Too much, too fast, too soon και το αντιδοτο

Ο Bill Simmons γράφει για το σουτ του Larry το 1987, πως όλο μα όλο το γήπεδο πίστεψε πως θα είναι μέσα. Τόσο που τους πήρε πραγματικά πολλή ώρα να συνειδητοποιήσουν πως τελικά δεν ήταν. Γιατί? Επειδή το σούταρε ο Larry. ΣΤΟΠ.

Το 2016 σε μία περίοδο με έντονα προσωπικά μου θέματα, έβλεπα τον 7ο τελικό της σειράς Warriors-Cavs. Εκείνον που οι Cavs γυρίσαν από το 3-1 (αυτό που δεν είχε κάνει καμιά ομάδα πριν). Ποτέ μου δεν ήμουν Warriors, αλλά ήμουν μεγάλος hater του LeBron. Γενικά δεν μου αρέσει να θεοποιούν παίκτες σε πολύ μικρή ηλικία και πριν αποδείξουν ότι πραγματικά αξίζουν για αυτό. Και γι αυτό από την αρχή της σειράς ήμουν με τους Πολεμιστές. Ξάγρυπνος από μέρες, στο τέλος, δεν είχα καν την δύναμη να αντισταθώ στο πανηγύρι του Λεμπρονικού φίλου μου που ξεκίνησε με την τάπα του "Βασιλιά" στον Iggy και τελείωσε με εκείνο το φοβερό clutch σουτ του Kyrie. Το δε κλάμα του Βασιλιά στην λήξη του αγώνα, θύμισε σε πολλά τον MJ στον πρώτο τίτλο της καριέρας του, και φανέρωνε πολλά. Για το τι σκεφτόταν και το τι ένιωθε μέσα του. Ακόμη και αν το μεγάλο σουτ εκείνη την βραδιά άνηκε στον Kyrie, για μένα ο διακόπτης είχε γυρίσει. Ο όρος hater είχε αρχίσει να ξεθωριάζει. ( Το βράδυ συνεχίστηκε με το επεισόδιο "Οι Μάχη των Μπάσταρδων" του GOT...Κάποια βράδια είναι από καταβολής τους μεγάλα).
 

Φέτος, ίσως λόγω του εξωτερικού, είδα ΝΒΑ πιο πολύ από κάθε άλλη χρονιά. Είχα έτσι λίγο παραπάνω το feeling της λίγκας. Όταν ξεκίνησαν τα playoff, στις καθημερινές συζητήσεις με Αμερικανούς, κάποιοι από τους οποίους είχαν παίξει και στο ΝΒΑ, διαφωνούσαμε γιατί ένιωθα πως ότι και να γίνει ο LeBron δεν θα χάσει εύκολα. Με τα παιχνίδια να περνάνε έβλεπα να δημιουργείται το ίδιο και στους συνομιλητές μου. Ακόμα και όταν βρέθηκε η ομάδα του να χάνει παιχνίδια με χαρακτηριστική ευκολία, ή όταν όλοι έλεγαν πως φαινοταν εξαντλημένος. Αναγνώρισα τότε μέσα μου εκείνο το συναίσθημα που περιέγραψα στην πρωτη παράγραφο για τον Larry. Αυτήν την ασφάλεια και αυτήν την αισθηση ότι όσο είναι αυτός μέσα στο παρκέ τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε στραβά. Οι αρχικές μου σκέψεις ήταν ανήσυχες. Τι μου συμβαίνει? Μήπως έγινα και γω Λεμπρονικός? Και επειδή το μυαλό ποτέ δεν ησυχάζει, αναγκάστηκα να ψάξω μέσα μου να εξηγήσω τι συνέβαινε και μαζί και το φαινόμενο LeBron.

O Βασιλιάς, μπήκε στην λίγκα το 2003. Χρόνια πριν διαβάζαμε και ακούγαμε γι αυτόν. Για το μεγαλύτερο ταλέντο της τελευταίας 20ετίας και για το πως άλλαζαν οι κανονισμοί για να τον υποδεχτούν το δυνατό νωρίτερα στην λίγκα (όλες οι λίγκες ανά τον κόσμο είναι πολύ περισσότερο προσωποποιημένες από όσο νομίζουμε. Γι αυτό η κάθε μία από αυτές έχει την ανάγκη για λόγους marketing να δημιουργεί τους δικούς της σταρ). Όσο για τον LeBron σίγουρα δεν ήταν τυχαίο το ότι ήταν παράλληλα ο star της ομάδας του σχολείου στο basket αλλά και στο American Football. Στα 18 του λοιπόν βρέθηκε στο Cleveland. Μία ομάδα που παραίπαιε και είχε να δει πραγματικό σταρ από τον Mark Price (λέμε τώρα για την λέξη σταρ). Και φυσικά που τον υποδέχτηκαν σαν Μεσσία. Από την πρώτη στιγμή πήρε το μεγάλο συμβόλαιο (όχι τόσο με το ΝΒΑ αφού έχουν περιορισμούς, αλλά με τις διαφημιστικές), την απόλυτη ελευθερία (στην πρώτη του χρονιά μετρούσε 18,9 προσπάθειες σε σχεδόν 40 λεπτά ανά αγώνα) και την απόλυτη αναγνώριση. Ο ίδιος έγραφε στατιστικά, έγραφε νίκες και όλα στην ζωή του φαινόντουσαν να πηγαίνουν ιδανικά. Τόσο καλά που δεν κοίταξε μπροστά. 
 

Με τα χρόνια, τα νούμερα γινόντουσαν καλύτερα, αλλά οι ομάδα δεν έφτανε μακριά και οι τίτλοι φυσικά δεν ερχόντουσαν. Γιατί το μπάσκετ είναι το άθλημα των προσωπικοτήτων και πραγματικά κανείς παίκτης δεν μεγαλούργησε και δεν έγραψε ιστορία σε "μικρές" ομάδες. Μία είναι η λέξη που μπορεί να περιγράψει το πέρασμα του LeBron από την φάση του ταλέντου στην φάση του ώριμου παίκτη. Αμφισβήτηση. Μία αμφισβήτηση που αντί να μικρύνει, μεγάλωσε με την κίνησή του να πάει στο Miami για να μπορέσει να διεκδικίσει κάποιον τίτλο το 2010. Κι αυτό γιατί οι προκάτοιχοί του, αυτοί που θέλαν να είναι στην λίστα με τους κορυφαίους όλων των εποχών συνέδεσαν άρρηκτα την καριέρα τους με μία ομάδα ( Russell, Jordan, Kobe, West, Baylor, Bird, Magic). Πήραν την ομάδα τους από το χέρι, και με αργά η γρήγορα βήματα την οδήγησαν στην κορυφή. Στο Miami οι τίτλοι ήρθαν, όπως ηρθαν και οι συνεχόμενοι τελικοί, παρόλα αυτά συνέχιζε να λείπει κάτι. Τί ήταν αυτό? Η αίσθηση που περιγράψαμε παραπάνω. Αυτή για τον Larry. Ο LeBron, τελειώνοντας το συμβόλαιό του με τους Heat, ίσως κάτι να κατάλαβε, και ο δρόμος του τον οδήγησε πίσω στο Cleveland για να τελειώσει αυτό που είχε αφήσει στην μέση. Πολλοί εκείνη την στιγμή, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο είχαν αρχίσει λίγο παραπάνω να τον συμπαθούν. Ψάχνοντας βαθειά μέσα τους, θα καταλαβαίναν πως ήταν αυτή η προσπάθεια που έκανε o James έστω και αργά στην καριέρα του να εξεληχθεί σε πραγματικό ηγέτη. Γιατί η επιστροφή του στο Cleveland ήταν αυτό ακριβώς, η απέλπιδα προσπάθειά του να κερδίσει το στέμμα του χωρίς να του χαριστεί. Το 2016 το πέτυχε. Και έκλαψε. Και συνέχισε από εκείνη τη στιγμή να είναι όλο και καλύτερος. Γιατί?

Ο Lebron, δεν είναι ο GOAT. Και ίσως να μην γίνει ποτέ. Ίσως επίσης να είχε τα φόντα για να γίνει. Σπατάλησε όμως τα prime του θεωρώντας πως όλα θα του χαριστούν, πληρώνωντας το τίμημα του too much, too fast, too soon. Την μάστιγα που με κάθε τρόπο παλεύει να εξαφανίσει η λίγκα από τα πρώτα της χρόνια. Ή καλύτερα από τα πρώτα χρόνια που οι παίκτες του ΝΒΑ γίναν σταρ με πολλα χρήματα. Μέχρι τα 20κάτι του χρόνια δεν είχε υπάρξει ούτε ένας να τον αμφισβητήσει. Η σωματική του και η στατιστική του υπεροχή ήταν κάτι δεδομένο και το μπάσκετ ερχόταν. Το κακό όμως ήταν πως νόμιζε πως μαζί με τα νούμερα θα έρθει και η αναγνώριση από μόνη της. Αναλώθηκε έτσι σε εγωκεντρικές συμπεριφορές, τέτοιες που κάναν του συμπαίκτες του να μιλάνε γι αυτόν όχι με τα καλύτερα λόγια. Ο LeBron νόμιζε πως ο κόσμος ερχόταν για να δει αυτόν. Και αυτό τον έκανε κακό συμπαίκτη. Τα νούμερά του ήταν εκπληκτικά, όμως το μπάσκετ δεν είναι νούμερα (αυτός είναι και ο λόγος που ο Westbrook αν δεν ωριμάσει μέσα του δεν θα κατακτήσει ποτέ τίποτα). Θα λέγαμε μελετώντας λίγο την ιστορία του ότι θύμιζε το μεγάλο αρχέτυπο των NOT, τον μεγάλο Wilt Chamberlain ( Και δεν είναι μόνο ο Wilt, όλοι σχεδόν όσοι μπήκαν στην λίγκα ως θαύματα της φύσης φτάσαν σε ένα μόνο ποσοστό των δυνατοτήτων τους). Και μετά τι έγινε? Ήρθε η αμφισβήτηση. Αυτή η μαγική λέξη που άλλους τους λυγίζει και άλλους τους δυναμώνει. Κανείς πραγματικά μεγάλος δεν χτίστηκε ποτέ χωρίς την αμφισβήτηση. Από τον MJ που έμεινε έξω από την σχολική ομάδα, μέχρι τον Kobe που επιλέχθηκε (για ειδικούς λόγους) στο νούμερο 13 (αλλά είχε την εμμονή με τον Iverson) και τον Bird που είχε την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από όλους αλλά ας είμαστε ειλικρινής, ήταν ένας αργός λευκός μέσα σε ένα άθλημα υπεραθλητικών μαύρων. Γι αυτό και όλοι τους όταν μπήκαν στο ΝΒΑ είχαν κάτι να αποδείξουν. Σε κανέναν τους δεν δόθηκαν ποτέ a priori όλα χωρίς να τα κερδίσουν, όπως δηλαδή έγινε στον LeBron (και σε Wilt, Jabaar).

Κανείς ακόμη και στα πρώτα χρόνια δεν είπε ποτέ ότι ο LeBron δεν δούλευε. Κανείς δεν είπε ότι δεν προσπαθούσε. Όμως για να γίνεις ξεχωριστός, η δουλειά πρέπει να γίνει περισσότερο μεσα σου ( το λέει και στο Kung Fu Panda). Προς τιμήν του ο LeBron το κατάλαβε. Ίσως αργά αλλά το κατάλαβε. Και δούλεψε. Και άλλαξε σαν παίκτης. Και άλλαξε και το πως τον νιώθει και τον αντιμετωπίζει ο κόσμος.
Αν μπαίναμε σε μία συζήτηση και πάλι για το αν είναι ο κορυφαίος (ξεκαθάρισα από πριν ότι δεν το πιστεύω), θα σας έλεγε και πάλι πως όχι. Αν όμως μπορούσαμε να χωρίσουμε τον LeBron σε δύο παίκτες, στον LeBron πριν την αλλαγή και στον LeBron μετά από αυτήν, τότε ο δεύτερος θα είχε πολύ σοβαρές πιθανότητες για την κορυφή. Όμως, το ξανάπαμε. Άργησε. Η μπασκετική ωριμότητα και η αυτοπεποίθηση του κορυφαίου που δίνει την σιγουριά σε όλους γύρω του, σε άλλους ήρθε στα 20 και στον LeBron στα 30. Όταν θα κλείσει τηνα καριέρα του (γερός να είναι να τον χαιρόμαστε), τα νούμερά του θα είναι σίγουρα μοναδικά. Η διάρκεια που δείχνει να έχει, γιατί είναι και ένα θαύμα της φύσης, δίνει στην αίσθηση πως ίσως να είναι και τα καλύτερα που έχουν υπάρξει (τα νούμερα). Οι ιστορίες γι αυτόν το ίδιο. Πλέον κάθε μέρα χτίζει και θα χτίζει τον θρύλο του. Ίσως καμιά φορά να μετανιώνει για την καθυστέρησή του (αν και όπως λένε στο χωριό μου χυμμένο γάλα δεν μαζεύεται) δεν θα έπρεπε όμως. Ο καθένας έχει το προσωπικό του ταξίδι και τον δικό του δρόμο να διανύσει. Και με την αξία του έχει κερδίσει μία θέση στον μπασκετικό Όλυμπο. Ομως ο θρόνος του Δία θα πρέπει να περιμένει και μπορεί να περιμένει για πάντα. Παρόλα αυτά -και αυτό είναι μία ξεκάθαρη δήλωση προς τους haters του, παιδιά ήμουν κάποτε μαζί σας- δεν θα καταφέρει ποτέ μα ποτέ κανείς να του στερήσει την μεγαλύτερη νίκη που έχει πετύχει στην ζωή του. Ότι πάλεψε με τον εαυτό του, τους φόβους του και τις αδυναμίες του και κέρδισε. Και ότι έδειξε πως το too much, too fast, too soon, έχει αντίδοτο. Και αυτό ακούει στο όνομά του και είναι πραγματικά πολύ μεγάλο πράγμα. Γι αυτό και μόνο "Βασιλιά", όλοι εμείς, οι πρώην hater σου, υποκλινόμαστε. Το κέρδισες και σου αξίζει.