OI LAKERS ΚΑΙ ΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΑ

Στις 17 Ιανουρίου του 1960, λίγο μετά τις 8:30 το βράδυ το μικρό DC-3 , το αεροσκάφος του Bob Short, ιδιοκτήτη των Minneapolis Lakers, απογειώθηκε από το αεροδρόμιο του St. Louis μέσα σε ελαφριά χιονόπτωση, κουβαλώντας την ομάδα των Lakers και τις οικογένειές τους, συνολικά 22 άτομα μαζί με το πλήρωμα. Πέντε λεπτά μετά την απογείωση, μία από τις πόρτες του αεροσκάφους άνοιξε αφήνωντας τον κόσμο εκτεθειμένο στον εξωτερικό καιρό. Δεν υπήρχε πια δρόμος γυρισμού, παρά μόνο η προσευχή...

Λίγες ώρες νωρίτερα η ομάδα είχε χάσει από τους St. Louis Hawks με 135-119. O Elgin Baylor είχε βάλει 43 πόντους. Μόλις δύο βδομάδες πιο πριν ο Jim Pollard είχε αναλάβει την ομάδα ως προπονητής αντικαθιστώντας τον John Castellani ( προπονητής του Baylor στο κολλέγιο), ενώ ο ιδιοκτήτης της ομάδας, ο Bob Short, εν μέσω οικονομικών δυσχεριών, προετοίμαζε την μετακόμιση της ομάδας στο Los Angeles ( αλλά και την έστελνε με ένα φτηνό αεροσκάφος αντί για μία κανονικών αερογραμμών πτήση). Εκτός από τον Baylor και τον Pollack στο αεροσκάφος ήταν και οι Rod Hundley, Frank Selvy, Slick Leonard, Rudy LaRusso, Dick Garmaker, Larry Foust, Jim Krebs, Boo Ellis και ο rookie Tom Hawkins αλλά και 4 παιδιά παικτών και προπονητων.

Λίγο πριν από την απογείωση, ο Jim Krebs, ο οποίος έλεγε συχνά ότι δεν θα ζήσει πέρα από τα 33 του χρόνια, έχει πει στους συμπαίκτες του ότι δεν θα έπρεπε να πετάξουν εκείνη την ημέρα γιατί το αεροπλάνο θα πέσει. Και 5 λεπτά μετά την απογείωση συμβαίνει αυτό με την πόρτα. Όλοι μέσα στο αεροσάφος πάγωσαν. Ξέρετε σε όλες τις ταινίες μας δείχνουν τις στιγμές πανικού των επιβατών όταν το αεροσκάφος βρίσκεται σε κίνδυνο αλλά αν κάποιος έχει βρεθεί σε αεροπλάνο σε κρίσιμη κατάσταση θα σας πει ότι δεν ακούγεται τίποτα. Δεν είναι ακριβώς ψυχραιμία, είναι ένα συνοθήλευμα αυτης και της ακινητοποίησης του φόβου. Για πολύ ώρα το μόνο που ακουγόταν ήταν οι δύο κινητήρες (έλικες) να γυρίζουν, ενώ το αεροσκάφος βρισκόταν στο απόλυτο σκοτάδι. Ούτε τα παιδιά δεν βγάλανε άχνα.

Με το αεροδρόμιο να έχει πάρα πολύ κίνηση λόγω του χιονιού και του πάγου, η πορεία του αεροσκάφους ήταν μονόδρομος. Άνοδος στα 8,000 πόδια για να αποφύγουν το χιόνι και να κατευθυνθούν προς την Μιννεάπολη. Και μετά, η καταιγίδα ήρθε. Το αεροσκάφος βρέθηκε στο έλεος του χιονιού και του αέρα. Η ορατότητα των πιλότων ήταν μηδενική ενω οι επιβάτες θυμούνται την εικόνα τους να προσπαθούν να κοιτάξουν από τα πλαινά τζάμια του αεροσκάφους γιατί μπροστά δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Η πυξίδα χάλασε και οι πιλότοι χάσαν κάθε αίσθηση προσανατολισμού από τις στροφές και τους ελιγμούς. Το δικινητήριο DC-3, ένα αεροσκάφος μικρών διαδρομών κατά κύριο λόγο, βρέθηκε αντιμέτωπο με τα όρια του καθώς από κατασκευής δεν πρέπει ποτέ να ξεπερνάει τα 15,000 πόδια. Τα ξεπέρασε όμως αρκετές φορές. Πολλοί επιβάτες και κυρίως τα παιδιά είχαν ξεκινήσει να έχουν αναπνευστική δυσχέρια ενώ ο θάλαμος του αεροσκάφους ήταν παγωμένος. Κουβέρτες και σκεπάσματα ήταν μία ελάχιστη βοήθεια. Κι όμως ακόμη και τότε κανείς δεν πανικοβλήθηκε

« Ήταν απαίσιο. Το κρύο, ο φόβος και η έλλειψη οξυγόνου έκανε τον λαιμό μας να συσπάται ακούσια. Κι όμως κανείς δεν πανικοβλήθηκε. Ούτε τα παιδιά.»... Θυμάται ο Tom Hawkins…

O Slick έλεγε σε όλους ότι όλα θα πάνε καλά, ενώ ο Baylor είχε μετακινηθεί στις πίσω θέσεις του αεροσκάφους γιατί είχε διαβασει ότι εκεί ήταν πιο ασφαλής. Και η τρελή πτήση συνεχίστηκε για 4 ωρες. Κοντά στις 12:30 το πρωί, ο πιλότος, ενημέρωνε τους επιβάτες ότι είχαν καύσιμα μόνο για μισή ώρα και θα έπρεπε να βρούνε τρόπο να προσγειωθούν. Χωρίς φώτα και χωρίς όργανα ελέγχου. Η μία μηχανή άρχισε να ζορίζεται και το αεροσκάφος κατέβηκε ξαφνικά στα 200 πόδια ( ούτε 100 μέτρα). Οι τοπικές αρχές είχαν επικοινωνήσει με τα σπίτια στην περιοχή και τους είχαν ζητήσει να ανάψουν τα φώτα για να μπορέσουν από το αεροσκάφος να βρουν το αεροδρόμιο. Κι όμως δεν ήταν αυτό που τους έσωσε. Από την παριορισμένη ορατότητα του πιλοτηρίου, ο Ullman εντόπισε ένα χωράφι με καλαμπόκι, το οποίο έδινε ένα καλύτερο στίγμα, αφού ξεχώριζε το καλαμπόκι πάνω από το λευκό χιόνι. Οι δύο πιλότοι, γόνοι αγροτικων οικογενειών γνώριζαν ότι σε ένα χωράφι με καλαμπόκια θα έρπεπε να μην υπάρχουν δέντρα ή βράχια. Ήταν η μοναδική τους ευκαριά για επιβίωση.

Έκαναν 2-3 κύκλους γύρω από την περιοχή και ξεκινήσαν την κάθοδο. Στη 1:40 το πρωί, το αεροσκάφος ακούμπησε το έδαφος, στο χωράφι με τα καλαμπόκια ιδιοκτησίας του Elmer Steffes. Τσούλησε για περίπου 50 μέτρα πάνω σε αυτό και στο τέλος σταμάτησε με την βοήθεια ενός φράχτη που μπλόκαρε την ρόδα. Για μερικά δευτερόλεπτα επικράτησε ησυχία. Και μετά? Ένας ένας όλοι οι επιβάτες ανέκτησαν την όρεξή τους για ζωή.

«Ήμουν πολύ φοβισμένος αλλά δεν ήθελα να το δείξω μπροστά τα παιδιά» έλεγε ο Garmaker.

« Από την στιγμή που συνειδητοποίσα ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, αποφάσισα μέσα  μου πως ότι είναι να γίνει θα γίνει. Είχα όμως ένα προαίσθημα ότι όλα θα πάνε καλά» , δήλωνε ο Elgin Baylor.

“ Δεν νομίζω ότι όλοι ήταν σε πανικό όπως νομίζετε. Δεν είχαμε χάσει τον έλεγχο του αεροσκάφους και το μόνο μας πρόβλημα ήταν τα καύσιμα και η μειωμένη ορατότητα. Είχαμε σοβαρές ελπίδες» συμπλήρωνε ο Boo Ellis.

Kαι κάπως έτσι, μία από τις μεγαλύτερες αθλητικές τραγωδίες όλων των αποχών αποφεύχθηκε. Είναι πραγματικά άξιο απορίας το πόσο ψύχραιμοι μείναν οι συμμετέχοντες. ( O Garmaker μέσα στον φόβο του πουλούσε ασφαλιστικά συμβόλαια στους παίκτες....). Οχήματα της αστυνομίας, της πυροσβεστικής και ασθενοφόρα φτάσαν στον τόπο και οι παίκτες μεταφέρθηκαν με ασφάλεια στο νοσοκομείο. Κανείς δεν είχε τραυματιστεί σοβαρά. Η προφητεία του Krebs δεν επιβεβαιώθηκε εκείνη την φορά και το αεροπλάνο σώθηκε. Αυτό όμως δεν σταμάτησε την πορεία του προς τον θάνατο αφού σε ηλικία 30 ετών σκοτώθηκε όταν ένα δέντρο έπεσε στο κεφάλι του. Όλοι σπεύσαν με κάποιο τρόπο να ειδοποιήσουν τις οικογένειές τους, ενώ οι περισσότεροι νομίζαν ότι τους κάναν πλάκα. Οι Lakers σε ένα μελλοντικό τους παιχνίδι, βράβευσαν τον ηρωικο πιλοτο, Vernon Ullman, με μία πλακέτα που έγραφε « Μακάρι να έχεις στην αιωνιότητα ασφαλείς προσγειώσεις». Οι παίκτες από την πλευρά τους, δώσαν από 50$ ο καθένας (όχι μικρό ποσό για εκείνη την εποχή).Ενώ αρκετά χρόνια αργότερα βραβεύσαν και τον συγκυβερνήτη Harold Gifford, με μία φανέλα με το νούμερο 91.

Όσο για τον Garmaker? Τον φοβισμένο ασφαλιστή? Έγινε ανταλλαγή λίγες μέρες αργότερα, ενώ τελειώνοντας την αξιόλογη για την εποχή καριέρα του ασχολήθηκε με την αγορά ακινήτων. Σε μία συνομίλία με έναν υποψήφιο πωλητή στην Iowa, τον ρώτησε αφού έκλεισε η συμφωνία: « Θυμάσαι ένα αεροπλάνο που είχε προσγειωθεί σε ένα χωράφι περίπου 20 χρόνια πριν?»

Με τον πωλητή να απαντάει « Νομίζω πως ναι. Αφού προσγειωθήκατε στο χωράφι μου...».

Φυσικά ήταν ο Steffers….

Και εδώ κάπου είναι η στιγμή που ξεφεύγουμε από το “I love this game” και φτάνουμε στο “I love this life”….