ΜΠΡΑΟΥΝ ΛΑΡΙ ( BROWN LARRY)

Γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1940. Έχει ύψος 1.75 και ως παίκτης αγωνιζόταν στη θέση του point guard. Το 1963 επιλέχθηκε τον 7ο Γύρο του ντραφτ από τους Batimore Bullets. Ωστόσο παρόλο που πολλοί τον θυμούνται σαν παίκτη να είναι ιδιαίτερα μαχητικός και πολύ αποτελεσματικός, κυρίως στην άμυνα, η επαγγελματική του καριέρα δεν κράτησε παρά 6 χρόνια. Πρόλαβε παρόλα αυτά να κατακτήσει έναν τίτλο στο ABA το 1969 Με τη φανέλα τον Virginia Squires..

 Η μεγάλη του όμως αγάπη είναι η προπονητική και ήδη από το 1965 εκτελεί χρέη βοηθού προπονητή το κολέγιο του North Carolina. Το 1972 αναλαμβάνει ως πρώτος προπονητής τους Carolina Cougars (1972-74),  ενώ το 1974 βρίσκεται για πρώτη φορά στον πάγκο ομάδας του NBA και πιο συγκεκριμένα των Denver Nuggets (1974-79). Από το 79 μέχρι το 81 επιστρέφει και πάλι στα κολλέγια αναλαμβάνοντας το ιστορικό UCLA (1979-81) του μεγάλου δασκάλου John Wooden. Το 1981 αναλαμβάνει τους New Jersey Nets (1981-83), στον πάγκο των οποίων θα καθίσει μέχρι το 1983. Από το 83 έως το 88 θα επιστρέψει στο κολλεγιακό πρωτάθλημα, αυτή τη φορά με το κολέγιο του Kάνσας (1983-1988) με το οποίο θα κατακτήσει και τον πρώτο του κολεγιακό τίτλο το 1988. Μετά την κατάκτηση του τίτλου στο NCAA φαίνεται ότι έχει έρθει η ώρα να ασχοληθεί μόνο με τον μαγικό κόσμο του NBA αφού από το 1988 μέχρι το 2010 δηλαδή για τα επόμενα 22 χρόνια θα βρίσκεται σχεδόν χωρίς διακοπή σε πάγκους ομάδων του καλύτερου πρωταθλήματος πρωταθλήματος του κόσμου.

Από το 1988 έως το 1992 κοουτσάρει τους San Antonio Spurs (1988-1992). Στη συγκεκριμένη του θητεία έχει σαν βοηθό τον Γκρεγκ Πόποβιτς και σε εμάς τους Ευρωπαίους και τους λίγο κολλημένους με τα ελληνικά μπασκετικά 90ς είναι περισσότερο γνωστός για την απόφασή του να κόψει τον Ζάρκο Πάσπαλι, έναν από τους καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες τότε. Το 1992 θα βρεθεί στο Λος Άντζελες για λογαριασμό των Κλίπερς (1992-93) ενώ από το 93 έως το 97 βρίσκεται στον πάγκο του Indiana Pacers (1993-97). Από το 1997 έως το 2003 προπονεί τους Philadelphia 76ers (1997-2003) με τους οποίους Μάλιστα θα φτάσει και στους τελικούς του NBA του 2001 με αιχμή του δόρατος τον - μικρό το δέμας αλλά θαυματουργό - Allen Iverson. Το 2003 θα αναλάβει το Detroit Pistons (2003-05) και θα επιχειρήσει να επαναφέρει την παλιά αίγλη των bad boys πίσω στην πόλη των αυτοκινητοβιομηχανιών. Και θα τα καταφέρει το 2004, μία ομάδα σκληροτράχηλη ως το κόκκαλο, θα καταπλήξει το NBA και θα καταφέρει να κερδίσει τους τελικούς τον Κόμπι και την παρέα του κατακτώντας έτσι τον μοναδικό του τίτλο στο ΝΒΑ.  Το 2005 θα βρεθεί στη Νέα Υόρκη (2005-06) για λογαριασμό των νικς σε έναν πάγκο ηλεκτρική καρέκλα Ενώ από το 2008 έως το 2010 θα βρεθεί να κάθεται στον πάγκο των Σάρλοτ Μπόμπκατς (2008-10). Αυτό θα είναι και το τελευταίο του πέρασμα από ομάδα του NBA. Έχοντας κλείσει τα 70 του χρόνια παραμένει ενεργός και με όρεξη να δουλέψει και έτσι του 2012 θα βρεθεί στον πάγκο του Southern Methodist University (2012-16) όπου θα καθίσει για τέσσερα χρόνια μέχρι δηλαδή το 2016. Το καλοκαίρι του 2018 σε μία κίνηση που θα προκαλέσει αίσθηση θα βρεθεί στον πάγκο της Τορίνο όντας ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα προπονητών που πέρασε ποτέ τον Ατλαντικό για να προπονήσει ευρωπαϊκή ομάδα.

Σχεδόν στα 80 του χρόνια Ακόμη και σήμερα παραμένει ορεξάτος για την προπονητική και παρόλο που η τελευταία του δουλειά στο Τορίνο τελείωσε άδοξα για αυτόν καθώς δεν κατάφερε να πετύχει αυτά που θα ήθελε και η ομάδα δεν έφερε θετικά αποτελέσματα, ο ίδιος ως άνθρωπος άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Το προσωπικό του παλμαρέ επιτυχιών μπορεί να προκαλέσει ίλιγγο σε όποιον το διαβάσει ενώ είναι ο μοναδικός προπονητής στην ιστορία που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα τόσο με κολλέγιο όσο και με ομάδα του NBA. Όσο αφορά το προπονητικό του στυλ, το δόγμα του δεν είναι άλλο παρα άμυνα, άμυνα και πάλι άμυνα. Ίσως να ήταν  ένας από τους προπονητές που θα μπορούσε να ταιριάξει στην Ευρώπη αρκετά πριν να έρθει το 2018.

Μεγάλη ήταν και η προσφορά του στην Εθνική Ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, αφού κατέκτησε μετάλλια για αυτήν τόσο ως παίκτης στην Ολυμπιάδα του 1964 το χρυσό μετάλλιο όσο και ως προπονητής στις ολυμπιάδες του 2000 και του 2004.