Η ΤΕΤΡΑΔΑ ΤΟΥ EUROCUP ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ BB

Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι σαν basketbook δεν έχουμε συνηθίσει να σχολιάζουμε την επικαιρότητα και τα άμεσα τεκτενώμενα και αυτό το αφήνουμε στα παιδιά που συνεργάζονται μαζί μας. Καμιά φορά όμως, επειδή έχει τύχει κάποια πράγματα να τα έχουμε δει από κοντά φέτος, θα σας κάνουμε μία ανάλυση των τεσσάρων ημι-φιναλίστ του φετινού Eurocup, από το ρόστερ μέχρι την νοοτροπία, τον προπονητή και της έδρα. Παμε να δούμε πρώτα τα δύο θεωρητικά φαβορί που καθάρισαν την μπουγάδα πολύ γρήγορα στους “8” αμφότεροι με 2-0 και νίκες μέσα-έξω και έπειτα τους έτερους δύο που κατάφεραν να κρατήσουν την έδρα τους:

Νταρουσάφακα:

• Η ομάδα: H Τουρκική ομάδα ξαναμπήκε στην ζωή μας ξαφνικά πριν 2 χρόνια όταν ανεβαίνοντας από την δεύτερη κατηγορία βρέθηκε λόγω του χορηγού της στην Euroleague. Φέτος λέγανε ότι ο χορηγός της θα φύγει, η ομάδα ωστόσο διατήρησε τον πολύ καλό προπονητή της και κάνει μία εξαιρετική Ευρωπαική πορεία που από καιρό έχει δείξει να είναι ικανή να φέρει την ομάδα μέχρι και την κατάκτηση του τίτλου.

• Η έδρα: Έχοντας το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας , η Νταρουσάφακα είναι μία ομάδα που φαίνεται ότι δεν θα έχει κάτι ιδιαίτερο να εκμεταλλεύτει αφού στην Ευρώπη το μικρό κατά τα λοιπά γήπεδό της είναι συνήθως άδειο. Σπάνια θα δεις θερμή ατμόσφαιρα στο (....) σε αντίθεση άλλα Τουρκικά γήπεδα. Φυσικά η ομάδα εδρεύει και αυτή στην Κων/πολη, όπως και όλες σχεδόν οι άλλες κορυφαίες Τουρκικές ομάδες.

• Ο προπονητης: Τι να πούμε για τον David Blat? Ξεκίνησε από βοηθός στην Μακάμπι Τελ Αβίβ, και βρέθηκε ένα βήμα από την κορυφή του κόσμου, όταν έφυγε από τους Cavalies λίγους μήνες πριν η ομάδα που έστησε να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Θεωρείται από τους κορυφαίους προπονητές της Ευρώπης και οι κακές οι γλώσσες λένε ότι είναι και αρκετά τυχερός. Θα φανεί βέβαια στην πορεία αυτότο τελευταίο. Λάτρης του σύγχρονου μπάσκετ, οι ομάδες του χαρακτηρίζονται από αθλητικότητα αλλά και transition παιχνίδι όταν αυτό ειναι εφικτό.

• Το ρόστερ: Η Τουρκική ομάδα έχει ίσως το καλύτερο ρόστερ από τους τέσσερις που φτάσαν μέχει εδώ. Έχει όμως ίσως και το μικρότερο αφού στηρίζεται σχεδόν κατ αποκλειστικότητα στους ξένους παίκτες της ομάδας. Κράτησε από πέρσι τον εξαιρετικό Wilbekin αλλά και τον Eric Michael, και προσέθεσε παίκτες που με τις εμφανίσεις τους είχαν κερδίσει όλη την Ευρώπη. Φυσικά αναφερόμαστε στον MVP του Ιταλικου πρωταθλήματος Jajuan Johnson, στον “δικό μας” Will Cummins αλλά και στον πολύ καλό πέρσι με την Nymburg , Saant Roos. Την 7αδα των ξένω παικτών της συμπληρώνουν οι James Bell και Standon Kidd ενώ από τους γηγενείς σημαντικότερο ρόλο έχουν οι Ulubay και Aldemir, χωρίς ωστόσο να παίζουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στα περίπου 12 λεπτά συμμετοχής τους ανά αγώνα στην Ευρώπη.

• Η τακτική: Στην φετινή Νταρουσάφακα το δόγμα είναι ξεκάθαρο. Όσο πιο απλό τόσο το καλύτερο. Μία ομάδα που χαρακτηρίζεται από πολύ αθλητικούς παίκτες, θα τρέξει το παιχνίδι όπου μπορεί και μετά θα πάει σε μεγάλες επιθέσεις. Ωστόσο όταν τα πράγματα γίνουν πιο δύσκολα θα την δείτε να επιτίθεται με ένα απλό pick στην κορυφή (συνήθως) και ένας ενταντίον ενός. Σε αυτό βέβαια συντελεί το γεγονός ότι έχει τους παίκτες για να το κάνει αυτό αφού τα δύο βασικά της γκαρντ (Wilbekin, Cummings) είναι και οι δύο ικανότατοι slasher, με τον πρώτο βέβαια να μπορεί με μεγαλύτερη ευχαίρια να σουτάρει από όπου βρεθεί. Οι ψηλοί της παίκτες πηγαίνουν πολύ στα επιθετικά ριμπάουντ και μπορούν εύκολα να πάρουν και κάποιους πόντους από εκεί.

  Στην άμυνα, τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά από την επίθεση. Εκεί που άλλοι προπονητές συζητάνε πάρα πολύ για την άμυνα στο pick n roll, η οδηγία του Blat σε αυτήν την περίπτωση είναι απλή. Αλλαγές. Και εκεί επειδή ακριβώς έχει τους παίκτες που μπορούν να μαρκάρουν παίκτες διαφορετικών θέσεων, τα πράγματα απλοποιούνται πολύ.

• Το κλειδί: Έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται Scottie Wilbekin. Αν ο τύπος είναι σε καλή μέρα θα σκοράρει από τα 2 έως τα 9 μέτρα με την ίδια ευκολία κάνοντας σμπαράλια την κάθε άμυνα. Αν η τουρκική ομάδα μπει στο τελευταίο 5λεπτο χάνοντας λιγότερο από 10, είναι πολύ εύκολο για αυτήν να κερδίσειμ αφού στο σύγχρονο μπάσκετ, στο τέλος όλα γίνονται 1on1 , και εκεί η Νταρουσάφακα είναι με διαφορά η καλύτερη στην διοργάνωση.

Λοκομοτίβ Κουμπάν

• Η ομάδα: Πρωταγωνίστρια τόσο στην Ρωσία όσο και στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια όταν και μετακόμισε από το Rostov στο Krasnodar.Eίναι η ομάδα μαζί με την Χίμκι που φιλοδοξεί να ρίξει από τον θρόνο της την ΤΣΣΚΑ. Ήταν άλλωστε και η ομάδα που είχε εμπλακεί στο μεγάλο σκάνδαλο διαιτησίας που χτύπησε το Ρωσικό μπάσκετ πριν καμιά πενταετία. Στην δε Ευρώπη, έφτασε μέχρι και την τρίτη θέση της Euroleague, Μπαρτζώκα επιτρέποντος, ενώ το 2013 κατάκτησε το Eurocup. Πέρσι έφτασε ένα βήμα από την κατάκτησή του, όταν και αποκλείστηκε στα ημιτελικά.

• Η έδρα: Μεταφέροντας την ομάδα από το Rostov στο Krasnodar, και κάνοντας ένα καινούργιο γήπεδο φιλοδοξεί να κάνει τον κόσμο στην Ρωσία να αγαπήσει λίγο το μπάσκετ (πρώτο το χόκει και μετά το ποδόσφαιρο). Ακολουθώντας τον κανόνα που θέλει τις Ρωσικές ομάδες να φέρνουν events από το ΝΒΑ, ο κόσμος στο γήπεδο θα χορέψει,θα έχει kiss camera, θα έχει και video wall να παροτρύνει τον κόσμο να φωνάξει. Η αλήθεια είναι ότι το γήπεδο στο Krasnodar είναι συχνά γεμάτο και ο κόσμος φωνάζει αρκετά, ωστόσο στην μέχρι τώρα πορεία της έχει περισσότερες ήττες εντός έδρας παρά εκτός έδρας. Ίσως η πίεση να ανεβαίνει πολύ στους παίκτες όταν ο κόσμος είναι παρόν.

• Ο προπονητής: Ο Σάσα Ομπράντοβιτς ήταν ένας πολύ καλός παίκτης. Εγκεφαλικό point guard, το alter ego του Σάσα Τζόρτζεβιτς. Σίγουρα χαμηλότερου επιπέδου σαν παίκτης. Φιλοδοξεί να μην είναι έτσι σαν προπονητής, αλλά έχει δρόμο ακόμη. Η ομάδα που δημιουργησε φέτος στην δεύτερη χρονιά του στην Λόκο, φάνηκε να τον δικαιώνει αφού μέχρι τον Φλεβάρη ήταν με μόλις μία ήττα σε όλες τις διοργανώσεις. Εκεί βρέθηκε αντιμέτωπος με μία κρίση που έφερε τρεις συνεχόμενες ήττες στην vtb,αλλά φάνηκε να την ξεπερνάει με τις δύο νίκες του Eurocup. Δεν έχει ακόμη καταφέρει να πείσει όμως πως ξέρει να φτάνει μέχρι το τέλος. Φέτος, ίσως είναι η ευκαιρία του με έναν θεωρητικά πιο εύκολο ημιτελικό.

• Το ρόστερ: Σίγουρα η Λόκο είναι μία γεμάτη ομάδα με πληρότητα σε όλες τις θέσεις εκτός ίσως από εκείνη του Power Forward. Όχι ότι εκεί οι επιλογές είναι κακές αλλά δεν τις συμπεριλαμβάνουν και πολύ στο παιχνίδι τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι 5 παίκτες έχουν σχεδόν τον ίδιο αριθμό πόντων στην Ευρώπη ενώ οι άλλοι 3 που συμπλήρωναν την μαγική 8αδα είναι λίγο πάνω η λίγο κάτω. Παρόλα αυτά οι δύο κύριοι που επωμίζονται το δύσκολο έργο του να ξεκολλήσουν την ομάδα από τις λάσπες όταν αυτή κολλάει είναι οι Collins και Kulagin. Ειδικά ο δεύτερος δείχνει να είναι σε δαιμονιώδη φόρμα στα τελευταία παιχνίδια αφού ήταν αυτός που με προσωπικές ενέργειες τόσο σε άμυνα αλλά και επίθεση έδωσε την πρόκριση απέναντι στην Gran Canaria. Από εκεί και πέρα, έχει έναν ψηλό με έφεση στα επιθετικά ριμπάουντ και το παιχνίδι πάνω από το στεφάνι, τον Elegar, ο οποίος όμως έχει δείξει μέχρι σήμερα στα παιχνίδια που τον παίζουν physical άμυνα να χάνεται. Σημαντική απώλεια ο Broekhoff, ο οποίος ήταν και ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, αλλά αντικαταστάθηκε άμεσα από έναν παίκτη που ίσως να αποβεί παίκτης κλειδί αν είναι σε καλή κατάσταση. Ο λόγος για τον Jonas Maciulis, ο οποίος αν και παροπλισμένος κουβαλάει μαζί του ένα χαρακτηριστικό πολύ δύσκολο να βρεθεί. Τον αέρα του νικητή. Τα υπόλοιπα σημαντικά κομμάτια του παζλ είναι οι Ragland (ένας slasher αθλητικός άσσος), Babb ( ένας αμυτικογενής σουτέρ) και ο Lacey ( ένα γκαρντ που κάνει λίγο από όλα). Δίπλα σε αυτούς, οι δύο βασικοί Ρώσοι Khvostov και Antipov αλλά και το Qvale, ένα τεσσάρι με πολύ καλό low post παιχνίδι αλλά και hustle.

• Η τακτική: Η ομάδα του Sasa Obradovic μέχρι σήμερα έδειξε ότι βασίζεται κυρίως στην σκληρή της άμυνα. Με τακτική αντιμετώπιση των σκριν ανάλογα με τον αντίπαλο και με καλάθια που έρχονται κυρίως μέσα από συνεργασίες προσπαθεί να αντιμετωπίσει το παιχνίδι πιο ορθολογικά. Έχει μερικούς σκληρούς αμυντικούς (Ragland, Khvostov, Kulagin, Baab) αλλά και τον Elegar ο οποίος ελέγχει την εναέρια κυκλοφορία. Ψάχνουν την alley hoop πάσα, και το pick n roll. Στα δύσκολα η μπάλα πηγαίνει στον Mardy Collins, ο οποίος προτιμάει συνήθως να οδηγεί τους αντιπάλους του στο post και να παίρνει πόντους από εκεί. Τελευταία έχει ξεπεταχτεί και ο Kulagin, που σκοράρει τόσο με σουτ όσο και με drive. Πολύ δυνατό της σημείο είναι και το ποσοστό που έχει στα σουτ τριών πόντων, αφού το ποσοστό τς ομάδας πλησιάζει το 40%.

• Το κλειδί: Οι εμπνεύσεις των Collins και Kulagin, το physical game στον Elegar και τα καλά σουτ μέσα από την κυκλοφορία. Αν τους τα δώσεις, θα τα βάλουν.

Μπάγιερν Μονάχου

• Η ομάδα: Η αλήθεια είναι ότι το Γερμανικό πρωτάθλημα στο μπάσκετ πάντα το είχαμε λίγο πιο χαμηλού επιπέδου. Μία ακόμη αλήθεια όμως είναι ότι σχεδόν πάντα έχει μία ομάδα στο υψηλότερο επίπεδο. Από την Άλμπα την δεκαετία του 90', μέχρι την Μπάμπεργκ τα τελευταία χρόνια. Μία τρίτη αλήθεια είναι ότι η Eurolegue θέλει να εντάξει στα προγράμματά της Γαλλικές και Γερμανικές ομάδες και η ομάδα του Μονάχου είναι πολύ πιθανό να βρίσκεται του χρόνου στα “μεγάλα σαλόνια” ανεξαρτήτου Εurocup.Η Μπάγιερν ανέβηκε από την δεύτερη κατηγορία μόλις 4 χρόνια πριν και βάλθηκε να αποκαθηλώσει την ομάδα του Νικου Ζήση. Και από ότι φαίνεται το κατάφερε. Έχοντας μόλις μία ήττα στο Γερμανικό πρωτάθλημα, φαντάζει αδιαμφησβήτιτο φαβορί για τον τίτλο. Παράλληλα, για πρώτη φορά μετά από δύο συνεχόμενες αποτυχίες στους 8, κατάφερε να βρεθεί στους ημιτελικούς ενώ τα προηγούμενα χρόνια, όποιος την απέκλειε στους 8, σήκωνε και το τρόπαιο. Σίγουρα στην τετράδα πλέον φαβορί δεν υπάρχουν αλλά η ομάδα του Σάσα Τζόρτζεβιτς είναι σίγουρα σοβαρός διεκδικητής του τίτλου, όπως φάνηκε και από την αρχή της σεζόν στο βίντεο του Eurocup.

• Η έδρα: Λένε ότι οι Γερμανοί δεν αγαπάνε το μπάσκετ (αλλά βγάλαν τον Νοβίτζκι). Λένε ότι δεν κάνουν φασαρία. Πολλά λένε. Το γήπεδο του Μονάχου φέτος φαντάζει κατηφορικό, αφού σε όλη την διάρκεια της σεζόν η ομάδα τους έχει μόλις μία ήττα στο πρωτάθλημα μέσα σε αυτό. Ο κόσμος είναι εκεί, και ίσως να μην είναι sold out, και κάνει φασάρια, έχει κέφι, χορεύει και φωνάζει ενώ και τα στεφάνια αν μπεις μέσα και σουτάρεις φαντάζουν αφιλόξενα. Δεν είναι εύκολο να περάσει κανείς σίγουρα.

• Ο προπονητής: Μαζί με τον Μπλατ είναι οι δύο κορύφαιοι προπονητές της διοργάνωσης. Βάσει ονόματος και εμπειρίας, αν και η αλήθεια είναι ότι ο Σάσα έχει κατά καιρούς αμφισβητηθεί αρκετά για τις επιδόσεις του σε συλλογικό επίπεδο αλλά είναι με μεγάλη σιγουριά παλιά αλεπού των γηπέδων. Διανύοντας λοιπόν την δεύτερη του χρονιά στην ομαδα, φαίνεται αποφασισμένος να φτάσει μέχρι το τέλος. Και δεν θα σας το κρύψουμε, νομίζουμε ότι η ομάδα του παίζει το πιο καλό μπάσκετ από όλες.

• Το ρόστερ: Ακόμη μία φορά το καλοκαίρι ο Σέρβος προπονητής επέλεξε να επενδύσει σε συμπατριώτες του, δίνοντάς τους τις θέσεις ξένων της ομάδας. Έτσι σε μία Γερμανική ομάδα που δικαιούτε 7 ξένους, βλέπεις μέσα τον Jovic, τον Lukic, τον Dedovic και φυσικά από την εξίσωση λείπει και ο τραυματίας Macvan. Αυτό είχε ένα διττό αποτέλεσμα για την ομάδα. Από την μία να στερείται θεωρητικά αθλητικότητας, αφού οι Ευρωπαίοι δεν είναι σαν τους Αφροαμερικανούς συνήθως, αλλά από την άλλη να ξεχειλίζει από γνώση των βασικών. Τους παραπάνω Σέρβους συμπληρώνουν οι Αμερικανοί Cunningham (ο υπεραθλητής), Redding (ο δώστε μου την μπάλα όταν καίει) και φυσικά ο Booker. Ο τελευταίος έχει εξελιχθεί τρομερά από τότε που ήταν στο πρωτάθλημα Γαλλίας και είχε βγει μάλιστα και MVP και αν δεν υπήρχε στην ίδια διοργάνωση και ο Lasme θα μιλούσαμε με σιγουριά για τον καλυτερο ψηλό του Eurocup. Είναι σίγουρα επιπέδου Euroleague. Κoντά σε αυτούς ο ρολίστας Alex King(Γερμανικό διαβατήριο), ο γνωστός μας Anton Gavel , αλλα και οι δύο Γερμανοί ψηλοί,ο Zirbes και το τεσσάρι πίσω από τον Macvan που βγάζει μάτια, ο Barthel. Αν μετρήσατε σωστά μιλάμε ήδη για 10 ετοιμοπόλεμους παίκτες και δεν έχουμε ακόμη αναφέρει τον λευκό Αμερικανό της ομάδας τον Hobbs που επιτελεί χρέη play maker, αμυντικού αλλά και σουτέρ. Η ομάδα του Μονάχου είναι σίγουρα η πιο πλήρης από όλες όσες συμμετέχουν φέτος στην διοργάνωση.

• Η τακτική: Εδώ είναι άλλο ένα θέμα για το οποίο μπορούμε να γράψουμε βιβλίο. Η Μπάγιερν παίζει το πιο όμορφο μπάσκετ στην διοργανωση γι αυτούς που βλέπουν το μπάσκετ ως συνεργασία και όχι ως αθλητικότητα. Έχει πάρα πολλούς αυτοματισμούς και πάρα πολλά κόλπα. Από τριγωνάκια που δημιουργούνε οι παίκτες κοντά στο καλάθι, με συνήθη κατάληξη τα καρφώματα, μέχρι πάρα πολλά off ball cut, αλλά και ένα πολύ σωστά παιγμένο pick n roll με κύριο δημιουργό τον Jovic. Αν τώρα σε αυτά προσθέσετε ένα πολύ καλά στημμένο transition παιχνίδι με κύριους εκφταστές τον Cunningham και τον Booker ( ο οποίος πολλές φορές δεν πηδάει καν στο αμυντικό ριμπάουντ και φεύγει στην επίθεση), έχετε την φετινή Bayern. Οι αυτοματισμοί άλλωστε είναι αυτοί που της δίνουν λύσεις όταν η ομάδα κολλάει στο μακρινό σουτ, και ανεβάζουν το ποσοστό της στα δίποντα στα ύψη.

  Στην άμυνα, σπάνια θα δοκιμάσει τρικ ζώνης, ενώ του αρέσει να παίζει αλλαγές σε όλα τα σκριν. Αυτό είναι ένα θέμα βέβαια αφου όταν ειναι ο Zirbes μέσα η ομάδα εκτείθεται. Ένα άλλο ίσως μειονέκτημα είναι τα πολλά αμυντικά ριμπάουντ που μπορεί να χάσει λόγω της επιμονής στον αιφνιδιασμό, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα block out συνήθως λειτουργούν πολύ καλά. Κύριοι εκφραστές των επιθέσεων της ομάδας είναι ο Cunningham (κυρίως στο transition) , o Redding (από ένας ένας μέχρι απλό catch n shot) και φυσικά ο Devin Booker, που εκτός από τον αιφνιδιασμό, σκοράρει πολύ με επθετικά ριμπάουντ αλλά και με κινήσεις στο post όπου τα τελειώματά του είναι πολύ καλά. Να πούμε ότι η ομάδα δεν χάνει και βολές? Να το πούμε και αυτό.

• Το κλειδί: Αν δεν της κόψεις τον αιφνιδιασμό θα έχεις πρόβλημα. Αν δεν έχει και κάποιον ψηλό να ματσάρει τον Booker το πρόβλημα σου θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο. Σε μπάσκετ δεν μπορεί να τους ακολουθήσει κανείς. Φαίνονται λίγο να χωλαίνουν στο physical game αλλά αν δεν το αφήσουν οι διαιτητές τότε είναι ομάδα που θα έχει πολλές λύσεις.

Reggio Emilia

• Η ομάδα: Παραδοσιακή δύναμη της Ιταλίας δεν την λές αν και τα κάνει τα ξεπετάγματά της. Φέτος στο πρωτάθλημα έχει βρεθεί μέχρι και στην ζώνη του υποβιβασμού ενώ θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι η ευχάριστη έκπληξη της διοργάνωσης, ακόμη και αν χρειάστηκε αρκετά μεγάλη δόση τύχης για να φτάσει μέχρι τους 8 ως πρώτη, κέρδισε επάξια την Ζενίτ και συνεχίζει να ζει το όνειρό της.

• Η έδρα: Σε ένα κλειστό γήπεδο που είναι μικρό σχετικά και μοιάζει σαν υπόγειο, οι Ιταλοί μαζεύονται και αυτοί για να υποστηρίξουν την ομαδα τους. Δεν έχει την φασαρία του Μονάχου αλλά έχει πιο πολύ πάθος και πιο ένθερμο κόσμο. Από τους 16 και μετά δεν κατάφερε κανείς να περάσει από εκεί μέσα και το ίδιο ευελπιστούν να κάνουν και από εδώ και πέρα. Θα το αναφέρουμε πολλές φορές σε αυτό το κομμάτι μας, αλλά και ο κόσμο στο Ρέτζιο φαίνεται να ζει το όνειρο της πρόκρισης.

• Ο προπονητής: Ο Massimiliano Menneti είναι ένας προπονητής συνυφασμένος με την ομάδα της Ρετζιο Εμίλια. Δεν το ξέρει κανείς από κάπου αλλού και από το 2003 που δούλεψε για δεύτερη φορά στην ομάδα ως βοηθός μέχρι και σήμερα μόλις μία χρονιά είχε βρεθεί σε άλλη ομάδα. Γι αυτό ίσως θα λέγαμε ότι ειναι και δικαιολογημένο το κλάμα του όταν η ομάδα πέρασε στους 4. Ο χαρακτηρισμός τοπικός ήρωας τείνει να του κολλήσει γάντι. Σε επίπεδο μπάσκετ, επιλέγει το στρωτό παιχνίδι, με σωστά εκτελεσμένα τα βασικά, ενώ δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην άμυνα. Μία άμυνα που δεν είναι πάντα man to man αφού κάθε τόσο κάνουν την εμφάνισή τους και μερικές πολύ καλά δουλεμένες ζώνες. Σίγουρα η φετινή πορεία μπορεί να αποτελέσει το έναυσμά για την εκτίναξη στην καριέρα του 45χρονου Ιταλού.

• Το ρόστερ: Μπορεί πολλοί να θεωρούσαν ότι το ρόστερ της Ιταλικής ομάδας δεν είναι καλό και σε αυτό να έχουν επηρεαστεί από την θέση της ομάδας στο Ιταλικό πρωτάθλημα αλλά θα μας επιτρέψετε να διαφωνήσουμε. Ναι, δεν είναι Ζενίτ ή Ουνίξ αλλά έχει κάποιους αξιόλογους παίκτες. Πρώτος και καλύτερος ο παίκτης που βάζει την μπάλα με ένας εναντίον ενός και σιχαίνεσαι να τον βλέπεις να παίζει αφού δείχνει αφόρητα βαριεστημένος, ο Amedeo Della Valle. Δίπλα του στα guard οι Wright και Garret, που συνθέτουν μια τριάδα ικανή στην επίθεση. Όμως η πραγματική δύναμη της ομάδας δεν είναι εκεί. Αντίθετα είνα κάπου ανάμεσα στο τρία και το πέντε, όπου έχουν μαζευτεί παίκτες όπως ο μπαρουτοκαπνισμένος Markoishvili με αρκετά χρόνια υψηλού επιπέδου πίσω του, ο βετεράνος James White, που παρόλη την ηλικία του φαίνεται σε εξαιρετική κατάσταση και μία τριάδα ψηλών που είναι ίσως η καλύτερη της τετράδας. Πρώτος και καλύτερος ο Raynolds, μια πραγματικά κινούμενη δύναμη κοντά στο καλάθι, παίκτης με μεγάλη αθλητικότητα και ορμή. Δίπλα του, ο γνωστός από το πέρασμά του από τον Παναθηναικό ο Julian Wright, ενώ δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε τον Ιταλό γίγαντα Ricardo Cervi, που φέτος φαίνεται λίγο έξω από τα νερά του, αλλά θεωρείται ένας από τους καλύτερους Ιταλούς ψηλούς. Αυτή είναι η 8αδα που αποτελεί στην ουσία την δύναμη πυρός της ομάδας από την Ρέτζιο Εμίλια αλλά δίπλα τους, ιδιαίτερα στον άσσο βρίσκονται κάποιοι Ιταλού ρολίστες που όταν οι βασικοί πρέπει να ξεκουραστούν δίνουν ακριβώς όσα χρειάζεται η ομάδα. Δεν θα κάνουν ποτέ το κάτι παραπάνω αλλά θα είναι σοβαροί και με λίγα λάθη τόσο σε άμυνα όσο και σε επιθεση. Και ναι, το ρόστερ τους όντως δεν είναι συγκρίσιμο με των υπολοίπων τριών αλλά σίγουρα δεν είναι ένα ρόστερ που μπορείς να το αψηφίσεις.

• Η τακτική: Η τακτική των Ιταλών είναι απλή. Στην επίθεση πρέπει να φτάσει η μπάλα κοντά στο καλάθι με τον Reynolds και τον Wright, διαφορετικά ας την πάρει ο Della Valle και ας βρει τρόπο να την βάλει. Οι υπόλοιποι πόντοι θα έρθουν συνήθως μέσα από αιφνιδιασμό μετά από μία καλή άμυνα, επιθετικά ριμπάουντ και κάποιο ελεύθερο σουτ που θα βγει μέσα από την ομαδική δουλειά.

  Το δυνατό σημείο όμως της ομάδας είναι η άμυνα. Έχοντας την καλύτερη από τις τέσσερις ομάδες βάσει αριθμών, κάνει τα πάντα για να πάρει ενέργεια από εκεί. Οι ψηλοί της μπορουν να γεμίσουν την ρακέτα, ενώ οι ζώνες της συνήθως είναι πολύ αποτελεσματικές. Τα μεγάλα και βαριά κορμιά δεν τους επιτρέπουν να παίξουν με αλλαγές και γι αυτό συνηθως θα τον δείτε να παίζει κάτι τύπου middle-flat που λενε και οι προπονητάδες, και να δώσει το σουτ από μέση απόσταση. Αν το βάλεις καλώς, αν όχι τρέχατε ποδαράκια μου στην άμυνα.Πολύ σημαντικός φυσικά ο ρόλος του Markoishvili που αναλαμβάνει τις επικίνδυνες αποστολές της ομάδας στην άμυνα, να σταματήσει δηλαδή όποιον συνηθίζει να σκοράρει από την αντίπαλη ομάδα.

• Το κλειδί: Οι ψηλοί της. Έχει την πιο πλήρη γραμμη ψηλών στην τετράδα και αν δεν καταφέρεις να τους σταματήσεις θα έχει σίγουρα μεγάλο θέμα. Από εκεί και πέρα ο επόμενος σημαντικός παράγοντας είναι το ένας-ένας του Della Valle. Αν πάλι κόψεις και το transition από αυτήν την ομάδα θα την κρατήσεις στους 40 πόντους.

Όμορφα ή άσχημα αυτά ήταν τα όσα είχε να πει το basketbook για τις ομάδες που βρεθήκαν στην τετράδα του Eurocup, απόψεις και εμπειρίες που προέκυψαν ιδίοις όμασοι. Ελπίζουμε να τα απολαύσατε, και αν μας επιτρέπεται μία πρόβλεψη, όποιος περάσει από το ζευγάρι Darusafaka- Bayern νομίζουμε πως είναι το φαβορί. Ωστόσο αγαπητοί μπασκετόφιλοι είμαστε στην τετράδα και εκεί δεν έχει σημασία πόσο καλός είσαι αλλά πόσο καλά παίζεις.