DAVID ROBINSON: ΔΥΟ ΕΜΦΑΤΙΚΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ MVP ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ!!!

Την σεζόν 1993-94, ο Michael Jordan είχε αποχωρήσει για πρώτη φορά από την ενεργό δράση του ΝΒΑ (αλλά ήταν ενεργός σε άλλα αθλήματα), και οι μνηστήρες σφάζονταν στον βωμό του τίτλου του καλύτερου παίκτη της λίγκας. Όχι ότι ο μεγάλος Mike έιχε κερδίσει το βραβείο του MVP το 1993, αφού αυτό το είχε πάρει σπίτι του ο Sir Charles, αλλά σίγουρα είχε κερδίσει το να θεωρείται ο κορυφαίος από τους περισσότερους πέρα από βραβεία. Περί των μνηστήρων η σκέψη, αφού δύο γιγαντόσωμοι Center, διεκδικούσαν ο καθένας για τους δικούς του λόγους τον τίτλο του MVP. Ο λόγος λοιπόν για τον Hakeem Olajuwon αλλά και τον David Robinson, και το άρθρο για τις μέρες που ο Ναύαρχος προσπάθησε να πείσει το ΝΒΑ ότι είναι αυτός που αξίζει το βραβείο περισσότερο από όλους.

Το να κάνεις quadruple double, δεν ειναι μία εύκολη υπόθεση ακόμη και σήμερα που ο ρυθμός είναι φρενήρης. Λογικό θα μου πείτε αφού από το 1994 μέχρι σήμερα ο μόνος που το έχει πετύχει είναι ο Russell Westbrook, με την τέταρτη κατηγορία του όμως να είναι τα λάθη. Το ημεροόγιο λοιπόν έδειχνε 17 Φεβρουαρίου του 1994 όταν ο Ναύαρχος του Αμερικανικού μπάσκετ φανερώθηκε μπροστά μας με όλα του τα χαρίσματα. Είχε ήδη βρεθεί κοντά στο ιστορικό επίτευγμα μερικές φορές αλλά πάντα για λίγο το έχανε. Σε μία χρονιά που όπως ήδη αναφέραμε πάλευε με τον Hakeem για τον τίτλο του MVP, απέναντι στους αδύναμους Pistons (12-38 μέχρι εκείνη την βραδιά) θα πετύχει 34 πόντους μαζί με 10 ριμπάουντ, ασίστ και κοψίματα. Όλα ακριβώς στο όριο. Το στατιστικό που επισφράγισε την μεγάλη του στιγμή ήταν ένα κόψιμο που έκανε στον Lindsey Hunter με 5:21 να απομένουν στο ρολόι και ήταν αρκετό για να επιτρέψει το κοινό να ξεσπάσει για ακόμη μία φορά σε ενθουσιώδεις κραυγές υπό τον ρυθμικό ήχο του γνωστού πλέον “MVP”. Για να πετύχει αυτό το ρεκόρ ο David, έπρεπε οι συμπαίκτες του να είναι αρκετά απότελεσματικοί στις πάσες που ο ίδιος τους έδινε, σε μία ομως σεζόν που έτσι κι αλλιώς το team play των Σπιρουνιών του επέτρεψε να έχει σχεδόν 5 τελικές πάσες ανά αγώνα. Όταν ρωτήθηκε μετά τον αγώνα εάν ήταν ενήμερος για το γεγονός ότι πλησίαζε σε ένα τόσο μεγάλο ρεκόρ ο Robinson του απάντησε «Πως θα μπορούσα να μην είμαι όταν έχουμε τέτοια στατιστική υπηρεσία στον πάγκο που σε κάθε στατιστικό ο Jack (Haley) θα φώναζε για πάράδειγμα, δύο κοψίματα ακόμη. Σήμερα κατάφερα να πείσω το κοινό των Spurs για το MVP, μένει να πείσω και αυτούς που ψηφιζουν αλλά είναι ακόμη Φλεβάρης». Στα υπόλοιπα εκείνου του αγώνα, ο Vinny Den Negro εκμεταλλεύτηκε την απουσία του Willie Anderson για να κάνει season high με 23 πόντους, ενώ ο Sean Elliot στην επιστροφή του στο San Antonio ως αντίπαλος, δεν μπορεί να ενθουσιάστηκε και ιδιαίτερα με την μπασκετική υποδοχή του πρώην συμπαίκτη του, David Robinson, αφού από τα 10 κοψίματα, τα 4 ήταν πάνω στον πρώην άσσο των Σπιρουνιών. Την ίδια μέρα, ο Dennis Rodman ήταν επίσης πανταχού παρόν με 22 ριμπάουντ.

Όσοι όμως δεν μπόρεσαν να πειστούν από εκείνο το μαγικό βράδυ του Φλεβάρη, ισως να άλλαξαν γνώμη δύο περίπου μήνες αγότερα, όταν ο Ναύαρχος εμπαινε για ακόμη μία φορά στην ζώνη του σεληνόφωτος, όταν στις 24 Απριλίου του 1994 σκόραρε 71 πόντους για να κερδίσει εν τέλει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ απέναντι στον Shaq. Ναι εκείνη την εποχή οι ψηλοί κυριαρχούσαν στο ΝΒΑ. Θύματά του, οι Los Angeles Clippers, στον πάγκο μάλιστα των οποίων βρισκόταν ο προπονητής που έφερε τον David Robinson στο NBA, o Bob Weiss. Το τελικό σκόρ ήταν 112-97. Η βραδιά σε πολλά θύμισε εκείνο το βράδυ του 1978, όταν ο George Gervin, που το 1994 καθόταν ως βοηθός στον πάγκο των Spurs, σκόραρε 63 για να διατηρήσει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ απέναντι στον David Thompson ο οποίος νωρίτερα την ίδια μέρα είχε σκοράρει 71. Γενικα, η τελευταία μέρα του ΝΒΑ όταν παίζονται τίτλοι των σκόρερ είναι ένα καλό πεδίο για ρεκόρ. Και όχι μόνο το ΝΒΑ, αφού και στην Ελλάδα κάπως έτσι είχε επιτευχθεί και το ιστορικό ρεκόρ του Αριστείδη Μούμογλου. Πίσω στην βραδιά του Ναυάρχου, ο Dennis Rodaman, δήλωνε πως «Αν δεν έχανε μερικά εύκολα καλαθια και μερικές βολές θα είχε σκοράρει αρκετά παραπάνω». Ένας Dennis που για ακόμη μία χρονιά κέρδιζε τον τιτλο του πρώτου ριμπάουντερ και θα τον αφιέρωνε πιθανόν στην Madonna η οποία είχε καταφτάσει στο Los Angeles για να τον παρακολουθήσει από κοντά. Όσο για το πως πρέπει να ξεκινήσει κανείς για να κάνει ένα τέτοιο ρεκόρ? Θα σας πόυμε μόνο ότι ο Robinson σκόραρε τους 18 από τους 20 πρώτους πόντους της ομάδας του ενώ πήρε 41 προσπάθειες, μόλις 5 λιγότερες από όλη την υπόλοιπη ομάδα του. Μπορεί ο ίδιος να δήλωνε μετά τον αγώνα ότι δεν τον νοιάζουν τα προσωπικά επιτεύγματα αλλά αυτή η παράσταση, πιθανότητα με την κοινή απαίτηση όλης της ομάδας, έδειξε μάλλον το αντίθετο. Σε κάθε περίπτωση όμως, μέσα σε μόλις δύο μήνες ο Ναύαρχος είχε δώσει ένα ακόμη εμφατικό επιχείρημα για τον αν αξίζει τον τίτλο του MVP.

Κι όμως ο κόσμος και οι ειδικοί δεν πείστηκαν. Ο Hakeem, το «ονειρο» ήταν στο τέλος ο πολυτιμότερος παίκτης του ΝΒΑ, αφήνωντας με μικρή διαφορά πίσω του τον Robinson. Ο δε Ναύαρχος χρειάστηκε απλά μία ακόμη καλή σεζόν για να του αναγνωριστεί το δικαίωμα στον τίτλο του MVP κατακτώντας τον το 1995 εν τέλει για μία και μοναδική φορά στην καριέρα του.