Το μπασκετ ξεχασαμε ρε παιδια...το μπασκετ

Επιλέξαμε να περάσουν μιά-δυό μέρες, έτσι για να ηρεμήσουν λιγάκι κάποιοι. Και πριν προχωρήσω σε αυτά που θέλω να γράψω, αυτά που κάνουν το κόμπο στο στομάχι μου Γόρδιο δεσμό από προχτές, θέλω να διευκρινίσω κάτι. Εμείς εδώ στο basketbook, ΣΚΟΠΙΜΑ δεν ασχοληθήκαμε με τα γεγονότα του ημιτελικού. Και δε πρόκειται να τα αναλύσουμε. Ούτε για τα κλικ, ούτε για να ικανοποιήσουμε τους διψασμένους για καυγά και πόλεμο φανατικούς οπαδούς οποιασδήποτε ομάδας.

Όταν ήμουν μικρός, μπόμπιρας στο δημοτικό, ήταν η περίοδος που η σπυριάρα άρχισε να γίνεται προέκταση του χεριού μου. Δεν ήξερα πολλά τότε. Απλά μου άρεσε. Στα διαλλείματα στο σχολείο δεν έχανα ευκαιρία να παίζω μπάσκετ και μάλιστα τότε προσποιούμουν ότι είμαι ο Γκάλης. Μάλιστα προσπαθούσα να μιμηθώ τις κινήσεις του με απόλυτη αποτυχία. Μετά, στις πιο μεγάλες τάξεις έγινα Rivers. Για ένα χρόνο και Άγγελος Κορωνιός. Μαζεύαμε χαρτάκια μπάσκετ και ήταν κάθε φορά έκδηλη η αγωνία μας όταν ανοίγαμε το φακελάκι, να πετύχουμε τον παιχταρά που θαυμάζαμε και δεν είχαμε στη συλλογή μας. Αναπόφευκτα φυσικά αργότερα, ήρθε και η ενασχόληση με το άθλημα. 

Κάθε βδομάδα, περιμέναμε αγώνα στη τηλεόραση. Όπως το λέω, ΑΓΩΝΑ. Οποιονδήποτε αγώνα. Ήταν η περίοδος που το ελληνικό πρωτάθλημα ήταν στα πάνω του. Θέλεις η οικονομική κατάσταση των συλλόγων που επέτρεπε να θαυμάζουμε παιχταράδες από το ΝΒΑ να αγωνίζονται στις ομάδες μας, θέλεις οι καταπληκτικοί Έλληνες παίκτες. Ένας κι ένας όλοι τους. Αγώνες με τεράστιο ενδιαφέρον, με οπαδούς και των δύο ομάδων στο γήπεδο. Μια στιγμή όμως. Είπα οπαδούς. Κι όμως, υπήρχαν οπαδοί, και υπήρχαν και επεισόδια, όπως και υβριστικά συνθήματα. Τι έκανε όμως το ελληνικό μπάσκετ να διανύει αυτή τη περίοδο ακμής τότε? Την απάντηση φυσικά και δε πρόκειται να σας τη δώσω εγώ, πολύ απλά γιατί δε ξέρω αν την έχω.

Ερχόμαστε στο τώρα, στη πλήρη απαξίωση και ΟΠΑΔΟΠΟΙΗΣΗ του αθλήματος. Σοβαρός επενδυτής πουθενά. Πως να επενδύσει άλλωστε σε ένα προιόν που δε θα του αποφέρει κέρδος. Για πολλούς λόγους. Γήπεδα άδεια με οπαδούς μόνο από τη μία ομάδα. Σύλλογοι που χρωστάνε εκατομμύρια. Παίκτες χαμηλότερων επαγγελματικών κατηγοριών που αναγκάζονται να κάνουν και δεύτερη δουλειά για να τα φέρουν βόλτα. Γήπεδα στις ερασιτεχνικές κατηγορίες χωρίς θέρμανση (και όχι μόνο). Παντελής έλλειψη αθλητικής παιδείας. Γονείς στα αναπτυξιακά που πιάνονται στα χέρια μεταξύ τους. Παιδικά και προπαιδικά που ζουν μόνο για τη νίκη. Μάνατζερ από τα 13. Σόσιαλ μίντια γεμάτα από μηνύματα μίσους μεταξύ των οπαδών. Παράγοντες ομάδων που σπέρνουν το μίσος για να κρύψουν τα προβλήματα.

Το μπάσκετ όμως? Που πήγε το μπάσκετ ρε παιδιά? 

Το μπάσκετ το ξεχάσαμε. Οι επιτυχίες της εθνικής μας και των συλλόγων μας έμειναν σκονισμένες κάπου εκεί, στα ράφια των αναμνήσεών μας, να τις βλέπουμε που και που και να καμαρώνουμε για το εθνικό μας άθλημα. Τα προχθεσινά ήταν απλά ένα μικρό δεντράκι στο μεγάλο αυτό δάσος που ονομάζεται παρακμή του ελληνικού μπάσκετ.

Γι αυτό σας λέω, δεν αξίζει να ασχοληθούμε με το προχθεσινό. Αξίζει να προσπαθήσουμε να φέρουμε την αγάπη μας, το άθλημα που μας έκανε καλύτερους ανθρώπους και αθλητές, αυτόν τον καταπληκτικό τρόπο ζωής που γέμιζε την καθημερινότητά μας, ξανά εκεί που του αξίζει. Ο καθένας όπως μπορεί.

Το μπάσκετ παιδιά...το μπάσκετ.