The eye of the Tiger

Ο Τίγρης θυμάται...

Ήταν 12/2/79 ! Το πρωτάθλημα ήταν σε πολύ κομβικό σημείο. Ένα από τα τελευταία μεγάλα ματς που είχαν μείνει ήταν με τον Ολυμπιακό στο γήπεδό μας. Κόουτς ο 34 ετών τότε Γιάννης Ιωαννίδης. Αν νικούσαμε σε μεγάλο ποσοστό εξασφαλίζαμε το πρωτάθλημα.

Το πρώτο ματς στο Παπαστράτειο το είχαμε κερδίσει με διακοπή. Αν θυμάμαι καλα νικούσαμε 6 ή 8 πόντους και είχαμε 4 βολές απο φάουλ και τεχνική ποινή και ήθελε κοντά 8 λεπτά. Οι Ολυμπιακοί μπήκαν μέσα και το διέκοψαν διαμαρτυρόμενοι, μάλιστα ένα κομμάτι ελλενίτ χτύπησε τον Προεστό στο μέτωπο. Το μάτς διακόπηκε υπέρ μας και κάναμε κοντά δυό ώρες να φύγουμε από το γήπεδο !

Στο εδώ παιχνίδι είχε 7000 κόσμο! Δεν είχε τότε καρεκλάκια και ο κόσμος ήταν μέχρι και στο περβάζι! Το πάθος του κόσμου ήταν τεράστιο αφού το τελευταίο πρωτάθλημα του Άρη ήταν το 1930..

Θυμάμαι ο Στέργιος ο Μπουσβάρος πρίν την αναμέτρηση είχε αλλάξει τα στεφάνια και ήταν πολύ σκληρά. Έτσι έπρεπε να προσέξω την τροχιά που θα έχει η μπάλα ιδιαίτερα στις βολές να πηγαίνει απ ευθείας μέσα να μην χτυπάει πουθενά!

Στο τελευταίο δίλεπτο σούταρα τις πιο πολλές που έγιναν αρκετά φάουλ και έτσι έγινε και το ρεκόρ (20/20 ) που μετά από πολλά χρόνια το έσπασε νομίζω ο Πάσπαλι αλλά σε μάτς που η μπάλα δεν έκαιγε τόσο.

Θύμαμαι είχα ασυναίσθητα στο μυαλό μου μια δήλωση του Αχιλλέα του Ασλανίδη τότε που ένα χρόνο πριν (σε πρωτάθλημα που πήρε ο ΠΑΟΚ και είχε σουτάρει το κρίσιμο πέναλτυ στο 90' σε ματς με την ΑΕΚ)  είχε πει πως φαντάστηκε τον εαυτό του να σουτάρει το πέναλτυ σε άδειο γήπεδο για να αποσυμπιεστεί. Το ίδιο έκανα και εγώ με τις βολές.

Εμείς εκείνη την ημέρα παίζαμε και για τον αρχισκόρερ μας τον Χάρη τον Παπαγεωργίου που είχε πάθει τροφική δηλητηρίαση και σε ρόλο Ελ Σιντ ήταν στο ματς ίσα - ίσα για να τραβάει την άμυνα πάνω του και να απελευθερωμαστε εμείς!

Τελικά νικήσαμε και στο τέλος πήραμε και το πρωτάθλημα. Κάπως έτσι άλλαξε και η ιστορία του αθλήματος στην χώρα αφου ως τότε όλοι οι τίτλοι πρωταθλήματος πήγαιναν στον τότε ΠΟΚ.