ΟΙ UTAH JAZZ TOY JERRY SLOAN ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΤΕΛΙΚΟΥΣ

Ο Sloan στην βρίσκεται στην θέση του πρώτου προπονητή πλέον και αυτό μόνο καλό κάνει στην ομάδα των Μορμόνων. Για πρώτη φορά στην ιστορία της θα σπάσει το φράγμα των 50 νικών και θα τελειώσει την σεζόν 1988-89 με 51-31. Στην καλύτερη τους χρονιά μέχρι τότε οι Jazz θα σκοράρουν τους λιγότερους πόντους που σκόραραν την τελευταια δεκαετία με 99,7.  Όλοι παλεύουν στην άμυνα, τόσο μόνοι τους όσο και με βοήθειες, ενώ ο Mark Eaton είναι ένα πραγματικό σκιάχτρο μέσα στην ρακέτα. Σε ένα μόνο παιχνίδι την σεζόν αυτή θα μετρήσει 14 κοψίματα ενώ και ο John Stockton τελειώνε τη σεζόν με 3,21 κλεψίματα. Αυτή άλλωστε ήταν εξαρχής και μεγάλη αλλαγή στην φιλοσοφία από τον Jerry Sloan, έναν σκληρό προπονητή, λάτρη της άμυνας περισσότερο παρά της επίθεσης. Αυτή η σκληράδα του πολλές φορές θα γίνεται ενοχλητική για τους παίκτες του αλλά με τα χρόνια θα φτάσουν να τον αγαπήσουν πέρα από το επίπεδο της κατανόησης. Άλλωστε τα αποτελέσματα του ήταν εμφανή από την πρώτη χρονιά και σε επίπεδο ατομικών διακρίσεων όπως στην περίπτωση του Mark Eaton που θα βγει και πάλι καλυτερος αμυντικός της χρονιάς. Ωστόσο με όλα τα πρόσημα θετικά, η ομάδα θα αποκλειστεί νωρίς από τους Small Ball Warriors των Chris Mullin και Mitch Richmond.

Το ίδιο σοκ θα τους περιμενει και την επόμενη σεζόν (1989-90) όταν τελειώνοντας με ρεκόρ 55-27 (νέο ρεκόρ franchise), με τον Stockton να σπάει το δικό του ρεκόρ στις ασίστ (1,134, δηλαδή 14,5 ανά αγώνα) και τον Malone να έχει 31 πόντους ανά αγώνα, θα βρουν μπροστά του το Phoenix που δεν θα διστάσει να τους αποκλείσει και πάλι στον πρώτο γύρο. Busted. Είναι η μοίρα των ομάδων με τα φοβερά δίδυμα να πέφτουν θύματα μεγάλων εκπλήξεων αφου το ίδιο θα παθαίνει μερικά χρόνια αργότερα το δίδυμο Payton-Kemp με τους Sonics. Τότε ο Karl θα χαρακτηριστεί loser, κάτι που σχεδόν ποτέ κανείς δεν είπε για τον Sloan. Ωστόσο κάπου εκεί στο τέλος της σεζόν 1990, κάπου εκεί που τελειώνει η μεγάλη ομάδα των Bad Boys, αρχίζει η μεγάλη ομάδα της Utah.

To 1991 θα ολοκληρώσουν με ρεκόρ 54-28, αλλά θα φτάσουν μέχρι τους ημιτελικούς περιφέριας και τους Blazers του Clyde Drexler. Ενώ ο Stockton θα κάνει εκ νέου ρεκόρ στις ασίστ με 14,2 ανά αγώνα, Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι σήμερα δεν είναι πάνω από 12 οι φορές που παίκτες που έχουν περάσει τις 1,000 ασίστ σε μία σεζόν με τον Stockton να κατέχει τις 8 από αυτές.

Το 1991-92 θα ξεκινήσει με μία μεγάλη αλλαγή. Το Salt Palace θα αποτελέσει παρελθόν για την ομάδα η οποία θα μετακινηθεί στο μεγαλύτερο Delta Center. Αυτό θα αποδειχθεί απόρθητο φρούριο με ρεκόρ σεζόν 37-4 το οποίο ήταν και ρεκόρ franchise. Αυτή τη φορά θα φτάσουν μέχρι τους τελικούς περιφέριας όπου για ακόμη μία φορά ο Drexler είχε αντίθετη άποψη για το ποια είναι η καλύτερη ομάδα της Δύσης (ήταν εκείνη η χρονιά που είχε αμφιβολία ακόμη και για το ποιός είναι ο καλύτερος παίκτης της λίγκας αφού ο Jordan κατά τον Clyde δεν μπορούσε να σουτάρει από μακρυά. Οι μεταξύ τους σειρές ξεκινησαν με 6 τρίποντα του MJ στο πρώτο ημίχρονο. Ωστόσο για ακόμη μία φορά υπάρχει αισιοδοξία και φως στον ορίζοντα αφού οι Stockton και Malone θα γευτούν τη χαρά του τίτλου το καλοκαίρι στην Μπαρτσελόνα, όταν και θα κατακτήσουν το χρυσό μετάλλιο με την Dream Team. Ο Stockton έχει πει αργότερα σε συνέντευξή του ότι δεν κρατήθηκε και ρώτησε τον Magic  “Πώς πήρες όλα αυτά τα πρωταθλήματα?”. Δεν θα σας πόυμε σε αυτό το άρθρο τι του απάντησε ο Magic.

Η σεζόν 1992-93, με τον αέρα του χρυσού, θα ολοκληρωθεί με 47-35, αλλά θα ολοκληρωθεί και λίγο πρόωρα αφού θα βρουν μπροστά τους , τους Sonics του Karl, με Payton και Malone. Βέβαια δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε από αυτή τη χρονιά το γεγονός ότι στο All-Star game, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στο Delta Center, οι “Διόσκουροι” θα μοιραστούν το βραβείο του MVP, αλλά και οι δύο θα δηλώσουν ότι εύκολα θα το αντάλλαζαν με μία καλή πορειά στα play off.

H επόμενη σεζόν, δηλαδή το 1993-94 ήταν μία σεζόν ευκαιρία για όλους. Ο MJ είχε αποσυρθεί (προσωρινά όπως αποδείχτηκε) και υπήρχε χώρος και για άλλες ομάδες να διεκδικήσουν τον τίτλο. Οι Jazz είπαν να το αξιοποιήσουν σαν ευκαιρία. Η πρώτη κίνησή τους ήταν να ανταλλάξουν τον Jeff Malone (τον All Star που αργότερα ήρθε για μισή σεζόν στον ΒΑΟ) με τον πολύ καλό μακρινό σουτέρ Jeff Hornacek (τον νυν προπονητή των New York Knicks). Το ρεκόρ το τέλος της κανονικής περιόδου θα δείχνει 53-29 (μία νίκη κάτω από το καλύτερό τους) και οι παρέα των Stockton-Malone θα μπει φουριόζα στα play off. Πρώτο θύμα θα είναι οι Spurs τους οποίους θα σκουπήσουν. Θα ακολουθήσουν οι Nuggets, που θα δείξουν παραπάνω μαχητικότητα από όση θα περίμεναν οι Jazz, και παρόλο που θα βρεθούν πάνω με 3-0 θα χρειαστούν το 7ο παιχνίδι στο Delta Center για να περάσουν. Στου τελικούς της Δυσης θα συναντήσουν τους Rockets του Hakeem. Οι τελευταίοι θα φανούν ανυπέρβλητο εμπόδιο, αφού θα κερδίσουν την σειρά με 4-1 και μετέπειτα το πρωτάθλημα.

Η σεζόν 1994-95 ήταν σίγουρα ξεχωριστή. Πρώτα απ όλα η ομάδα έσπασε για πρώτη φορά το φράγμα των 60 νικών. Έπειτα ο Stockton έφτασε στην πρώτη θέση των πασέρ όλων των εποχών. Όλα φαινοντουσαν ιδανικά. Ή μήπως όχι? Τον Ιανουαριο του 1995, ο Felton Spencer που είχε αντικαταστήσει τον συνταξιοδοτημένο πλέον Mark Eaton, έπαθε ρήξη αχιλλείου τένοντα. Τραυματισμός που μπορεί να κοστίσει μέχρι και την καριέρα σε έναν αθλητή. Η ομάδα ήταν χωρίς τον βασικό της Center, αλλά συνέχιζε να κερδίζει. Πώς έγινε αυτό? Μετα από τόσα χρόνια συνύπαρξης, οι παίκτες είχαν βρει πλέον έναν πολύ καλό κώδικα επικοινωνίας με τον προπονητή τους. Άλλωσε το εχουν πει πολλοί πως έτσι χτίζονται οι ομάδες. Ο ίδιος ο Malone δήλωνε πως “ Ο Jerry (Sloan) κάνει όλα αυτά που ήλπιζα πάντα να κάνει. Δηλαδή και πάλι θα σου σπάσει τα νεύρα αλλά θα υπάρξουν και στιγμές που απλά θα καθήσει να απολαύσει το παιχνίδι. Νομίζω βασικά ότι το απολαμβάνει περισσότερο από ποτέ. Είναι πιο ανθρώπινος. Ξέρω ότι μέσα στο παιχνίδι μπορώ πλέον να τον ακουμπήσω στον ώμο και κάποιες φορές να μου χαμογελάσει. Δεν λέω ότι δεν εξκολουθεί να εέχει ένταση, ίσα ίσα, αυτό είναι το moto μας: Αν ντυθείς για παιχνίδι τότε είσαι έτοιος να παίξεις”, και αυτό ισχύει πάντα μέσα στο μυαλό του. Μόνο που τώρα ξέρει ίσως και πότε να κάνει λίγο πίσω.” Θα ηταν παράλογο μετά από αυτά τα λόγια να πούμε πως η ομάδα έδειχνε να έχει βρει την εσωτερική της γαλήνη? Νομίζουμε πως όχι. Και όταν τα play off ξεκίνησαν αυτή η ηρεμία και η γαλήνη είχε επεκταθεί σε όλο το ρόστερ. Η ομάδα έκανε ένα μεγάλο σερί νικών και είχε την καλύτερη αυτοπεποίθηση που είχε ποτέ. Οι δημοσιογράφοι ρωτούσαν τον Stockton “Πιστεύεις ότι μπορείτε να φτάσετε μέχρι το τέλος αυτήν την φορά”, και ο Stockton τους απαντούσε “ Σίγουρα. Είμαστε μία ομάδα από ανθρώπους στενά συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλον και δουλευουμε πραγματικά σκληρά.” Ένω όταν των ρωτούσαν ποτέ σκέφτεται να αρχίσει να βγαίνει από το άθλημα, η απάντηση ήταν ένα ξεκάθαρο “Ελπίζω ποτε. Δεν είμαι ο ίδιος που ήμουν δέκα χρόνια νωρίτερα αλλά νιώθω καλά και είμαι ευλογημενος που δεν είχα σοβαρούς τραυματισμούς όλα αυτά τα χρόνια.” Η αλήθεια είναι πως όταν ο Stockton στις αρχές της σεζόν 1997-98 θα έχει έναν σοβαρό τραυματισμό που για άλλους είναι career ending, θα επιστρέψει μόλις 3 μήνες αργότερα χάνοντας μόλις 18 παιχνίδια. Και αυτός ο τραυματισμός ήταν που έσπασε ένα σερί πάνω με πάνω από 600 συνεχόμενες παρουσίες σε παιχνίδια. Η επόμενη ερώτηση των δημοσιογράφων ήταν πως “ Πολλοί λένε πως αν δεν τα καταφέρετε και φέτος, εσύ και ο Karl θα έχετε μεγαλώσει πολύ για να τα καταφέρετε. Εσύ τι πιστεύεις?” με τον John να απαντάει πως “ Τα ίδια λέγανε και πριν τέσσερα χρόνια και από τότε γινόμαστε κάθε χρόνο και καλύτεροι. Θα προσπαθήσουμε απλά να εκμεταλλευτούμε την στιγμή και να μην μας απασχολεί αυτό το θέμα.”. Και όπως έδειξε η ιστορία δεν ήταν η ηλικία αλλά η τύχη που στέρησε στους Jazz τον τίτλο (ή ίσως μία καλυτερη πορεία στα playoff). Οι Rockets που καλούνταν να υπερασπιστούν τον τίτλο τους δεν έπαιζαν καθόλου καλά μετά την ανταλλαγη του Otis Thorpe για τον Clyde Drexler, αφού ο Clyde έδειχνε να μην έχει προσαρμοστεί στην νεα του ομάδα. Έπειτα ο Hakeem ασθένησε με αναιμία και αναγκάστηκε να καθίσει εκτός για 2 βδομάδες, χωρίς καν να υπάρχει η απόλυτη σιγουριά ανάκαμψης ενώ όταν ο Drexler άρχισε να παίζει πολύ, ο Vernon Maxwell δυσαρεστήθηκε τόσο πολύ που έφυγε από την ομάδα πριν τα playoff. Όλα λοιπόν δείχναν ότο το momentum αυτή την φορά ήταν με τους Jazz. Όμως οι πρωταθλτές δεν συμφωνούσαν. Και θα ξεκινήσουν και την σειρά με 2-1, ωστόσο σε δύο συνεχόμεν κλειστά παιχνίδια οι Rockets θα επικρατήσουν και θα φτάσουν μέχρι το πρωτάθλημα, σκουπίζοντας μάλιστα τους Magic του Shaq με 4-0 στον τελικό. Ο Hakeem σε αυτά τα playoff έδειξε πως ίσως είναι ο καλύτερος ψηλός όλων των εποχών.

Λίγο καλύτερα, αλλά και πάλι όχι καλά, θα αποβούν τα πράγματα την επόμενη χρονιά (1995-96) όταν οι Jazz θα φτάσουν μέχρι τον τελικό και θα χάσουν από τους Sonics του Karl, σε ένα παιχνίδι με πολλές χαμένες βολές . Ο Sloan μετά από τόσες συνεχόμενες παρουσίες χωρίς τίτλο θα τρέξει να υπερασπιστεί την ομάδα του και τους παίκτες του δηλωνοντας πως “Χρειάζεται πραγματικά μεγάλο πείσμα και μεγάλη υπερηφάνια για να το κάνεις αυτό. Να επιστρέφεις και να συνεχίζεις να προσπαθείς μετά από τόσα χρόνια. Δεν μιλάμε για μία ή δύο σεζόν. Τα παιδιά το κάνουν αυτό για δέκα συνεχόμενα χρόνια. Προσπαθήστε να αναλογιστείτε το πόση προσπάθεια απαιτεί αυτό, και μετά απαντήστε μου, θα διδάσκατε στα παιδιά σας πως είναι αποτυχημένα επειδή δεν πήραν το πρωτάθλημα? Θα είναι κάτι που θα πρέπει να τα κυνηγάει για την υπόλοιπη ζωή τους? Η θα πρέπει να καταλάβουν πως αυτό που πραγματικά μετράει είναι να είσαι εκεί και να προσπαθείς και να κερδίζεις από ότι κάνεις? Καλό η κακό στο τέλος...”

Φυσικά οι δημοσιογράφοι δεν τον άφησαν έτσι και τον ρώτησαν τι πιστεύει εκείνος ότι έφταιξε στον χαμένο 7ο τελικό με τους Sonics. Η απάντησή του ήταν ξεκάθαρη “ Χάσαμε βολές που δεν έπρεπε να χάσουμε. Αν βάζαμε τις βολές θα είχαμε κερδίσει”. Και όταν τον ρώτησαν αν σκοπεύει να κάνει κάτι γι αυτό, για το γεγονός ότι η ομάδα του φτάνει τόσο κοντά στον τελικό αλλά ποτέ σε αυτόν απαντούσε γελώντας πως “Προσέλαβα έναν προπονητή για τις βολές”!!!.

Σε επόμενο άρθρο μας θα ασχοληθούμε με τους Jazz που επιτέλους έφτασαν στον τελικό αλλά όχι και στον τίτλο, αλλά και με την ομάδα της Utah μετά από τους “Διόσκουρους”.