ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΑΛΒΕΡΤΗΣ: ΤΟ "ΠΡΑΣΙΝΟ" ΤΟΤΕΜ

Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να επιλέξουμε μία φωτογραφία που να περικλείει την τεράστια καριέρα του Φραγκίσκου Αλβέρτη. Εικοσιπέντε τρόπαια κατέκτησε ο αθεόφοβος με την πράσινη φανέλα, εκεί που πήγε αμούστακο πιτσιρίκι και αποσύρθηκε ώριμος άντρας και ο πλέον πολυνίκης Έλληνας μπασκετμπολίστας.

Απο το 1990 που ο Παύλος Γιαννακόπουλος σχεδόν διέλυσε το τμήμα πόλο του Τριφυλλιού δίνοντας στη Γλυφάδα εκτός απο χρήματα και την ελευθέρας του διεθνή πολίστα Δημήτρη Σελετόπουλου για να κλείσει η μεταγραφή που είχε εισηγηθεί ο Δημήτρης Κοκολάκης, μέχρι το 2009 που κρέμασε τα παπούτσια του, Αλβέρτης και Παναθηναϊκός ήταν δύο έννοιες αλληλένδετες. Ο Φραγκίσκος μαζί με τον Μυριούνη και τον Οικονόμου θεωρήθηκε η nouvelle vague των Πράσινων και η μεγάλη ελπίδα που θα επανέφερε την ομάδα στο μονοπάτι των επιτυχιών. Επιτυχίες που για έναν σύλλογο σαν τον Παναθηναϊκό μεταφράζονται σε τίτλους και ο πρώτος της ομάδας στη νέα εποχή αλλά και του Αλβέρτη ήταν το Κύπελλο του 93.

Ήταν ήδη ένα σημαντικό βέλος στη φαρέτρα των εκάστοτε προπονητών της ομάδας και το 95 καθιερώθηκε απο τον Κιουμουρτζόγλου στη βασική πεντάδα ως δυάρι, σε ένα πείραμα του κοουτς "Κ" που ανακάτεψε την τράπουλα λόγω της αποχώρησης του Γκάλη. Την επόμενη χρονιά στο Παρίσι ράφτηκε και το πρώτο αστέρι και απο εκεί και πέρα εκτός του 1997, δεν νοείται σεζόν που Φράγκι και Παναθηναϊκός να μην πανηγύρισαν έστω ένα τρόπαιο.

Μάλκοβιτς και Σούμποτιτς έδειξαν και αυτοί εμπιστοσύνη στο φαρμακερό χέρι του Αλβέρτη, το Τριφύλλι ανέβηκε και στον ελληνικό θρόνο μετά τον ευρωπαϊκό και το 98 η ιστορία θα άλλαζε με την έλευση του Ομπράντοβιτς. Η σχέση των δύο δοκιμάστηκε στα αποδυτήρια της Δάφνης τον Ιανουάριο του 2000 όταν ο Φραγκίσκος ξέσπασε στα καψώνια του Ζοτς, ξεστομίζοντας την ατάκα "δε θα μου γα#"&εις εσύ το μυαλό". Με την πυροσβεστική παρέμβαση του Γιαννακόπουλου που έβλεπε το σκηνικό Γκάλη-Πολίτη να επαναμβάνεται, η κατάσταση εκτονώθηκε και οι άνθρωποι που κόντεψαν να πιαστούν στα χέρια, "επέζησαν" της μάχης και μαζί γεύτηκαν το γλυκό κρασί της κατάκτησης 23 τίτλων.

Στον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς ο Αλβέρτης είχε συνήθως τον ρόλο του 6ου παίχτη που έδινε λύσεις στις κλειστές άμυνες με το μακρινό σουτ αλλά ήταν και αυτός που όταν η φωνή του υψωνόταν στα αποδυτήρια, άπαντες την άκουγαν με σεβασμό. Με τα χρόνια να περνούν και τα τρόπαια να έρχονται σωρηδόν, ο Φραγκίσκος άρχισε να παίζει πιο κοντά στο καλάθι ως 4αρι με τη σεζόν 2005-06 να είναι η τελευταία που είχε πιο ενεργό παιχτικό ρόλο.

Το 2009 ο εμβληματικός αρχηγός του Τριφυλλιού αφού ύψωσε στον ουρανό του Βερολίνου το βαρύτιμο τρόπαιο της Ευρωλίγκας μαζί με τον Δημήτρη Διαμαντίδη, έγραψε τους τίτλους τέλους με το ενδέκατο πρωτάθλημα να βάζει το κερασάκι στην τούρτα της μνημειώδους καριέρας του. Σχεδόν αμέσως ενδύθηκε το κοστούμι του μάνατζερ της ομάδας και πήρε θέση στον πράσινο πάγκο ως ο συνδετικός κρίκος παιχτών και διοίκησης. Αλλά επειδή πάνω απο όλα ο Φραγκίσκος ήταν και είναι ένας πιστός στρατιώτης του Παναθηναϊκού, οταν η ομάδα τον χρειάστηκε το 2014 μετά το διαζύγιο με τον Πεδουλάκη, πήρε στα χέρια του το τιμόνι και οδήγησε τους Πράσινους σε ένα ακόμα πρωτάθλημα.

Σημαία; Τοτέμ; Σύμβολο; Τι απο όλα αυτά ήταν τελικά ο Φραγκίσκος Αλβέρτης; Νομίζω η απάντηση είναι εύκολη. Ήταν όλα αυτά, η ζωντανή ιστορία του Παναθηναϊκού, ένας αθλητής που έγραψε ολόκληρες σελίδες στο βιβλίο του μύθου του Εξάστερου.

Δεκαεννέα χρόνια με το Τριφύλλι στο στήθος, προπονητές και συμπαίχτες έρχονταν και παρέρχονταν. Ο Φράγκι ήταν πάντα εκεί, μία αμετάβλητη σταθερά που όπως είπε και ο ίδιος στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι προς τιμήν του, έκανε πραγματικότητα το "για μια ζωή, στις χαρές και στις λύπες μαζί".