ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΡΗ ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ

Ξεκίνησα πολλές φορές χθες να γράψω κάτι για την βίαιη διακοπή της αγωνιστικής κίνησης στα κλειστά γυμναστήρια. Κάθε φορά το παρατούσα στη μέση. Απογοήτευση ανακατεμένη με αίσθηση αδικίας, οργή ανακατεμένη με ερωτήματα. Και τι μ' αυτό;

Ένα ακόμα post διαμαρτυρίας, ασήμαντο μάλιστα, μπροστά σ' όλους αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους του μπάσκετ, του σπορ που αγαπώ από παιδάκι, οι οποίοι κατέθεσαν το σπαραγμό τους για την άδικη κυβερνητική απόφαση.

Άδικη. Αυτή είναι η λέξη-κλειδί. Ο καθένας αισθάνεται την αδικία. Την έζησα κι εγώ, από πολύ κοντά, μέσω των μεταδόσεων του www.telesport.gr. Γυρίσαμε με τα συνεργεία του live streaming δεκάδες γήπεδα και μεταδώσαμε ματς όλων των κατηγοριών, από ανδρών και γυναικών μέχρι κορασίδων και παίδων.

Σε όλα τα γήπεδα, η ίδια ανησυχία. Η ίδια αίσθηση ευθύνης. Από ανθρώπους όχι επαγγελματίες, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία εθελοντές-γονείς. Είδα να κάθεται στην πόρτα ο/η έφορος για να σε θερμομετρήσει και να ελέγξει τα στοιχεία σου και να το παίζει φύλακας την ώρα που στο γήπεδο αγωνίζεται το αγόρι του, το κορίτσι του. Και να μην γυρνάει καν να κοιτάξει το παρκέ. Ούτε λοξά. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω, αν ήμουν στη θέση του.

Γιατί; Διότι έτσι έπρεπε.

Είδα προπονητές να βάζουν στη σειρά παίκτες όλων των ηλικιών και με το αντισηπτικό στο χέρι να μοιράζουν σταγόνες καθαριότητας, πριν ξεκινήσει η προθέρμανση. Να σκουπίζουν τις μπάλες και τους πάγκους με μαντηλάκια, κι ας είχαν καθαριστεί όλα λίγα λεπτά πριν.

Είδα παιδιά που αμφιβάλλω αν στο σπίτι τους έχουν πιάσει ποτέ τη σφουγγαρίστρα να καθαρίζουν σχολαστικά τα παρκέ όταν τελείωνε ο ένας αγώνας κι ήταν ο άλλος έτοιμος να αρχίσει.

Είδα γυμνασίαρχους-εκπροσώπους να απαγορεύουν σε γονείς να μπουν στο γήπεδο στη λούφα, να δουν τα παιδιά τους, και μετά να τους πιάνει το παράπονο, να δακρύζουν.

Είδα διαιτητές να με διευκολύνουν στα στοιχεία που ήθελαν να πάρω από το φύλλο αγώνα. Αντί να πλησιάσω στη γραμματεία, πήρε το φύλλο ο ένας διαιτητής μαζί με τον σημειωτή και μου το έφερε στην εξέδρα που ήμουν μόνος μου, κι επέβλεπε τι σημείωνα.

Είδα κριτές όλων των ηλικιών να μπαίνουν στο γήπεδο με τη μάσκα και να βγαίνουν μετά από πέντε ώρες, χωρίς διακοπή (παιδικό και στο καπάκι εφηβικό). Με χιούμορ και χαμόγελο. Δεν χρειαζόταν να το δω, χαμογελούσαν τα μάτια τους.

Είδα γιατρούς με τις μεγάλες μάσκες-ασπίδες, που καλύπτουν όλο το πρόσωπο, με γάντια σ' όλα τα ματς, με κάτι μεγάλα μπουκάλια αντισηπτικού οι περισσότεροι, να τα δίνουν στις ομάδες για μια τελευταία απόπειρα ασφάλειας πριν το τζάμπολ.

Πώς να μην αισθανθείς αδικία, όταν οι αριθμοί σε δικαιώνουν; Αυτούς τους αριθμούς προσπάθησα να βρω, σαν ένδειξη τιμής προς όλους όσοι έκαναν το καθήκον τους, για να κρατήσουν το μπάσκετ (ένα κατ' εξοχήν σπορ επαφής) μακριά από τον κίνδυνο του COVID-19. Οι αριθμοί αφορούν την ΕΣΚΑ μόνο. Νομίζω ότι, πάνω-κάτω, αυτά ισχύουν και για οποιαδήποτε άλλη τοπική ένωση του μπάσκετ. Δεν πρόκειται για επίσημη έρευνα. Δείτε το σαν μια προσπάθεια... διοχέτευσης της τσαντίλας μου.

Όπου δεν βοήθησαν τα επίσημα αποτελέσματα από την ιστοσελίδα της Ένωσης (κυρίως σε παιχνίδια όπου δεν έχουν φτάσει τα ΦΑ), ανέτρεξα στις ιστοσελίδες των σωματείων, τις σελίδες τους στο Facebook, και "ενόχλησα" αρκετούς παλιούς και νέους φίλους από το χώρο, εφόρους και προπονητές κυρίως. Πάμε, λοιπόν.

Τα πρωταθλήματα της ΕΣΚΑ για όλες τις ηλικίες ξεκίνησαν στις 10/10. Το πρώτο ματς, μάλιστα, ήταν στο γήπεδο του Απόλλωνα, στις 9:15 το πρωί. 14ος όμιλος των Παίδων, Απόλλων-ΑΕ Γκράβας.

Αυτές τις 24 ημέρες υπήρξε πλήρης αγωνιστική κίνηση, σε πρωταθλήματα Ανδρών, Γυναικών, Νέων, Εφήβων, Νεανίδων, Παίδων, Κορασίδων, Παμπαίδων, Μίνι Αγοριών, Μίνι Κοριτσιών.

Συνολικά 845 αγωνιστικά τμήματα όλων των ηλικιών από 163 διαφορετικούς συλλόγους, μπήκαν στο γήπεδο να παίξουν. Συγκεκριμένα στοιχεία δεν έχω, υπολογίζω όμως ότι τουλάχιστον 10.000 παίκτες, άνδρες, γυναίκες, αγόρια και κορίτσια "έγραψαν" συμμετοχή στα παρκέ.

Σε 1.061 παιχνίδια που έγιναν τα αποτελέσματα έχουν φτάσει στην ΕΣΚΑ και καταχωρήθηκαν στο σύστημά της. Άλλα 19 ματς κατακυρώθηκαν με 20-0 υπέρ της μίας ομάδας. Υπάρχουν ακόμα 83 ματς σε εκκρεμότητα (κυρίως ματς παιδικο-εφηβικών, μίνι και παμπαίδων που έγιναν το Σ-Κ). Από αυτά εξακρίβωσα ότι έγιναν οπωσδήποτε τα 61. Θεωρητικά έγιναν όλα, αλλά θέλω να' μαι τυπικός.

Σ' αυτό τον κυκεώνα παιχνιδιών, με την Αττική να βράζει από κρούσματα το τελευταίο 20ημερο και τους νέους (αθλητές και μη) στο στόχαστρο, πόσα ματς αναβλήθηκαν λόγω κρουσμάτων COVID-19 στη μία εκ των δύο ομάδων; 66. Ολογράφως, εξήντα έξι. ΜΟΝΟ. Ποσοστό επί του συνόλου; Μόλις 5,76%. Οι αναβολές αφορούν συνολικά 34 τμήματα από τα 845 που πρόλαβαν να αγωνιστούν. Ποσοστό επί του συνόλου: Μόλις 4,14%.

Όσον αφορά τον αριθμό των κρουσμάτων, το ρεπορτάζ είναι θολό και τα στοιχεία ελλιπή. Για να γίνεται κουβέντα, αν στο κάθε τμήμα βρέθηκαν θετικοί κατά μέσο όρο τρεις παίκτες, ο συνολικός αριθμός αυτών που νόσησαν δεν ξεπερνάει το 1% αυτών που αγωνίστηκαν.

Και προφανώς, δεν μπορεί να ανιχνευθεί αν οι συγκεκριμένοι παίκτες που βρέθηκαν θετικοί "κόλλησαν" σε αγώνες - προπονήσεις ή κάπου αλλού. Απλά να τονίσουμε ότι, σ' ένα σπορ με δεκάδες επαφές, πολύ δύσκολες μάλιστα (μην σιχαθείτε, παρακαλώ, ιδρώτες, σάλια, μύξες, δάκρυα) το λογικό θα ήταν, αν κυκλοφορούσε ο ιός στο παρκέ, να μην γλύτωνε κανείς. Ή, τέλος πάντων, να γλύτωναν ελάχιστοι.

Γλύτωσε το 99% όσων έπαιξαν.

Αυτοί οι αριθμοί αποτυπώνουν την αδικία. Και αποδεικνύουν ότι ο αθλητισμός, σ' αυτή τη μορφή, είναι το ίδιο ασφαλής (αν όχι περισσότερο) από το σχολείο και τον χώρο εργασίας. Και πολύ πιο ασφαλής από την ανεξέλεγκτη πλατεία, την εκκλησία και το λεωφορείο.

Γι' αυτό φρόντισαν όλοι οι αφανείς ήρωες που ανέφερα προηγουμένως.

Καλό κουράγιο σε όλους. Το μπασκετάκι θα ξαναρχίσει, στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε.

Μόνο που την επόμενη φορά που θα βρεθεί κάποιος να το κλείσει έτσι αυθαίρετα, πρέπει να είμαστε πιο προετοιμασμένοι να τους πετάξουμε στη μούρη αυτούς τους αριθμούς. Για να το σκεφτούν δύο και τρεις φορές, πριν αναφωνήσουν "κλείστα όλα μωρέ, να είμαστε σίγουροι"...