Μηπως ξεχασαμε καποιον;

Του Νίκου Φετοκάκη

Πέρασαν περί τα δύο εισοκιτετράωρα από τον θρίαμβο της ΑΕΚ στα δύο Αοράκια. Οι νικητές το πανηγύρισαν.. επέστρεψαν, πήγαν και στο ΟΑΚΑ για το μπιζάρισμα απ' τους πολλούς , αφού ακόμα από τον κόσμο του δικεφάλου δεν έχει εκτιμηθεί όσο θα έπρεπε η προσπάθεια του κυρίου Αγγελόπουλου με παρουσία στο κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων και πλέον μπαίνουν στην τελική αυθεία της σεζόν όπου έρχονται οι ..μεγάλοι στόχοι που είναι το πρωτάθλημα και το Τσάμπιονς Λιγκ.

Καλοί ήταν οι πόντοι του Μάνι Χάρις , η ενέργεια του Γιαννούλη , τα τρίποντα του Μπάντερ, οι ψηλοί ήρωες (Μαυροειδής, Χάντερ, Καββαδάς), ο συγκινητικός Ντελρόι Τζέιμς και το μαεστρικό κοουτσάρισμα του Σάκοτα, αλλά μήπως όλοι μας ξεχάσαμε έναν βασικότατο παράγοντα που βοήθησε τα μέγιστα στην επιτυχία αυτή ;

Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος (γι' αυτόν ο λόγος) έπεσε στα βαθιά στην αρχή της σεζόν, πήρε το χρίσμα που το έδωσε ο πρόεδρος, έχτισε ένα πολύ δυνατό σύνολο με αξιόλογότατους Έλληνες παίκτες και παρά τα σκαμπανεβάσματα κατάφερε λίγο πριν φύγει να κερδίσει τον μεγάλο Παναθηναικό παίζοντας τυπικά εντός έδρας οδηγώντας την ομάδα του... στην Κρήτη. Από εκεί και πέρα χάθηκαν 2-3 σημαντικοί αγώνες, ο κόουτς «πλήρωσε» την πολύ κακή εκτός έδρας εικόνα της ομάδας του και αποτέλεσε παρελθόν . Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν του αξίζει το μεγαλύτερο (κατ' εμέ) κομμάτι των συγχαρητηρίων για την πορεία κυπέλλου της ΑΕΚ κάτι που είμαι βέβαιος πως θα έβρισκε σύμφωνο και τον κόουτς Σάκοτα που στον τελικό παρουσιάστηκε σαν να ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά από τον Γιάννη Σφαιρόπουλο...

Μπράβο λοιπόν σε όλο το team της ΑΕΚ που εμφανίστηκε στο Ηράκλειο με το «μαχαίρι στα δόντια» αλλά μπράβο και σ αυτόν που έφυγε που σίγουρα παρακολούθησε τον τελικό νιώθοντας ακόμα μέλος της ομάδας που ο ίδιος έχτισε.