DYNAMITE EARL

Τη φανέλα του ιστορικού Παγκρατίου έχουν φορέσει κατά καιρούς σπουδαίοι μπασκετμπολίστες, Έλληνες και ξένοι. Κανένας όμως δεν κατάφερε να είναι θέμα συζήτησης κάθε Σαββατοκύριακο στα τραπεζάκια του "Λέντζου", ούτε να αναγκάσει τους πιτσιρικάδες να προσπαθούν να τον μιμηθούν στα ανοιχτά της Γούβας και του Προφήτη Ηλία. Κανένας εκτός απο αυτόν, τον θρυλικό Ερλ Χάρισον. Τον μπασκετμπολίστα-δυναμίτη που έκανε για μια τριετία τις μπασκέτες του Μετς να αναστενάζουν απο τα βροντερά καρφώματα του.

Ανακάλυψη του τρελό Τζόνι Νιούμαν -ο οποίος μπορεί να είχε τα στραβά του αλλά το μάτι του έκοβε- ο αριστερόχειρας Αμερικανός power forward μετά την αποφοίτηση του απο το Motorhead State, γυρόφερνε μεταξύ CBA και Γαλλίας αφού οι Σίξερς που τον επέλεξαν στο νούμερο 91 του ντραφτ το 1984, ουδέποτε του προσέφεραν συμβόλαιο. Αμέσως μετά άρχισε η περιπλάνηση του Ερλ προς αναζήτηση επαγγελματικής στέγης με τις φήμες να λένε πως κάποια στιγμή δοκιμάστηκε και στον Άρη αλλά απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων, οχι επειδή ήταν κακός παίχτης αλλά επειδή στο μικρό διάστημα της παραμονής του στη Θεσσαλονίκη πρόλαβε να γνωρίσει τα θέλγητρα της νυχτερινής ζωής της συμπρωτεύουσας.

Αυτά όμως δεν απασχολούσαν τον Νιούμαν που έπεισε τον πρόεδρο του Παγκρατίου Φώτη Αθανασόπουλο να προσφέρει 60.000 δολλάρια στον Αμερικανό για να γίνει ο πρώτος ξένος στην ιστορία των "ροσονέρι. Ο Χάρισον αποδέχθηκε την πρόταση και στις 4 Ιουλίου 1989 προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού παρέα με τον Νιούμαν που ερχόταν απο τη Θεσσαλονίκη. Απο τα πρώτα κιόλας φιλικά, αντιλήφθηκαν στο Παγκράτι την φλέβα χρυσού που χτύπησαν με την απόκτηση του Ερλ και ο Τζόνι έτριβε τα χέρια του. Το "Γκρατιπά" έσωσε εύκολα την κατηγορία και ο κυριότερος λόγος ήταν ο εκρηκτικός Αμερικανός με το άλμα στον Θεό που με 22 πόντους και 15 ριμπάουντ μέσο όρο (1ος ριμπάουντερ της Α1) ήταν πραγματική ατραξιόν του πρωταθλήματος.

 Με την λήξη του, οι ενδιαφερόμενοι έκαναν ουρά για να τον δελεάσουν αλλά συνάντησαν την σθεναρή άρνηση του Αθανασόπουλου που είχε προνοήσει για την υπογραφή διετούς συμβολαίου με τον Χάρισον, ο οποίος συνέχισε και την σεζόν 90-91 στο ίδιο μοτίβο δίχως να τον επηρεάζει η αλλαγή προπονητή (Τσοσκουνογλου στη θέση του Νιούμαν) και κατάφερε έστω και πιο δύσκολα αυτή την φορά να κρατήσει την ομάδα στα σαλόνια της Α1. Με το παράσημο ξανά του πρώτου ριμπάουντερ και ψηφισμένος απο τους δημοσιογράφους ως ο καλύτερος ξένος του πρωταθλήματος, όλοι πίστευαν πως θα έκανε το βήμα για να αγωνιστεί σε ομάδα μεγαλύτερου βεληνεκούς απο το Παγκράτι. Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Ηρακλής και σχεδόν η μισή Α1 τον πλησίασαν για να τον εντάξουν στα ρόστερ τους αλλά αυτός προς έκπληξη όλων θα μείνει πιστός στους "ροσονέρι". Βέβαια ο σύλλογος μάτωσε οικονομικά αφού το συμβόλαιο του εκτοξεύθηκε στα 150.000 δολλάρια με όρο που περιελάμβανε και πριμ για έξοδο στο Κύπελλο Κόρατς αλλά η θυσία δεν πήγε χαμένη.

Ο Ερλ ήταν ξανά ο γνωστός Χάρισον και με 25 πόντους και 13 ριμπάουντ κάθε αγωνιστική αποχαιρέτησε το καλοκαίρι του 92 το Παγκράτι που τερμάτισε πάνω απο την ζώνη του υποβιβασμού. Είχε έρθει πια η ώρα για μετακόμιση σε μια ομάδα με μεγαλύτερους στόχους και οικονομική ευμάρεια. Ο πρώτος μνηστήρας ήταν ο Ηρακλής που τον ήθελε πολύ αλλά αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν όταν άκουσε τις απαιτήσεις του παίχτη που ζητούσε 250.000 δολλάρια τον χρόνο για διετές συμβόλαιο. Αυτός τελικά που έσπασε τη μπάνκα και πήρε την υπογραφή του Χάρισον, ήταν ο ΠΑΟΚ που έριξε στο τραπέζι 300.000 δολλάρια και στις 13 Αυγούστου του 1992 ο Αμερικανός πρόβαρε τα ασπρόμαυρα. Ο Ερλ ετοιμαζόταν για πτήσεις και στο Αλεξάνδρειο αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια για τον άνθρωπο με τα ελατήρια στα πόδια. Την επομένη της ολοκλήρωσης της μεταγραφής, πέταξε για Ιταλία όπου προετοιμαζόταν η ομάδα και είχε ήδη δώσει δύο φιλικούς αγώνες. Ο Ίβκοβιτς τον περίμενε για να κλείσει το κενό άλλα είδε απογοητευμένος και προβληματισμένος έναν άλλον Χάρισον. Βαρύς, με φυσική κατάσταση απαγορευτική για αθλητή, δεν θυμίζει σε τίποτα τον παίχτη του Παγκρατίου.

Ο Χάρισον το ξέρει, κατανοεί τις προσδοκίες και ζητάει λίγο χρόνο για να φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα. Ο Ντούντα παραδέχεται πως δουλεύει σκληρά στις προπονήσεις και περιμένει το επόμενο φιλικό για να διαπιστώσει αν υπάρχει πρόοδος.

Στις 28 Αυγούστου 1992 ο ΠΑΟΚ αντιμετωπίζει επί ιταλικού εδάφους το UCLA και ο Χάρισον φοράει την φανέλα για να κάνει ανεπίσημο ντεμπούτο με τον Δικέφαλο του Βορρά. Θέλει να δείξει πως είναι παίχτης μεγάλων απαιτήσεων και δικαίως ο ΠΑΟΚ κινήθηκε για την απόκτηση του. Κατά τη διάρκεια του αγώνα είναι φανερά αγχωμένος, δεν παίζει καλά και λίγο πριν το τέλος επέρχεται η καταστροφή. Στην διεκδίκηση ενός ριμπάουντ θα προσγειωθεί άτσαλα στο παρκέ και η διάγνωση της ολικής ρήξης συνδέσμων στο γόνατο του θα είναι καταδικαστική για την συνέχεια της καριέρας του. Με τουλάχιστον έξι μήνες εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων, η αποδέσμευση του ήταν μονόδρομος για τον ΠΑΟΚ που στράφηκε προς τον Κλιφ Λεβιγκστον ενώ ο Χάρισον επανήλθε στα γήπεδα μετά απο έναν χρόνο στο χαμηλής δυναμικότητας κυπριακό πρωτάθλημα με την φανέλα του ΑΠΟΕΛ. Ένα μεγάλο ερωτηματικό θα συνοδεύει πάντα οποιαδήποτε αναφορά στο όνομα του Ερλ Χάρισον. Πόσο ψηλά θα μπορούσε να φτάσει με τον ΠΑΟΚ αν σαν άλλος Ίκαρος τα φτερά του δεν καιγόντουσαν την ώρα που πλησίασε τον ήλιο...