Eye of the Tiger λιγο πριν το jump ball

Του Βαγγέλη Αλεξανδρή,

Γνωρίζετε ότι κάποιες φορές οι συγκρίσεις γίνονται αυτόματα, χωρίς σκοπιμότητα. Τότε πονάνε ακόμη περισσότερο.

Αυτήν την εβδομάδα στα Κανάρια Νησιά γίνεται το Final 8 του Ισπανικού κυπέλλου. Οκτώ ομάδες, οι πρώτες οκτώ σε κατάταξη, βρίσκονται εκεί με τους φιλάθλους και τις ομάδες των μικρών ηλικιών τους, για να αγωνιστούν μέσα σε μία εξαιρετική ατμόσφαιρα. Τόσο από άποψη συμπεριφοράς, όσο και από όποιαδήποτε άλλη πλευρά για το       “ Κύπελλο του Βασιλιά ” , όπως ονομάζεται ο θεσμός. Δεν αποκλείεται και η δική του παρουσία μάλιστα εκεί, όπως συνέβη στις προηγούμενες διοργανώσες.

Από την άλλη, σε μας, στα δικά μας γήπεδα, βλέπουμε κάθε χρόνο το ίδιο έργο. Ψάχνουμε να βρούμε το πιο μακρινό μέρος, προτιμούμε το γήπεδο να είναι άδειο, διαφορετικά ο ανταγωνισμός σε βρισιές, χυδαιότητα, ρίψεις κροτίδων, καπνογόνων αλλά και τα επισόδεια καθιστούν αδύνατη την διεξαγωγή ενός αγώνα μπάσκετ (αλλά και οποιουδήποτε άλλου αγώνα).

Όταν οι λίγοι έχουν να επιβάλλουν τους κανόνες δεν υπάρχει μέλλον. Δεν υπάρχει τόποτα που να λειτουργεί με κανόνες σε αυτήν την χώρα. Έχω παίξει δύο τελικούς σαν παίκτης και έχω πάει σε τέσσερα Final Four, φτάνοντας σε άλλους δύο τελικούς σαν πρόπονητής. Έχει φτάσει η ομάδα μου σε τελικό αλλά δεν παρευρέθηκα εγώ στον πάγκο της γιατί έφυγα νωρίτερα. Τα συναισθήματα είναι ιδιαίτερα έντονα και οι στιγμές αυτών των αγώνων αξέχαστες.

Η πρόθεση μου σήμερα δεν είναι να αποδώσω ευθύνες για το ποιοι φταίνε. Η εκτίμηση μου είναι ότι όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές έχουν και ανάλογο ποσοστό ευθύνης. Καλό θα ήταν να αντιγράφουμε ό,τι καλό βλέπουμε να γίνεται και να προτείνεται από τα προηγμένα (σε επίπεδο μπασκετικού πολιτισμού) κράτη, αντί να κλείνουμε τα μάτια μας και να αδιαφορούμε για τα όσα συμβαίνουν.

Υ.Γ. Πόσο σε ζηλέυω φίλε Τάκη Καλατζή που βρίσκεσαι σε μία τόσο εξαιρετική οργάνωση γεμίζοντας εικόνες και εμπειρίες. Ειδικά στις μικρές ηλικίες όπου τα παιχνίδια και τα σεμινάρια είναι ξεχωριστά.