ΚΟΥΤΑΛΕΣ, ΠΟΝΤΟΙ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ. ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ RICK BARRY!!!

 Υπήρξαν πολλοί παίκτες που με την παρουσία τους διαμόρφωσαν το άθλημα, δείξαν άλλους δρόμους, ξεχώρισαν ή και οδήγησαν το μπάσκετ εκεί που είναι σήμερα. Ανάμεσά τους, ξεχωριστή θέση θα έχει πάντα ένας forward, γεννημένος σκόρερ από το New Jersey. Παιδί προπονητή, έμαθε από πολύ μικρός τα μυστικά του αθλήματος. Αυτό τον οδήγησε να είναι ήδη από τα 18 του ένας All-American παίκτης, ενώ με ευκολία πήρε και την υποτροφία του για το κολλέγιο του Miami στην Florida. Τελειώνωντας τα κολλεγικά του χρόνια το 1965, ήταν ήδη ένας σούπερ σταρ, ενώ είχε ήδη κερδίσει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ του κολλεγιακού πρωταθλήματος με 37,4 πόντους. Καθόλου άσχημα έτσι? Όμως πολλοί είναι οι παίκτες που στο κολλέγιο κάνουν θαύματα και δεν μπορούν να συνεχίσουν το ίδιο και στα επαγγελματικά πρωταθλήματα. Παρόλες τις αμφιβολίες για το ιδιαιτερο σουτ του στις ελέυθερες βολές, οι San Franscisco Warriors θα τον επιλέξουν μόλις στο νούμερο 2 του draft του 1965 και θα του δώσουν την ευκαιρία να δείξει ότι όλα όσα φοβούνται είναι άδικα. Και δεν θα αργήσει να το κάνει.

Την πρώτη του σεζόν ο ίδιος θα μετρήσει 25,7 πόντους ανά αγώνα. Η ομάδα του θα βελτιώσει το ρεκόρ νικών της από 17 σε 35. Θα κατακτήσει τον τίτλο του rookie of the year ενώ και στο All Star Game ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, θα σκοράρει 37 πόντους. Και όλα αυτά ως rookie. Η συνέχεια βέβαια θα είναι ακόμη καλύτερη. Μόλις τη δεύτερη χρονιά του , ο μέσο όρος των πόντων του θα βελτιώθεί από 25,7 σε 35,6 και θα πάρει έτσι σπίτι του τον τίτλο του πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος με διαφορά 5 πόντων από τον δεύτερο Oscar Robertson. Ο μύθος του έχει ήδη αρχίσει να γράφεται με χρυσά γράμματα, αφού μόλις στα 24 του έχει ήδη κατακτήσει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ τόσο στο κολλέγιο όσο και στο ΝΒΑ. Μέσα σε αυτήν την σεζόν , και πιο συγκεκριμένα στις 6 Δεκεμβρίου του 1966 θα σπάσει και το ρεκόρ περισσοτέρων ευστοχων βολών σε ένα δωδεκαλεπτο, με τον ίδιο να πετυχαίνει 14 (ρεκόρ το οποίο θα σπάσει ο Vince Carter το 2005). Αυτην την δεύτερη σεζόν του, οι Warriors από μία ομάδα που πάλευε στον πάτο του ΝΒΑ θα μετατραπεί σε ομάδα πρωταθλητισμού και θα φτάσει μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ με αντιπάλους τους 76ers του Wilt Chamberlain,από τους οποίους και θα χάσουν. Στην σειρά δε τον playoff θα φτάσει μερικά μεγάλα ρεκόρ, σκοράρωντας 55 πόντους στο τρίτο παιχνιδι της σειράς. Νούμερο εξωπραγματικό για playoff αφού είναι μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί που το έχουν καταφέρει ενώ τότε το είχαν πετύχει μόνο ο Wilt και ο Elgin Baylor. Στο τέλος της σειράς το κοντέρ του είχε καταγράψει 40,8 πόντους ανά αγώνα (κάτι που έχει περάσει μόνο ο MJ με 41).

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και με όλο το ΝΒΑ στα πόδια του, ο Rick Barry είναι ο διακαής πόθος του George Mikan, κομισσαρίου του ΑΒΑ και δίνει τα πάντα για να τον φέρει στο πρωτάθλημα του για να δώσει κύρος στην λίγκα. Για να καταφέρει να τον πείσει θα επιστρατεύσει τον Bruce Hale, τον προπονητή του Rick στο κολλέγιο αλλά και πατριό του σούπερσταρ (Η ειρωνία βέβαια είναι ότι στην πραγματικότητα ποτέ δεν τον προπόνησε ο Hale αφού έφυγε όταν ο Barry πήγε στους Oaks) . Θα δεχτεί να μην αγωνιστεί καθόλου την σεζόν 1967-68, και την αμέσως επόμενη θα φορέσει την φανέλα των Oakland Oaks του ΑΒΑ. Η χρωματιστή μπάλα έχει βρει τον καινούργιο μάγο της. Ήδη σε αυτήν την λίγκα βέβαια αγωνίζονται παίκτες σύμβολα όπως ο Julius Erving και ο Connie Hawkins, αλλά οι περγαμηνές που κουβαλάει μαζί του ο Ιρλανδικής καταγωγής σούπερ σκόρερ είναι μεγαλύτερες όλων. Ωστόσο η αλλαγή λίγκας δεν είναι αποδεκτή από όλους. Πολλοί είναι εκείνοι που θα τον κατηγορήσουν για απληστία, ενώ θα είναι και άλλοι που θα ακολουθήσουν το παράδειγμά του για να παίξουν σε καλύτερες συνθήκες (?). Η πληρης αλήθεια είναι πως τότε, το ΑΒΑ, δεν είχε τηλεοπτική κάλυψη ή τις πολυτέλειες του ΝΒΑ, όμως το μπάσκετ που παιζόταν ήταν πιο ελεύθερο, θεαματικό και γρήγορο. Είδε δε και την γραμμή του τριπόντου και για πολλούς παίκτες, αυτο καθ εαυτό το παιχνίδι ήταν πέρα για πέρα ευχάριστο.

Στο ΑΒΑ, όπως και όπου αλλού αγωνίστηκε, δεν θα αργήσει να αφήσει το στίγμα του. Oι Oaks με την καθοδήγησή του, θα φτάσουν στην κατάκτηση του τίτλου το 1969, ενώ ο ίδιος θα χάσει τον τίτλο του MVP από τον Mel Daniels. ΘΑ σκοράρει δε 34 πόντους ανά αγώνα και θα γίνει έτσι ο πρώτος και μοναδικός άνθρωπος που έχει κατακτήσει τον τίτλο του σκόρερ σε κολλεγιακό, ΝΒΑ και ΑΒΑ.

Την επόμενη χρονιά, η ομάδα ανακοινώνει ότι προτίθεται να μετακομίσει από το Iakland στην Washington. Ο Barry δυσανασχετεί και δηλώνει πως “αν ήθελε να πάει στην Washington θα κατέβαινε για πρόεδρος”. Θα κινθηθεί δικαστικά και θα διεκδικήσει την επιστροφή του στο ΝΒΑ, ωστόσο με τους Oaks( πλέον Caps) τον συνδεει ένα συμβόλαιο και εν τέλει θα καταλήξει να αγωνίζεται στην πρωτεύουσα. Αυτό βέβαια θα γίνει για μόλις μία σεζόν, αφού η ομάδα θα μετακινηθεί εκ νέου σην Virginia με το όνομα Virginia Squires. Ο Barry θα δυσανασχετίσει ακόμη πιο πολύ από την πρώτη μετακίνηση και κάπως έτσι θα βρεθεί στην Νεά Υόρκη και τους Nets. Εκεί θα είναι επιτέλους ικανοποιημένος και αυτό θα φανεί και πάλι στο γήπεδο αφού την διετία 1970-72 θα σκοράρει πάνω από 30 πόντους μέσο όρο ανά αγώνα.

Το 1972, το δικαστήριο θα βγάλει επιτέλους την δικαστική απόφαση που θα διακιώνει τους Warriors, οπότε ο Barry που είχε βρει μία σχετική ηρεμία στη Νέα Υόρκη θα κληθεί πάλι να μετακομίσει. Και πάλι για τους Warriors, αλλά αυτήν την φορά για το Golden State όπου είχε μετακομίσει η ομάδα. Μέχρι στιγμής σε 7 σεζόν είχε αγωνιστεί σε τρεις ομάδες και τέσσερις διαφορετικές πόλεις. Σε τέτοιο σημείο που δήλωνε πλέον πως “ Αν θα μπορούσα να το ξαναπάρω από την αρχή θα άφηνα κάποιον άλλον ηλίθιο να το κάνει”. Εννοώντας τις δικαστικές του διαμάχες.

Πέρα όμως από τα δικαστήρια, πλέον ο Barry έχει εξελιχθεί πολύ σαν παίκτης από την τελευταία του χρονια στο ΝΒΑ. Έχει πάρει μυικά κιλά και μπορεί πλέον να κάνει το παιχνίδι του πιο physical. Επίσης είχε βελτιωθεί και σε άλλους τομείς του παιχνιδιού του πέρα από το σκοράρισμα, μία βελτίωση που την χρωστάει κατά τον ίδιο στο ότι το επίπεδο στο ΑΒΑ ήταν πιο χαμηλό και έτσι ο ίδιος είχε την ευκαιρία να αναπτύξει και άλλες τεχνικές αρετές για να βοηθλησει την ομάδα του να κερδίζει. Πάντα κατά τον ίδιο μόλις δύο παίκτες από το ΑΒΑ θα μπορούσαν να παίξουν στο ΝΒΑ (χωρίς να βάζει μέσα σε αυτούς τον εαυτό του). Κάπως έτσι, στα αγωνιστικά και με την ωριμότητα πλέον στο μυαλό του να κυριαρχεί, ο Barry θα βιώσει την πιο σταθερή και μάλλον την καλύτερη φάση της καριέρας του. Το 1972-73 θα σκοράρει 22,3 πόντους ανά αγώνα ενώ θα κερδίσει και τον πρώτο από τους 6 τιτλους του στις βολές. Αυτό βέβαια είναι σίγουρα τιμητικό και ιδιαίτερο αφου ο Barry σούταρε 90% ποσοστό καριέρας με βολή.....κουτάλα.

Στο ίδιο μοτίβο συνέχισε και την επόμενη χρονιά, ενώ στις 26 Μαρτίου του 1974 σημείωσε το πιο παραγωγικό επιθετικά παιχνίδι της καριέρας του με 64 πόντους, απέναντι στους Portland Trail Blazers με ένα καταπληκτικό δεύτερο ημίχρονο όπου πέτυχε 45 πόντους. Ωστόσο το μεγάλο νέο της σεζόν 1973-74 δεν ήταν αυτό, αλλά το γεγονός ότι τελείωσε μέσα στην πρώτη δεκάδα των ασίστ με 6,1.

Το 1974-75 ήταν η χρονια της διακαίωσής του. Με αμφισβήτηση και δικαστικές διαμάχες είχε αλλάξει λίγκα δύο φορές. Κανείς δεν είπε ποτέ ότι δεν είναι μεγάλος παίκτης, αλλά η στιγμή που δίνεις το πρωτάθλημα στην ομάδα σου είναι εκείνη που σε κάνει να μπορείς να απαντήσεις στους επικριτές σου όπως ποτέ άλλωτε. Σκεφτείτε άλλωστε το κλάμα του MJ και αργότερα του LeBron. Όλα είναι για το δαχτυλίδι μερικές φορές. Μαζί του σε εκείνη την ομάδα ήταν ο rookie Jamaal Wilkes (τότε Keith Wilkes) και μερικοί ρολίστες. Σκληροί, εργατικοί ρολίστες. Το σύστημα των Warriors δεν ήταν άλλο από μια αφόρητη πίεση στην άμυνα με συνεισφορά από όλους τους παίκτες και σκορ επίσης από όλους με τον Barry φυσικά να τραβάει το μεγαλύτερο κουπί. Είναι χαρακτηριστικό πως εκείνη την χρονιά τελείωσε με 30,6 πόντους ανά αγώνα (πίσω μόνο από τον γνωστό μας Bob McAdoo, αλλά για το μεγαλείο το Bob έχουμε γράψει άλλη φορά), σκοράρωντας παραπάνω από διπλάσιους από τον επόμενο συμπαίκτη του που ήταν ο Wilkes με 14,2. Επίσης ήταν και πάλι στην δεκάδα των ασίστ, ο μοναδικός forward που το έκανε αυτό. Ένα αστείο περιστατικό βέβαια που σημειώθηκε εκείνη την χρονιά στα play off ήταν όταν οι Warriors κλήθηκαν να παίξουν τα εντός έδρας παιχνίδια τους μακρυά από την φυσική τους έδρα, καθώς κανείς δεν περίμενε να φτάσουν τόσο μακριά και το Oakland ήταν ήδη reserve για άλλο event. O Barry ήταν πλέον ένας θρύλος. Κέρδιζε ολοένα περισσότρο θαυμασμό και είχε στα χέρια του τίτλο τόσο από το ΑΒΑ όσο και από το ΝΒΑ. Ειδικά ο πρώτος τίτλος ήταν κάτι σπάνιο αφού όταν πήρε τον τίτλο του 1975 είχε ήδη πραγματοποιηθεί η ένωση (και αρκετοί παίκτες τον διέψευσαν αφου μπόρεσαν να παίξουν τελικά από το ΑΒΑ στο ΝΒΑ). Για εκείνη την εποχή, ο μέσο όρος πόντων του σε μία ομάδα που σήκωνε τίτλο ήταν κάτι σχεδόν αδιανόητο αφού μόνο ο Kareem το είχε καταφέρει με τους Bucks το 1971( αργότερα ήρθε και ο MJ).

Μεγάλη συζήτηση έγινε στο τέλος της χρονιάς, όταν μετά από μία τέτοια σεζόν και τον τίτλο αναδείχθηκε τρίτος στην ψυφοφορία για το MVP. Ήταν όντως τρίτος βάσει εικόνας μέσα στο παρκέ? Η απάντηση είναι πως μάλλον όχι. Μέχρι τώρα ασχοληθήκαμε μόνο με τα αμιγώς μπασκετικά θέματα του Ρικ, αλλά δεν ήταν όλα παραδεισένια. Ως χαρακτήρας ήταν τρομακτικά ανταγωνιστικός και δεν μασούσε τα λόγια του. Έλεγε αυτό που πίστευε σε όποιον πίστευε ότι πρέπει να το πει. Έτσι ερχόταν συχνά σε διενέξεις με συμπαίκτες, παράγοντες, προπονητές αλλά και διαιτητές. Ο Rick Barry δεν ήταν και το καλύτερο παιδί για την γενιά του. Και αυτό δεν το λέμε εμείς αλλά οι συμπαίκτες του.Οι οποίοι βέβαια ποτέ δεν τον κακολογούσαν ακριβώς αλλά και αυτός όπως όλοι μας είχε τα ελαττώματά του.

“ Ο Ρικ μπορεί να μην σου έλεγε σε παρακαλώ ή σε ευχαριστώ, αλλά όταν ήταν για την νίκη ηξερες πως θα ήταν εκεί και θα έδινε τα πάντα” όπως έλεγε ο Clifford Ray ή

“ Αν τον έστελνες στα Ηνωμένα Έθνη θα μπορούσε να ξεκινήσει τον τρίτο παγκόσμιο”, όπως έλεγε ο πολύ καλός του φίλος Mike Dunleavy.

Ο ίδιος ο Barry δήλωνε πως “ Δεν ήμουν και ο ευκολότερος άνθρωπος για να συνυπάρξεις. Νομίζω ότι μου έλειπε λίγο τακτ”.

Με αυτά και με κείνα, το image του δεν ήταν το καλύτερο και αυτό του στέρησε ίσως έναν τίτλο MVP. Ωστόσο η εικόνα του στο γήπεδο ήταν πάντα ενός πάικτη θρύλου. Την σεζόν 1975-76 οι Warriors σημείωναν 59 νίκες και φτάσαν μέχρι τον τελικό της Δύσης, ενώ και την επόμενη σεζόν η ομάδα έκλεισε με 46-36. Ο ίδιος ήταν πάντα σταθερά πρώτος σκόρερ αλλά τα νούμερά του είχαν πέσει κοντά στους 23 πόντους ανά αγώνα.

Όταν το 1978 το συμβόλαιό του έληξε, ο ίδιος αποφάσισε να φύγει και τελικά κατέληξε στους Houston Rockets όπου και έκλεισε μετά από δύο σεζόν την τεράστια καριέρα του. Εκεί δεν ήταν το πρωτο βιολί , αφού η ομάδα είχε ήδη Moses Malone, Calvin Murphy και Rudy Tomjanovich αλλά βρήκε ρόλο ως ενας πολύ καλός passing forward. Παρολο που το σκοράρισμά του έπεφτε, αυτό που έμενε εντυπωσιακά ψηλά ήταν το ποσοστό του στις βολές όπου την σεζόν 1978-79 τελείωσε με 94,7% , σουτάροντας κουτάλα. Όταν δε έκλεισε την καριέρα του μετρούσε 8 τίτλους βολών συμπεριλαμβανομένων των σεζόν του ΑΒΑ.

Αποσύρθηκε το 1980, μετά από 14 επαγγελματικές σεζόν όπου μέτρησε πάνω από 25,000 πόντους με μέσο όρο 23,2 πόντους. Το δίχως άλλο, ειδικά για εκείνη την εποχή ήταν ένας από τους κορυφαίους σκόρερ που είχαν παίξει ποτέ το άθλημα. Το 1987 μπήκε στο Naysmith Hall of Fame ενώ αργότερα έγινε σχολιαστής αγώνων. Η ιστορία του όμως δεν τελειώνει εκεί. Ο Rick Barry είναι ο πατέρας του επίσης επαγγελματία παίκτη Brent Barry (και του Scooter, του Jon και του Drew, που όλοι το παίξαν το μπάσκετ τους). Όταν λοιπόν το 2005 o Βrent Barry κατέκτησε τον τίτλο με τους San Antonio Spurs, έγιναν μόλις το δεύτερο ζευγάρι πατέρα και γιου που φόρεσαν δαχτυλίδι ΝΒΑ ( Το πρώτο είναι οι Matt Guokas Sr. και Matt Guokas Jr.). Αυτό το κατόρθωμα μερικά χρόνια αργότερα θα το πετύχει και το δίδυμο Mychal και Klay Thomson.

Και αυτή ήταν η ιστορία του μικρού Ιρλανδού, που αναστάτωσε το ΝΒΑ, ανέστησε το ΑΒΑ, κατάκτησε τίτλους ομαδικούς και ατομικούς όπου έπαιξε και μας έμαθε πως μπορείς να σουτάρεις βολές όπως σου βγαίνει και πραγματικά να είσαι πολύ μα πολύ εύστοχος.

(Βασισμένο στο άρθρο του nba.com/history)