H αγνη και αφθαρτη στο χρονο μητρικη αγαπη

Η αγάπη της μάνας για τα παιδιά της είναι γνωστή σε όλους όπως και επίσης η έκτασή της. Η μητέρα των αδελφών Αντετοκούνμπο, Βερόνικα δίνει αυτό το στίγμα, περιγράφοντας τις μοναδικές στιγμές που έχει με τα παιδιά της αλλά και την καθιερωμένη συνήθεια που έχει αποκτήσει πριν από τα παιχνίδια των αθλητών της!

Μερικά αποσπάσματα από τα όσα είπε στο Vogue Greece

Για τους αγώνες

«Προσπαθώ να πηγαίνω σε όσους περισσότερους αγώνες τους μπορώ, ακόμα και στις προπονήσεις . Όταν βρίσκομαι στην Αμερική, δεν χάνω κανέναν αγώνα του Γιάννη. Κι εκείνος, μόλις μπει στο γήπεδο, θα κοιτάξει αν είμαι στη γνωστή μου θέση, θα με χαιρετήσει και θα ξέρει πως η μαμά του βρίσκεται εκεί για να τον χειροκροτήσει. Διαφορετικά, τους παρακολουθώ από την τηλεόραση, ακόμα κι αν παίζουν την ίδια ώρα και μέρα με διαφορετικές ομάδες. Θα στείλω πάντα σε όλα τα παιδιά μου μήνυμα πριν και μετά από κάθε παιχνίδι. Ξέρω ότι το πρώτο πράγμα που κάνει ο Γιάννης μετά από κάθε αγώνα είναι να κοιτάξει το κινητό του για να δει το μήνυμά μου.Τους επαναλαμβάνω πόσο περήφανη είμαι γι’ αυτούς, τους ευχαριστώ για το παιχνίδι που έπαιξαν και τους λέω πόσο εκτιμώ την προσπάθειά τους, ειδικά αν ο αγώνας δεν έχει πάει καλά και ξέρω ότι θα είναι στενοχωρημένοι».

Ο ρόλος της μητέρας

«Το να είμαι μητέρα γι’ αυτά τα παιδιά είναι ό,τι αγαπώ περισσότερο στη ζωή μου. Να τα μεγαλώνω, να τα φροντίζω, να τα βοηθάω. Ο ρόλος της μητέρας, ειδικά αν εργάζεται, είναι δύσκολος. Πολλές φορές γύριζα σπίτι και ένιωθα αδύναμη και κουρασμένη, και έπρεπε να πλύνω εκείνη την ώρα τις κάλτσες τους που ήταν μούσκεμα από την προπόνηση, γιατί δεν είχαν άλλο ζευγάρι. Ήξερα ότι μου έλειπαν πολλά απ’ αυτά που ήθελα να τους προσφέρω. Αλλά δεν τους έδειχνα ποτέ την κούρασή μου, ήθελα να είμαι χαρούμενη, να τους δίνω αγάπη, γιατί τα παιδιά θυμούνται, συγκρατούν τα πάντα και δεν ήθελα να έχουν άσχημες μνήμες. Τους μαγείρευα, τους τραγουδούσα, χορεύαμε, αγαπούσα το σπίτι μου. Ακόμα και μετά απ’ όσα περάσαμε, δεν σκέφτομαι τις δύσκολες στιγμές, αλλά πόσο χαρούμενοι ήμασταν. Δεν είναι ότι ξεχνώ, δεν είναι αυτή η δύναμή μου, αλλά η αγάπη και ο Θεός. Είμαι περισσότερο περήφανη για τα παιδιά μου, όχι για τις επαγγελματικές επιτυχίες τους, αλλά επειδή έχουν μάθει να αγαπούν ο ένας τον άλλο, να αγαπούν τους ανθρώπους, να τους σέβονται και να βοηθούν. Να δίνουν κι εκείνοι πίσω με τη σειρά τους».

Για το μέλλον των παιδιών

«Απ’ όταν ήταν ακόμα παιδιά, ήξερα πως όταν μεγαλώσουν θα καταφέρουν κάτι. Δεν γνώριζα αν θα ασχολούνταν με το μπάσκετ, με το ποδόσφαιρο ή με οτιδήποτε άλλο, αλλά έβλεπα το μέλλον στα μάτια τους και ήθελα να τους βοηθήσω να καταφέρουν ό,τι επιθυμούσαν. Δεν τους πίεσα ποτέ για κάτι. Πρέπει να βλέπεις τι θέλουν τα ίδια, δεν τους λες εσύ, γιατί, αν είναι δική τους απόφαση, τότε θα είναι ευτυχισμένα. Εγώ απλώς ήμουν και είμαι πάντα δίπλα τους για να τα βοηθάω».