ΦΑΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Τω καιρώ εκείνω που ο Φάνης εμφανίστηκε στον μικρόκοσμο του ελληνικού μπάσκετ, ήταν σπάνιο ακόμα και στην Ευρώπη παίχτες του ύψους του να έχουν τα δικά του αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Ψηλά τριάρια είχαν λανσαριστεί και παλιότερα, ειδικά οι Ανατολικοευρωπαίοι με τον Μίσκιν και τον Σόλμαν για παράδειγμα. Όμως κανείς από αυτούς δεν είχε το μπασκετικό iq του πιτσιρικά που όταν έκανε ντεμπούτο με τη Γαλανόλευκη, όλοι κατάλαβαν πως ήταν κάτι το διαφορετικό, κάτι που ως χώρα δεν είχαμε ποτέ μέχρι τότε.

Για πρώτη φορά βλέπαμε έναν μπασκετμπολίστα των 2.02 μέτρων να κατεβάζει με άνεση τη μπάλα, να απειλεί απο κάθε σημείο του γηπέδου, να μαρκάρει απο το 1 εώς το 5. Ο Χριστοδούλου ήταν αυτό που έλειπε για να δέσει το γλυκό, ο ελβετικός σουγιάς με την ατέλειωτη χρησιμότητα, ο συνδετικός κρίκος που χρειαζόταν η εθνική για να κλείσει η αλυσίδα της νέας εποχής.

Σκεφτείτε το λίγο. Φέρτε στο μυαλό σας όλες τις μεγάλες στιγμές της Γαλανόλευκης απο το 85 και μετά. Ο Φάνης ήταν πάντα εκεί είτε ως πρωταγωνιστής είτε σε δεύτερο ρόλο αλλά τόσο ουσιαστικό που στην απουσία του όταν μας πόνεσε καταλάβαμε τη χρησιμότητα του.

Το 85 στο Εκεντρεβίλ καλά καλά δεν έχει κλείσει τα 20 του χρόνια και σκοράρει 18 πόντους στη νίκη-πρόκριση στο Μουντομπάσκετ του 86 στα ισπανικά γήπεδα. Το 87 στον ημιτελικό είναι αυτός που θα τραβήξει το κουπί στο πρώτο ημίχρονο όταν ο Γκάλης ήταν εγκλωβισμένος στις σύνθετες άμυνες του Τσόσιτς χωρίς να αμελεί τα αμυντικά του καθήκοντα, κυνηγώντας τον Ντράζεν μέχρι την τουαλέτα.

Στο Ζάγκρεμπ θα κλειδώσει τον Ντακουρί στον αγώνα με τη Γαλλία και δύο βράδια αργότερα την ώρα που ο Γκάνγκστερ έχει κάνει γιο γιο τη σοβιετική άμυνα και εφορμά για ακόμα μια φορά στο καλάθι τους, θα δεί με την άκρη του ματιού του το νούμερο 15 κάτω απο τη ρακέτα και πατώντας τη γραμμή θα του δώσει τη μπάλα. Αυτός θα κάνει δύο ντρίπλες, θα πάρει το σκριν του Στεργάκου και θα σηκωθεί για να ευστοχήσει και ο Γκάλης που ξέρει απο πριν την κατάληξη έχει ήδη σηκώσει τα χέρια για να πανηγυρίσει. Το επόμενο καλοκαίρι ο Νίκ δεν είναι παρών στην Αργεντινή αλλά είναι ο "Μπέμπης" που στο κρίσιμο παιχνίδι με τους Ισπανούς για την είσοδο στην οκτάδα θα πετύχει 32 πόντους με 10 ριμπάουντ και 6 ασίστ έχοντας ως κίνητρο εκτός απο τη διάκριση και κάτι πιο χειροπιαστό όπως ήταν η παραμονή στο Μπουένος Άιρες γιατί "που να τρέχουμε τώρα στη Σάλτα και τη Μάλτα".

Πόσο μας έλειψε το πήραμε χαμπάρι το 91 στη Ρώμη. Με τον Φάνη παρόντα δεν υπήρχε ούτε μια στο εκατομμύριο ο Γιαν Σβόμποντα να πετύχει 32 πόντους και ουσιαστικά να μας πετάξει εκτός ημιτελικών. Ο Τσεχοσλοβάκος δεν θα έπαιρνε ανάσα με τον Χριστόδουλου κολλημένο πάνω του και θα ζητούσε μόνος του αλλαγή. Το 1993 στο Ευρωμπάσκετ της Γερμανίας παρέα με τους άλλους δύο "Σωματοφύλακες" βγήκε μπροστά για να βοηθήσει την εθνική να παραμείνει στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ και το 94 στον Καναδά, ο μεγαλύτερος "Μπέμπης" του ελληνικού αθλητισμού, ο παίχτης των μεγάλων αγώνων έβαλε 26 πόντους στον προημιτελικό με τον γηπεδούχο Καναδά του Ρικ Φοξ και του 20χρονου Στιβ Νας και μετά απόλαυσε το πούρο του στα αποδυτήρια του SkyDome.

Τους Ισπανούς στους οποίους είχε ιδιαίτερη αδυναμία, τους "σκότωσε" ξανά στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 95 με 17 πόντους και το κρίσιμο τρίποντο που ουσιαστικά χάρισε τη νίκη και εξασφάλισε την παρουσία του ιδίου και της εθνικής ομάδας για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκεί που το 1996 έκανε το χειρότερο παιχνίδι του με τα γαλανόλευκα και αυτό είχε ως συνέπεια τη συντριβή απο τη Λιθουανία με 33 πόντους διαφορά.

Οι τίτλοι τέλους για το νούμερο 15 της εθνικής, έπεσαν το 97 στην Ισπανία όταν τα καταπονημένα του γόνατα και η διαλυμένη μέση του έστειλαν το μήνυμα πως μέχρι εδώ ήταν. Τα καλοκαίρια του μπορούσε πια να τα περνάει με όποιον τρόπο ήθελε, χωρίς προετοιμασίες και προπονήσεις.

Δεν ξέρω σε εσάς αλλά εμένα ο Φάνης μου έχει αφήσει ένα τεράστιο κενό. Σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα έχει περάσει απο εκείνη την μέρα, παραμονές του Μουντομπάσκετ της Αθήνας που στη συνέντευξη τύπου ανακοίνωσε την απόσυρση του και το ελληνικό μπάσκετ ακόμα ψάχνει παίχτη με τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του. Αυτόν που όταν έσφιγγαν τα γάλατα και τα πράγματα ζόριζαν, όταν η εθνική ομάδα τον είχε πραγματικά ανάγκη κατέθετε στις τέσσερις γραμμές το τεράστιο ταλέντο του.

Ο Γκάλης ήταν ο Γκάνγκστερ, ο Γιαννάκης ο Δράκος, ο Φασούλας η Αράχνη. Και ο Φάνης; Ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα μέσα στο παρκέ...