ένας άνθρωπος που αναμφίβολα άφησε το στίγμα του στο άθλημα παγκοσμίως, εφαρμόζoντας νέες πρακτικές όσον αφορά την άμυνα και όντας ο πρώτος από τους ελάχιστους "τολμηρούς" που εγκατέλειψαν την ασφάλεια του NCAA για να πλεύσουν στα "βαθιά" προπονητικά νερά του ΝΒΑ.

 

Σήμερα αυτό ίσως μοιάζει συνηθισμένο, καθώς προπονητές όπως ο Brad Stevens, o Billy Donovan και ο Fred Hoiberg στις μέρες μας ξεκίνησαν την καριέρα τους από εκεί. Ωστόσο το πέρασμα αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο 30 χρόνια πριν, όταν και ανέλαβε τους New York Knicks. Η συμβολή του στο άθλημα ανταμείφθηκε με την είσοδό του στο Hall of Fame το 2013, ως πολυνίκης του NCAA. Η ζωή του είναι πραγματικά "Βίος και Πολιτεία", με τρομερές επιτυχίες, αλλά και ορισμένες λάθος επιλογές καθώς και πληθώρα σκανδάλων που απασχόλησαν την μπασκετική κοινότητα των Ηνωμένων Πολιτειών. Με αφορμή τον διαφαινόμενο ερχομό του στον Παναθηναϊκό, ας δούμε ορισμένες πτυχές της καριέρας του που δημιούργησαν τον θρύλο του, που όπως κάθε θρύλος αν τον ψάξεις στο βάθος του έχει τα θετικά και αρνητικά του στοιχεία.

 

 

 

 

 

 

 ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

 

 

Ο Rick Pitino γεννήθηκε το 1952 στη Νέα Υόρκη και μεγάλωσε στο Bayville, ένα χωριό κοντά στο Long Island, ενώ υπήρξε ο αρχηγός της τοπικής ομάδας, του St.Dominic High School. Το 1970 ξεκινά την φοίτηση στο Πανεπιστήμιο της Μασσαχουσέτης το 1970 και γίνεται ο βασικός PG των UMass Minutemen, με τις 329 ασίστ του να παραμένουν ακόμα το ρεκόρ του Πανεπιστημίου. Μάλιστα η πρώτη του σεζόν συνέπεσε με την τελευταία χρονιά του Julius Erving, ωστόσο δεν υπήρξαν συμπαίκτες, καθώς οι πρωτοετείς τότε δεν μπορούσαν να παίξουν με τους "μεγάλους" (varsity basketball). Άλλοι συμπαίκτες του υπήρξαν ο επίσης επιτυχημένος μετέπειτα κολεγιακός προπονητής Al Skinner και ο παίκτης του baseball Mike Flanagan. Το 1974 αποφοιτά, ωστόσο αντί να ακολουθήσει το δρόμο του επαγγελματικού μπάσκετ, επέλεξε τον έρωτά του, την προπονητική, και ξεκινά ως απόφοιτος assistant στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης, έτοιμος να χαράξει την προπονητική του πορεία.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Pitino έγινε full time assistant coach και αναπληρωτής προπονητής στην Χαβάη τη σεζόν 1975-76, αρχικά υπό τον Bruce O'Neil, με τον οποίο οι Rainbow Warriors ξεκίνησαν τη σεζόν με 9-12, ενώ στην πορεία ο Rick τελείωσε με ρεκόρ 2-4. Η θητεία του εκεί ωστόσο στιγματίστηκε από έρευνες τoυ NCAA το 1977, που οδήγησαν σε κυρώσεις κατά του προγράμματος. Τα παραπτώματα περιελάμβαναν παροχές χρημάτων για ταξίδι ενός παίκτη από τη Χονολουλού στη Νέα Υόρκη και πίσω, διακανονισμούς για μεταχειρισμένα αυτοκίνητα φοιτητών-αθλητών με ανταλλάγματα εισιτήρια για ολόκληρη τη σεζόν και παροχές κουπονιών για δωρεάν φαγητό στα McDonalds. Επίσης κατηγορήθηκαν για παραπληροφόρηση και του NCAA και του Πανεπιστημίου.

 

 

Το 1977 η επιτροπή αδικημάτων του NCAA πρότεινε ότι ο O'Neil και ο Pitino έπρεπε να αποστασιοποιηθούν από τον αθλητισμό της Χαβάης, ενώ ο δεύτερος είχε συμμετάσχει σε 8 από τα 64 παραπτώματα που οδήγησαν το πανεπιστήμιο σε διετή επιτήρηση. Το 1989 ο ίδιος αρνήθηκε να σχολιάσει το παραμικρό, αφήνοντας, η αλήθεια είναι, ανάμεικτα συναισθήματα στον τύπο της εποχής και δήλωσε στους NY Times τα εξής: "Δεν υπάρχει κανένας με μεγαλύτερη ακεραιότητα χαρακτήρα από τον Rick Pitino. Ως προπονητής θα κάνω λάθη, όλοι κάνουν. Αλλά για το μόνο πράγμα που δεν πρέπει να ανησυχείτε είναι το να σας κοροϊδέψω. Τίποτα δεν έγινε στη Χαβάη τότε από όσο ξέρω." ωστόσο σε  επιπλέον ερώτηση δήλωσε επίσης: "Δεν έκανα κανένα λάθος, δε με νοιάζει τι λέει ο καθένας. Έγινε πριν από 15 χρόνια, δεν πρόκειται να το σχολιάσω περαιτέρω, γιατί δεν είμαι υποχρεωμένος."

 

 

 

Το 1976 μέχρι το 1978 έγινε assistant coach υπό τον θρυλικό προπονητή Jim Boeheim στο Πανεπιστήμιο του Syracuse, ο οποίος παραμένει ακόμα και σήμερα προπονητής(!!!), όπως και assistant της Εθνικής το 1990 και από το 2006 μέχρι σήμερα. Η πρώτη του δουλειά ωστόσο ως πρώτος προπονητής ήταν το 1978 με το άσημο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης και τους Boston Terriers μέχρι το 1983. Μια ομάδα που δεν είχε συνηθίσει να παίζει στην κύρια διοργάνωση, καθώς έπαιξαν μόνο μια φορά, το 1959, ενώ δεν τα πήγαιναν καλύτερα ούτε στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία, το NIT. Τις προηγούμενες δύο σεζόν είχαν ένα απογοητευτικό ρεκόρ και είχαν κερδίσει μόνο 17 παιχνίδια. Ο Pitino εφάρμοσε από τότε τη σκληρή και πιεστική άμυνα, οδηγώντας την ομάδα για πρώτη φορά μετά από 24 χρόνια στη κύρια διοργάνωση, όπου βέβαια αποκλείστηκαν νωρίς, ωστόσο παραμένει επιτυχία για το Πανεπιστήμιο.

 

  To 1983 κάνει το μεγάλο άλμα και γίνεται βοηθός του Hubie Brown των New York Knicks, όπου έμεινε μέχρι το 1985, όταν και επέστρεψε για να γίνει προπονητής στο Κολλέγιο του Providence. Την προηγούμενη χρονιά οι Friars είχαν κάνει ένα απαράδεκτο ρεκόρ με 11 νίκες και 20 ήττες. Εδώ ο Pitino ξεδίπλωσε το προπονητικό του ταλέντο, και βασισμένος στις επιρροές των Boeheim  και Brown, εισήγαγε ένα νέο είδος άμυνας, την match up press, που αποτελεί την πιο σύγχρονη μορφή πιεστικής άμυνας και ουσιαστικά ΄πρόκειται για ζώνη προσαρμογής σε όλο το γήπεδο. Η άμυνα αυτή εφαρμόστηκε πολύ στο μέλλον, ενώ ήταν και σημείο κλειδί της Ελλάδας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σαϊτάμα. Παράλληλα, χρησιμοποιεί την ζώνη προσαρμογής 2-3, που αποτελούσε έμπνευση του Boeheim στο Syracuse. Με όπλο την πιεστική άμυνα και αιχμή του δόρατος τον Billy Donovan (μετέπειτα βοηθός του στο Kentucky και νυν προπονητής των Oklahoma City Thunder) οδήγησε το Providence το 1987 στο Final Four, όπου η μοίρα έπαιξε περίεργο παιχνίδι και ο Pitino ηττήθηκε από τον μέντορά του και το Syracuse στον ημιτελικό. Ωστόσο η πορεία αυτή ήταν αρκετή για να δημιουργήσει όχι μόνο ένα όνομα, αλλά και μια ολόκληρη φιλοσοφία γύρω από τον Rick.

 

To 1987 γίνεται για πρώτη φορά πρώτος προπονητής σε ομάδα του ΝΒΑ, και προπονεί τους New York Knicks για δύο χρόνια και επιστρέφει και πάλι στο κολλεγιακό μπάσκετ το 1989 σε ένα από τα  κορυφαία πανεπιστήμια όλων των εποχών, το Kentucky, το οποίο τότε προσπαθούσε να ανακάμψει από το σκάνδαλο που έγινε με τον προηγούμενο προπονητή, τον Eddie Sutton και βρισκόταν υπό

καθεστώς επιτήρησης. Ωστόσο ο Pitino δεν "μάσησε", και πάντα με όπλο την τρομερή του άμυνα το οδήγησε στην κορυφή και πάλι. Το 1993 με μπροστάρη τον Jamal Mashburn και τον γνώριμο από την θητεία στον Παναθηναϊκό, Tony Delk, τους οδήγησε στο Final Four, όπου ηττήθηκαν από τους θρυλικούς Fab Five του Michigan, ενώ το 1996 κατέκτησε το έκτο τους πρωτάθλημα, με παίκτες όπως ο Antoine Walker, o Walter McCarty, o Ron Mercer και ο Derek Anderson όπου πήρε και την εκδίκηση από τους Syracuse Orangemen, με 76-67. Το 1997 οι Wildcats παρέμειναν ζεστοί, πήγαν σε back-to-back τελικούς, ωστόσο ηττήθηκαν από την Arizona του Mike Bibby και Jason Terry. H θητεία του Pitino στο Kentucky απογείωσε την καριέρα του, με την πιεστική άμυνα να γίνεται ευρέως διαδεδομένη. Για άλλη μια φορά ο Rick δεν μας αφήνει δίχως μια μεγάλη ατάκα, και αναφέρει ότι "το Kentucky είναι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του κολλεγιακού μπάσκετ".

 

 

To 1997 o Pitino ξαναπηγαίνει στο ΝΒΑ για λογαριασμό των Boston Celtics και επιστρέφει το 2001 στο Louisville ως αντικαταστάτης του πλέον συνταξιοδοτημένου HoFer , Denny Crum, στο οποίο παρέμεινε μέχρι το 2017. Εδώ η θητεία του ήταν και η τελευταία πριν αναλάβει τον Παναθηναϊκό, και είχε πολλά σκαμπανεβάσματα, από την απόλυτη καταξίωση μέχρι την εμπλοκή του σε διάφορα σκάνδαλα. Το 2005 τους οδηγεί σε Final Four μετά από 19 χρόνια με ηγέτη τον μετέπειτα NBAer Francisco Garcia και έγινε ο πρώτος προπονητής του NCAA στην ιστορία που οδήγησε τρεις διαφορετικές ομάδες σε F4. To 2006 και 2007 οι χρονιές δεν ήταν τόσο επιτυχημένες, καθώς η φουρνιά του 2005 είτε αποφοίτησε είτε έγινε draft, με μόνη διάκριση την παρουσία των Cardinals στον ημιτελικό της "διοργάνωσης της παρηγοριάς", NIT. Δύσκολη και η συνέχεια, με αποκορύφωμα τον αποκλεισμό στον πρώτο γύρο της κύριας διοργάνωσης από μια σαφέστατα κατώτερη ομάδα, τους California Golden Bears. To 2012 οι Cardinals ανακάμπτουν και κάνουν την υπέρβαση, καθώς με μέτριο για τα δεδομένα ρόστερ φτάνουν ξανά στο Final Four, όπου ηττήθηκαν από τους μετέπειτα πρωταθλητές, Kentucky Wildcats. Ωστόσο θεωρήθηκε επιτυχία, καθώς ο κορυφαίος ήταν ο Gorgui Dieng, ενώ παίκτες όπως ο Kyle Kuric και Peyton Siva παίζουν στην Ευρώπη.

 

Το 2013 ωστόσο οι Cardinals θα φτάσουν στο πολυπόθητο τρόπαιο, κερδίζοντας τους Michigan Wolverines με 82-76, ενώ το ρόστερ ήταν παρόμοιο με το περσινό με τις προσθήκες του φετινού υποψήφιου για Έκτο Παίκτη Montrezl Harrell των Clippers και του Luke Hancock που έπαιξε έξι παιχνίδια στον Πανιώνιο, προτού κοπεί άδοξα η καριέρα του από έναν τραυματισμό στον αχίλλειο .

(Αλήθεια εκείνη η ομάδα του Πανιωνιου που εν τέλει έπεσε αποτελεί ένα από τα μυστήρια του σύγχρονου μπάσκετ αφού είχε στην σύνθεσή της έναν πρωταθλητή ΝΒΑ (Προύιτ), έναν πρωταθλητή και MVP F4 NCAA ( Hanckock) αλλά και ένα νούμερο 12 στο draft σε ηλικία κάτω των 30 (Κορόλεφ) )..... 

 

O Rick Pitino πλέον κι επίσημα μπορεί να χαρακτηριστεί "θρύλος". Γίνεται ο πρώτος στην ιστορία που κατακτά το τρόπαιο με δύο διαφορετικές ομάδες και όλα δείχνουν να έχουν πάρει τον δρόμο τους. Ωστόσο, σειρά σκανδάλων κλόνισαν την καριέρα του και τον κατέστησαν δακτυλοδεικτούμενο στις Ηνωμένες Πολιτείες και την μπασκετική κοινότητα μέχρι σήμερα...

 

 

Η αρχή έγινε στη σεζόν 2015-16 όταν το Louisville αποφάσισε να θέσει εαυτόν εκτός postseason, κατόπιν ερευνών του NCAA για σκάνδαλο που αφορούσε συνοδούς πολυτελείας. Η συνοδός Katrina Powell και άλλες κατήγγειλαν ότι πληρώθηκαν χιλιάδες δολάρια αλλά και εισιτήρια για τη σεζόν, προκειμένου να χορέψουν αλλά και να κάνουν σεξ με παίκτες από το 2010 μέχρι το 2014 από τον πρώην διευθυντή και assistant coach, Andre McGee. Πολύ δυσάρεστα νέα για τον Pitino, καθώς η ομάδα ανήκε στις 20 κορυφαίες του πρωταθλήματος, ενώ στον ίδιο χρέωσαν ότι απέτυχε να ελέγξει το μπασκετικό του πρόγραμμα, καθώς ο ίδιος έδωσε στον McGee τις αρμοδιότητες για την απόκτηση νέων παικτών. Ο πέλεκυς της δικαιοσύνης ήταν βαρύς, καθώς το NCAA τιμώρησε το Louisville με αφαίρεση των νικών από το 2010 μέχρι το 2014, αφαιρώντας τους έτσι τη συμμετοχή στο Final Four του 2012 αλλά και το πρωτάθλημα του 2013. Ο Pitino επρόκειτο να τιμωρηθεί για πέντε μόνο αγωνιστικές, αλλά τελικά απολύθηκε. Ο λόγος...? Ακόμα ένα σκάνδαλο, ίσως το μεγαλύτερο της καριέρας του...

 

 

 

Στις 26 Σεπτεμβρίου 2017, ομοσπονδιακοί εισαγγελείς ανακοίνωσαν ότι το Πανεπιστήμιο του Louisville βρισκόταν υπό έρευνες του FBI για προσηλυτισμό παικτών επί πληρωμή. Υπήρξε ο ισχυρισμός ότι διοικητικό στέλεχος της Adidas συνωμότησε προκειμένου να δοθούν 100.000 δολάρια στην οικογένεια ενός κορυφαίου prospect, προκειμένου να παίξει στο Louisville αλλά και με την προϋπόθεση να εκπροσωπήσει την Adidas όταν ξεκινήσει την επαγγελματική του καριέρα. Αρχικά οι κατηγορίες δεν ανέφεραν ρητά το Louisville, ωστόσο ανέφεραν ρητά τον Brian Bowen, ο οποίος συμφώνησε να παίξει στο κολλέγιο τον Ιούνιο. Το πανεπιστήμιο έθεσε άμεσα τον Pitino αλλά και τον αθλητικό διευθυντή Tom Jurich σε διοικητική άδεια. Ο δικηγόρος του δήλωσε στην The Courier Journal του Kentucky ότι ο Pitino "πρακτικά είχε απολυθεί". Με βάση το συμβόλαιό του, έπρεπε ωστόσο να του δοθεί ειδοποίηση δέκα μέρες πριν για την απόλυσή του, αλλά και δικαίωμα ακρόασης, ενώ έγραφε ρητά ότι μπορούσε να απολυθεί για "οτιδήποτε είχε να κάνει με την δυσφήμιση του Πανεπιστημίου που προκάλεσε ζημιά στην φήμη του". Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο του CBS, Gary Parrish, πηγές μέσα από το Πανεπιστήμιο ανέφεραν ότι δεν υπάρχει περίπτωση ο Pitino να προπονήσει ξανά τους Cardinals. Στις 16 Οκτωβρίου το διοικητικό συμβούλιο αθλητισμού του Louisville ψήφισε παμψηφεί την απόλυση του Rick Pitino. Μετά την ψηφοφορία, και η Adidas διέκοψε το συμβόλαιο που είχε μαζί του. Ο Pitino μέχρι σήμερα ισχυρίζεται ότι δεν έχει καμία σχέση με το σκάνδαλο, καθώς δεν μπόρεσε να γνωρίζει τι έκανε ο κάθε assistant coach, ενώ παρά το γεγονός ότι είχε επαφές με το συγκεκριμένο άτομο, δεν τέθηκε υπό συζήτηση ποτέ το θέμα της δωροδοκίας παικτών. Αυτή ήταν και η τελευταία χρονιά του στους κολλεγιακούς πάγκους, προτού αναλάβει τον Παναθηναϊκό. Ήρθε η ώρα όμως να δούμε και τα πεπραγμένα του στο ΝΒΑ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η πρώτη επαφή του Pitino με το ΝΒΑ έγινε το 1983 μέχρι το 1985, όταν΄υπήρξε assistant coach ενός από τους κορυφαίους "προπονητές προπονητών" όλων των εποχών, τον Hubie Brown, τον οποίο διαδέχτηκε μάλιστα το 1987, όταν και υπήρξε για δύο χρόνια προπονητής των New York Knicks. Την προηγούμενη χρονιά, η ομάδα δεν τα πήγε καθόλου καλά, έχοντας κερδίσει μόνο 24 παιχνίδια. Ο Rick ανέλαβε το ρόλο να διαχειριστεί την κρίση και να εισάγει την αμυντική αλλά και ταυτόχρονα fast-tempo νοοτροπία που εφήρμοσε στο Providence. Και τα κατάφερε! Την σεζόν 1988-89 οι Knicks έκαναν  ρεκόρ 52-30, κατέκτησαν την δεύτερη θέση της Ανατολής και έφτασαν μέχρι τους ημιτελικούς, όπου και αποκλείστηκαν από τους Chicago Bulls του Michael Jordan. Αν μη τι άλλο, η ομάδα αυτή ήταν, όπως λένε και οι Αμερικανοί, "fun to watch". Ο Pitino ήταν πρωτοποριακός για άλλη μια φορά, καθώς ήταν ο άνθρωπος που εκμεταλλεύτηκε ίσως περισσότερο από όλους την γραμμή του τριπόντου. Οι παίκτες του είχαν το παρατσούκλι "Bomb Squad" ή "Bombinos" όπως τους αποκαλούσε ο ίδιος. Οι "Bombinos", με μπροστάρηδες τους Mark Jackson, Gerald Wilkins, Rod Strickland, Johnny Newman και Trent Tucker σούταραν 1147 τρίποντα (!!!), 400 πάνω από το ρεκόρ της λίγκας ως τότε και έβαλαν 386. Συνεπώς καταλαβαίνετε πόσο πρωτοποριακό ήταν το εγχείρημα του Pitino, ειδικά σε μια εποχή που ακόμα το τρίποντο θεωρείτο "κακό σουτ", ενώ οι Bombinos αποτελούν τον πρόγονο των σημερινών Golden State Warriors και Houston Rockets, και με όπλο το τρίποντο αλλά και αιχμή του δόρατος τον Patrick Ewing επέδειξαν οργάνωση αλλά και ωραίο μπάσκετ. Την ίδια χρονιά, Patrick Ewing και Mark Jackson επιλέχθηκαν στο All-Star Game, ενώ ο Strickland στην δεύτερη πεντάδα των rookie. Παρά τις έντονες διαμάχες του με τον GM Al Bianchi, ο Pitino επρόκειτο να λείψει από τους Knicks, όταν επέλεξε το Kentucky, σύμφωνα με άρθρο των Times,καθώς είχε αφήσει στη μέση "unfinished business" που λένε στο Αμέρικα.

 

 

Η δεύτερη θητεία του έλαβε χώρα το 1997, όταν πλέον ως πολυνίκης του NCAA ανέλαβε τους Boston Celtics. Με μια μικρή διαφορά ωστόσο, οι Celtics εκείνοι δεν είχαν ΚΑΜΙΑ σχέση με τους θρυλικούς παίκτες της δεκαετίας του 80. Την προηγούμενη σεζόν, η "tank-tastic" ομάδα της Βοστώνης υπό τον ML Carr έκανε σκόπιμα ήττες, προκειμένου να επιλέξει στο επόμενο draft τον Tim Duncan και τελείωσε τη σεζόν με το ντροπιαστικό 15-67. Ο Pitino, ερχόμενος από την επιτυχημένη θητεία του στο Kentucky, ξεκινούσε την σεζόν με όνειρα και φιλοδοξίες αλλά και υπογράφοντας το υπέρογκο ποσό των 70 εκατομμυρίων για 10(!!!) χρόνια! Εδώ πρέπει να ειπωθεί ότι οι Κέλτες πήραν ένα τεράστιο ρίσκο, καθώς την ίδια εποχή ήταν free agent ο (νυν προπονητής της Torino) Larry Brown, ο θρυλικός Chuck Daly σκεφτόταν να βγει από την σύνταξη ενώ ο Larry Bird πάντοτε ήθελε αυτήν την θέση. Μάλιστα, τον ήθελαν τόσο πολύ που "παραίτησαν" από πρόεδρο της ομάδας ΤΟΝ θρύλο της, τον Red Auerbach, προκειμένου ο Pitino να αναλάμβανε και δευτερεύοντα καθήκοντα προέδρου. Ο Pitino, όντας ίσως ο μεγαλύτερος ρήτορας που πέρασε από τα παρκέ, δήλωνε: "Δεν νιώθω καθόλου άβολα, σίγουρα πάντως νιώθω δέος κάτω από όλα αυτά τα λάβαρα και νιώθω έτοιμος να συνεισφέρω στο να υψωθεί άλλο ένα"! Βαρύγδουπες δηλώσεις αν μη τι άλλο, για ίσως την ιστορικότερη ομάδα όλων των εποχών...

 

 

   Ο Pitino ξεκίνησε με μια περίεργη κίνηση, ανταλάσσοντας draft picks 2ου γύρου για τον GM των Heat, Chris Wallace. Εδώ μπορεί να ειπωθεί ότι η λοταρία δεν έκανε την χάρη στον Rick, ωστόσο οι δηλώσεις του αργότερα ήταν περίεργες. Ήταν σχεδόν σίγουρος ότι οι Κέλτες θα επέλεγαν πρώτοι τον Tim Duncan (ενώ είχαν μόνο 38% πιθανότητα), ενώ μετά θεωρούσε ότι θα επέλεγαν το νούμερο 2, τον Keith Van

Horn. Τελικά οι Κέλτες είχαν το τρίτο και το έκτο pick. Αρχικά η σκέψη του ήταν να τα ανταλλάξει για τον Scottie Pippen, ωστόσο εννοείται ότι ο GM των Bulls Jerry Krause απέρριψε χωρίς δεύτερη σκέψη την προσφορά. Κι εδώ, έγινε το πρώτο μεγάλο σφάλμα του Pitino...Διώχνει τον Dino Radja, έναν από τους κορυφαίους την προηγούμενη χρονιά, ανταλάσσοντάς τον για τον Clarence Weatherspoon και τον Michael Cage. Η ανταλλαγή απέτυχε γιατί ο Dino απέτυχε στα εργομετρικά, το ζήτημα όμως είναι άλλο. Ο Radja δήλωσε το 2005 ότι πήγε να ρωτήσει τον Pitino ποια είναι τα πλάνα του για αυτόν, κι εκείνος "κοιτάζοντάς τον στα μάτια" του είπε να μην ανησυχεί και ότι θα ήταν το βασικό μέλος της επίθεσης, με τη μπάλα να περνάει μόνιμα από τα χέρια του. Πέντε μέρες μετά έγινε ανταλλαγή και ο Dino που αγάπησε όσο ελάχιστοι την Βοστόνη έφυγε προδομένος. Στα θετικά, ήρθε στην Ελλάδα και κατέκτησε δύο πρωταθλήματα με τον Παναθηναϊκό (1998 και 1999) άρα η σχέση του Ρικ με τον Παναθηναικό ξεκινάει πολύ νωρίτερα από ότι οι περισσότεροι νομίζουν!!! 

 

 

 

  Πίσω στο draft, επιλέγουν τον Chauncey Billups και τον Ron Mercer, ενώ είχε δηλώσει ότι ήθελε τον Tracy McGrady(!!!) στη θέση του δεύτερου. Ο "πρόεδρος" Pitino συνέχισε τις κινήσεις, και υπέγραψε τον μέτριο ψηλό Travis Knight για επταετές(!!!) συμβόλαιο 22 εκατομμυρίων. Για να κάνει χώρο, έδιωξε όλους τους free agents, όπως τον Rick Fox...Στην πορεία ανταλλάσσει τον Knight έναν χρόνο μετά για τον έτερο μέτριο, Tony Battie, για ακόμα μεγαλύτερο συμβόλαιο 25 εκατομμυρίων(!!!). Εδώ θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τους αναγνώστες για την χρήση των θαυμαστικών, αλλά η αλήθεια είναι ότι μένω άναυδος με την πλειοψηφία των επιλογών του, καθώς έδειχναν αβεβαιότητα αλλά και τεράστιο ρίσκο, όχι απαραίτητα με την αντίστοιχη ανταμοιβή. Και το γαϊτανάκι ανταλλαγών δεν σταματάει εδώ. Το "πνευματικό παιδί" του στο Kentucky Antoine Walker δήλωσε "Κοιτάζοντας πίσω, πρέπει να αντάλλαξε καμιά τριανταριά άτομα, δεν είχε υπομονή!", ενώ η σχέση μεταξύ τους ήταν τεταμένη, με τον Pitino να σκέφτεται να τον ανταλλάξει κάποιες φορές, άλλες φορές τον έκρινε δημόσια ωστόσο ταυτόχρονα του έδινε αδικαιολόγητα ρεπό τα καλοκαίρια. Η σχέση με το τρίτο pick Billups ήταν ακόμα χειρότερη, με τον ίδιο να δηλώνει ότι "δεν προλάβαινε να κάνει δύο τρίπλες και ούρλιαζε", ενώ τον κριτίκαρε ονομαστικά στα ΜΜΕ. Όπως είναι λογικό, δεν υπήρξε happy end, και τον αντάλλαξε για τον Kenny Anderson 51 παιχνίδια μετά, λέγοντας ότι "δεν ήταν ο τύπος  του για PG"! Τη συνέχεια του Billups την γνωρίζουμε: τακτικές All-Star παρουσίες, MVP Τελικών και λογικά θα μπει στο Hall of Fame κάποια στιγμή.

 

 

Στο μπασκετικό επίπεδο, ο Pitino ζητούσε διαρκή πίεση με παγίδες σε όλο το γήπεδο και τρίποντο στην επίθεση, με τους παίκτες να πρέπει να έχουν τέλεια φυσική κατάσταση. Ο γνωστός δημοσιογράφος Bill Simmons δήλωσε χαρακτηριστικά ότι "ρουφούσε αργά και βασανιστικά τη ζωή των παικτών", κάτι το απόλυτα εύλογο, καθώς η άμυνα αυτή μπορεί να λειτουργεί στα κολλεγιόπαιδα, αλλά όχι στους επαγγελματίες ενώ είναι αδύνατη η χρήση της επί 48 λεπτά για 82 παιχνίδια. Ο Dee Brown τον περιέγραψε ως προπονητή με τεράστιο "Εγώ", ενώ νόμιζε ότι πήγαιναν να δουν παιχνίδια για αυτόν. Παράλληλα δεν ήθελε βετεράνους στην ομάδα του, καθώς ήθελε νεανικό σύνολο. Το 1998, παρά το draft του Paul Pierce, η ομάδα δεν πήγαινε καλύτερα, ενώ το 1999 ο Pitino αντάλλαξε τα pick πρώτου γύρου για τον...Vitaly Potapenko.

 

 

To 2000 έλαβε χώρα ίσως η πιο διαβόητη συνέντευξη τύπου όλων των εποχών. Τον Μάρτιο οι Raptors νίκησαν στο Garden με buzzer beater του Vince Carter, έπειτα από ασίστ του McGrady (τι σου είναι η μοίρα..) και ο Pitino έδωσε ρεσιτάλ. Εκεί όπου κάποτε καθόταν ένας ρήτορας, πλέον καθόταν ένας οργισμένος άνθρωπος έτοιμος να τα βάλει με θεούς και δαίμονες, λέγοντας τα εξής λόγια: "Ο Larry Bird δεν θα διαβεί

από αυτή την πόρτα, φίλαθλοι. Ούτε ο Kevin McHale ούτε ο Robert Parish. Κι αν τους περιμένετε να τη διαβούν, θα είναι γκριζομάλληδες και γερασμένοι." ενώ συμπλήρωσε: "Μακάρι να ήμασταν 90 εκατομμύρια κάτω από το salary cap, μακάρι να μπορούσαμε να αγοράσουμε τον κόσμο. Αλλά δεν μπορούμε, το μόνο που μπορούμε είναι να δουλέψουμε σκληρά, στην τελική όλη αυτή η αρνητικότητα σε αυτή την πόλη είναι άθλια". Αυτό το ξέσπασμα ήταν η αρχή του τέλους. Ο Pitino άντεξε ακόμα μια σεζόν και παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 2001, λέγοντας ότι "η δουλειά αυτή ήταν πιο δύσκολη από όσο νόμιζε". Τραγική ειρωνεία? Ο assistant coach του, Jim O'Brien, οδήγησε τους Celtics δύο χρόνια μετά στους Τελικούς Περιφέρειας...

 

 

 

 

 

 

 

 

Όπως έγινε κατανοητό, η καριέρα του Hall of Famer Rick Pitino είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Αποτέλεσε ένα μάθημα για τις ομάδες του ΝΒΑ, ότι υπήρξαν περιπτώσεις προπονητών κολλεγιακού που έγιναν εξαιρετικοί προπονητές επαγγελματιών, αλλά οι αποτυχίες ήταν περισσότερες. Τα συστήματα είναι διαφορετικά, οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές, το ίδιο ισχύει και για τους εσωτερικούς μηχανισμούς μιας ομάδας.Όταν αναφέρθηκα στην αρχή σε Doctor Jekyll και Mister Hyde, εννοούσα ακριβώς αυτό. Ο Pitino στην πολυετή καριέρα του έχει επιδείξει δύο πρόσωπα, ένα πολύ καλό και ένα πολύ κακό. Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τον Ατλαντικό, το όνομά του συνδέεται κυρίως με τα σκάνδαλα στο Louisville αλλά και την τεράστια αποτυχία του στους Κέλτες, με τις δηλώσεις του να αποτελούν γνωστή μεταφορά για την αδυναμία franchise να επαναλάβουν τις δόξες του παρελθόντος. Το 2005 προκάλεσε το γέλιο των δημοσιογράφων σε μια press conference, όταν προκάλεσε τους πρωτοετείς να παίξουν σαν βετεράνοι. Μπορεί να είχε ρητορική δεινότητα, όμως η αδυναμία του να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του θεωρείται ότι "λέκιασε" την υστεροφημία του.

 

 

Ωστόσο δεν μπορούμε να παραλείψουμε τα θετικά του στοιχεία και την τεράστια συμβολή του στο μπασκετικό στερέωμα. Επηρεαζόμενος από τους μέντορές του Jim Boeheim και Hubie Brown εγκαθίδρυσε την πιο σύγχρονη μορφή άμυνας, την match up press, με την οποία η Εθνική μας ομάδα με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο έφτασε στον τελικό της Σαϊτάμα το 2006 νικώντας και τις ΗΠΑ, που είχαν τότε βοηθό τον Boeheim. Οι ομάδες του παίζουν πάντα σκληρή άμυνα, ενώ είναι γνωστός για την ανάπτυξη ταλέντων, παρά το γεγονός ότι θεωρείται μεγαλομανής και "φωνακλάς'. Δεν είναι τυχαίο που εισήλθε στο Hall of Fame, καθώς πρόκειται για πολυνίκη, και μάλιστα με διαφορετικές κολλεγιακές ομάδες, έχοντας ένα εξαιρετικό ρεκόρ της τάξης του 62.3% (647-392). Σκόπιμο είναι να αναφερθεί ότι δημιούργησε σκληροτράχηλες ομάδες ανά τα χρόνια, ενώ ουσιαστικά δεν είχε κορυφαία ταλέντα, με τους Antoine Walker, Jamal Mashburn και Gorgui Dieng να μην αποτελούν τα πιο τρανά παραδείγματα ενός  superstar. Εκτός από αυτό, αποτέλεσε μέντορα πολλών assistant coach και παικτών του, οι οποίοι μαθήτευσαν πλάι του και ανέλαβαν τις δικές τους ομάδες στο μέλλον, με τα πιο γνωστά ονόματα να είναι οι Billy Donovan (πρωταθλητής με Florida Gators και νυν προπονητής των Thunder), o Brett Brown (προπονητής των Sixers), o θρυλικός NBAer Reggie Theus ενώ ο γιος του Richard βρίσκεται από το 2013στο Πανεπιστήμιο της Minnessota. 

 

 

 

Συνοψίζοντας, ο Rick Pitino αποτελεί μια εκ των πιο ιδιόρρυθμων προσωπικοτήτων που πέρασαν ποτέ από το παγκόσμιο μπάσκετ. Ρήτορας, μεγαλομανής, λίγο αλαζόνας αλλά και ένας άνθρωπος που με την σκληρή άμυνά του άλλαξε το μπάσκετ παγκοσμίως σε επίπεδο τακτικής. Φέτος είναι η ευκαιρία του να αφήσει τα σκάνδαλα του Louisville πίσω του και να αναλάβει ξανά μια ομάδα. Θα είναι πρόκληση

και για αυτόν αλλά και για τον Παναθηναϊκό, ο ένας θα βοηθήσει τον άλλον να επανέλθουν στις δόξες του παρελθόντος. Εξάλλου ο Pitino δήλωσε πρόσφατα για το μικρόβιο της προπονητικής, ότι δεν φεύγει ποτέ από μέσα μας. Ήρθε λοιπόν ο καιρός να αποδείξει ότι ανήκει δικαίως στο πάνθεον και ότι μπορεί να ανακάμψει, προπονώντας επαγγελματίες μετά από 17 χρόνια. Η ιστορία θα δείξει εάν θα τα καταφέρει, και μόνο...