ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

"Θέλω μία χάρη", η φωνή ακούστηκε ψιθυριστά γιατί σιχαινόταν τη στιγμή αλλά ήξερε πως δεν είχε επιλογή.

Εκείνος προς τον οποίο απευθυνόταν και του είχε γυρισμένη την πλάτη, σημάδι της απόλυτης απαξίωσης, γύρισε αργά αργά προς τα πίσω, του άρεσε να τον βλέπει ταπεινωμένο, επιτέλους ακόμα και αυτός αναγνώριζε την παντοδυναμία του, την εξουσία του στη ζωή και στον θάνατο. Γιατί γνώριζε πολύ καλά τι θα του ζητήσει, ήθελε όμως να τον βασανίσει προτού τελικά δείξει τη μεγαλοψυχία του.

"Δεν σε άκουσα, είπες κάτι" η δική του φωνή ήταν βαθιά, απέπνεε σιγουριά και σε συνδυασμό με το ειρωνικό μειδίαμα που σχηματιζόταν στα χείλη του προκαλούσε εκνευρισμό στον συνομιλητή του. Ο άλλος ύψωσε το βλέμμα προς το μέρος του, τον κοίταξε με τα φλογισμένα μάτια του, ήθελε να δει πόσο πολύ τον μισούσε.

"Σου είπα, θέλω μία χάρη μην κάνεις πως δεν ακούς" αυτή τη φορά σχεδόν ούρλιαξε, σπάζοντας τη γαλήνια ησυχία. "Εσύ από εμένα" απάντησε με προσποιητή έκπληξη ο ασπρομάλλης γέροντας, θέλοντας να παίξει λίγο ακόμα μαζί του. "Σωστά" έκανε μια μικρή παύση ο νέος με τη γερακίσια μύτη και τα σκληρά χαρακτηριστικά, "εγώ από εσένα" του αποκρίθηκε χαιρέκακα, "εκτός αν δεν μπορείς".

Το βλέμμα του απέναντι του σκοτείνιασε απότομα, τα λευκά φρύδια σμίξανε θυμωμένα και ρυτίδες αυλάκωσαν το μέτωπο του. "Ξεχνάς σε ποιον μιλάς" βροντοφώναξε "είμαι ο Παλαιός των Ημερών".

Τρόμαξε, αληθινά φοβήθηκε και σκέφτηκε να το βάλει στα πόδια αλλά δεν το έκανε. Στάθηκε εκεί μπροστά τάχα μου αγέρωχος αλλά αν είχε καρδιά θα χτυπούσε με χίλιους σφυγμούς, κατάλαβε πως είχε προκαλέσει την οργή του. Για αυτό περίμενε υπομονετικά μέχρι να βρει την αυτοκυριαρχία του ο άσπονδος προαιώνιος "φίλος" για να του απευθυνθεί ξανά και να ξεκινήσει ο διάλογος.

- Σε ακούω λοιπόν, κάνε γρήγορα.

- Ξέρεις καλά πως όπως και εσύ δεν γεννήθηκα, δεν έζησα σαν παιδί, μήτε ως έφηβος και δεν ανδρώθηκα ποτέ. Το βασίλειο μου είναι το τίποτα, είμαι ο άρχοντας που εξουσιάζει το σκοτάδι, το απόλυτο κενό. Είμαι η αιώνια άρνηση, η λήθη όλων των πραγμάτων. Κουράστηκα όμως, παλεύω μαζί σου από την αρχή του Χρόνου και τώρα θέλω να ξεκουραστώ και να γαληνέψω, να αφοσιωθώ σε έναν σκοπό. Θέλω έναν γιο.

- Γιο; Εσύ; Ποιος νομίζεις πως είσαι; Τι σε κάνει να πιστεύεις πως μπορείς να συγκριθείς μαζί μου;

- Η δίψα για δόξα, η ανάγκη για εξουσία.

- Θα το κάνω, αλλά υπάρχουν όροι.

- Είμαι διατεθειμένος να συμφωνήσω σε όλα.

- Η επιθυμία σου θα έχει συνέπειες.

- Είμαι έτοιμος.

- Θα σου δώσω αυτό που ζητάς αλλά θα στο πάρω γρήγορα πίσω. Θα πονέσεις, θα υποφέρεις από τύψεις είς τους αιώνας των αιώνων.

- Θα πνίξω τον πόνο, θα παλέψω με τις τύψεις.

- Θα κουβαλάς το φορτίο του θανάτου του, οι ώμοι σου θα λυγίσουν.

- Αφού εσύ θα κρίνεις πότε θα τον πάρεις, γιατί πρέπει εγώ να πιω το πικρό ποτήρι;

- Γιατί θα πεθάνει όχι για εσένα αλλά εξαιτίας σου.

- Όχι, δεν το θέλω αυτό το ποτήρι, πάρτο μακριά μου.

- Αν δεν το πιεις θα χαθεί η δόξα, θα χυθεί στο χώμα η εξουσία.

- Θέλω τη δόξα, δώσε μου την εξουσία.

Έφερε στα χείλη του το ποτήρι, κοίταξε το διάφανο νερό και το άφησε να καταβρέξει τη γλώσσα του. Και στο στόμα του ένιωσε τη γεύση του αίματος, το τίμημα της δόξας...