ΧΟΥΑΝ ΑΝΤΟΝΙΟ "Ο ΕΠΙΦΑΝΗΣ"

Πριν από λίγες ημέρες ένας από τους τελευταίους αυθεντικούς σκόρερ των ευρωπαϊκών παρκέ, ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο ανακοίνωσε την απόσυρση του από την ενεργό δράση. Η φανέλα του σίγουρα κάποια στιγμή θα κοσμίσει την οροφή του Παλαού Μπλαουγκράνα δίπλα σε αυτές του Σολοθάμπαλ, του Χιμένεθ, του Ντουένιας και αυτή του μεγαλύτερου Ισπανού στην πολύχρονη ιστορία της Μπάρτσα, του Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο. Του παίχτη - σύμβολο των Καταλανών και έναν από τους καλύτερους Ευρωπαίους της δεκαετίας του '80. 

Τίποτα αρχικά δεν προδίκαζε για τον γεννημένο το 1959 στη Σαραγόσα "Επι" την καριέρα στο υψηλότερο επίπεδο. Μέσω της μπασκετικής ακαδημίας Helios αυτός όπως και τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του είχαν την παρθενική τους επαφή με το άθλημα. Το όνομα του πρώτου του προπονητή έχει χαθεί στα μονοπάτια της λήθης. Ευτυχώς για αυτόν καθώς το μάτι του δεν πρέπει να "έκοβε" και πολύ. Εκείνη την εποχή το ταλέντο της οικογένειας Επιφάνιο θεωρούνταν ο μεγαλύτερος αδερφός του Ερμίνιο αλλά και ο Χουάν δεν ήταν αμελητέος ποιοτικά. Παρ' όλα αυτά κόπηκε από την ομάδα με την αιτιολογία ότι δεν είχε προοπτικές. Ο μικρός δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να προπονείται εντατικά. Το 1974 η Μπαρτσελόνα που προσπαθούσε διακαώς να σπάσει την κυριαρχία της Ρεάλ, θα αποκτήσει τον δευτεραθλητή Ευρώπης Εφήβων Ερμίνιο Σαν Επιφάνιο. Ο νεοαποκτηθείς παίχτης θα ζητήσει από την ομάδα την μεταγραφή και του μικρότερου αδερφού του. Το συμβούλιο των Καταλανών θα δώσει την έγκριση του και με τη χορήγηση αθλητικού υλικού στην Helios θα ντύσει στα "μπλαουγκράνα" τον νεαρό που θα γινόταν η σημαία του μπασκετικού τμήματος για τα επόμενα 20 χρόνια. Ο Ράνκο Ζεράβιτσα γρήγορα θα διαπιστώσει τον θησαυρό που αναπάντεχα αποκτήθηκε και μετά από το "αγροτικό" δύο σεζόν στους εφήβους θα προωθήσει τον νεαρό στην ανδρική ομάδα. 

Από το 1978 μέχρι το 1995 οι προπονητές των Καταλανών στήριζαν πολλές από τις ελπίδες κατάκτησης τίτλων στο νούμερο 15. Ο Ντίαζ θα μιμηθεί τον Γιουγκοσλάβο και θα καλέσει τον "Επι" στην εθνική για το Ευρωμπάσκετ του 1979. Ο νεαρός forward θα δείξει ωριμότητα δυσανάλογη της ηλικίας του και με 17 πόντους ανά αγώνα θα είναι ο τρίτος σκόρερ της Roja πίσω μόνο απο τον μεγάλο Μπράμπεντερ και τον Σαντιγιάνα. Υπάρχει όμως και η Μπαρτσελόνα που θέλει να γυρίσει σελίδα στην ιστορία της και να κλέψει τα σκήπτρα της Βασίλισσας Ρεάλ. Το Copa del Rey του '78 θα είναι η αρχή και τελικά μετά από 22 ολόκληρα χρόνια το πρωτάθλημα θα έρθει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας το 1981. Πρωταγωνιστής ο ήρωας μας που μαζί με τον Σιμπίλιο έχουν συνθέσει ένα απο τα κορυφαία δίδυμα περιφερειακών της Ευρώπης. Η επιθετική δεινότητα και των δύο καθώς και το ύψος του (2.00μ) χαρίζουν μεγάλο πλεονέκτημα στους προπονητές τους σε Μπαρτσελόνα και Ισπανία. Σε τρεις συνεχόμενες διοργανώσεις (Ολυμπιακοί 1980, Ευρωμπάσκετ 81,Μουντομπάσκετ 82) οι Ισπανοί θα βρεθούν στο μονοπάτι των μεταλλίων καταλήγοντας τελικά στην τέταρτη θέση. Επι και Σιμπίλιο θα εναλλάσονται στη θέση του πρώτου σκόρερ για την ομάδα τους και τελικά αφού κατακτήσουν άλλο ένα πρωταθλήμα με την Μπάρτσα θα αποζημιωθούν με το ασημένιο μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ της Ναντ το 1983. 

Ο Σαν Επιφάνιο έχει κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό όλης της μπασκετικής Ευρώπης και αναγνωρίζεται ως ένας από τους καλύτερους μπασκετμπολιστες της γενιάς του. Η μεγάλη χρόνια για τον "Επι" θα είναι η επόμενη. Αν και έχασε το πρωτάθλημα από τη Ρεάλ, έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Πατινουάρ ντε Βερνέ της Γενεύης με αντίπαλο την Μπάνκο Ρόμα του Λάρι Ράϊτ. Η εκπληκτική εμφάνιση του Ισπανού με 31 πόντους δυστυχώς δεν είχε αντίκτυπο και η Μπαρτσελόνα θα χάσει με ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο ένα δικό της παιχνίδι. Η ρετσινια της ομάδας "loser" έχει τις απαρχές της σε εκείνον τον αγώνα. . Με το παράσημο του πρώτου σκόρερ του Πρωταθλητριών θα ταξιδέψει με την εθνική στις ΗΠΑ για να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες. Η Furia Roja θα κάνει την έκπληξη κερδίζοντας στον ημιτελικό την Γιουγκοσλαβία και παίζοντας στον μεγάλο τελικό με τις ΗΠΑ των κολεγιόπαιδων Τζόρνταν, Μάλιν και Γιουιν. Εκτός απο το αργυρό Ολυμπιακό μετάλλιο, η χρονιά του '84 θα αποφέρει στον "Επι" και το βραβείο του "Μr Europa" ως ο κορυφαίος παίχτης της Γηραιάς Ηπείρου. Αν και μόλις 25 ετών έχει καταφέρει να φτιάξει ένα σπουδαίο όνομα και τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του είναι μπροστά του. Το 1984 το τρίποντο θα υιοθετηθεί επίσημα και θα προσθέσει ένα νέο όπλο στα αγωνιστικά του προσόντα. Το τέλος αυτής της σεζόν θα τον βρει Κυπελλούχο Ευρώπης όπως και η επόμενη σε δύο back to back κατατακτήσεις για τους "Μπλαουγκράνα" με τον "Επι" κορυφαίο και στους δύο τελικούς. Με την εθνική θα συνεχίσει να σκοράρει ακατάπαυστα και με εξαίρεση τους Ολυμπιακούς του '88 θα ξεκινήσει ένα σερί τέταρτων θέσεων μέχρι το Παγκόσμιο της Αργεντινής. 

Στην Liga ACB η Μπαρτσελόνα χτίζει τη δική της δυναστεία με συνεχόμενα πρωταθλήματα απο το '87 μέχρι το '90. Η απάτητη κορυφή της Ευρώπης όμως είναι ο κρυφός πόθος των Καταλανών. Η απόφαση της FIBA για αύξηση των ομάδων της τελικής φάσης από 6 σε 8 και η ανασύσταση του θεσμού των Φάιναλ Φορ θα βρει έτοιμους τους πρωταθλητές Ισπανίας στη μάχη για την πρόκριση στη Γάνδη. Παραδόξως θα αποκλειστούν πληρώνοντας το τίμημα για δύο ήττες εκτός προγράμματος. Η πρώτη από τον Άρη στο άντρο της Βαρκελώνης στο ματς - μαγεία του Γκάλη και η δεύτερη απο τους υψηλόσωμους Γερμανούς της Σατούρν στην Κολωνία. Η Μπαρτσελόνα και ο "Επι" θα πάρουν το μάθημα τους και την επόμενη χρονιά χρονιά θα προκριθούν άνετα στο Μόναχο. Αλλά εκεί θα ξεκινήσουν την "πελατειακή" σχέση τους με τα πιτσιρίκια της Γιουγκοπλάστικα. Ήττα με κάτω τα χέρια στον ημιτελικό και ίδιο σενάριο στον τελικό των απογοητευμένων απέναντι στον "Αυτοκράτορα". Εντός έδρας, στη Σαραγόσα το '90 θα ζήσουμε ξανά σκηνικό deja vu. Μεγάλο φαβορί οι Καταλανοί, νέο κάζο από τους "μπέμπηδες" του Σπλίτ. 

Η μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία για τους" Μπλαουγκράνα " θα είναι το Φάιναλ Φορ της Πόλης του Φωτός. Μια ομάδα υπόδειγμα υπό τις οδηγίες του καλύτερου προπονητή της Ευρώπης εκείνη τη εποχή, του ανθρώπου που δύο φορές τους έκανε" κηδεία ". Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς με τον" Επι" ηγέτη θέλει να γκρεμίσει το δημιούργημα του απο τον ευρωπαϊκό θρόνο. Οι συνθήκες είναι ιδανικές. Η Μπαρτσελόνα παίζει το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη και η Ποπ 84 δεν φαίνεται ικανή να σταματήσει την πορεία των Καταλανών προς το "Ιερό Δισκοπότηρο". Αλλά στο Παρίσι ο Κούκοτς και ο Σάβιτς θα θυμηθούν ότι τους λένε ακόμα Γιουγκοπλάστικα. Ο Σαν Επιφάνιο θα απωλέσει την τελευταία φορά ευκαιρία να σηκώσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών ως πρωταγωνιστής. Και επειδή σε αυτό το blog θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι πρέπει να παραδεχθούμε ότι και στα τρία Φάιναλ Φορ ο "Επι" όπως και όλη η ομάδα αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Τουλάχιστον το '91 θα του αποφέρει ένα μετάλλιο, το χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης. 

Βαδίζοντας στα 33 του χρόνια, ο Σαν Επιφάνιο θα δει τον χρόνο συμμετοχής του σταδιακά να μειώνεται. Τώρα πια είναι μια πολύτιμη εφεδρεία για την Μπάρτσα που θα σηκώνεται από τον πάγκο για να προσφέρει με το εξαιρετικό μακρινό σουτ. Με 19 πόντους μέσο όρο θα διάγει την τελευταία του χρονιά με τόσο καλά νούμερα. Στις 25 Ιουλίου 1992 θα ζήσει την ενδοξότερη σκηνή της αθλητικής του ζωής. Η Ισπανική Ολυμπιακή Ομοσπονδία θα τον τιμήσει με την επιλογή να είναι ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος στον αγωνιστικό χώρο του Μονζουίκ προτού παράδωσε τη φλόγα στον Παραολυμπιονίκη τοξοβόλο Αντόνιο Ρεμπόλο για να την τοξεύσει στον βωμό. Ήταν η ομορφότερη ανάμνηση του Σαν Επιφάνιο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της χώρας του. Η εθνική ομάδα της Ισπανίας απέτυχε παταγωδώς στη διοργάνωση γνωρίζοντας και μία ντροπιαστική ήττα απο την Ανγκόλα στο κρίσιμο παιχνίδι για την είσοδο στην οχτάδα. Αλλά και στο πρωτάθλημα η εικόνα είχε αλλάξει. Η Μπανταλόνα και η Ρεάλ έχουν πάρει τα πρωτεία και η μόνη ικμάδα θα είναι άλλη μία - η τελευταία - συμμετοχή σε Φάιναλ Φορ, αυτό του Τελ Αβίβ. 

Η αυλαία θα πέσει για τον "Επι" στον τελευταίο αγώνα των τελικών του Ισπανικού πρωταθλήματος στις 25 Μαΐου 1995. 26 δευτερόλεπτα πριν το τέλος το νούμερο 15 θα πλησιάσει το τραπέζι της γραμματείας και θα ζητήσει να μπει για τελευταία φορά στο παρκέ το Παλαού Μπλαουγκράνα. Το γήπεδο θα σεισθεί για το άνθρωπο που τίμησε τη φανέλα για δύο δεκαετίες. Με βολές θα πετύχει τους δύο έσχατους απο τους 8.500 πόντους του στα ισπανικά γήπεδα και θα κλείσει την μεγάλη του καριέρα σαν αρχηγός στη λατρεμένη του Μπάρτσα.

Ο Σαν Επιφάνιο ήταν ένας από τους καλύτερους σουτέρ στην ευρωπαϊκή ιστορία. Ήταν απο αυτούς τους παιχταράδες που είχαν έμφυτο το ένστικτο του σκόρερ. Η γωνία ήταν η αγαπημένη του θέση χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν λιγότερο επικίνδυνος απο τα άλλα σημεία. Πραγματικός "φονιάς" όπως σε όλους τους μεγάλους σουτέρ είχε αυτή την αίσθηση που αν την έχεις μπορείς να την βελτιώσεις και αν δεν την έχεις δεν μπορείς να την αποκτήσεις. Και αυτό το γνώριζαν καλύτερα οι "επιστήμονες" του σουτ Γιουγκοσλάβοι που κάποτε τον χαρακτήρισαν με το τιμητικό παρατσούκλι "Epifanich". Άλλωστε Γιουγκοσλάβος ήταν και ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, ο πρώτος μπασκετάνθρωπος που είδε τις μεγάλες προοπτικές του Ισπανού αφού τον είχε ξεχωρίσει στο Ευρωμπάσκετ Εφήβων του Σαντιάγο ντε Κομποστέλα, λέγοντας χαρακτηριστικά "Αυτός ο νεαρός με τον γιουγκοσλάβικο καρπό θα γράψει ιστορία". Δεν μπορώ να πω... Ο "Super Epi" επιβεβαίωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον "Μπόσια".