THE RIVARLY

Το αρχικό μας πλάνο ήταν να τοποθετήσουμε την κόντρα αναμεταξύ Wilt και Bill σε ένα πιο πλήρες πλάισιο και να την ανάγουμε στο σήμερα, μελετώντας τα θετικά και τα αρνητικά των συμπεριφορών του καθενός. Έτσι μέσα από το ψυχολογικό προφίλ να φωτιζόταν το ποιός είναι καλύτερος παίκτης για μία ομάδα. Όμως αυτό εν τέλει ήταν ένα πάρα πολύ μεγάλο εγχείρημα, και αυτην την στιγμή αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο να μας χαρακτηρίσετε αερητζήδες (καθώς έχουμε υποσχεθεί την άποψη μας για την κόντρα ανάμεσα στους δύο εδώ και καιρό) και έτσι πάμε σε κάτι ελαφρώς πιο σύντομο...Η ιστορία άλλωστε έχει γραφτεί, το θέμα είναι από ποιά σκοπιά την μελετάς...

Ο Bill Russell έφτασε στο ΝΒΑ το 1957, κάπου στα μέσα του Γενάρη. Ο Wilt μας ήρθε το 1959, κάπου εκεί στον Οκτώβριο, αφού πρώτα έκανε ένα πέρασμα από τους Harlem Globbetrotters.  O Russell αποσύρθηκε το 1969 έχοντας 5 βραβεία MVP, 11 πρωταθλήματα, 5 πρωτιές στα ριμπάουντ με μέσο όρο καριέρας 22,5, το ρεκόρ στα ριμπάουντ σε ένα ημίχρονο αλλά και σε τελικούς, 10-0 σε παιχνίδια νούμερο 7 και 16-2 σε κάθε είδους elimination games. Επίσης είχε 14,500 ποντους, 21,600 ριμπάουντ και 4,100 ασσίστ καριέρας. Από την άλλη ο Wilt αποσύρθηκε το 1973 έχοντας 4 βραβεία MVP, 7 πρωτιές στο σκοράρισμα, 11 πρωτιές στα ριμπάουντ, μία πρωτιά στις ασίστ, 9 πρωτιές στο ποσοστό FG, ένα άσπαστο ρεκόρ με 100 πόντους σε έναν αγώνα, ένα φοβερό ρεκόρ με 50,4 πόντους ανά αγώνα και δύο πρωταθλήματα. Επίσης είχε 31,400 πόντους, 23,900 ριμπάουντ και 4,600 ασίστ. Αν δηλαδή τα βάλουμε κάτω φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Wilt υπερταιρεί του Russell εκτός από τα πρωταθλήματα και τις ασίστ, ενώ και στα ριμπάουντ δεν έχουν μεγάλη διαφορά. Κοινώς ο Wilt υπερταιρεί κατά πολύ στο σκοράρισμα. Πάμε να δούμε τα στατιστικά λίγο πιο προσεκτικά...

Η Στατιστική υπεροχή του Wilt

Είναι ένα γεγονός ότι οι 5 πρώτες σεζόν του Wilt είναι κάτι που δεν πρόκειται να ξανασυμβεί ποτέ. Ήταν πραγματικά σαρωτικός. Ωστόσο σε αυτά τα νούμερα υπάρχουνε μερικά μικρά παραθυράκια, τα οποία έχουν κάνει τους επικριτές του Chamberlain να υποστηρίζουν αυτό που υποστηρίζουν. Στα χρόνια που συνυπήρξαν αντίπαλοι στην λίγκα βρέθηκαν αντιμέτωποι ούτε λίγο ούτε πολύ σε περίπου 150 παιχνίδια, συμπεριλαμβανομένων των playoff. H στατιστική τους σύγκριση σε αυτά ειναι η εξής:

Wilt: 28,7 πόντοι, 28,7 ριμπάουντ

Russell: 14,5 πόντοι, 23,7 ριμπάουντ

Για ακόμη μία φορά η σύγκρισή τους βγάζει νικητή των Wilt. Πάμε να δούμε όμως τα αντίστοιχα νούμερά τους στα playoff:

Wilt (160 παιχνίδια): 22,5 πόντοι, 24,5 ριμπάουντ, 4,2 ασίστ, 52% FG

Russell ( 165 παιχνίδια) : 16,2 πόντοι, 24,9 ριμπάουντ, 4,7 ασίστ 43% FG

Κατά πως φαίνεται ο Wilt στα playoff έπεφτα αισθητά ενώ ο Russell ανέβαινε με αποτέλεσμα να είναι καλύτερος ο Chamberlain σε πόντους αλλά να χάνει σε ριμπάουντ και ασίστ. Πως? Δεν ήταν ο Chamberlain ο καλύτερος πασέρ ψηλός της εποχής του? Στην κανονική διάρκεια ήταν σίγουρα. Αν τώρα σε αυτά βάλουμε και την συνιστώσα των νικών τότε το πράγμα θα πήγαινε κάπως έτσι:

Wilt VS Russell: 58-84

Wilt Playoff Finals and conference finals: 48-44

Russell Playoff Finals and conference Finals: 90-53

Wilt elimination games record: 10-11

Russell elimination games record: 16-2

Και φυσικά με όλα αυτά το φυσικό επακόλουθο είναι τα 11 πρωταθλήματα του Russell έναντι των 2 του Chamberlain.

Μα τα πρωταθλήματα δεν κάνουν τον παίκτη θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο. Ο Russell είχε  πάντα καλύτερους συμπάικτες θα μου πείτε και θα έχετε μεγάλο άδικο. Πάμε λίγο να δούμε το supporting cast των δύο θρύλων όταν συνυπήρχαν στο πρωτάθλημα:

Για να μην σας κουράσω θα το δώσω τελείως συνοπτικά. Οι Celtics κυριάρχησαν από το 1957 έως το 1969 χάνοντας ένα μόλις πρωτάθλημα. Σε αυτά τα χρόνια ο Russell βρέθηκε μαζί με συμπαίκτες όπως ο Sharman ( Hall of Fame) , o Cousy (Hall of Fame) , o Sam Jones , o KC Jones και ο Ramsey και φυσικά ο John Havlicek πριν όμως να γίνει Hondo. Ωστόσο με όλους αυτούς τους ξεχωριστούς παίκτες βρέθηκε σε διαφορετικές στιγμές της καριέρας τους. Από την άλλη ο Chamberlain στην Φιλαδέλφια βρέθηκε με τον Arizin (μόνιμος All-Star της εποχής), τον Tom Gola ( ημιμόνιμος All-Star της εποχής), τον Woody Sauldsberry ( All Star μικρής διάρκειας). Στους 76ers (όπου ο Wilt πήγε με ελάχιστα ανταλλάγματα) τον Hal Greer ( μόνιμος All-Star της εποχής) τον Chet Walker ( 7 συνεχόμενα All-Star), τον Larry Costello ( 6 συνεχόμενα All Star) και μερικούς ακόμη ρολίστες καλού επιπέδου. Παράλληλα σε αυτό το σημείο τόσο ο Sharman όσο και ο Cousy είχαν αποσυρθεί. Από το 1967 οι Celtics έχασαν και τον KC Jones ενώ οι 76ers πήραν και τον Billy Cunningham. Αυτή είναι και η μοναδική σεζόν που ο Wilt κέρδισε τον Bill. Το 1968 ο Wilt θα βρεθεί στο L.A μαζί με Jerry West και Elgin Baylor όπου θα έχει δύο ευκαιρίες να κερδίσει τον Russell με εμφανώς καλύτερη ομάδα και θα τις χάσει και τις δύο.

Οπότε αν δεν βαρεθήκατε να διαβάσετε την λίστα με τους παίκτες παραπάνω θα δείτε οτι ο Wilt είχε το λιγότερο, εξίσου καλούς συμπαίκτες με τον Russell, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να πάρει τα μέγιστα από αυτούς. Στην Head to Head σύγκριση των ομάδων δε, οι Celtics μέχρι το 1963 ήταν καλύτεροι, από εκεί και πέρα υπάρχει μία ισορροπία, έως το 1967. Από εκείνο το σημείο και έπειτα οι ομάδες του Wilt είναι σίγουρα πιο ταλαντούχες. Ποια ήταν η τελική συγκομοιδή του σε τρία χρόνια με καλύτερη ομάδα? 1 πρωτάθλημα...Κοινώς με μία σχετική ισορροπία στα 10 πρωταθλήματα που βρέθηκαν αντιμέτωποι, ο Chamberlain κέρδισε το 1. Ο δε Russell τα 9. Χμμμμμ....

Παμε λίγο να αναλύσουμε παραπάνω την στατιστική υπεροχή του Wilt από ψυχολογικής πλευράς. Και θα το κάνουμε πραγματικά γρήγορα. Ο θείος Wilt είχε μερικές κακές συνήθειες. Η χειρότερη εξ αυτών (ίσως κοντράρεται στα ίσια με την συνήθειά του να τρώει τους προπονητές του) ήταν το να έχει εμμονή με τα στατιστικά. Μία εμμονή που τον οδηγούσε να μην παίζει άμυνα όταν είχε πάνω από 4 φάουλ (γιατί δεν ήθελε να αποβληθεί ποτέ με 6), να μην δίνει πάσα όταν ήθελε να σπάει τα ρεκόρ σκοραρίσματος και να μην παίρνει αυτονόητες προσπάθειες όταν ήταν μόνος του, αν ήθελε να ανεβάσει τις ασίστ του. Και αυτό δεν είναι κάτι που το λέμε εμείς από μόνοι μας. Κάθε άλλο. Ο ίδιος ο Russell στα μεταξύ τους παιχνίδια κυκλοφορούσε πως για 3 περιόδους τον άφηνε να γεμίζει τα στατιστικά του έτσι ώστε στην 4^η περίοδο να μην τον νοιάζει ιδιαίτερα.

Κάποιοι λένε πως ο Wilt ήταν και εξαιρετικός μπλοκέρ. Το δίχως άλλο ήταν. Ωστόσο ακόμη και σε αυτό τον ξεχώριζε μία μικρή λεπτομέρια από τον Russell. Ο Russell ως παίκτης ομάδας, δεν κυνηγούσε ποτέ να στείλει την μπάλα στην κερκίδα. Αντίθετα προσπαθούσε με τα κοψίματά του να δώσει πάσα έτσι ώστε να ξεκινήσει αιφνιδιασμός. Η αυτοκρατορία των Κελτών βασίστηκε σε αυτό ακριβώς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως οι Celtics ξεκίνησαν να κερδίζουν μόλις εμφανίστηκε ο Russell και σταμάτησαν όταν αποσύρθηκε. Ο μοναδικός ψηλός που πλησίασε τον Russell σε αυτό το κομμάτι ήταν ο Bill Walton, αλλά το έκανε για μόλις μία σεζόν και κέρδισε το πρωτάθλημα μέχρι τα γυάλινα πόδια του να μην τον αντέξουν. Και αν θεωρείτε αυτήν την ικανοτητα αμελητέα, θα σας φέρω ακόμη ένα παράδειγμα ψηλού που πήρε πρωτάθλημα και βγήκε MVP χάρι στις πάσες του. Του Wes Unseld, ο οποίος είναι ο κορυφαίος ψηλός στην ιστορία όσον αφορά τις outlet πάσες. Τροφή για σκέψη...Πάμε πίσω στην κόντρα μας....

Η κληρονομιά του Wilt

     Θα έπρεπε να σας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι το 1962, στην φοβερή κούρσα για την ανάδειξη MVP, όταν ο Chamberlain είχε πάνω από 50 πόντους και 25 ριμπάουντ ανά αγώνα, ο Wilt δεν πήρε το βραβείο του MVP. Προφανώς μέσα στο μυαλό σας υπάρχει κάτι συνομοσιολογικό αυτήν την στιγμή, ότι τα κυκλώματα φάγανε το μεγαλύτερο ταλέντο του ΝΒΑ και άλλα τέτοια. Η αλήθεια είναι όμως ότι μισό αιώνα πριν η ανάδειξη του Πολυτιμότερου Παίκτη γινόταν με ψηφοφορία από τους παίκτες. Και ακόμη και στην καλύτερη σεζόν που έκανε ποτέ παίκτης, ο Wilt δεν θεωρήθηκε ικανός να αναδειχθεί ως ο πολυτιμότερος της σεζόν. Χμμμμ....Τροφή για σκέψη....

Ήταν αυτό τυχαίο? Η μήπως είχε να κάνει με κάτι που οι παίκτες εκείνης της εποχής ήξεραν? Πάμε να δούμε μερικά τυχαία quotes:

“ Η διαφορά ανάμεσα στον Wilt και τον Bill , ήταν ότι ο Bill αναρωτιόταν πως μπορεί να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους, ενώ ο Wilt πίστευε ότι η νίκη μπορεί να έρθει μόνο μέσα από αυτόν» Buth Van Breda Kolff

“Δεν θέλω να θίξω τον Wilt επείδή απλά πιστεύω ότι ο Russell ήταν καλύτερος. Σέβομαι απεριόριστα τον Wilt και τα όσα έχει κάνει αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν θα σκεφτόταν πως θα προσαρμοστεί αυτός σε σένα, παρά μόνο πως εσυ θα προσαρμοστείς σε αυτόν» Jerrt West ( συμπαίκτης του Wilt)

« Ο Wilt ήταν τόσο αφωσιομένος στα προσωπικά του ρεκόρ που κάθε φορά έβαζε έναν καινούργιο στόχο και απλά ασχολούνταν με αυτό. Πόντοι, ριμπάουντ, ασίστ, ποσοστά. Από την άλλη ο Russell νοιαζόταν μόνο για την νίκη» Jerry Lucas

« Πολλές φορές έμοιαζε αμφιλεγόμενο σε μένα το τι θέλει να κάνει με το μπάκετ. Οποιοσδήποτε που αλλάζει τόσο συχνά το στυλ παιχνιδιού του έχει μέσα του μία αμφιβολία. Είναι μία μεγάλη πιθανότητα για έναν παίκτη να βάλει τα προσωπικά του επιτεύγματα πάνω από την ομάδα. Και νομίζω ότι ο Wilt έκανε αυτό ακριβώς» Bill Russell

« Για τον Bill το κάθε παιχνίδι ήταν σαν μία πρόκληση στον ανδρισμό του. Έπερνε το παιχνίδι τόσο σοβαρά που πριν από κάθε αγώνα ξερνούσε στα αποδυτήρια. Από την άλλη εγώ έβλεπα το μπάσκετ σαν ένα απλό παιχνίδι. Όχι σαν μία στιγμή ζωής και θανάτου. Δεν χρειάζομαι τίτλους η προσωπικε΄ς διακρίσεις για να αποδείξω ότι είμαι άντρας. Υπάρχουν τόσα άλλα όμορφα πράγματα στην ζωή. Νομίζω ότι ο Bill καταλάβαινε αυτήν μου την προσέγγιση και καμιά φορά με ζήλευε γι αυτό. Νομίζω ότι και ο ίδιος θα ήθελε να γίνει λίγο πιο χαλαρός στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα παιχνίδια. Πιστεύω ότι θεωρεί πως με το δικό μου ταλέντο θα έπρεπε οι ομάδες μου να κερδίζουν το πρωτάθλημα κάθε χρόνο αν ήμουν όσο αφωσιομένος ήταν  αυτός στην νίκη. Κι όμως , νιώθω ότι εξελίχθηκα πιο πολύ σαν άνθρωπος στην ήττα από ότι ο Bill στην νίκη.»  Wilt Chambelain.

Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο? Έχουμε να πούμε και θα το πούμε. Όμως μόλις παραδέχτηκε ο ίδιος ο Wilt ότι δεν τον ένοιαζε και τόσο πολύ η νίκη γιατί η ζωή είναι ωραία έτσι κι αλλιώς. Και δεν έχει κανένα απολύτως άδικο. Όμως σκεφτείτε ποίοι είναι οι παίκτες μετά το 90 που μπαίνουν στην συνείδηση του κόσμου ως οι καλύτεροι όλων των εποχών. Από τι χαρακτηρίζεται ο MJ και ο Kobe? Ω ναι. Από μία διαταρραχή που εντείνει τις ικανότητές τους στα δύσκολα και τους κάνει ανταγωνιστικούς μέχρι παραλογισμού. Από τους δύο, ο Russell και μόνο το είχε αυτό...

Να πούμε κι άλλα? Θα πούμε μερικά τελευταια....

Η κληρονομιά ενός παίκτη είναι οι κορυφαίες του στιγμές. Ή καλύτερα οι στιγμές για τις οποίες τον θυμούνται. Ο Wilt έχει μείνει στην ιστορία για την κατατρόπωσή του από τον κουτσό Willis Reed ( αντί να σκεφτεί πως ο τύπος απέναντί μου δεν μπορεί να τρέξει, ας του βάλω 50), για εκείνο το παιχνίδι το 69 που τον έβγαλε ο προπονητής και διάλεξε να μην τον ξαναβάλει, για τον κλέψιμο του Havlicek όπου ο ίδιος ο Hondo δήλωσε πως έκλεψε την μπάλα γιατί ήταν σίγουρος πως ο Chambelain δεν θα θελήσει να πάει για την μπάλα. Επίσης έχει μείνει στην ιστορία για τον φόβο του στα τελευταία λεπτά των μεγάλων παιχνιδιών να πάρει την μπάλα επειδή ήταν πολύ κακός σουτέρ βολών. Κοινώς είχε τον Wilt ως ηγέτη αλλά στα κρίσιμα χανόταν. Όλες οι παραπάνω στιγμές αφορούν μεγάλα παιχνίδια τελικών. Σίγουρα έχει μείνει στην ιστορία και για τους 100 πόντους ή τα 55 ριμπάουντ, όμως αυτά ήταν σε παιχνίδια κανονικής διάρκειας χωρίς ιδιαίτερη σημασία.

Από την άλλη ο Russell έχει μείνει στην ιστορία για εκείνον τον τελικό το 62, όπου και μάζεψε 44 ριμπάουντ, για εκείνον τον τελικό το 65 όπου και τελείωσε με 15-29-9, για εκείνον τον τελικό το 62 όπου κράτησε τον Wilt στους 22 πόντους, ενώ είχε μέσο όρο σεζόν 50, για εκείνον τον τελικό που ως rookie που σημείωσε 19-32 πετυχαίνοντας το νικητήριο καλάθι αλλά και κόβοντας την επόμενη επίθεση και πάνω απ όλα για την αντίδρασή του μετά τον τελικό του 1969, όταν και έβγαλε έξω από τα αποδυτήρια όλους τους μη Celtics, για να χαρούν την νίκη μόνο τα μέλη της ομάδας.

Ο Bill Russell ήταν ο τύπος με τον οποίο θα ήθελες να πας στον πόλεμο αγαπητοί μπασκετόφιλοι. Και ναι, σε καθαρά μπασκετικά κριτήρια, όπου ο σκοπός είναι η νίκη, ίσως να ήταν ο καλύτερος συμπάικτης που έχει υπάρξει ποτέ....Ο δε Wilt, ήταν ένα πραγματικό θαύμα της φύσης. Ένα τρομακτικό ταλέντο. Ο πιο dominant ψηλός κατά περιόδους. Αλλά και ένας άνθρωπος που ποτέ δεν κατάφερε να προσάρμοστεί (το ποτέ τον αδικεί, απλά άργησε πάρα πολύ), στην φύση ενός ομαδικού αθλήματος. Αν μπούμε λοιπόν στην διαδικασία να τους συγκρίνουμε, άποψή μας, συζητήσιμη, διαπραγματεύσιμη με μικρά περιυώρια αλλαγής γνώμης, αλλά ο Russell θα ήταν μακράν ο παίκτης που θα ήθελα στην ομάδα μου. Και αυτό τον κανει αυτομάτως καλύτερο για μας...