"250 ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ"

Η ιστορία της εθνικής ομάδας Εφήβων της Γιουγκοσλαβίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μπόρμιο το 1987 είναι γνωστή ως η περίφημη "Κουκοτσιάδα". Πίσω όμως τον θρίαμβο των νεαρών Πλάβι κρύβεται ένα ολόκληρο αξιακό σύστημα που μας θυμίζει ο Αντρέας Τσεμπερλίδη, προτρέποντας μας να παρακολουθήσουμε και το ομώνυμο ντοκιμαντέρ για την ιστορία μιας παρέας, τη δόξα μιας γενιάς...

"250... Τόσα ήταν και έπρεπε να τα ανέβουν για να αποδείξουν στον Πέσιτς και τον Καράλεϊτς πως ήταν έτοιμοι. Αν κατάφερναν να φτάσουν στην κορυφή του Ίγκμαν, αν κατάφερναν να νικήσουν το βουνό τότε τίποτα δεν θα τους σταματούσε. Στάθηκαν στη γραμμή και κοίταξαν προς τα πάνω. Αρχικά η ανάβαση φαινόταν απλή και η κλίση αυξανόταν σταδιακά μέχρι το πλάτωμα. Και; Όταν είσαι 18 και 19 χρονών τα πάντα μοιάζουν εύκολα με την αλαζονεία της νεότητας.

Ο Ντίνο, ο Τόνι, ο Βλάντε, ο Σάλε περίμεναν το σφύριγμα του Πέσιτς. Βιαζοντουσαν, ήθελαν να τελειώσουν γρήγορα ώστε μετά να πάνε στο γήπεδο για προπόνηση με μπάλα. Για αυτό και ξεκίνησαν με αποφασιστικότητα την ανάβαση. Τρέχοντας με μακρύ διασκελισμό στα πρώτα σκαλοπάτια, αναγκάστηκαν να μειώσουν την ταχύτητα τους στα επόμενα οσο η κλίση του εδάφους γινόταν ολο και πιο απότομη.

Η ανάσα έγινε πιο βαριά, οι χτύποι της καρδιάς πιο γρήγοροι, τα γόνατα έπρεπε να σηκωθούν ψηλότερα για να φτάσουν στον στόχο που τώρα πια ήταν απλά να τερματίσουν χωρίς να καταρρεύσουν. Η κορυφή έμοιαζε μακρινή, θέληση υπήρχε ακόμα αλλά τα πόδια αρνούνταν να ακολουθήσουν το μυαλό. Ήξεραν πως δεν έπρεπε να σταματήσουν αν το έκαναν δεν θα συνέχιζαν ξανά, θα είχαν παραδοθεί, το βουνό θα τους είχε νικήσει.

Συνέχισαν οσο άντεχαν, ένας ένας πάτησαν το κεφαλόσκαλο και επιτέλους κάποια στιγμή και οι δώδεκα βρισκόντουσαν ψηλά, έτοιμοι να σωριαστούν στο χώμα. Όταν συνήλθαν, ο Πέσιτς που είχε ανέβει περπατώντας τους ζήτησε να σηκώσουν το κεφάλι και να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον κατάματα. Και μετά να κοιτάξουν μακριά, πέρα από την Αδριατική.

Στην αρχή δεν κατάλαβαν γιατί, δεν έβλεπαν τίποτα παρά μόνο το βαθυκόκκινο φως του ήλιου που έδυε. Σιγά σιγά όμως το βλέμμα τους ταξίδεψε πάνω απο το Ίγκμαν και τις Δειναρικές Άλπεις, στάθηκε για λίγο στο Πίροτ εκεί που ξεκίνησαν όλα, πέρασε τη θάλασσα και έφτασε μέχρι το Μπόρμιο. Είχαν καταλάβει πια. Κυρίεψαν το βουνό, ανέβηκαν τα 250 stepenika (σκαλοπάτια). Η κορυφή του κόσμου τους περίμενε"...