ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΥΣΑΣ

Μεγάλες νίκες στον ελληνικό αθλητισμό και δη στο μπάσκετ, έχουμε πανηγυρίσει πολλές κατά καιρούς. Λίγες όμως είναι αυτές που εγώ προσωπικά -και συγχωρήστε μου την έκφραση- θα χαρακτήριζα αρχ€@ες.

Όπως εκείνη της 3ης Απριλίου του 1997 που ο μεγάλος Άρης, υποχρέωσε 6.000 φανατισμένους Τούρκους να εγκαταλείψουν με σκυμμένο το κεφάλι το γήπεδο, αφού πρώτα έριξαν στο παρκέ όλα τα "πυρομαχικά" τους.

Ο "Αυτοκράτορας" δεν ήταν η ομάδα που την προηγουμένη δεκαετία κυριαρχούσε στην Ελλάδα, αλλά το ειδικό βάρος της φανέλας με τον θεό του πολέμου ήταν ακόμα τεράστιο και σεβαστό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι Θεσσαλονικείς ήταν οι επιζήσαντες του "εμφυλίου" με το Περιστέρι, απέδρασαν απο το άντρο της Μπενετόν με γλυκιά ήττα ενός ποντου στα ημιτελικά και στον πρώτο τελικό του Αλεξάνδρειου ήταν έτοιμοι για να βάλουν τις βάσεις της κατάκτησης του Κυπέλλου Κόρατς.

Το αποτέλεσμα σόκαρε ολόκληρο το οικοδόμημα του Άρη αλλά ενεργοποίησε και τους μηχανισμούς αντεπίθεσης της ομάδας. Η Τοφας Μπούρσα μία απο τις πλουσιότερες ομάδες της γείτονος με διεθνείς Τούρκους και δύο εξαίρετους Αμερικανούς, τον γνωστό μας απο τον πέρασμα του στον Πειραϊκό Στίβεν Ρότζερς και τον θηριώδη Ρασάρντ Γκρίφιθ, έπιασε στον ύπνο τον Άρη κερδίζοντας τον αγώνα στη Θεσσαλονίκη με 66-77.

Ο Σούμποτιτς μάντρωσε τους παίχτες του και οι δηλώσεις απαγορεύθηκαν μέχρι την αναχώρηση της αποστολής για την Προύσα και μόνο λίγο πριν την επιβίβαση στο αεροπλάνο, ο Ντίνος Αγγελίδης δήλωνε πως "πάμε στην Τουρκία με όπλα τον εγωισμό και τον τσαμπουκά μας". Και με τις "ευχές" θα συμπλήρωνα εγώ, του μεγαλύτερου οπαδικού συνδέσμου, του Super 3 που το πρωί του τελικού στην εφημερίδα που εξέδιδε, ξεχώριζε σε κιτρινομαύρο φόντο και κεφαλαία γράμματα η προτροπή "ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΕΤΕ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΤΕ ΠΙΣΩ". Σκληρό μήνυμα αλλά σίγουρα έδωσε ένα έξτρα κίνητρο στους παίχτες για τον πόλεμο που θα ακολουθούσε.

Στην παλιά πρωτεύουσα των Οθωμανών Σουλτάνων και πόλη οπου άκμασε ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, ο Άρης ήρθε αντιμέτωπος με μία απο τις πιο εχθρικές ατμόσφαιρες που γνώρισε ποτέ ελληνική ομάδα. Στο γήπεδο που φέρει το όνομα του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, το "Ατατούρκ Σπορτ Σαράι", 6.000 οπαδοί κρεμασμένοι σαν τσαμπιά απο τις κερκίδες, περίμεναν να πανηγυρίσουν άλλη μία νίκη της ομάδας τους και γιατί οχι να προκαλέσουν τους Έλληνες αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε πως βρισκόμαστε σε μία περίοδο που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν ιδιαίτερα τεταμένες.

Έμελλε όμως οι ελπίδες τους και η σιγουριά τους να διαψευσθούν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο για αυτούς. Το μάτι των παιχτών του Άρη γυαλίζε απο το πρώτο δευτερόλεπτο του αγώνα, το πάθος και η κατάθεση ψυχής ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ο Σακλφορντ "κατάπιε" τον Γκρίφιθ που είχε κάνει το λάθος να προκαλέσει τον συμπατριώτη του λέγοντας πως "είναι καλός παίχτης αλλά εγώ είμαι πολύ καλύτερος", ο Πικουλίν έβαλε στα καλάθια τους Τούρκους ψηλούς, ο Σιούτης οργάνωνε υποδειγματικά και ο Λιαδέλης με τον τρελό τον Ιταλό εκτελούσαν απο παντού.

Το παιχνίδι ήταν πάντα υπο τον έλεγχο των παιχτών του Άρη που δεν επέτρεψαν ούτε μία στιγμή στην Τοφας να πιστέψει πως θα μπορούσε να φέρει τα πάνω κάτω. Όταν η διαφορά έφτασε στους 18 πόντους 45 δευτερόλεπτα πριν απο το τέλος, οι Τούρκοι οπαδοί βλέποντας πως ο αγώνας είναι χαμένος, πέταξαν στο παρκέ ο, τι έβρισκαν, φωνάζοντας συνεχώς το σύνθημα "Εδώ είναι Προύσα και δεν υπάρχει έξοδος".

Όταν το οπλοστάσιο άδειασε, η τουρκική αστυνομία εκκένωσε το γήπεδο ώστε να συνεχιστούν τα υπολειπόμενα δευτερόλεπτα που δεν άλλαξαν σε τίποτα την ροή του ματς. Το τελικό 70-88 σήμανε την έναρξη των πανηγυρισμών για την ομάδα του Άρη που σήκωσαν το πολυπόθητο τρόπαιο σε ένα άδειο παρκέ, με την ελληνική σημαία να ανοίγει διάπλατα ως επιστέγασμα της μυθικής εμφάνισης των παιχτών.

Σαν άλλος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο μεγάλος Άρης πόρθησε τα τείχη της Προύσας και τα παιδιά του, τα παιδιά της Ελλάδας, ΓΥΡΙΣΑΝ πίσω στην πατρίδα υπερήφανα και με ψηλά το κεφάλι, ξέροντας πως ήταν οι φυσικοί αυτουργοί αυτού που έμεινε στην ιστορία ως το Έπος της Προύσας...