ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ

Το 2ο ελληνικό πρωτάθλημα

Το ελληνικό πρωτάθλημα πλησιάζει στο τέλος του. Μόνο τα playoff έχουν μείνει, τα οποία έχουν βέβαια ήδη ξεκινήσει. Αρκετά νωρίς και χωρίς διακοπές φέτος, αντίθετα από ότι είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια με τα final four της Euroleague. Ελληνικά playoffs βέβαια που τα τελευταία χρόνια μηδαμινό ενδιαφέρον έχουν, μέχρι την σειρά των τελικών, όπου οι “αιώνιοι ύποπτοι” αναμετρώνται κάθε χρόνο, σε σειρές που συχνά ενδιαφέρουν μόνο τον κόσμο τους. Αυτό βέβαια γιατί οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε με το ελληνικό πρωτάθλημα να είναι το καλύτερο της Ευρώπης, και αυτή τη στιγμή βλέπουμε να είναι το καλύτερο της....πολυκατοικίας μας. Ευτυχώς φέτος έκανε την εμφάνιση της η ΑΕΚ, η οποία έσπασε ένα σερί ετών από τίτλους μόνο από Ολυμπιακό και Παναθηναικό.

Κάπως έτσι, αναγκαστήκαμε και μεις να ψάξουμε και να βρούμε διεξόδους , γιατί το μπασκετάκι όπως πολύ καλά θα έχετε καταλάβει το αγαπάμε και γεμίζει τα βράδια μας. Κοιτάξαμε λίγο προς την Δύση, και το κορυφαίο Ευρωπαικό πρωτάθλημα της ACB, αλλά την καρδιά μας την έκλεψε ένα πρωτάθλημα που κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα δεύτερο ελληνικό πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα που από την κορυφή της διαιτησίας μέχρι τα τιμόνια των κορυφαίων ομάδων ανηκουν σε Έλληνες. Ο λόγος φυσικά για την VTB, ένα πρωτάθλημα μίξη της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης και των διαθέσεων της ΤΣΣΚΑ, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να καταφέρει να κερδίσει (Η λίγκα) εκτός από εμάς τους Έλληνες και ένα μέρος της καρδιάς των Ρώσων φιλάθλων (κυρίως), οι οποίοι πρωταρχικά θα δουν ποδόσφαιρο και έπειτα χόκει. Και αυτό γίνεται με σοβαρά και γρήγορα βήματα (?), και φυσικά με το βλέμμα στραμμένο προς τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή....

Η Ρωσία είναι μία χώρα που βγήκε από τον κομμουνισμό το 1991. Μαζί της βγήκανε και τα γύρω κρατή παλεύοντας να ισορροπήσουν με μία οικονομία τελείως καινούργια. Κυρίαρχη φυσικά στο ρώσικο πρωτάθλημα ήταν η ΤΣΣΚΑ, ενώ στα τελευταία χρόνια του Σοβιετικου πρωταθλήματος βρέθηκαν στις κορυφαίες θέσεις και ομάδες όπως η Ζαλγκίρις ή ακόμα ακόμα και η Κάλεβ, η ομάδα από το Ταλίν που σήκωσε τον τίτλο το 1991. Συνολικά στα 59 χρόνια ύπαρξης του πρωταθλήματος της ESSR Premier League, τα 39 κατακτήθηκαν από ομάδες της από την Ρωσικής επικράτειας.

Τα πρώτα χρόνια μετά τον κομουνισμό, η οικονομία όπως και το μπάσκετ ζοριζόταν και η ΤΣΣΚΑ έκανε ότι ήθελε στα εσωτερικά πρωταθλήματα, κατακτώντας τα πάντα. Κάπου εκεί στο 2000 στην εξουσία βρέθηκε ο Βλαδίμιρος Πούτιν, και εκεί άλλαξαν πολλά. Από την χώρα μέχρι το μπάσκετ. Η ΤΣΣΚΑ έχασε δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα από Ural Great, την ομάδα από το Perm και η οικονομία της χώρας ξεκίνησε να τρέχει με ιλλιγειώδεις ρυθμούς. Οταν το 2008 η κρίση χτύπησε τον κόσμο, η Ρωσία ήταν ένα από τα τέσσερα παγκόσμια θαύματα της οικονομίας (μαζί με Τουρκία, Βραζιλία και Κίνα...Αυτή η παρένθεση εξηγεί για ποιό λόγο βλέπουμε όλους τους καλούς παίκτες να καταλήγουν σε Τουρκία και Κίνα). Και συνέχισε ακόμη και μετά από εκείνο το σημείο να καλπάζει, ίσως με λίγο χαμηλότερους ρυθμούς. Αυτό είχε άμεσο αντίκτυπο στο μπάσκετ της χώρας. Οι αρχές του είναι σταθμός και για την ΤΣΣΚΑ, αφού τα χρήματα και εκεί αρχίζουν να ρέουν με μεγάλη ευκολία, με αποτέλεσμα να είναι η ομάδα που βλέπουμε σήμερα να μην λείπει ποτέ σχεδόν από το ραντεβού του Final Four της Eurolegue τον Μάιο. Παράλληλα, από το 2003 και μετά, έχει πάρει κάθε εγχώριο και μη τίτλο που να σχετίζεται με την Ρωσική επικράτεια. Φυσικά κι άλλες ομάδες έριξαν αρκετό χρήμα φτάνοντας σε Ευρωπαικούς τίτλους αλλά και Final Four στην Euroleague.

Το 2007, για να αποκτήσει λίγο παραπάνω ενδιαφέρον το πράγμα, θα δημιουργηθεί μία λίγκα πολλών χωρών, με την επονωμασία της VTB ( ρωσική μεγάλη τράπεζα), με την συμμετοχή της Ζαλγκίρις και γενικότερα των Λιθουανικών ομάδων να ξεχωρίζει. Οι Λιθουανικές ομάδες αποσύρθηκαν πριν μερικά χρόνια και το πρωτάθλημα έφτασε την τωρινή του μορφή. Ένα πρωτάθλημα με ομάδες από πέντε χώρες, συνολικό αριθμό ομάδων 13 και χωρίς καμία ομάδα να υποβιβάζεται. Θεωρητικά η συμμετοχή στην λίγκα απαιτεί κάποιες προυποθέσεις γηπέδου και μπάτζετ, αλλά και έτερη πολύ βασική προυπόθεση του, είναι το να είναι σε μία λογική απόσταση από τα κέντρα των αποφάσεων δηλαδή την Μόσχα. Και έτσι ομάδες – πόλεις όπως το πλούσιο Βλαδιβοστόκ απορρίπτονται a priori, ενώ η Ενισέι από το Κράσνογιαρσκ για κάποιον μαγικό λόγο κατάφερε φέτος να βρεθεί μέχρι και στο champions league ( εκείνο το ταξίδι Μούρθια – Κράσνογιαρσκ θα το θυμούνται μάλλον για όλη τους τη ζωή οι παίκτες).

Το καλοκαίρι του 2017, ο Νίκος Πιτσίλκας αναλαμβάνει το τιμόνι της διαιτησίας της VTB, ως ανεξάρτητος από εθνικές πεποιθήσεις που να τον οδηγούν προς μία από τις συμμετέχουσες χώρες. Να πούμε βέβαια, πως τα σκάνδαλα δεν γίνονται μόνο σε εμάς και πως η διαιτησία της VTB βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, ήδη από το 2011, όταν ένα μαγνητοφωνάκι στα αποδυτήρια των διαιτητών έδειξε την πικρή αλήθεια. Ατάκες όπως “ Εμείς τους δίνουμε ότι πρέπει αλλά αυτοί δεν κάνουν τίποτα” ή “Θα δίνουμε δύο σφυρίγματα στην ομάδα Α και ένα στην ομάδα Β” είναι από αυτές που δεν θέλεις να ακούς από τους άρχοντες της δικαιοσύνης στο πρωτάθλημά σου. Για την ιστορία και μόνο η ομάδα Α, που θα έπαιρνε τα δύο σφυρίγματα, ήταν η Λοκομοτίβ Κουμπάν, η οποία και πάλι για την ιστορία και μόνο έχασε το εν λόγω παιχνίδι.

Για την ακολουθία των σκέψεων, παρόλη την αλλαγή στο τιμόνι της διαιτησίας της VTB, η Λόκο ακόμη και σήμερα φέρεται να ανταγωνίζεται την ΤΣΣΚΑ ως πρωταθλητής παρασκηνίου. Τίποτα βέβαια απτό δεν υπάρχει αλλά είναι αυτό που ψιθυρίζεται στους διαδρόμους των ενίοτε παγομένων κλειστών γηπέδων του πρωταθλήματος. Παγωμένα φυσικά όχι γιατί δεν έχουν αρκετή θέρμανση (όλοι οι εσωτερικοί χώροι στην Ρωσία ακόμη και αν έξω έχει -40 είναι πάρα πολλοί ζεστοί), αλλά γιατί κάτω από το παρκέ υπάρχουν παγοδρόμια για χόκει. Ας γυρίσουμε όμως στα μπασκετικά. Ο Πιτσίλκας στην VTB θα βρει τον παλιό, ήδη τρία χρόνια εκεί, Δημήτρη Ιτούδη, ο οποίος οδηγεί κάθε χρόνο με ασφάλεια την ΤΣΣΚΑ στην κορυφή του πρωταθλήματος. Μαζί με τον Πιτσίλκα όμως, και με λίγε μέρες διαφορά, θα βρεθούν στο τιμόνι Ρώσικων ομάδων ο Γιώργος Μπαρτζώκας (Για δεύτερη φορά) και ο Δημήτρης Πρίφτης, σε Χίμκι και Ουνίξ αντίστοιχα. Αρκετά πιο Ανατολικά, στην Αστάνα, θα βρεθεί ο Κώστας Φλεβαράκης, ο οποίος θα αντικαταστήσει τον Ηλία Παπαθεοδώρου στο τιμόνι της τοπικής ομάδας. Όταν τον Οκτώβριο του 2017 δηλαδή έγινε το τζάμπολ του πρωταθλήματος, στις 4 από τις 13 ομάδες ήταν Έλληνες προπονητές. Σήμερα που γράφουμε, στις 6 κορυφαίες ομάδες του πρωταθλήματος, οι 3 καθοδηγούνται από Έλληνες ενω ο τίτλος μάλλον είναι αδύνατο να μην κατακτηθεί από Έλληνα. Γενικά είναι μάλλον αδύνατο να μην κατακτηθεί από την ΤΣΣΚΑ αλλά αυτό είναι που θα συζητήσουμε ευθύς αμέσως...

Το Πρωτάθλημα

Όλο το προηγούμενο κομμάτι ήταν απλά μία εισαγωγή, η οποία σαν κείμενο του Αντόρνο (ένας γνωστός φιλόσοφος του 20ου αιώνα που έγραφε πολλά), δεν αποκλείεται να είναι μεγαλύτερη από το βασικό κείμενο. Πιο πάνω αναλύσαμε το πως φτάσαμε ως εδώ, το θέμα μας τώρα είναι να αναλύσουμε ποιό είναι το εδώ. Εν έτει 2018 λοιπόν, και αυτό το λέμε με ζήλια ξεκάθαρα, οι ομάδες της VTB παίζουν σε γήπεδα με 5000+ χωρητικότητα, μασκότ, χορούς, event, cheerleaders, παρουσιαστές, ζογκλέρ, τετραπλούς πίνακες και κάμερες με παιχνίδια την ώρα του αγώνα ( ξέρετε κάτι kiss cam και κάτι guitar cam στα time out). Αντίστοιχα στην Ελλάδα μπορείς πολύ εύκολα να βρεις γήπεδα κάτω των 2000, για μασκότ και cheerleader ας μην το συζητήσουμε καλύτερα, ενώ η έννοια του marketing, του βίντεο, του show και του event ούτε στους δύο αιωνίους. Ναι, αυτά δεν είναι το πρωτάθλημα, αλλά αυτά κάνουν το μπάσκετ πάρτι.

Τέλοσπάντων, ας πάμε στα ακόμη πιο αμιγώς μπασκετίκα. Αυτήν την εβδομάδα, ξεκινάνε τα playoff της VTB. Και λιγο πριν ξεκινήσουν, θέλουμε να δούμε τα φαβορί, τα παιχνίδια, τις εκπλήξεις και όλα τα σχετικά. Κάτι πολύ σημαντικό από το οποίο θα πρέπει να ξεκινήσουμε είναι ότι για τον τίτλο, θα γίνει φέτος μετά από χρόνια, final four. Αυτό ξέρετε τι σημαίνει αγαπητοί μπασκετόφιλοι ε? Ότι η ΤΣΣΚΑ, μπορεί μετά από 15 χρόνια να χάσει τον τίτλο. Θα το χάσει? Πιθανότατα όχι, αλλά είναι άλλη η σειρά των 5 αγώνων και άλλο το ένα παιχνίδι. Είναι αυτό δίκαιο? Μάλλον σε αυτό θα συμφωνήσουμε με τον Δημητρη Ιτούδη και θα πούμε και πάλι όχι. Αλλά σε ένα πρωτάθλημα που η “ομάδα του στρατού” είναι μόνιμη πρωταθλητρια το γεγονός αυτό προσπαθεί να ταρακουνήσει τα νερά.

Θα ασχοληθούμε με την κατάταξη λοιπόν ανάποδα, από κάτω προς τα πάνω και θα αναλύσουμε μονο τις ομάδες που χρήζουν ανάλυσης. Με λίγα λόγια και περιεκτικά.

Στην 8η θέση βρέθηκε η Ρίγα. Αξίζει να ασχοληθούμε μαζί της? Δύσκολα. Όσο δύσκολα δηλαδή θα πάρει έστω και μία νίκη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Α, ναι, σαν Λετονοί είναι πολύ ψηλοί και παίζει σε αυτούς ο περσινός μας γνώριμος από τον Κόροιβο, ο Ken Brown. Δεν τα πάει κι άσχημα. Α, ναι νούμερο δύο... Ο Μεξικανός Alex Perez είναι από τους παίκτες που αξίζει να ασχοληθεί κάποιος. Με προσωπικότητα, αθλητικότητα και αίσθηση του καλαθιού. Μέχρι εκεί για την Ρίγα.

Στην 7η θέση, βρίσκουμε την Νίζνι Νόβγκροντ, από το Νίζνι Νόβγκροντ. Κάτι από τα δύο είναι ο ποταμός? Η μήπως Νόβγκροντ είναι η καινούργια πόλη και Νίζνι κάτι τοπογραφικό? Δεν θυμάμαι. Αυτό που θυμαμαι είναι ότι η Νίζνι είναι μία καλοκουρδισμένη Ρώσικη μηχανή με Σέρβικό κινητήρα. Ο προπονητής της ,Zoran Lukic, για ακόμη μία φορά έχει κάνει θαύματα και έχει δείξει ότι οι μαύροι αθλητές δεν είναι απαραίτητοι στο σύγχρονο μπάσκετ. Μια ομάδα λοιπόν με σύστημα, σουτ, μόνο καυκάσιους αθλητές (Καυκάσια φυλή) και βασικό άσσο τον Τζεικ Όντουμ που πέρασε μία σεζόν από τον ΠΑΟΚ. Θα μπορέσει να κοντράρει την Ουνίξ? Δύσκολα. Είναι χωρίς ελπίδα? Σίγουρα όχι, αφού με την ομάδα από το Καζάν έχασε και τις δύο φορές πολύ οριακά (ένα buzzerbeater και μία παράταση).

Στην 6η θέση βρίσκουμε το ελληνικό δαιμόνιο. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι κατά πολλούς ο καλύτερος Έλληνας προπονητής. Σε αυτό μπορούν πολλοί να διαφωνήσουν, αλλα σίγουρα έχει δείξει τα πιο πολλά από όλους τους ανταγωνιστές του. Κάπου εκεί στα μέσα της σεζόν, μετά από 1-2 άτυχες και χαζές ήττες, είδε πως η υπόθεση τριάδα είχε χαθεί. Επίσης ήξερε πως η τέταρτη θέση έδινε μεν πλεονέκτημα έδρας στον πρώτο γύρο των playoff, αλλά στον ημιτελικό οδηγούσε καρφί πάνω στην ΤΣΣΚΑ. Να σημειώσουμε εδώ πως η VTB έχει μόνο μία θέση για Eurolegue, οπότε βγαίνει μόνο ο πρωταθλητής ή ο δεύτερος εάν η ΤΣΣΚΑ είναι πρώτη. Λογικα λοιπόν σκεπτόμενος είπε, αν είναι να μην βγούμε τρίτοι, ας βγούμε 6οι. Και το έκανε. Αποκορύφωμα ήταν το ρόστερ 8 παικτών που κατέβηκε την τελευταία αγωνιστική στον Κρασναγιαρσκ, που θύμιζε κάτι από Τρίκαλα μέσα στον Κόροιβο. Για την ιστορία, και η Χίμκι κέρδισε, αλλά μόνο όταν σιγουρεύτηκε πως ότι και να κάνει δεν βγαίνει 5η. Στην πρώτη φαση θα βρει μπροστά της την Λόκο του Σάσα Ομπράντοβιτς. Μπορεί να την αποκλείσει? Σίγουρα. Είναι το φαβορί? Μάλλον όχι....

Στην 5η θέση είναη η ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος. Γενικά κάθε ομάδα που δεν είναι στην πρώτη πεντάδα των μπάτζετ και σπάει την πεντάδα είναι έκπληξη. Αυτό γιατί ο 6ος από τον 5ο σε συνολικό μπάτζετ απέχουν κάπου στα 10 εκατομμύρια (συνολικό, όχι αγωνιστικό, στο αγωνιστικό απέχουν γύρω στα 4). Ο λόγος για την Άβτοντορ Σαράτοφ. Την ομάδα που ξεκίνησε με προπονητή τον Αντρέα Ματσόν αλλά πολύ γρήγορα άλλαξε ρότα και πήρε τον Εβγκένι Πασούτιν. Από εκεί και μετά έγινε σύμβολο για την VTB. Τρέξιμο, σουτ, επιθέσεις στα 14 δευτερόλεπτα και ο θεός μαζί μας. Με μπροστάρη έναν εκπληκτικό Κότι Κλαρκ, κέρδισε ομάδες όπως η Ζενίτ, η Λόκο και η Χίμκι, ενώ ζόρισε πραγματικά και την Ουνίξ. Στους 8 θα βρει μπροστά της την Ζενίτ, και είμαστε από αυτούς που πιστεύουν ότι σε ισορροπία σφυριγμάτων, η ομάδα από το Σαράτοφ έχει το προβάδισμα. ( By the way, το γήπεδο στο Σαράτοφ είναι ίσως το μοναδικό που δεν σε κάνει να ντρέπεσαι για τα ελληνικά γήπεδα.....)

Στην 4η θέση, η Ζενίτ Αγ. Πετρούπολης. Μία ομάδα που ξεκίνησε με μεγάλες φιλοδοξίες και της κόπηκε ο αέρας πολύ γρήγορα. Στην πρώτη αγωνιστική έχασε 30+ μέσα στο Καζάν και από εκεί φανηκαν πολλά. Ο Λαπροβίτολα έφυγε για Ισπανία, ήρθε στην θέση του ο Γκρίφιν του Κολοσσού, αλλά λίγα πράγματα άλλαξαν. Run n Gun, χωρίς καμία σκληράδα και διάθεση για άμυνα. Στην μέρα τους μπορούν να κερδίσουν τους πάντες, αλλά στην κακή τους μέρα χανουν 30 από όλους (το χουν κάνει πάνω από μία φορά). Και όλα αυτά με ένα ρόστερ με παίκτες όπως ο Καράσεφ, ο Σιμόνοβιτς και ο Κούριτς....Σίγουρα η απογοήτευση του πρωταθλήματος αφού στην αρχή της χρονιάς την βλέπαμε ίσως και για 2η....

Στην3η θέση, η ομάδα θαύμα μέχρι τα μέσα Γενάρη, η Λοκομοτίβ Κουμπάν. Στο σημείο εκείνο τα είχε κερδίσει του πάντες στην Ευρώπη, και στην VTB είχε κερδίσει και την ΤΣΣΚΑ και είχε χάσει μόνο από την Ουνίξ. Και εκεί άρχισε ο κατήφορος. Τρεις ήττες σερί και από την πρώτη βρέθηκε στην 4η θέση. Εν τέλει τερμάτισε 3η και θα βρει αρχικά μπροστά της την Χίμκι και έπειτα την Ουνίξ (μάλλον). Δεν πείθει με τις εμφανίσεις της, αλλά τους τελευταίους μήνες έχει ένα φοβερό όπλο στην φαρέτρα της που ακουει στο όνομα Γιόνας Μασιούλις. Και αν φαίνεται λιγάκι γερασμένος, όταν καίει η μπάλα γίνεται 20 χρόνια νεότερος. Δίπλα του, ο Ντιμίτρι Κουλάγκιν, αγκαλιά πλέον με ένα ηγεμονικό συμβόλαιο θα προσπαθήσει να δείξει ότι αξίζει τα χρήματα που συμφώνησε. Στην σειρά με την Χίμκι δεν υπάρχει φαβορί....

Στην 2η θέση, φτάνουμε στα ελληνικά καμάρια. Ξεκινάμε δηλαδή από αυτά. Σε μία ομάδα που έδειξε να είναι η πιο σοβαρή από όλες σε όλη την διάρκεια του πρωταθλήματος βρίσκεται η Ουνίξ Καζάν του Δημητρη Πρίφτη. Με ρεκόρ 22-2 , ίδιο με την ΤΣΣΚΑ και ήττες μόνο από αυτήν, έχει κάθε λόγο να λέει ότι είχε μία πετυχημένη χρονιά μέχρι τώρα. Όμως όπως λέει και ο λαός μας, στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό, και στην VTB, ο γαμπρός έχει μεγάλο μούσι. Το δίδυμο Λάσμε-Κολόμ εγγυάται για μία καλή παρουσία, ενώ η συνολική 6άδα των ξένων της της δίνει ώθηση και ενέργεια. Θα είναι αυτοκτονία αν χάσει από την Νίζνι, θα είναι ένα παιχνίδι μόνο ο ημιτελικός. Μπορεί να κερδίσε, μπορεί και να χάσει. Ακόμη όμως και σαν δεύτερη, πέρα από την θέση στην Euroleague που κυνηγάει, δεν έχει δείξει να μπορεί να απειλήσει την ΤΣΣΚΑ...

Στην1η θέση φυσικά, με ρεκόρ 22-2 αλλά με διπλή νίκη απέναντι στην Ουνιξ, η ομάδα που παίζει ίσως το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια μέχρι να βρεθεί στo Final Four. Η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη, είναι σε μία κρίσιμη σεζόν και πραγματικά φαίνεται πως χάνοντας έναν από τους δύο τίτλους της σεζόν, ο Έλληνας προπονητής θα πρέπει να αισθανεται την καρέκλα του να τρίζει. Βέβαια με τέτοιο ρόστερ και τέτοιους αυτοματισμούς, δεν θα έπρεπε να εχει λόγους να φοβάται. Ντε Κολό, Ροντρίγκεθ, Χίγκινς, Κλάιμπερν, Χάντερ και Χάινς, είναι εκεί για να εγγυηθουν την κορυφή στην ομαδα τους. Το γεγονός ότι στις δύο πρώτες ομάδες δεν αναφεραμε ούτε έναν Ρώσο, ισως θα έπρεπε να προβληματίζει την χώρα για την παραγωγική της διαδικασία. Κάποια μέρα η ΤΣΣΚΑ θα χάσει το πρωτάθλημα, αλλά αυτή η μέρα δεν φαίνεται να ανήκει στο 2018....

Από αλλούς ξεκινήσαμε και αλλούς φτάσαμε. Αναλύσαμε τα οικονομικά, τα κοινωνικά, τα μπασκετικά....Αναλύσαμε γενικότερα πολλά. Το έχουμε ξαναπεί, πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε. Και αυτό ήταν από αυτά που άξιζε κάποιος να τα γράψει. Για μία λίγκα που δουλεύουν τρεις από τους κορυφαίους Έλληνες προπονητές, εάν όχι οι τρεις κορυφαίοι, και λίγα γράψαμε. Η κρίση οδηγεί στην ξενιτιά τα καλύτερα παιδιά μας. Σαν σχόλιο κλεισίματος, ίσα για να πούμε αυτά που δεν μπορέσαμε να τα κολλήσουμε κάπου μέσα, ρίξτε μία ματιά στον Miller – McIntair, για το μέλλον. Τα χρήματά του είναι επιπέδου Λαυρίου, το μπάσκετ του αρκετά πιο πάνω. Αν φτιάξει το σουτ του θα τον δούμε στην κορυφή. Α ναι, και κάτι ακόμη....Η αφορμή. Η αφορμή για όλο αυτό το κείμενο και ο επίλογός του, ο λόγος που οι τουρίστες πάνε στην Ρωσία για σεξοτουρισμό και οι προπονητάδες μας για δουλειά...Σε μία συζήτησή μας λοιπόν με Έλληνα παράγοντα που είναι χρόνια στην Ρωσία, μεταξύ άλλων (όπως το να μην κάνουμε ποτέ χειραψία κάτω από πόρτα ή να μην σφυρίζουμε μέσα σε εσωτερικούς χώρους) μας είπε το εξής απάβγασμα σοφίας. “ Τόσα χρόνια στην Ρωσία έχω καταλάβει πως δεν έχει τρία πράγματα. Play maker, προπονητές και παρθένες...”...

Το τρίτο ίσως να μην το εξάγουμε ποτέ σε αυτούς, αλλά στο δεύτερο είμαστε ήδη πρωταθλητές και γιατί όχι και το πρώτο...Αυτά ως τροφή για σκέψη και συμμόρφωση....Καλά μας playoff μπασκετόφιλοι!!!

Υ.Γ. : Δεν βγήκε το να το κολλήσουμε στο κείμενο, αλλά πραγματικά μεγάλη εντύπωση μας έκανε από την αρχή το στυλ του μπάσκετ που προωθεί η VTB. Είπαμε, κυνηγάει το ΝΒΑ και δεν χάνει ευκαιρία να το δείξει. Οι διατητές σφυρίζουν τις επαφές με τέτοιο τρόπο που να μην κόβουν τον ρυθμό αλλά να μην επιτρέπουν και τις σκληρές άμυνες. Το αποτέλεσμα είναι ένας τρελός ρυθμός με σκορ που πολλές φορές ξεφεύγουν πάνω από τους 100 πόντους. Καλή η άμυνα, αλλά το θέαμα σίγουρα φέρνει πιο εύκολα τον κόσμο στα γήπεδα.