For the love of the game

Το ΝΒΑ είναι μία τεράστια επιχείρηση. Αυτό πρέπει να το καταλαβαίνουμε όλοι πλέον Όπως είναι και η Ευρωλίγκα άλλωστε. Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που όλοι αγαπάμε αλλά είναι και μία μηχανή παραγωγής χρημάτων. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Εννοώ, ότι υπάρχουν πολύ χειρότερες μηχανές παραγωγής χρημάτων από το ΝΒΑ.

Όμως εμάς που είμαστε απ έξω, μας φαίνεται κάπως. Ειδικά όλους εμάς που έχουμε ζήσει την μετάβαση από το «αγωνίζομαι για την φανέλα», στο «είμαι επαγγελματίας παίκτης». Το κατανοούμε μερικώς, αφού στην θέση των παικτών ως επαγγελματίες οι περισσότεροι εξίσου θα προσέχαμε, όμως από την άλλη ονειρευόμαστε πως οι παίκτες, ο αθλητές – πρότυπα θα θέλαμε να είναι λίγο πιο κοντά στην ρομαντική ηθική μιάς άλλης εποχής, που δεν ήταν αυτοσκοπός το χρήμα. Οι κοινωνίες αλλάζουν και οι ιδέες αλλάζουν.

Στις ΗΠΑ, το μπάσκετ για πολλά χρόνια δεν ήταν και το πλέον δημοφιλές άθλημα. Ακόμη ίσως δεν είναι το πιο δημοφιλές, παρόλο που το ποδόσφαιρο δεν χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης. Έτσι, ως άθλημα που ακολούθησε σε εξέλιξη τα υπόλοιπα, ακολούθησε και τις δομές τους. Όπως είναι λογικό η κάθε ομάδα, αλλά και η κάθε λίγκα φοβάται για την υγεία των παικτών της. Ιδιαίτερα των πιο πολύτιμων εξ αυτών. Θυμηθείτε την διαμάχη του Ολυμπιακού με τον Αρβίντας Μασιγιάουσκας για τον τραυματισμό του ενώ προπονούνταν μόνος του, ή έπαιζε εκτός ομάδας. Είναι λογικό μία ομάδα να μην θέλει να πληρώνει τους τραυματισμούς που από απροσεξία ή από αμέλεια οι παίκτες παθαίνουν παίζοντας για την πλάκα τους . Ο πρώτος σταρ που ήρθε αντιμέτωπος με αυτό στις ΗΠΑ ήταν ο Babe Ruth, ίσως ο θρυλικοτερος παίκτης baseball όλων των εποχών, επειδή ακριβως αρνήθηκε να σταματήσει να δίνει αγώνες επίδειξης και τιμωρήθηκε για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα απόχής από την λίγκα. Ίσως με αφορμή αυτό, όλοι οι παίκτες δεσμεύονται στα συμβόλαιά τους στο ΝΒΑ, ότι δεν μπορούν να παίξουν μπάσκετ αλλού πέρα των περιπτώσεων στις οποίες η ομάδα το απαιτεί.

Αυτό βέβαια ως όρος, πρέπει να μπηκε κάπου εκεί στις αρχές των 80ς, καθώς προηγουμένως δεν είναι λίγοι οι παίκτες που έγιναν θρύλοι των ανοιχτών – και δη του Rucker Park – ενώ ήταν ήδη επαγγελματίες παίκτες. Κανείς φυσικά δεν θα ξεχάσει τον Smush Parker που έπαιζε μονά στο Ποδειδώνιο με όποιον έβρισκε ενώ ήταν παίκτης στον Άρη. Σε καμία ομάδα φυσικά δεν αρέσει αυτό. Και καμία ομάδα δεν δίνει το δικαίωμα σε κάποιον παίκτη της να παίζει μονά για να μην τραυματιστεί. Εκτός από μία ομάδα και έναν παίκτη.

Στο συμβόλαιο του με τους Bulls, ο απόλυτος σταρ της λίγκας, ο Michael Jordan, είχε τον όρο ότι μπορεί να παίζει μπάσκετ όπου θέλει και όποτε θέλει χωρίς η ομάδα ποτέ να μπορεί να του ζητήσει αποζημίωση για αυτό. Εάν τραυματιζόταν σε κάποιο τέτοιο παιχνίδι, θα ήταν σαν να έχει τραυματιστεί στις δραστηριότητες της ομάδας και έτσι δεν θα είχε νομικές συνέπειες. Ο όρος αυτός πέρασε στην σφαίρα του θρύλου μόνο και μόνο από την διατύπωσή του, καθώς η επίσημη καταγραφή του ήταν ότι θα είχε το δικαίωμα να παίζει όπου θέλει και όποτε θέλει “For the love of the game”. Δηλαδή για την αγάπη του αθλήματος. Και αυτό, όσο και να είναι απλά μία κουβέντα, ένας όρος ή απλά μερικές λέξεις σε ένα χαρτί, δεν μπορεί να μην σε κάνει να σκέφτεσαι το αυτονόητο. Πως καλά τα χρήματα, καλά τα marketing, αλλά ρε γαμώτο, κάποτε οι παίκτες παίζανε λίγο παραπάνω για το άθλημα. Και ο κορυφαίος εξ αυτών, τόλμησε να το βάλει και στο συμβόλαιό του. Και ίσως και για αυτό να είναι και ο κορυφαίος....