Οι φτωχοι ακομα τραγουδουν

Του Νίκου Φετοκάκη

Προσοχή!! Ακολουθεί κείμενο που μπορεί να χαρακτηριστεί χρωματισμένο. Όχι όμως εμπρηστικό. Ακολουθεί κείμενο που κάθε ρομαντικός μπασκετικός θα μπορούσε να είχε γράψει.

Ο Πανιώνιος είναι εδώ. Ο Πανιώνιος είναι ζωντανός. Νίκησε την ΑΕΚ στο κλειστό της Αρτάκης και πλέον είναι στα ίσια σχεδόν με όλους τους συνδιεκδικητές των θέσεων της σωτηρίας. Όχι τόσο βαθμολογικά, όσο με την εικόνα που δείχνει μέσα στο γήπεδο. Με έναν προπονητή που ξέρει να διαλέγει Αμερικανούς και γνωρίζει να παίρνει από τους παίκτες του το 100%. Για να γίνει fair το άρθρο... Πανάξια πολεμάνε και όλοι οι υπόλοιποι, ο ΓΣΛ Φάρος, ο Κόροιβος με τον Καλαμπάκο να παίρνει 110% από την ομάδα του, ακόμα και το...υπόλοιπο Τρικάλων. Θα μου επιτρέψουν όμως οι φίλαθλοι των ομάδων αυτών. Εδώ μιλάμε για τον Πανιώνιο. Για μια βαριά φανέλα και για ένα γήπεδο που μυρίζει μπάσκετ από χιλιόμετρα μακριά.

Οι προσθήκες του Μπρέιζαλντον κυρίως αλλά και του Κάμμινγκς, έκαναν το ρόστερ του Πανιωνίου ικανό να διεκδικεί την νίκη πλέον κόντρα σε οποιονδήποτε αντίπαλο εκτός Παναθηναικου και Ολυμπιακού. Το ματς με την ΑΕΚ ήταν ένα κρας τεστ για τον Ιστορικό ο οποίος πέρα από τα ματς στα μέτρα του, έπρεπε να κάνει τουλάχιστον μια υπέρβαση και την έκανε. Με μαγκιά και τύχη που ασφαλώς χρειάζεται για να νικήσεις έναν ανώτερο και ακριβότερο αντίπαλο. Ναι μεν η ΑΕΚ είχε την κούραση από τον θρίαμβο της Τσεχίας αλλά και την απουσία του Σάκοτα, όμως ο Πανιώνιος αντέδρασε και στην μείωση της διαφοράς όταν αφυπνίστηκαν οι παικταράδες Χάρρις και Πάντερ, αφού σε κανένα σημείο δεν έμεινε πίσω στο σκόρ από το 5’και έπειτα. Κάπου στο 36’ ο Μπόμπαν που σίγουρα ρίχνει κλεφτές ματιές από ψηλά έσπρωξε την μπάλα στο καλάθι σε ένα....ορειβατικο τρίποντο του Ντιαλό και κάπως έτσι μπήκε το νερό στο αυλάκι.

Το ελληνικό μπάσκετ χρειάζεται τον Πανιώνιο στην Α1 δυνατό. Το ίδιο φυσικά και τον Ηρακλή, το Περιστέρι. Θέλει τον Άρη να μην φυτοζωεί και αγώνες σαν αυτόν είναι εφαλτήριο για μεγαλύτερα πράγματα για μια ομάδα που ταλαιπωρήθηκε πολύ, όμως αποδεικνύει πως η φανέλα του έχει πολύ βάρος και το κλειστό της Αρτάκης μια δικιά του μοναδική αύρα.