ΤΑ ΜΠΟΛΣΟΙ ΣΤΟ ΠΑΡΚΕ

Οι αφίσες που είχαν κατακλύσει το κέντρο της πόλης δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για τον πιτσιρικά με το αυτοσχέδιο πατίνι. Οι κολώνες της πλατείας Γεωργίου είχαν για αυτόν μία και μόνη χρησιμότητα, να σταματάνε το όχημα του. Μετά απο μία ακόμη βόλτα αποφάσισε να ξεκουραστεί για λίγο. Κάθισε στα σκαλάκια του θεάτρου "Απόλλων" και η ματιά του έπεσε στις ανακοινώσεις με τις επερχόμενες παραστάσεις. Μία μεγάλη φωτογραφία έδειχνε έναν χορευτή του μπαλέτου να ίπταται αλλά αυτό που τον παραξένεψε ήταν η λεζάντα. " Τα Βασιλικά Μπαλέτα του Λονδίνου παρουσιάζουν την Λίμνη των Κύκνων. Στον ρόλο του Ζίγκφριντ, ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ". Τι σχέση είχε αυτός ο λιπόσαρκος άνδρας με τον ήρωα της πόλης του; Ο Νουρέγιεφ που ήξερε αυτός απο τις διηγήσεις των μεγαλύτερων, έδινε τις παραστάσεις του στο πλαστικό τερέν του μικρού γηπέδου στο Κουκούλι. Ήταν ψηλός, όμορφος, αρχοντικός και κρατούσε στα χέρια του την πορτοκαλί μπάλα, έτσι έλεγαν.

Προβληματισμένος απο την αφίσα, πήρε τον δρόμο για το σπίτι του. Μόλις μπήκε μέσα, έτρεξε να βρει τον πατέρα του. Ήταν ο μόνος που μπορούσε να του απαντήσει στο ερώτημα του. - "Μπαμπά ποιος είναι ο Νουρέγιεφ"; Ο πατέρας σήκωσε το βλέμμα απο την εφημερίδα και κοίταξε τον γιό του. - " Τι εννοείς ποιος είναι; Ξέρεις πολύ καλά οτι είναι ο Κώστας". - " Εγώ όμως είδα μία φωτογραφία με κάποιον άλλον. Δεν έμοιαζε καθόλου με τον δικό μας. Δεν είχε καν μουστάκι!!!!". -" Α, αυτόν λες. Όχι αγόρι μου δεν έχει σχέση με τον δικό μας Νουρέγιεφ. Απλή συνωνυμία. Το μόνο κοινό που έχουν αυτοί οι δύο είναι ο χορός. Ο ένας στο γήπεδο και ο άλλος στην σκηνή. Άλλωστε σου έχω πως τον Κώστα τον γνωρίζω απο μικρό παιδί. Και αυτόν και τον Τάκη. Εγώ βέβαια ήμουν μεγαλύτερος αλλά τα θυμάμαι τα αδέρφια". - " Θα μου πεις την ιστορία τους;" - Φυσικά και θα στην πω. Πρέπει να καταλάβεις γιατί ο Κώστας λατρεύεται στην Πάτρα σαν Θεός. Θεός όπως ο Απόλλωνας που ποτέ δεν εγκατέλειψε.... Θα φτάσουμε και εκεί όμως. Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή.

 Η οικογένεια του είχε σχέση με τον αθλητισμό αφού ο πατέρας του έπαιζε ποδόσφαιρο. Το μπάσκετ δεν ήταν πολύ διαδεδομένο ακόμα και όπως ήταν λογικό ο Κώστας αρχικά ασχολήθηκε και αυτός με το ποδόσφαιρο. Είχε ταλέντο και αυτός και ο Τάκης. Ήταν τα αστεράκια της αλάνας και κάποια εποχή τα ζήτησαν απο την ΑΕΚ Πατρών. Ο πατέρας τους ήταν αρνητικός, ήθελε να μεγαλώσουν λίγο. Συνέχισαν λοιπόν να παίζουν μπάλα για την πλάκα τους. Έκαναν και ένα πέρασμα απο τον στίβο αλλά το 1968 έκαναν την πρώτη γνωριμία με το άθλημα που θα άλλαζε την ζωή τους. Κάποιος φίλος του Τάκη που ως μεγαλύτερος είχε περισσότερες ελευθερίες, είχε στήσει ένα αυτοσχέδιο στεφάνι στην αυλή του σπιτιού του καμωμένο απο κρασοβάρελο. Εκεί για πρώτη φορά ο Κώστας άκουσε την λέξη μπάσκετ και ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Ξημεροβραδιαζόταν με την μπάλα που είχαν αγοράσει με το χαρτζιλίκι τους και ο πατέρας τους που ωθούσε τα παιδιά του στον αθλητισμό, τους κρέμασε μία μπασκέτα στην αυλή του σπιτιού τους. Γρήγορα τα δύο αδέρφια έφτιαξαν μαζί με τα γειτονόπουλα την πρώτη ομάδα τους. Την ονόμασαν Αμύντα και τα χρώματα της επειδή όλα στην ζωή είναι μοιραία, ήταν το άσπρο και το μαύρο. Ίσως επειδή αυτά τα χρώματα έμελε να σημαδέψουν την καριέρα του Κώστα, δεν ευδοκίμησε η πρώτη προσπάθεια να ενταχθεί σε σύλλογο.

Πήγε πρώτα στην Ολυμπιάδα αλλά στους "πορτοκαλί" δεν εκτίμησαν το ταλέντο του. Και μετά μπήκε στον δρόμο του ο Απόλλωνας. Ένας παλιός παίκτης της ομάδας και γείτονας που τώρα ασχολούνταν με τις παιδικές ομάδες πήγε τα αδέρφια στο στρωμένο με πίσσα ανοιχτό γήπεδο της οδού Ναβαρίνου. Ήταν 12 χρονών ο Κώστας όταν φόρεσε για πρώτη φορά την ασπρόμαυρη φανέλα με τον θεό του φωτός. Δεν έμεινε πολύ στις μικρές κατηγορίες. Το ταλέντο του ήταν τόσο μεγάλο που δεν μπορούσε να περιοριστεί απο την ηλικία του. Το 1971, μόλις 15 χρονών θα ντεμπουτάρει με την ανδρική ομάδα που τότε αγωνιζόταν για πρώτη φορά στην Α εθνική. Ο πιτσιρίκας με το νούμερο 7 ήταν ένας απο τους βασικούς συντελεστές της ανόδου μιας στις  24 Ιουλίου 1971 πέτυχε 10 πόντους στον μπαράζ ανόδου με την Νίκη Βόλου που διεξήχθη στο κλειστό γήπεδο του Σπόρτιγκ. Με συμπαίχτες τον Τάκη, τον Ανδρέα Μολφέτα, τον "Παγκόσμιο" Γιώργο Αμερικάνο και προπονητή τον Κίμωνα Αγάθο, ο νεαρός που  τότε έπαιζε στην θέση του σούτινγκ γκαρντ αφού ακόμα ψήλωνε, θα αφήσει θετικότατες εντυπώσεις και στα μπασκετικά στέκια αρχίζει να ακούγεται το όνομα για αυτό το νέο φυντάνι του πατραϊκού μπάσκετ.

Οι μελανολεύκοι δεν θα καταφέρουν να σώσουν την κατηγορία και θα υποβιβαστούν στην ισοβαθμία με τον Δημόκριτο αλλά ο Κώστας Πετρόπουλος έχει μπει στα μπλοκάκια των προπονητών των ομάδων της πρωτεύουσας. Η ΑΕΚ είναι η πρώτη ομάδα που θα τον πλησιάσει θέλοντας να πάρει πακέτο τους αδελφούς Πετροπούλου εκμεταλλευόμενη το γεγονός της φοίτησης του Τάκη στο Πανεπιστήμιο. Δεν θα τα καταφέρει όπως άκαρπες θα αποβούν και οι προσπάθειες του Παναθηναϊκού. Το μέλλον του Κώστα είχε πάντα ασπρόμαυρο φόντο.

Εντάξει, εκτός από κάποιες φορές που είχε το εξίσου αγαπημένο γαλανόλευκο. Απο τις 22 Ιουνίου 1975 μέχρι τις 13 Φεβρουαρίου 1985 φόρεσε 82 φορές την φανέλα της εθνικής και πέτυχε 811 πόντους. Οι μεγαλύτερες στιγμές του με την Ελλάδα ήταν τα χρυσά μετάλλια το 1979, στους Βαλκανικούς και στους Μεσογειακούς Αγώνες του Σπλίτ όταν κερδίσαμε τους Γιουγκοσλάβους μέσα στο σπίτι τους. Ήταν μεγάλο επίτευγμα οι κλήσεις του Κώστα εκείνα τα χρόνια στην εθνική αφού συνήθως ήταν ο μοναδικός παίκτης που αγωνιζόταν σε επαρχιακή ομάδα. Τώρα πια είχε καθιερωθεί ως ένας απο τους καλύτερους του πρωταθλήματος και ο Απόλλωνας μετά το 1974 είχε σταθερή παρουσία στην μεγάλη κατηγορία.

Το Κουκούλι γέμιζε κάθε αγωνιστική απο Πατρινούς που ήθελαν να απολαύσουν το είδωλο τους. Αέρινος, ένα ξωτικό πανέμορφο με απαλές κινήσεις που χάιδευε με τα ακροδάχτυλα την μπάλα και σκόραρε με ρυθμό πολυβόλου, ο Κώστας Πετρόπουλος μάγευε τα τσιμέντα και τα λιγοστά παρκέ του ελληνικού μπάσκετ. Η Πάτρα ζεί το δικό της μπασκετικό παραμύθι με ήρωα τον μυστακοφόρο άγγελο της. Μεγάλες νίκες, χιλιάδες πόντοι, στιγμές μαγείας.

Αλλά η κακιά μάγισσα παραμονεύει με την μορφή των τραυματισμών. Τα γόνατα του Νουρέγιεφ, δεν αντέχουν, λυγίζουν και περνάει αρκετές φορές την πόρτα του χειρουργείου. Κάθε φορά ολόκληρη η Πάτρα πονάει μαζί του, κάθε φορά επιστρέφει πιο δυνατός. Θα καταφέρει να κερδίσει με τον Απόλλωνα μέχρι και έξοδο στο Κύπελλο Κόρατς το 1986, τεράστια επιτυχία για επαρχιακή ομάδα. Ήταν το τελευταίο του κατόρθωμα.

 Στις 2 Δεκεμβρίου 1986, στο κλειστό της Νέας Σμύρνης ο Φάνης Χριστοδούλου θα κυνηγήσει λυσσαλέα τον λαβωμένο απο τους τραυματισμούς Κώστα Πετρόπουλο. Οι 2 πόντοι που πέτυχε ήταν και οι τελευταίοι του. Στα αποδυτήρια θα πει απλά "τέλος". Ένα τέλος άδοξο που δεν είχε τίποτα το ηρωικό. Ο Κώστας έφυγε αθόρυβα απο τα γήπεδα με τρόπο που δεν του άξιζε. Τα φώτα έσβησαν για τον απαράμιλλο χορευτή, τον θεαματικό μπασκετμπολίστα που έσπαγε αστραγάλους με τις ντρίμπλες του, σουτάρε απο κάθε σημείο του γηπέδου, κάρφωνε με δύναμη την μπάλα με δύο και τρεις αντιπάλους να τον πιέζουν. Το παιχνίδι του ήταν τόσο απαλό όπως το βελούδο, τόσο λαμπερό όσο ο Απόλλωνας.

Τον αγάπησε τον Απόλλωνα ο Κώστας και ίσως αυτή η αγάπη να του στέρησε τίτλους. Αλλά αν τον ρωτήσεις πιστεύω πως δεν θα άλλαζε τίποτα απο την καριέρα του. Στην Πάτρα ο θεός του μπάσκετ έχει όνομα και τον λένε Κώστα Πετρόπουλο. Ή Νουρέγιεφ αν προτιμάς"... Ο μικρός χαμογελούσε ικανοποιημένος. Πήγε στο δωμάτιο του, άνοιξε το συρτάρι του γραφείου του βρήκε αυτό που ήθελε και το έβαλε στην τσέπη του. Με το πατίνι του έφτασε γρήγορα στην πλατεία. Ανέβηκε ξανά τα σκαλιά του θεάτρου και στάθηκε ξανά μπροστά στην φωτογραφία. Έβγαλε τον μαρκαδόρο, κοίταξε προσεκτικά μήπως τον βλέπει κάποιος και με γρήγορες κινήσεις άρχισε να γράφει. Όταν τελείωσε έκανε ένα βήμα πίσω. Ναι, η "διορθωμένη" λεζάντα ήταν τώρα πιο σωστή.  "Στον ρόλο του Νουρέγιεφ, ο Κώστας Πετρόπουλος"...