SEX, DROGA, BODIROGA

Εκείνη την αποφράδα ημέρα του Ιουνίου που ο Ντράζεν έφυγε από κοντά μας, οι θεοί του μπάσκετ έριξαν μία ματιά στην ιταλική πόλη της Τεργέστης.  Στο γήπεδο μπάσκετ της τοπικής ομάδας, ένας 20χρονος Σέρβος που τον έδεναν συγγενικοί δεσμοί  με τον "Μότσαρτ" προπονούνταν σκληρά. Οι θεοί τον παρακολούθησαν για λίγο και πήραν την απόφαση τους. Θα δώριζαν στον νεαρό μερικά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του αδικοχαμένου Πέτροβιτς. Ποια ήταν αυτά; Η καρδιά, η ψυχή και το κρύο αίμα όταν η μπάλα ζύγιζε τόνους. Σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα προσόντα του που ήδη είχαν κάνει αίσθηση στην Ιταλία, ο Ντέγιαν Μποντιρογκα - περί ου ο λόγος - θα έγραφε τη δική του ιστορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ πάντα από τη θέση του ηγέτη ακόμα και την εποχή που η ηλικία του ήταν αντιστρόφως ανάλογη της εμπειρίας του.

Το ταλέντο του ήταν τόσο μεγάλο που στο παρκέ φαινόταν μπαρουτοκαπνισμένος βετεράνος. Άλλωστε ήταν μαθημένος στα δύσκολα. Ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία υποχρεώσε τα παιδιά να γίνουν άντρες πριν την ώρα τους και ο ο Μποντιρογκα δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Τα όνειρα που έκανε με τη φανέλα της Ζανταρ ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Για τους Κροάτες ήταν πια εχθρός. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να ξεφύγει. Ο μεγάλος Κρεζιμιρ Τσοσιτς, αυτός που πρώτος είδε τις τεράστιες προοπτικές του και τον πήγε στη Ζανταρ σε ηλικία 15 χρόνων, θα δώσει ξανά τη λύση. Ο "Κρεζο" που έφυγε σαν κυνηγημένος από την ΑΕΚ και με τη στάμπα του "μιζαδόρου" που του είχε φορέσει ο Ψωμιάδης, δείχνοντας το πόσο αγνός ήταν σαν άνθρωπος θα φέρει τον "Μποντ" στο Δικέφαλο και σχεδόν παρακαλώντας θα προσπαθήσει να πείσει τους ανθρώπους της να τον εντάξουν στην ομάδα. Αλλά στη διαλυμένη ΑΕΚ της εποχής δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για φανέλες. Με την προτροπή του Τσοσιτς ο Ντεγιαν θα δοκιμαστεί στον ανερχόμενο Ολυμπιακό του Ιωαννίδη μαζί με άλλους δύο συμπατριώτες του τον Μίλαν Τομιτς και τον Ντράγκαν Τάρλατς. Ο "Ξανθός" τον θέλει σαν τρελός αλλά μόνο αν αποκτήσει ελληνικό διαβατήριο όπως οι άλλοι δύο. Ο Μποντιρογκα αρνείται πεισματικά και οι Ερυθρόλευκοι χάνουν μια τεράστια ευκαιρία. Ο "Ντεκι" έχει μείνει ξεκρέμαστος αλλά ευτυχώς για αυτόν, ο από μηχανής Θεός θα κάνει την εμφάνιση του στο πρόσωπο του Μπόγκνταν Τάνιεβιτς. Ο "Μποσια " θα κλείσει τα αυτιά του στις φωνές διαμαρτυρίας και θα προσφέρει τη θέση του δεύτερου ξένου της Στεφανελ Τριέστε στον μόλις 18 χρονών Ντεγιαν. Και το αποτέλεσμα θα τον δικαιώσει τρανά. Η Στεφανελ της σεζόν 92 - 93 ήταν μία ομάδα που χαιρόσουν να παρακολουθείς. Ο κύριος λόγος ήταν ο ύψους 2.03 νεαρός Σέρβος που στο φύλλο αγώνα δηλωνόταν ως small forward αλλά ουσιαστικά ήταν ο playmaker μέσα στο παρκέ. Από τη δέκατη θέση της προηγούμενης περιόδου θα την οδηγήσει στη τέταρτη και την έξοδο στα ευρωπαϊκά Κύπελλα. Τζεντίλε και Λαμπλει θα πλαισιώσουν τον Μποντιρογκα και τον Φουτσκα φτάνοντας την ομάδα στους διπλούς τελικούς του Κόρατς το 1994. Ο Ντεγιαν θα κάνει ότι μπορεί αλλά ο τίτλος θα έρθει στη Θεσσαλονίκη και τον ΠΑΟΚ.

Το καλοκαίρι ο ιδιοκτήτης του συλλόγου  θα πάρει την απόφαση για μετακόμιση στο κοσμοπολίτικο Μιλάνο. Ο "Μποντ" θα φορέσει τα θρυλικά scarpette rosse με στόχο το πρωτάθλημα για την ομάδα μύθο του ιταλικού μπάσκετ. Δεν θα τα καταφέρει την πρώτη χρονιά απέναντι στην Μπολόνια του Ντανίλοβιτς ενώ θα χαθεί ακόμα ένας τελικός του Κορατς από την Άλμπα Βερολίνου. Όμως επιτέλους είχε φτάσει η ώρα της εθνικής ομάδας. Η FIBA είχε άρει τον αποκλεισμό της Σερβίας και σαν έτοιμοι από καιρό, τα παιδιά του Ιβκοβιτς θα περάσουν στο λαιμό τους το χρυσό μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ. Ανάμεσα τους και ο μόλις 21 ετών Ντεγιαν Μποντιρογκα με πολύ σημαντικό ρόλο στην ομάδα. Σφυρηλατημένος πια με το μέταλλο του πρωταθλητή, στην τελευταία του χρονιά με τα κόκκινα χρώματα της Μιλάνο θα φέρει το νταμπλ στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας. Αλλά για άλλη μια φορά - τρίτη συνεχόμενη - δεν θα κατακτήσει το Κύπελλο Κορατς. Θύτης αυτή τη φορά η Εφες Πιλσεν. Ο κύκλος του στην Ιταλία θα κλείσει προς το παρόν και ο επόμενος σταθμός θα είναι η Μαδρίτη και η Ρεαλ. Προπονητής της ο άνθρωπος που στο μέλλον θα ζήσουν μεγάλες στιγμές ως μέλη του Παναθηναϊκού, ο Ζελικο Ομπραντοβιτς. Προτού όμως πέσουν στη μάχη της ΑCB οι δύο τους μαζί με την υπόλοιπη εθνική Σερβίας θα παίξουν στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα με αποτέλεσμα το ασημένιο μετάλλιο. Σε αυτούς τους αγώνες οι παράγοντες των Sacramento Kings πήραν μία μικρή γεύση από αυτά που μπορούσε να κάνει απέναντι στους ΝΒΑερς ο Ντεγιαν, μιας και τον είχαν επιλέξει στο νούμερο 51 του ντραφτ το 1995. Πίσω στην Ευρώπη και την Μαδρίτη ο "Μποντ" ωριμάζει το παιχνίδι του στα δύσκολα μονοπάτια της ισπανική λίγκας. Ο Ζοτς του δίνει απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Σε μία ομάδα που διαθέτει Αρλαουκας και Ερερος, δηλαδή δύο σεσημασμένους σκόρερ, απολαμβάνει τον ρόλο του δημιουργού. Πάντα όμως στα δύσκολα η μπάλα είναι στα χέρια του. Με τη Βασίλισσα θα κερδίσει και τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο, το Κύπελλο Κυπελλούχων.Το πρωτάθλημα όμως θα χαθεί από τη Μπαρτσελόνα του Σάσα Τζορτζεβιτς. Με τον "Σάλε" συμπαίκτη θα σηκώσουν ξανά το τρόπαιο του Ευρωμπάσκετ 97 όπως και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1998 στην Αθήνα.

Είναι πια 25 χρονών, περιζήτητος σε όλη την Ευρώπη και έτοιμος για νέες προκλήσεις. Ο τυχερός πλειοδότης θα είναι ο Παναθηναϊκός. Και έτσι θα ξεκινήσει μια σχέση ζωής μεταξύ του "Ντεκι" και του Τριφυλλιού. Τι έφερε μαζί του ο Ντεγιαν; Πνεύμα νικητή, πίστη στη νίκη και τρομερή αυτοπεποιθηση. Ο σπόρος της κυριαρχίας της ομάδας που δυνάστευσε στα επόμενα χρόνια την Ευρώπη, φυτεύθηκε επί θητείας Μποντιρογκα. Όταν η μπάλα βρισκόταν στα χέρια του ανθρώπου με το 10 στην πλάτη, η κατάληξη ήταν σχεδόν σίγουρη. Οι τίτλοι δεν θα αργήσουν να έρθουν και ήταν αρκετοί. Ξεκίνημα με το πρωτάθλημα του 99 και σπάσιμο της έδρας του "αιώνιου" αντιπάλου. Ο Παναθηναϊκός εβαλε τις βάσεις για την δυναστεία και ο Ολυμπιακός βυθιστηκε στην εσωστρέφεια. Η αποτυχία όμως της Ευρώπης ώθησε τους Γιαννακόπουλους στην πρόσληψη του Ομπραντοβιτς. Και στην Πυλαία στην αυγή της νέας χιλιετίας ο νέος βασιλιάς της Ευρώπης μπήκε στην αίθουσα του θρόνου με οδηγό τον "Μποντ". Φυσικά θέλει να κρατήσει τα σκήπτρα αλλά η σεζόν 2000 - 2001 θα βρει το ευρωπαϊκό μπάσκετ διασπάσμενο. Ο Παναθηναϊκός θα κάνει το καθήκον του και θα φτάσει στον τελικό της ξεχασμένης Σουπρολίγκα όπου θα ηττηθεί από τη Μακάμπι. Η χαρά θα έρθει πάλι από το ελληνικό πρωτάθλημα και φυσικά από την εθνική με ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας. Και φτάνουμε στην τελευταία χρόνια του Μποντιρογκα στα ελληνικά γήπεδα. Μία χρονιά που στιγματίστηκε από το "έπος της Μπολόνια". Εκεί που είχαμε το τέλος μίας σχέσης αλλά χωρίς το πικρό αντίο. Στο πιο "μάγκικο" Πρωταθλητριών από τα έξι των Πρασίνων ο Ομπραντοβιτς θα κάνει ματ στον Μεσίνα με το τρικ της ταυτόχρονης χρησιμοποιήσης του Ντεγιαν σε δύο θέσεις (ξεκίναγε την επίθεση άσσος, την τελείωνε στο 4, ο Λάζαρος θα τα βάλει με τα θηρία και θα νικήσει, ο Ιμπο θα σκοράρει το τρίποντο της νίκης και ο Παναθηναϊκός θα ρίξει  στο καναβάτσο το απόλυτο φαβορί Κιντερ Μπολόνια.

Βαθιά μέσα του ο "Ντεκι" ξέρει ότι δεν έχει τίποτα να αποδείξει πια στην Αθήνα. Η καρδιά θα λέει πάντα Παναθηναϊκός αλλά το κίνητρο για νέες προκλήσεις είναι μεγάλο. Η Μπαρτσελόνα του παλιού γνώριμου Σβετισλαβ Πέσιτς, θα στρώσει στα πόδια του χαλί εκατομμυρίων και τον περιμένει μετά  το Μουντομπασκετ να γίνει ο Οδυσσέας που θα την οδηγήσει στην Ιθάκη του "καταραμένου" Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Και θα το κάνει αφού πρώτα "διδάξει" μπάσκετ στους υπερόπτες Αμερικανούς και σε όλη την υφήλιο. Ευτυχώς για όλους μας ο τηλεοπτικός φακός αποτύπωσε για πάντα τη φάση που ο Ντεγιαν πιάνει κορόιδο τον Αντονι δείχνοντας αυτό που όλοι πίστευαν. Ότι πραγματικά ανήκε στο ΝΒΑ. Η εκπληκτική του εμφάνιση στον τελικό με την Αργεντινή μπορεί να επισκιάστηκε από τη διαιτησία του Πιτσίλκα αλλά ουδόλως ενόχλησε τον Μποντιρογκα που πανηγυρίζει την άνοδο στο μπασκετικό Έβερεστ. Τα πανηγύρια θα επαναληφθούν και σε φόντο "μπλαουγκράνα" στις 11 Μαΐου 2003 στο Palau Sant Jordi. Ο Ντεγιαν θα χαρίσει στην ομάδα του το Ιερό Δισκοπότηρο το ευρωπαϊκού μπάσκετ και στον εαυτό του άλλο ένα βραβείο MVP. Και όμως αυτός ο ψυχρός εκτελεστής μέσα στο παρκέ, που δεν καταλαβαινε ποτέ από έδρες, θα λυγίσει στις 18 Μαρτίου 2004 στο γήπεδο του Σπορτιγκ. Θα βρεθεί αντίπαλος με την ομάδα της καρδιάς του και θα γνωρίσει την αποθέωση γιατί όπως έγραφε το πανό "Είσαι ένας από εμάς... Γύρνα στο σπίτι σου". Ο Παναθηναϊκός θα γνωρίσει βαριά ήττα αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτό. Όλοι ήθελαν να πουν ευχαριστώ στον άνθρωπο που τους έκανε νικητές. Και στο τέλος του αγώνα ακόμα και αυτός που ήταν πάντα "ρομπότ" στο παρκέ, δεν άντεξε και βουρκωμένος χαιρέτησε γεμάτος ευγνωμοσύνη το κόσμο. Δυστυχώς όμως η παλαική απαίτηση των οπαδών του Τριφυλλιού δε έγινε ποτέ πραγματικότητα. Ο Ντεγιαν μετά από τρία απόλυτα επιτυχημένα χρόνια στη Βαρκελώνη θα πάρει την απόφαση για επιστροφή εκεί που ξεκίνησαν όλα.

Η Ιταλία και η Ρόμα θα έχουν την τιμή να αποτελούν τον τόπο όπου ο "Μποντ" θα πει αντίο στα γήπεδα το 2007. Αρκετοί πίστευαν ότι μπορούσε ακόμα να παίξει μπάσκετ. Όχι όμως και ο ίδιος. Τα ούτως ή άλλως μικρής κλίμακας αθλητικά του προσόντα είχαν μειωθεί με το πέρασμα του χρόνου. Αλλά για σταθείτε... Ισχυρίστηκε ποτέ κάποιος ότι ο Μποντιρογκα ήταν αθλητικός; Σαφέστατα όχι. Αυτό που πίστευα ανέκαθεν είναι  ότι  ήταν ο Ευρωπαίος Λαρυ Μπερντ. Όπως ο "Μεγάλος Λευκός" ο Ντεγιαν είχε περίεργη μηχανική στο σουτ, κάρφωνε μόνο λόγω ύψους γιατί από άλμα σκουντουφλαγε στο ίσωμα, ενώ η ταχύτητα του ήταν λίγο μεγαλύτερη από ενός αθλητή του βάδην. Αλλά ήταν ο πιο έξυπνος μπασκετμπολιστας της γενιάς του. Ο τρόπος που διάβαζε το παιχνίδι, το γεγονός ότι βρισκόταν πάντα ένα βήμα μπροστά από τους αντιπάλους του είναι κάτι που πρέπει να διδάσκεται. Τα καλάθια του δεν ήταν θεαματικά και οι κινήσεις απλές αλλά ο τρόπος που το έκανε ήταν μαγικός. Όταν έπαιρνε τη μπάλα έξω από το τρίποντο και έσκυβε λίγο μπροστά για να βρει το αδύνατο σημείο της άμυνας, ήξερες ότι με δύο ντριμπλες και μία προσποίηση το ταμπλό θα γράψει δύο πόντους. Αλλά αυτό που δεν μπορεί να διδαχθεί ποτέ γιατί οι μεγάλοι παίχτες όπως ο Μποντιρογκα το έχουν έμφυτο, είναι η ηγετικότητα. Ο Ντεγιαν δεν δίστασε ποτέ να πάρει την ευθύνη όταν η μπάλα εκαιγε. Θα έλεγε κανείς ότι το επεδίωκε γιατί γούσταρε να είναι ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής. Η φανατισμενη ατμόσφαιρα τον ιντριγκάριζε, τον έκανε να βγάζει το καλύτερο του εαυτό. Ποίος ξέρει.... Ίσως σε μία αναπαυλα από τα "μονάκια" που στήνουν στον μπασκετικό Παράδεισο ο "Μότσαρτ" με τον "Κρέζο", να ρίχνουν καμιά ματιά και να χαμογελούν ικανοποιημένοι για αυτά που κατάφερε ο μικρός που πίστευαν ότι είχε όλα τα φόντα να γίνει σπουδαίος.