ΤΕΛΙΚΑ,ΤΙ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ ΤΗ ΜΠΑΛΑ Ο ΘΕΟΣ;

Αυτό που αρχικά κυκλοφόρησε σαν ανέκδοτο, εν τέλει επιβεβαιώθηκε δια στόματος Μητρούδη. "Ο Νίκος Γκάλης δεν αποδέχθηκε την πρόταση μας και δεν ανήκει πια στις τάξεις του Άρη". Δεκατρία χρόνια μαγείας, θριάμβων, τίτλων, έλαβαν τέλος με μία λιτή ανακοίνωση. Αμέσως θα κινητοποιηθούν όλοι οι αντίπαλοι του Άρη θέλοντας ο καθένας για λογαριασμό του να εκμεταλλευθεί το απρόσμενο δώρο.

Πρώτος ο ΠΑΟΚ θα εκφράσει το ενδιαφέρον του μέσω του Νίκου Βεζυρτζή. Οι τυχόν αναστολές και ενστάσεις του Νικ για την επικείμενη μεταγραφή στον μεγάλο αντίπαλο, ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ φρόντισε να τις καλμάρει λέγοντας του "Νίκο στην τελική σε διώξανε από τον Άρη, δεν έφυγες μόνος σου". Ο Γκάλης δίνει νέο ραντεβού αλλά θέτει τον δικό του όρο. Για τη μετακίνηση του να συμφωνήσει και ο Ίβκοβιτς. Ο ισχυρός άνδρας του Δικέφαλου φεύγει από τη συνάντηση διαβεβαιώνοντας τον για τη σύμφωνη γνώμη του προπονητή. Ο Σέρβος όμως είναι αγύριστο κεφάλι και δεν έχει ξεχάσει τα προ δεκαετίας γεγονότα. Θα στηλώσει τα πόδια και θα αρνηθεί την απόκτηση του Γκάλη διαπράτοντας ένα μεγάλο λάθος. Όταν δεχθεί τις πιέσεις του Βεζυρτζή θα τον αποστομώσει με την ατάκα "Τι να τον κάνω τον Γκάλη μπρε; Έχω τον Κόρφα". Από την ξεροκεφαλιά και το γινάτι  του Ίβκοβιτς, ο Γκάλης και ο ΠΑΟΚ πολύ πιθανόν στερήθηκαν το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Επόμενος μνηστήρας ο Ολυμπιακός του Ιωαννίδη. Με δέλεαρ τη συμμετοχή στο Πρωταθλητριών, ο Ξανθός θα συναντηθεί με τον Γκάνγκστερ και παρότι η οικονομική πρόταση είναι μικρότερη από αυτή του ΠΑΟΚ, ο Νίκος θέλει να ξαναπαίξει για τον πρώην προπονητή του. Και ενώ όλα πάνε καλά στις διαπραγματεύσεις, κάποια στιγμή ο Ιωαννίδης θα αποχωρήσει και θα αφήσει τον Σαλονίκη να τελειώσει την υπόθεση. Και ο μάνατζερ του Ολυμπιακού θα κάνει ένα λάθος που θα βάλει δυναμίτη στα θεμέλια της συμφωνίας που διαφαινόταν στον ορίζοντα. Σε κάποια διαφωνία για το οικονομικό θα πει στον Γκάλη "Κοίτα να δεις Νίκο, αυτή είναι η προσφορά και μη ξεχνάς ότι εσύ έχεις ανάγκη τον Ολυμπιακό τώρα και όχι το αντίθετο". Ο εγωιστής Γκάνγκστερ θα τελειώσει την κουβέντα λέγοντας "Δεν έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω". Ποιος ξέρει τι άκουσε ο Σαλονίκης στον δρόμο της επιστροφής.

 Και ενώ ο Νικ έχει απορρίψει τους δύο εκπροσώπους μας στα ευρωπαϊκά κύπελλα και βρίσκεται σε αδιέξοδο, σαν τον αιώνιο κρυφό θαυμαστή που παραμονεύει στις φυλλωσιές θα εμφανιστεί μπροστά του ο Παναθηναϊκός. Οι Γιαννακόπουλοι δεν φείδονται χρημάτων και ψάχνουν τον Μεσσία που θα οδηγήσει ξανά το Τριφύλλι στη λεωφόρο της δόξας μετά το κάζο της 8ης θέσης και την απουσία από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις της επόμενης σεζόν μετά από 23 χρόνια. Και τον βρίσκουν στο πρόσωπο του μεγαλύτερου Έλληνα μπασκετμπολίστα. Ο αρραβώνας του 1979 έμελλε να μετουσιωθεί σε αργοπορημένο γάμο 13 χρόνων. Στις 14 Ιουλίου 1992 ο Νίκος Γκάλης περνάει την πύλη εξόδου του παλιού αεροδρομίου του Ελληνικού, επιβιβάζεται στη Μερσεντές του Παύλου Γιαννακόπουλου και κατευθύνεται στα γραφεία της ΒΙΑΝΕΞ για να υπογράψει το τριετές συμβόλαιο ύψους 1.000.000.000 δραχμών.

Η ανακοίνωση της απόκτησης του σκορπά θύελλα ενθουσιασμού στους οπαδούς του Παναθηναϊκού που βλέπουν την ομάδα τους να ισχυροποιείται στον μέγιστο βαθμό σε συνδυασμό με τις μεταγραφές των Βράνκοβιτς, Κόμαζετς και Σοκ. Η χρονιά αρχίζει με τον Γκάνγκστερ στον γνώριμο ρόλο του ηγέτη και εκτελεστή. Το πρώτο δυνατό τεστ για τον νέο Παναθηναϊκό και η μεγάλη πρόκληση για τον Νικ θα είναι το παιχνίδι του πρώτου γύρου στη Γλυφάδα με αντίπαλο τον Άρη. Χωρίς τίποτα στο πρόσωπο του να δείχνει τα συναισθήματα του, θα σκοράρει 26 πόντους και θα μοιράσει 11 ασίστ για τη σπουδαία νίκη απέναντι σε έναν συνδιεκδικητή - μέχρι τότε - του πρωταθλήματος. Επειδή όμως ξεχνάμε ότι ο Γκάλης είναι πρώτα απο όλα άνθρωπος , στη ρεβάνς του Αλεξάνδρειου θα ζήσει μία από τις πιο δύσκολες στιγμές στην ένδοξη καριέρα του. Οι φίλαθλοι του Άρη που έχουν γεμίσει το Παλέ ντε Σπορ βλέπουν τον ήρωα μιας ολόκληρης εποχής να πατάει το παρκέ με διαφορετική φανέλα και η αμηχανία τους είναι έκδηλη. Κάποιοι - λιγοστοί είναι η αλήθεια - θα τον αποδοκιμάσουν, κάποιοι θα χειροκροτήσουν αλλά η πλειοψηφία θα μείνει παγωμένη. Ο Γκάλης επηρεασμένος από την ατμόσφαιρα θα είναι εντελώς έξω απο τα νερά του και θα κάνει ένα κακό παιχνίδι.

Η ήττα όμως δεν θα βλάψει ιδιαίτερα τον Παναθηναϊκό που θα φτάσει μέχρι τους τελικούς όπου θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον αιώνιο αντίπαλο. Τα γεγονότα γνωστά, ο τέταρτος τελικός δεν έγινε ποτέ και ο Ολυμπιακός κατέκτησε τον τίτλο εν μέσω των καλλίπυγων μπαλέτων του "Διογένης Παλλάς". Η σερμαγιά όμως ήταν απόλυτα επιτυχημένη για την ομάδα και τον Νικ, αφού ο μεν Παναθηναϊκός επέστρεψε στις μεγάλες δυνάμεις ενώ ο Γκάνγκστερ ήταν τρίτος σκόρερ, πρώτος στις ασίστ και μαζί με τους Πράσινους θα συμμετείχε μετά απο απουσία ενός χρόνου στον φυσικό του χώρο, το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Μαζί με την κατάκτηση του Κυπέλλου, στον αγώνα που ο Νικ εκτέλεσε τον Άρη με 36 πόντους, απέδειξε ότι δεν ήταν ξοφλημένος δικαιώνοντας τους Γιαννακόπουλους για την επιλογή τους.

Η σεζόν 93-94, η τελευταία πλήρης του Γκάνγκστερ στα παρκέ θεωρώ ότι ήταν η απάντηση του Νικ σε όσους τον κατηγορούσαν ότι δεν μπορεί πια να αντέξει λόγω ηλικίας τους ρυθμούς του μπάσκετ που εξελισσόταν. Ο Παναθηναϊκός θα περάσει από τον όμιλο του Πρωταθλητριών και ο Γκάλης θα μας χαρίσει μερικές αλησμόνητες εμφανίσεις όπως στη Βαρκελώνη εναντίον της Μπανταλόνα και στη Μπολόνια, "αναγκάζοντας" την Gazzetta dello Sport να τον χαρακτηρίσει "λευκό σωσία του Μάικλ Τζόρνταν". Υπερβολές θα σκεφτούν κάποιοι αλλά ευτυχώς υπάρχουν καταγεγραμμένα τα μαγικά του Νικ στη διάθεσή οποιουδήποτε. Υπερβολές, θα σκέφτηκε και ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς όταν οι διασταυρώσεις έφεραν στον δρόμο του Παναθηναϊκού την πρωταθλήτρια Ευρώπης Λιμόζ, στη μάχη για την πρόκριση στο Φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ. Ίσως για αυτό και ο Μπόζα δήλωσε με στόμφο όταν ρωτήθηκε για την απειλή Γκάνγκστερ "Ο Γκάλης θα πετύχει 20 πόντους σε δύο αγώνες". Πόσο άδικο είχε φάνηκε από το πρώτο κιόλας παιχνίδι των δύο ομάδων στη Γαλλία που παρότι έχασε ο Παναθηναϊκός ο Νικ πέτυχε 22 πόντους. Η συνέχεια δόθηκε στη Γλυφάδα με το Τριφύλλι να ισοφαρίζει σε 1-1 τη σειρά και στον τρίτο και κρισιμότερο αγώνα ο Γκάλης θα κάνει γιο γιο τον παλιόφιλο Ρισάρ Ντακουρί και την καλύτερη άμυνα της Ευρώπης, θα πετύχει 30 πόντους και θα χαρίσει στον Παναθηναϊκό τη μεγάλη πρόκριση. Άλλωστε σε αυτήν του την τελευταία χρονιά στα 37 του χρόνια πλέον, θα γίνει ο πρώτος και μόνος παίκτης στην ιστορία του Πρωταθλητριών που θα αναδειχθεί πρώτος σκόρερ αλλά και πρώτος στις ασίστ την ίδια σεζόν. Στα 37 του.

Τελ Αβίβ λοιπόν και η τελευταία ευκαιρία του Γκάνγκστερ για το Ιερό Δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αλλά στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό ο Γκάλης θα είναι κακός, έχοντας να αντιμετωπίσει εκτός απο τη συνδυασμένη άμυνα των Ερυθρόλευκων με τον Σιγάλα κολλημένο πάνω του, και την κακή ψυχολογική του κατάσταση αφού λίγες μέρες πριν είχε χάσει τον πατέρα του (Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε μία προσωπική πινελιά. Δεν έχω κρύψει τον θαυμασμό μου για τον Γκάλη. Θεωρούσα ότι τον ημιτελικό θα τον "καθάριζε" και την ίδια άποψη ασπαζόταν και ο μεγαλύτερος αδερφός μου που τον θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει ότι "θα το πάρει μόνος του, 40 θα βάλει". Σε όλο το ματς περιμέναμε το ξέσπασμα του Νικ και όταν αυτό τελείωσε χωρίς αυτό να έρθει ποτέ, ο εκνευρισμός και η απογοήτευση μας δεν κρυβόντουσαν). Το παιχνίδι χάθηκε και το ταβάνι του Γκάλη στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ήταν άλλη μία τρίτη θέση στον μικρό τελικό με την Μπαρτσελόνα.

Τρίτη θέση και στην Α1 με μοναδικό έπαθλο την έξοδο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της επόμενης περιόδου. Μία περίοδο που ξεκίνησε με τον Γκάλη να φαίνεται πως θα έχει έναν νέο διαφορετικό ρόλο, ο οποίος θα απέχει από αυτόν του καθαρού εκτελεστή. Φυσικά όπου χρειάστηκε ξαναπήρε την ομάδα στις πλάτες του όπως στο ντέρμπι Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό ή στους αγώνες με τους Ουκρανούς της Μπουντιβέλνικ Κιέβου για την είσοδο στους ομίλους του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Όμως οι εντάσεις με τον Πολίτη - που ειρήσθω εν παρόδω είχε έρθει στον Παναθηναϊκό με τη σύμφωνη γνώμη του Γκάλη - υποβόσκουν και τελικά ξεσπούν μετά τον αποκλεισμό από το Περιστέρι για το Κύπελλο. "Δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι πρόβλημα και πρέπει να φύγεις;" θα είναι τα λόγια του προπονητή και η πρώτη φορά που ο Νικ θα σκεφτεί την αποχώρηση. Τελικά μετά την "πυροσβεστική" παρέμβαση του Παύλου Γιαννακόπουλου τα πνεύματα θα ηρεμήσουν μέχρι τον αγώνα με τους Αμπελόκηπους στο Μετς.

Στις 18 Οκτωβρίου 1994 ο Κώστας Πολίτης αφήνει στον πάγκο τον Νίκο Γκάλη και όταν του ζητάει να περάσει στο παιχνίδι, ο Γκάνγκστερ αρνείται επικαλούμενος αδιαθεσία. Στο ημίχρονο του αγώνα θα επιβιβαστεί σε ένα ταξί και θα φύγει απο το γήπεδο. Η μπασκετική ζωή του μεγαλύτερου Έλληνα μπασκετμπολίστα είχε λάβει τέλος χωρίς ο ίδιος να το επιλέξει. Οι διαφορές δεν γεφυρώθηκαν ποτέ πάρα τις προσπάθειες Γιαννακόπουλου, ο Πολίτης απολύθηκε και τον Νοέμβριο ο Παναθηναϊκός προέβη στη διακοπή συμβολαίου του Γκάλη. Κάποιες προσπάθειες που έγιναν για αποδέσμευση του έπεσαν σε τοίχο και έτσι στις 29 Σεπτεμβρίου 1995 μία ημέρα πριν την επίσημη έναρξη του πρωταθλήματος, ο Νίκος Γκάλης με μία λιτή ανακοίνωση φεύγει "απο το άθλημα που αγάπησα πικραμένος με μόνη ικανοποίηση ότι πολλοί ακόμα και σήμερα πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες".

Γιατί είχε λόγο και τιμή γιατί ήταν εγωιστής, γιατί ήταν ο Γκάλης. Είναι ο αιώνιος άφθαρτος, ο ακατανίκητος ήρωας μιας χώρας, αυτός που οι αντίπαλοι έκαναν την προσευχή τους, ο ίδιος ο Διάβολος. Έγραψε ιστορία, έγινε μύθος, πέρασε στη σφαίρα του θρύλου. Τι ήταν για το ελληνικό μπάσκετ ο Νίκος; Ο Προφήτης του, ο Μωυσής που το οδήγησε μέσα απο τις ερήμους της περιπλάνησης στη Γη της Επαγγελίας. Ο εκφραστής των ονείρων για τους Έλληνες, ο εφιάλτης για τους αντιπάλους. Όσα χρόνια και αν περάσουν θα παραμείνει πάντα το μεγαλύτερο αθλητικό είδωλο σε αυτή τη μικρή γωνία της γης. Πείτε με παρελθοντολάγνο, αναχρονιστή, κολλημένο. Και αυτόν τον κατηγόρησαν για πολλά. Ότι ήταν ατομιστής, δεν έπαιζε άμυνα, έκανε επιθετικά φάουλ, δεν κάρφωνε, ήταν κοντός μελαχρινός και τριχωτός, μίλαγε τα ελληνικά με προφορά, ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης πήραν το Πρωταθλητριών και άλλα πολλά. Κάθε φορά που τα ακούω αυτά, η απάντηση είναι πάντα η ίδια... "Και τι θες να πεις;". Κατόπιν ακολουθεί η αλήθεια. "Είδα τον Γκάλη να παίζει μπάσκετ. Και μετά πήρα μια μπάλα, πήγα στο πιο κοντινό γηπεδάκι και προσπαθούσα να του μοιάσω". Όσα τρόπαια, όσες διακρίσεις, όση αγάπη και αν εισέπραξε ο Νικ, αυτό πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο του επίτευγμα. Η πίστη ενός ολόκληρου λαού στον εαυτό του ότι όπως αυτός κοντράρει τα θηρία, έτσι μπορεί και ο ίδιος να καταφέρει τα πάντα. Μία γενιά παιδιών αγάπησαν το άθλημα έχοντας τον ως πρότυπο, θέλοντας να γίνουν μικροί Γκάληδες. Αυτή ήταν η κληρονομιά του Γκάνγκστερ και όπως λένε στη χώρα που γεννήθηκε "Thanks for the memories". Ίσως αυτό είναι που μας πλήγωσε περισσότερο όταν ο Νικ έφυγε αθόρυβα απο την καθημερινότητα μας. Ότι πια δεν θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μαζί του νέες αναμνήσεις. Και μας άφησε να αναρωτιόμαστε τελικά τι την έκανε τη μπάλα ο κορυφαίος Ευρωπαίος σκόρερ της ιστορίας, τι την έκανε ο Θεός...