ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ MICHAEL JORDAN

Όλα τα ωραία πράγματα έχουν ένα τέλος..Εκτός από του λουκάνικο που έχει δύο. Και την καριέρα του Michael Jordan η οποία παραδόξως τελείωσε 3 φορές, την μία όμως μόνο οριστικά. Το ημερολόγιο έδειχνε 16 Απριλίου του 2003, όταν οι Washington Wizards, η ομάδα στην οποία ο Jordan είχε υπάρξει προηγουμένως και διοικητικό στέλεχος υποδεχόταν τους 76ers του killer τότε Allen Iverson. Το τελικό σκορ ήταν 107-87 για την ομάδα από την Φιλαδέλφεια αλλά μικρή σημασία είχε αυτό για τους πάνω από 21,000 ανθρώπους που είχαν μαζευτεί εκείνη την μέρα στο κλειστό των Wizards. Ο κατα πολλούς κορυφαίος όλων των εποχών, θα πατούσε για τελευταία φορά το παρκέ, και τα χρόνια δεν άφηναν περιθώρια για νέες επιστροφές.

« Το μπάσκετ ήταν πάντα η ζωή μου. Δεν θα μπορούσες να με πλησιάσεις και να με νιώσεις χωρίς αυτό. Δε θα μπορούσα με τίποτα να έρθω σε επαφή με τόσους πολλούς ανθρώπους χωρις το μπάσκετ. Μου έδωσε μία διέξοδο. Μου έδωσε μία ευκαιρία για να ζήσω πράγματα μοναδικά, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Μου δίδαξε τον σεβασμό, την σκληρή δουλειά, την πειθαρχεία, το να βάζω στόχους. Πολλά βασικά πράγματα στην ζωή. Χρησιμοποίησα το παιχνίδι όσο το παιχνίδι με χρησιμοποίησε. Προφανώς και μου έδωσε πολλές δυνατότητες να αποκτήσω και υλικά αγαθά και να αγγίξω τις ζωές των ανθρώπων. Αλλά δεν ήταν αυτό. Ήταν μια μοναδική σχέση. Ήταν ο καλύτερός μου φίλος.

Όμως μερικές φορές πρέπει να μεγαλώσεις και να αφησεις πίσω σου τον καλύτερό σου φίλο. Θα είναι για πάντα στο μυαλό σου με ανεξήτιλη γραφή και τίποτα δεν θα μπορεί να τον σβήσει όπως τίποτα δεν μπορεί να σβήσει τον μπάσκετ ως τον καλύτερό μου φίλο. Τώρα, μαντεύω ότι δεν θα πρέπει να φοράω την στολή άλλο πια και δεν είναι τόσο απαίσια αίσθηση. Δεν είναι τόσο απαίσια. Είναι κάτι με το οποίο έχω συμφιλιωθεί και τώρα είναι η στιγμή του»

Νωρίτερα, για την παρουσίασή του είχε καταφτάσει στην πρωτεύουσα ο πρώην παρουσιαστής των παικτών των Chicago Bulls, Ray Clay, αυτός που τα ξεκίνησε όλα για να πεί μια τελευταία φορά « Από το North Carolina με ύψος 6’6’’...Με του νούμερο 23...ο Michael Jordan” με το κοινό να παραληρρεί και τον ίδιο τον Mike να προσπαθεί μετά βίας να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

Με 4:13 να απομένουν στο χρονόμετρο, και την ομάδα του να βρίσκεται πίσω με 75-56, ο Michael θα κατευθυνθεί προς τον πάγκο και φαινόταν σαν να μην πρόκειται να γυρίσει παρόλο το γήπεδο που σύσσωμο φώναζε «Θέλουμε τον Μάικ». Και  επιθυμία τους έγινε πραγματικότητα. Με 2:35 να απομένουν ο Jordan ξαναπάτησε παρκέ ενώ λίγο αργότερα θα πάει στην γραμμή των βολών για τα τελευταία ένσημα. Δύο στις δύο φυσικά και έπειτα ακολούθησε ένα φάουλ έτσι ώστε ο Air να πάει στον παγκο και να λάβει αυτό που του αξίζει. Ένα τρίλεπτο standing ovation που φαινόταν να μην τελειώνει ποτέ. Με το σκηνικό να επαλαμβάνεται με το τέλος του αγώνα ο Jordan θα κάνει τις τελευταίες του δηλώσεις σαν παίκτης « Νόμιζα ότι δεν θα ξαναμπώ. Ο κόσμος ήθελε όμως να με δει και να βάλω 1-2 καλάθια ακόμη. Ήταν πολύ ωραία αλλά σίγουρα θα προτειμούσα να κερδίζαμε το παιχνίδι....»

Ακόμη και σε αυτήν την στιγμή, είχε αυτό που λένε στο Αμέρικα “winning mentality”. Οταν πλέον η γιορτή είχε τελειώσει και ο Jordan βγήκε έξω από το παρκέ για τελευταία φορά, όσο και αν ελπίζαμε, ξέραμε όλοι μέσα μας ότι αυτό που είχαμε δει μαζί του για όλα αυτά τα χρόνια, τα μαγικά, τα καλάθια, τα καρφώματα και την άρνηση να χάσει δεν θα τα ξαναβλέπαμε ποτέ....