Παρακαλώ περιμένετε...

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ

  • 08/12/2021

Του Αντρέα Τσεμπερλίδη

Αυτή η σχεδόν μοναστική σιωπή που επικρατούσε στη βιβλιοθήκη, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν εκείνη την ώρα. Μόνος του σε ένα μέρος που σε κάποιον άλλον θα προκαλούσε θλίψη ίσως και φόβο αλλά όχι σε αυτόν. Ήξερε πως μόνο εδώ μπορούσε να εκπληρώσει την αποστολή που του είχε ανατεθεί.

Με γρήγορα βήματα προχώρησε στον διάδρομο με τα πανύψηλα ράφια, σταμάτησε μπροστά σε ένα και με τα μάτια του αναζήτησε το βιβλίο. Το βρήκε σχεδόν παραπεταμένο σε μια γωνία, γεμάτο σκόνη. Το πήρε και το απίθωσε στο τραπέζι, φύσηξε τη σκόνη και διάβασε τα χρυσά γράμματα πάνω στο δερμάτινο εξώφυλλο. "ΜΟΡΦΕΣ", ο τίτλος έλεγε τα πάντα σε κάποιον που γνώριζε και ταυτόχρονα δεν έλεγε τίποτα σε εκείνον που αγνοούσε.

Αυτός όμως ήξερε τι έψαχνε, γύρισε μερικές σελίδες και το δάχτυλο του σταμάτησε στο σωστό όνομα. Το κενό από κάτω υποδήλωνε πώς κανείς μέχρι τώρα δεν είχε γράψει για αυτόν, ήταν δική του η υποχρέωση να το πράξει. Έτσι, έβγαλε την πένα του και ακούμπησε τη μύτη της στο λευκό χαρτί. Και ξεκίνησε...

"Τον λέγανε Βασίλη, ένα όνομα που του ταίριαζε γιατί οπουδήποτε πήγε, ήθελε να γίνει βασιλιάς. Ήθελε να νιώσει πως τον αγαπούν, πως τον εμπιστεύονται, πως μαζί του αισθάνονται σιγουριά και ασφάλεια. Τις ευθύνες άλλωστε ποτέ δεν τις φοβήθηκε, στα 15 αντίκρισε την παγωμάρα του θανάτου όταν ο πατέρας του δεν άντεξε να παλεύει άλλο με τον ανίκητο, το αγόρι έγινε άντρας πριν την ώρα του, το δικό του όνομα ήταν το πρώτο που χάραξε πάνω στο κορμί του, τον ήθελε, τον χρειαζόταν στο πλάι του.

Άφησε την επαρχία για να έρθει στη μεγαλούπολη, δεν φοβήθηκε την αλλαγή, την πρώτη από τις πολλές στη ζωή του. Με μπόλικη δουλειά ανέβηκε τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας σε εκείνη τη γειτονιά στα βόρεια, ήξερε πως ο άνθρωπος που έβλεπε καθημερινά μπροστά του έγινε ο Δράκος επειδή έχυσε ποτάμια ιδρώτα, το ίδιο θα έκανε και αυτός.

Θέλει να αποδείξει πως ανήκει στην ελίτ, πως μπορεί να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο χωρίς να τον ζαλίσει η κορυφή. Τα βήματα του σίγουρα, τα πατήματα του γερά, μετάβαση σε νέο άγνωστο περιβάλλον. Και; Με την ίδια αφοβία στα μάτια, την ίδια πίστη στον εαυτό του θα καταφέρει να ξεχωρίσει και εκεί, ένας άλλος δάσκαλος του δείχνει αυτό που πάντα χρειαζόταν και αναζητούσε, του δείχνει εμπιστοσύνη.

Αυτό που δεν του έδειξαν γιατί ίσως δεν είχαν υπομονή στην άλλη μεριά του Ωκεανού, όταν πέρασε τις Ηράκλειες Στήλες και άνοιξε τα πανιά του για εκεί που πιο πάνω δεν είχε, για εκεί που οι καλοί γίνονται καλύτεροι, οι καλύτεροι γίνονται κορυφαίοι. Δεν τον κατάλαβαν, δεν τους ένιωσε ποτέ δικούς του, το νόστιμον ήμαρ της πατρίδας μοιάζει με λύτρωση.

Με ψαλιδισμένα τα φτερά γυρίζει πίσω στην οικογένειά του και στην "οικογένειά" του που δεν κώφευσε στις εκκλήσεις ενός παιδιού που αγαπούσαν. Ώριμος πια, ανταποδίδει την πίστη με τόλμη, τρία χρόνια χαράς και θριάμβων. Όλα μοιάζουν ιδανικά, είναι όμως;

Κάτι μέσα του τον καίει, ο εγωισμός και η φιλοδοξία να είναι πρώτος και να ηγείται, βασιλιάς ή τίποτα.
Θα περάσει τα αόρατα σύνορα ξέροντας πως θα ξεσηκώσει θύελλα, οι μεν θα τον λατρέψουν οι δε θα τον μισήσουν. Είναι 28 χρονών, τώρα αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια.

Στα μάτια των νέων συνοδοιπόρων του, είναι αυτός που θα χαρίσει ξανά τη χαμένη αίγλη, αυτός που θα βρεί το στέμμα πεσμένο στο έδαφος και θα το σηκώσει. Και εκείνος δεν θα λυγίσει από το βάρος, θα φροντίσει να μη τους απογοητεύσει. Στα πεδία των μαχών ακόμα και όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, όταν φαινόταν πως η ζυγαριά γέρνει εις βάρος του, έφτανε μία κίνηση του σώματος, ένα σφίξιμο της γροθιάς και αυτή η σπίθα στο βλέμμα, η σπίθα του νικητή.

Όταν οι καταστάσεις ζορίζουν, όλοι από αυτόν περιμένουν να δώσει λύσεις, να μπει μπροστά και να ηγηθεί, να καλύπτει τα λάθη των άλλων, να νοιάζεται πρώτα για τους συντρόφους του και μετά για τον εαυτό του, να βλέπει πιο μακριά, να είναι ψύχραιμος και ψυχρός όταν χρειαστεί, να χαρίσει ελπίδες και να εμπνεύσει, να γίνει βασιλιάς.

Τα κατάφερε, το όνομα του έγινε σύνθημα, όλοι υποκλίθηκαν στο μεγαλείο του ακόμα και αυτοί που τον μισούσαν κατά βάθος τον παραδέχονταν και ενδόμυχα τον σέβονταν. Όταν ήρθε η ώρα να κάνει πίσω και να κατέβει από τον θρόνο, όταν έκρινε πως το κορμί του δεν άντεχε άλλο τα χτυπήματα, πήρε την αγάπη και την απόλυτη αναγνώριση και έκλεισε πίσω του την πόρτα ξέροντας καλά μέσα του πως ανταπέδωσε την εμπιστοσύνη. Ξέροντας πως κατά το όνομα του, ο Βασίλης Σπανούλης ήταν βασιλιάς".

Με αυτές τις λέξεις έκλεισε ο ιστορικός του μέλλοντος την ιστορία του Βασίλη και έβαλε το βιβλίο με τα χρυσά γράμματα πίσω στη θέση του. Οι "ΜΟΡΦΕΣ" είχαν αποκτήσει ένα νέο περίοπτο μέλος...

Σαν Σήμερα

29/03/1945

1945: Γεννιέται ο Walt Frazier. O επονωμαζόμενος και Clyde the Glyde. Ένας από τους καλύτερους guard όλων των εποχών, που οδήγησε τους Knicks στα δύο μοναδικά μέχρι σήμερα πρωταθλήματά τους στις αρχες της δεκαετίας του 70'.