ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΔΡΑΚΟ

Τα βλέφαρα των ματιών του άνοιξαν και σιγά σιγά άρχισε να συνέρχεται απο τη νάρκωση. Ο οξύς πόνος στο αριστερό του πόδι τον έκανε να μορφάσει και ταυτόχρονα να θυμηθεί που βρισκόταν. Στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου πολύ μακριά απο την Ελλάδα. Η νοσοκόμα που βρισκόταν δίπλα του, του χαμογέλασε και βγήκε απο το δωμάτιο. Επέστρεψε σύντομα μαζί με άλλα δύο άτομα. Ο πιο ηλικιωμένος με την λευκή  ιατρική ρόμπα άρχισε να του μιλάει ενώ ο άλλος μετέφραζε τα λόγια του. Μέσα από ποικίλους ιατρικούς όρους, αυτό που είχε σημασία ήταν το μέγεθος του τραυματισμού. Ο πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος στο γόνατο είχε κοπεί. Όταν ο γιατρός τελείωσε με την γνωμάτευση του, ο πριν απο λίγες ώρες χειρουργημένος ασθενής είχε μόνο μία ερώτηση να του κάνει. "Πότε θα μπορέσω να ξαναπαίξω μπάσκετ γιατρέ"; Ο Dr Lynch, ένας απο τους καλύτερους ορθοπεδικούς της Αμερικής και επικεφαλής του ιατρικού επιτελείου των Μπόστον Σέλτικς, σήκωσε το κεφάλι και του έριξε ένα βλέμμα γεμάτο απορία. "Μπάσκετ; Λυπάμαι αλλά αυτό είναι αδύνατον. Θα χρειαστούν άλλα δύο χειρουργεία τουλάχιστον για να μπορέσεις να περπατήσεις ξανά φυσιολογικά". Βγαίνοντας απο το δωμάτιο, στάθηκε στην πόρτα και τον κοίταξε "Τρελέ Έλληνα" σκέφτηκε και συνέχισε...

Ο πεισματάρης και ξεροκέφαλος συμπατριώτης μας δεν έδωσε καμία σημασία στα λόγια του. Αυτός ήταν αποφασισμένος. Ο,τι και αν γινόταν θα έπιανε ξανά την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια του και θα πατούσε - όχι πια το παρκέ του θρυλικού Boston Garden - αλλά το γνώριμο τσιμέντο του γηπέδου του Ιωνικού. Επειδή έτσι είχε μάθει απο μικρό παιδί ο γεννημένος την Πρωτοχρονιά του 1959 Παναγιώτης Γιαννάκης. Να μην τα παρατάει ποτέ και να πηγαίνει κόντρα στην λογική. Για αυτό τα έβαζε με αντιπάλους δύο φορές το μέγεθος του, όταν μειράκιο 12 χρονών ο Βύρωνας Κρίθαρης τον "στρατολόγησε" και τον έριξε κατευθείαν στα βαθιά νερά της Β Εθνικής που αγωνιζόταν εκείνη την περίοδο η ομάδα της Νίκαιας. Ο μικρός θα δείξει γρήγορα ότι είναι πραγματικό ταλέντο και θα είναι μόλις 16 όταν ο Ιωνικός θα βρεθεί στα σαλόνια της πρώτης κατηγορίας. Σε αυτή την ηλικία θα έρθει και η κλήση για την εθνική ομάδα. Μετά το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ Παίδων του 1975 στη Θεσσαλονίκη, ο Ρίτσαρντ Ντουξάιρ θα χρίσει τον πιτσιρικά Γιαννάκη διεθνή με τους άνδρες στα "Δημήτρια".

Η σχέση ζωής του Παναγιώτη με τη Γαλανόλευκη ξεκίνησε εκείνη τη φθινοπωρινή μέρα στη Θεσσαλονίκη με αντίπαλο την Τσεχοσλοβακία.  Για τα επόμενα 21 καλοκαίρια το όνομα του θα βρισκόταν πάντα πρώτο στα μεγάλα ραντεβού του ελληνικού μπάσκετ. Δάκρυα απογοήτευσης και χαράς, ουκ ολίγες φορές αίμα και μπόλικος ιδρώτας πότισαν τη φανέλα με το 6. Και όταν την έβγαλε οριστικά από πάνω του το καλοκαίρι του 96 το κοντέρ είχε γράψει 351 συμμετοχές, τις περισσότερες απο κάθε άλλον μπασκετμπολίστα στην Ευρώπη.

Η Ατλάντα όμως φαντάζει  πολύ μακρινή για τον Γιαννάκη. Στα λειψά από διακρίσεις για το εθνικό μας σπορ, δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 70rsquo;  η παρουσία του  νεαρού δίνει νέα τροφή για συζήτηση στους φίλους του αθλήματος. Ο Ιωνικός καθιερώνεται στην Α εθνική κατηγορία κερδίζοντας μέχρι και έξοδο στο Κύπελλο Κόρατς της περιόδου 79-80. Ηγετική μορφή για την ομάδα  ο "Δράκος" που ενδεδυμένος με τον μανδύα του σκόρερ οδηγεί τους Νικαιώτες στις καλύτερες στιγμές της ιστορίας τους. Γιατί έτσι μας συστήθηκε ο Παναγιώτης, ως ένας σπουδαίος σκόρερ που κέρδισε και την αντίστοιχη πρωτιά στον πίνακα το 1980.

 Τα επόμενα χρόνια η υπόθεση σκοράρισμα θα ήταν παράσταση για έναν ρόλο απο τον Ελληνοαμερικανό ομογενή που το 1979 πάτησε το πόδι του στην πατρίδα των γονιών του. Οι εφημερίδες αρχίζουν να γράφουν για τον σούπερ σκόρερ απο το Αμέρικα και τα μαγικά του και απο στόμα σε στόμα η φήμη του διαδίδεται. Λογική λοιπόν η παρουσία 2000 θεατών εκείνο το Σαββατόβραδο της 23ης Ιανουαρίου 1981 στο γήπεδο του "Πλάτωνα" στη Νίκαια. Οι τυχεροί,  και οι 8 συμπαίκτες τους  έγιναν αυτόπτες μάρτυρες μιας θρυλικής μονομαχίας μεταξύ δύο μύθων. Ηγέτες, ανταγωνιστικοί, μελλοντικό δίδυμο τρόμου, Νίκος Γκάλης και Παναγιώτης Γιαννάκης έδωσαν μία αξεπέραστη παράσταση. 73 πόντους ο "Δράκος", 62 ο "Γκάνγκστερ" σε ένα ματς που με τη λήξη του πέρασε στο Πάνθεον της ιστορίας του αθλήματος στη χώρα μας.

Οι δύο τους θα ηγηθούν και της μεγάλης πορείας της εθνικής στο Τσάλεντζ Ράουντ της Πόλης για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1981 στην Μπρατισλάβα και την Πράγα. Το τρικ του Ιωαννίδη με τους τρεις κοντούς θα χαρίσει τη μεγάλη πρόκριση αλλά στα τελικά θα αποδειχθεί αναποτελεσματικό. Έσπειρε όμως στο μυαλό του Ξανθού τον σπόρο για την πιθανή συνύπαρξη των δύο σπουδαίων γκαρντ σε συλλογικό επίπεδο. Για τον Παναγιώτη όμως προτεραιότητα έχει το American dream. Ένας από τους μεγαλύτερους οργανισμούς του ΝΒΑ θα του κάνει την τιμή να τον διαλέξει στον 10ο γύρο του ντραφτ του 82 με την 205η επιλογή. Και αν το νούμερο φαίνεται χαμηλό, απλά σκεφτείτε από που ερχόταν ο Παναγιώτης. Απο την Ευρώπη και την Ελλάδα που πολύ αμφιβάλλω για το αν οι Αμερικανοί γνώριζαν καν ότι παιζόταν μπάσκετ. Ο πρώην προπονητής της εθνικής, ο Ντουξάιρ είναι αυτός που ο "Δράκος" οφείλει εν πολλοίς το γεγονός της επιλογής του απο τους Σέλτικς. Με τις γνωριμίες του θα πείσει τον Ρεντ και τον Μπιλ Φιτς ότι δεν χάθηκε και ο κόσμος να δοκιμάσουν έναν άγνωστο Έλληνα. Ο Γιαννάκης θα αποφασίσει να εξαντλήσει τις λιγοστές πιθανότητες που έχει για να γίνει μέλος των "Κελτών".

Θα λάβει μέρος στο summer camp  του 1981 με μία μικρή ομάδα επιλέκτων για μία θέση στον ήλιο.  Όμως ο σοβαρότατος τραυματισμός θα αποτελέσει τροχοπέδη στα όνειρα του "Δράκου".  Οι Σέλτικς θα του συμπαρασταθούν και στην μετεγχειρητική πορεία και στην αποθεραπεία. Ο Παναγιώτης θα δουλέψει σαν σκυλί και θα δικαιωθεί το 1982 γινόμενος ο πρώτος Έλληνας γηγενής που θα επιλέγει στο ντραφτ. Θα φτάσει μέχρι την τελική επιλογή διεκδικώντας μία θέση στο ρόστερ. Όμως μια σειρά απο συγκυρίες θα βάλουν ταφόπλακα στα όνειρα του. Θα κοπεί μία εβδομάδα πριν την έναρξη του πρωταθλήματος λόγω της απρόσμενης επιστροφής του Ντέιβιντ Κάουενς στην ενεργό δράση. Ο Φιτς θα προτείνει στον "Δράκο" τον δρόμο του CBA αλλά κάτι τέτοιο προϋπόθετε τη άρνηση στην εθνική ομάδα αφού αυτομάτως θα θεωρούνταν επαγγελματίας. Ίσως πάλι η ιστορία να είχε γραφτεί διαφορετικά αν ο Παναγιώτης το 1979 και αφού είχε αναδειχθεί με την εθνική Μεσογειονίκης κερδίζοντας τη Γιουγκοσλαβία μέσα στο Σπλίτ, αποδεχόταν τις προτάσεις υποτροφίας  των αμερικανικών πανεπιστημίων.

 Όπως και να έχει ο Γιαννάκης αποφασίζει να μη ρισκάρει και θα επιστρέψει στην πατρίδα γεμάτος εμπειρίες. Θα παίξει για μία τελευταία σεζόν με τον Ιωνικό και το καλοκαίρι του 84 το σήριαλ της μεταγραφής του γίνεται πρωτοσέλιδο. Όλοι οι μεγάλοι της εποχής διεκδικούν την υπογραφή του.  Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα βγουν γρήγορα απο το παιχνίδι και το πόκερ θα συνεχίσει με τους δύο Θεσσαλονικείς και την ΑΕΚ. Στον ΠΑΟΚ ο Βεζυρτζής θα κάνει ένα απο τα πιο μεγάλα λάθη του αφού δεν θα δεχτεί να μπει στη διαδικασία πλειστηριασμού και για ένα ποσό κοντά στα 2.000.000 παλιές δραχμούλες και επειδή την προηγούμενη χρονιά είχε αποκτήσει τον Σταυρόπουλο θα χάσει την ευκαιρία να αλλάξει την ιστορία. Αυτή που φαινόταν ότι θα κερδίσει τον παίχτη ήταν η Ένωση που εκτός των χρημάτων προσέφερε στον Ιωνικό και έμψυχα ανταλλάγματα, με το όνομα του Βασίλη Γκούμα να περιλαμβάνεται σε αυτά. Οι φήμες γινόντουσαν εντονότερες λόγω της εμπλοκής με τα διοικητικά των Νικαιωτών του γνωστού για τα Αεκτζίδικα φρονήματα, επιχειρηματία Δημήτρη Μελισσανίδη. 

Και ενώ οι άνθρωποι του Ιωνικού και της ΑΕΚ γιόρταζαν στα μπουζούκια - καθένας για τους δικούς του λόγους - την επικείμενη μεταγραφή, ο Άρης κινούμενος με άκρα μυστικότητα θα "απαγάγει" τον παίχτη μεταφέροντας τον στο Κολωνάκι παρούσας σύσσωμης της διοίκησης και του έκτακτου χρηματοδότη Γιάννη Μπουτάρη. Η προκαταβολή θα δοθεί "ζεστή" και ο Γιαννάκης θα ταξιδέψει οδικώς στη Θεσσαλονίκη για να αποφευχθεί τυχόν απόπειρα της ΑΕΚ για ρελανς. Το τελικό ποσό των 40.000.000 θα κάμψει και τις τελευταίες αναστολές των παραγόντων του Ιωνικού και ο "Δράκος" θα ντυθεί στα κιτρινόμαυρα  δίνοντας το έναυσμα για πανηγυρισμούς στους οπαδούς και υλοποιώντας το όνειρο του Ιωαννίδη.

Εκείνη την ημέρα αν και κανείς δεν το γνώριζε, μπήκαν τα θεμέλια της "Αυτοκρατορίας". Και τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Ο Άρης που το 84 έχασε μέσα σε μία εβδομάδα δύο τίτλους, απο το 85 ανηφόρισε τα σκήπτρα από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και τα φυλάκισε για μία επταετία. Ο Παναγιώτης αναγνωρίζει το απίστευτο ταλέντο του "Γκάνγκστερ" στο σκοράρισμα και θα βρει άλλους τρόπους να βοηθήσει την ομάδα του. Οργάνωση του παιχνιδιού, άμυνα μέχρι να βγάλει τα συκώτια του αντιπάλου, κατάθεση ψυχής σε κάθε γωνιά του γηπέδου. Και φυσικά δεν φοβήθηκε ποτέ να πάρει την ευθύνη για κρίσιμα σουτ. Ο "Αυτοκράτορας" θέλει να ξεφύγει από τα στενά ελληνικά όρια και να κάνει γνωστό το όνομα του εκτός συνόρων . Το πρώτο καμπανάκι θα ηχήσει την άνοιξη του 1985 φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά του Κόρατς. Το νταμπλ στην Ελλάδα είναι αδιαπραγμάτευτο και την επόμενη χρονιά θα εκπλήξει ευχάριστα αλλά και δυσάρεστα ολόκληρη την μπασκετική Ευρώπη στις διπλές αναμετρήσεις με την Τρεϊσερ. Το σοκ είναι μεγάλο αλλά ο Άρης θα μαζέψει τα κομμάτια του για να κατακτήσει άλλο ένα πρωτάθλημα. 

Το καλοκαίρι στα ισπανικά γήπεδα, η εθνική θα δηλώσει παρούσα για πρώτη φορά σε τελική φάση Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Η Γαλανόλευκη θα παλέψει όλα της τα παιχνίδια και θα κοντράρει στα ίσα ακόμα και τους γηπεδούχους. Όλοι μιλούν για την ομάδα - έκπληξη, την ομάδα - αποκάλυψη, της Ελλάδας. Τα παιδιά της εθνικής κερδίζουν τον θαυμασμό και για αυτό μόνο χειροκρότημα την περιμένει πίσω στην πατρίδα, έχοντας κατακτήσει την 10η θέση. Τα φώτα πέφτουν πάνω στο πρώτο κανόνι Νίκο Γκάλη αλλά ο "Δράκος" με 17 πόντους μέσο όρο και σκυλίσια άμυνα σε όλους τους σεσημασμένους  σκόρερ, έχει την δική του τεράστια συμμετοχή στην επιτυχία. Και ακόμα μεγαλύτερο θα είναι το μερίδιο του στο Έπος του 87. Εκεί που ως αρχηγός θα σηκώσει δαφνοστεφανωμένος το βαρύτιμο τρόπαιο στον ουρανό του Φαληρικού σταδίου. Πάνω στο βάθρο των νικητών θα συμφιλιωθεί με τον "Γκάνγκστερ" καθώς η μεταξύ τους σχέση δεν ήταν και η καλύτερη. Στα χρόνια της κοινής τους πορείας σε Άρη και εθνική πέρασε από σαράντα κύματα. Ποτέ όμως δεν άφησαν τα προσωπικά τους να επηρεάσουν την άψογη συνεργασία τους στο γήπεδο. Απόλυτοι επαγγελματίες και οι δύο, ήθελαν μόνο το καλύτερο για την ομάδα τους.

 Τον επαγγελματισμό τους θα εκμεταλλευθεί κατά το δοκούν ο Ιωαννίδης στις μεγάλες βραδιές του " Αυτοκράτορα" στην Ευρώπη αφού εντός συνόρων δεν έχει αντίπαλο. Το καταμαρτυρούν οι 80 συνεχόμενες νίκες και τα ακατάρριπτα ρεκόρ. Το Αλεξάνδρειο φλεγόταν κάθε Πέμπτη και οι δρόμοι ερήμωναν. Όλη η Ελλάδα ήταν Άρης και ζούσε την προσπάθεια των Θεσσαλονικέων για την απάτητη κορυφή της Ευρώπης. Στη Γάνδη  προδόθηκε απο την απειρία και την αδυναμία του να σταματήσει τους ψηλούς της Τρεϊσερ. Στη Σαραγόσα φάνηκαν τα πρώτα σημάδια παρακμής. Η μεγάλη ευκαιρία όμως χάθηκε στο Μόναχο. Ο Παναγιώτης παρασύρθηκε από το ταμπεραμέντο του, έπεσε στην παγίδα του Μαγκι και η ομάδα βραχυκύκλωσε. Κρίμα για την σπουδαία εμφάνιση του Γιαννάκη, κρίμα για τον Άρη, κρίμα για το ελληνικό μπάσκετ.

Ευτυχώς στο  Ζάγκρεμπ δεν υπάρχει Μαγκι. Υπάρχει μόνο το αργυρό μετάλλιο και η καθιέρωση της εθνικής στις μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Με τα γαλόνια της δευτεραθλήτριας Ευρώπης, η Γαλανόλευκη θα ταξιδέψει στη μακρινή Αργεντινή για το Μουντομπάσκετ με μεγάλο απόντα τον τραυματία Γκάλη. Το βάρος θα πέσει στις πλάτες των υπολοίπων και περισσότερο σε αυτές του αρχηγού. Αυτός θα θυμηθεί τα χρόνια του Ιωνικού και θα σκοράρει κατά ριπάς. Στη Γη του Πυρός, εκεί που ξέρουν να εκτιμούν καλύτερα τους "Δράκους", ο πιο μεγάλος Γιαννάκης του κόσμου θα γνωρίσει την αποθέωση στο στάδιο "Λούνα Παρκ" Του Μπουένος Αϊρες.

Πίσω στην Ελλάδα όμως τα πράγματα αλλάζουν προς το χειρότερο. Ο Ιωαννίδης έχει εγκαταλείψει το καράβι που αρχίζει να βάζει νερά και ο συμπολίτης δείχνει τα δόντια του όλο και περισσότερο θέλοντας να δημιουργήσει τη δική του δυναστεία. Ένα τρίποντο του Παναγιώτη στο τρίτο παιχνίδι και το ολέθριο λάθος του Φασούλα στο τέταρτο θα τρενάρουν προσωρινά τη διαδοχή. Τελικά αυτό που δεν έγινε το 91 συντελέστηκε το 1992. Ο ΠΑΟΚ έφτασε επιτέλους στην πηγή και υποχρέωσε τον Άρη σε κοσμοιστορικές αλλαγές. Το Κύπελλο στον τελικό με την ΑΕΚ ήταν το τελευταίο τρόπαιο του Νικ με τα κιτρινόμαυρα. Με το τέλος της σεζόν εξωθήθηκε προς την έξοδο απο τον Μητρούδη - οι κακές γλώσσες είπαν ότι αυτό έγινε με τη σύμφωνη γνώμη του Γιαννάκη- και τα κλειδιά της ομάδας πέρασαν στα χέρια του. Με αυτά τα χέρια θα υψώσει στο Τορίνο το Κύπελλο Κυπελλούχων, στον τελικό του απίστευτου βρωμόξυλου με τους Τούρκους της Εφές και με τα ίδια χέρια το καλοκαίρι θα καταθέσει προσφυγή κατά του Άρη για χρωστούμενα 200.000.000 δραχμών.

 Η ΕΕΟΔΑΚ τον δικαίωσε και μετά από εννέα χρόνια στη Θεσσαλονίκη επέστρεψε στη γενέτειρα του προβάροντας την κυανέρυθρη φανέλα με νούμερο 8 κατόπιν παράκλησης του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς. Με τον μελλοντικό συμπαίχτη Φάνη και τον Φασούλα, οι "Τρεις Σωματοφύλακες" της εθνικής θα ηγηθούν της προσπάθειας για μία ακόμα διάκριση στα γερμανικά γήπεδα και το Ευρωμπάσκετ του 1993. Η ομάδα φλερτάρει με το μετάλλιο αλλά τελικά θα καταταγεί στη γνωστή τέταρτη θέση της παρηγοριάς. Το σκηνικό θα είναι ίδιο και στην Α1. Η πολύ καλή ομάδα του Πανιωνίου διεκδίκησε τρεις τίτλους αλλά τελικά το καλάθι έμεινε άδειο. Η κωμωδία με τον τίτλο "4η θέση" για τη εθνική θα συνεχίσει και στο Μουντομπάσκετ του Καναδά. Ελπίδες και χαρμολύπη είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν. Χαρά για την σταθερότητα και την διάρκεια, λύπη για την απουσία από το βάθρο.

 Η παρουσία του "Δράκου" στη Νέα Σμύρνη ήταν βραχύβια. Αναζητώντας νέα πρόκληση ο 35χρονος Γιαννάκης θα κατηφορήσει μερικά χιλιόμετρα κατά Γλυφάδα μεριά. Ο Κώστας Πολίτης θέλει να αναβιώσει το δίδυμο που τρομοκρατούσε τη Ευρώπη αλλά τελικά μόνο ο Παναγιώτης θα βρεθεί στη Σαραγόσα για το Φάιναλ Φορ. Ο τραυματισμός του ήταν μία από τις βασικές αιτίες της ήττας του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό. Θα προλάβει να αποθεραπευθεί εγκαίρως για το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας. Η εθνική κάνει όνειρα ακόμα και για την πρωτιά αλλά η "κατάρα" των ημιτελικών ξαναχτυπά. Ξανά απογοήτευση, ξανά μικρός τελικός, ξανά η θέση του"κορόιδου ". Το παρήγορο της υπόθεσης ήταν ότι η 4η θέση μας χάρισε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς της Ατλάντα δίνοντας την ευκαιρία στον Παναγιώτη να συμμετάσχει σε μια διοργάνωση κλείνοντας με τον ιδανικότερο τρόπο την αθλητική του καριέρα. Μια αθλητική καριέρα που σίγουρα ήταν πιο γεμάτη μετά την κατάκτηση του κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Παρίσι. Ο Παναγιώτης είχε ολοκληρώσει το παλμαρέ του με το τρόπαιο που επί μία δεκαετία σχεδόν φλέρταρε. Ήξερε πως πλέον η στιγμή του πλησιάζει.

Στις 19 Ιουλίου 1996 θα παρελάσει περήφανα ως αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων. Και το βράδυ της 2ας προς 3ης Αυγούστου όταν τελείωσε ο αγώνας με την Βραζιλία, ο αρχηγός θα ζητήσει να μείνει μόνος με τους συμπαίκτες του στα  αποδυτήρια του Georgia Dome. Έντεκα διμετρα ντερέκια έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά ακούγοντας τον παίχτη - σύμβολο της ομάδας  να βγάζει μέσα απο την καρδιά του έναν μνημειώδη λόγο για την σημασία της εθνικής. "Να την προσέχετε σαν την ψυχή σας". Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του "Δράκου", αυτή ήταν η ιερή του παρακαταθήκη. Ο πανδαμάτωρ χρόνος που μπορεί να περιμένει αλλά ποτέ δεν ξεχνά, του εγνεψε απο την πόρτα. Ο Παναγιώτης βγήκε έξω "with his boots on" μα χωρίς την τιμημένη γαλανόλευκη φανέλα με το 6. Αυτή θα έμενε για πάντα στην Αμερική βρίσκοντας μία περίοπτη θέση στο Hall of Fame του Σπρίνγκφιλντ. Εκείνη την νύχτα λοιπόν δάκρυσαν ακόμα και οι τοίχοι γιατί "δεν έφυγε ο Γιαννάκης, έφυγε το ίδιο το μπάσκετ". Σπάνια ένας αθλητής καταφέρνει να γίνει συνώνυμο της χώρας του. Αυτό κατόρθωσε ο "Δράκος".

Παναγιώτη Γιαννάκη σε ευχαριστούμε. Γιατί μας δίδαξες τι σημαίνει πάθος, πίστη, κατάθεση ψυχής, αυταπάρνηση, πείσμα, θέληση και αγάπη για το άθλημα. Γιατί κατάφερες με σκληρή δουλειά να αναγκάσεις τους γιατρούς να σκίσουν τα πτυχία τους και να αναρωτιούνται πως έπαιξες μπάσκετ. Γιατί ήσουν πάντα κύριος εντός και εκτός παρκέ χωρίς να προκαλείς και το ήθος σου να αναγνωρίζεται από φίλους και "εχθρούς". Γιατί όταν αγανακτούσαμε για τα τρίποντα - χειρόφρενα, σε αποθεώναμε για την επόμενη βουτιά που θα έκανες για να διώξεις σαν τερματοφύλακας. Γιατί ξέραμε ότι όταν ο θηριώδης Τκατσένκο κατέβαζε τον αγκώνα του στο πρόσωπο σου, ήταν θέμα χρόνου να σηκωθείς όρθιος ξανά και να ανέβεις θριαμβευτής στον Όλυμπο. Για τον δρόμο προς την Γάνδη το Μόναχο και την Σαραγόσα, για το μονοπάτι του Τορίνο. Για το κουβάρι των αναμνήσεων που κρύβουν μέσα τους τα καλύτερα μας μπασκετικά χρόνια, σε φόντο γαλανόλευκο. Αλλά πάνω από όλα σε ευχαριστούμε που ζήσαμε μαζί το παραμύθι που είχε για ήρωα έναν αληθινό "Δράκο"...