ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ MVP

Μερικές ως συνήθως σκόρπιες σκέψεις για τον MVP, που καμιά φορά δεν είναι και τόσο σκόρπιες...

Τι ορίζει έναν μεγάλο παίκτη? Σκέφτομαι ότι πρώτα από όλα το μπάσκετ είναι ζήτημα αποφάσεων περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Οπότε, δεν θα μπορούσε η απόφαση να λείπει από την εξίσωση. Η απόφαση όμως δεν είναι μόνο ζήτημα ικανότητας αλλά και προσωπικότητας αφού δεν είναι λίγοι οι παίκτες που για να έχουν καλύτερα στατιστικά ή παραπάνω ατομική προβολή, παίρνουν μία απόφαση ακόμη και αν ξέρουν ότι μπορεί να είναι λάθος για την ομάδα απλά για να γράψουν ασίστ ή ένα καλάθι παραπάνω. Οπότε έχουμε απόφαση αλλά και προσωπικότητα. Η προσωπικότητα βέβαια συνίσταται και στην ηγετικότητα ενός παίκτη για να πάρει πάνω του μία προσπάθεια όταν η μπάλα ζυγίζει πολλά κιλά. Τέτοιοι παίκτες περνάνε στην σφαίρα του μύθου και ίσως αυτό να είναι το βασικότερο συστατικό ενός μεγάλου παίκτη, ή τουλάχιστον αυτό που παίρνει το μεγαλύτερο hype. Οπότε η προσωπικότητα έχει δύο συνιστώσες. Ομαδικότητα και ηγεσία.

Μπορουμε να αφήσουμε το ταλέντο απ έξω? Προφανώς και όχι. Τί όμως είναι το ταλέντο στο μπάσκετ? Ταλέντο είναι να τρέχεις και να πηδάς σαν στιβικός. Το σώμα και η αθλητικότητα είναι βέβαια εξ ορισμού ένα ταλέντο στον αθλητισμό. Και οι περισσότεροι μένουμε σε αυτό. Η ικανότητα με την μπάλα είναι ταλέντο? Θα μου πείτε, την ικανότητα με την μπάλα την δουλεύουμε, αλλά δεν έχουν όλοι την ίδια ευχέρεια στο να το δουλέψουν. Όποιος έχει ασχοληθεί με ακαδημίες θα ξέρει ότι κάποια παιδιά είναι εξ ορισμού πιο επιδέξια από κάποια άλλα. Άρα βάζουμε στην εξίσωση και την πλαστικότητα της κίνησης (την καλή νευρομυική συνέργεια που θα έλεγε κάποιος γυμναστής). Μαζεύονται πολλά? Ακόμη δεν αρχίσαμε.

Κάποτε στην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, οι επιστήμονες του μπάσκετ προσπάθησαν να κάνουν τα πράγματα πιο μετρήσιμα. Από τις πολλές έρευνες που κατά τύχη έφτασαν στα αυτιά μου, καθώς ως παιδί είχα την τύχη να έχω προπονητή που έχει βγάλει την Σχολή του Μπάσκετ του Νίκολιτς αλλά και αν δουλεύει στα αναπτυξιακά της Γιουγκοσλαβίας, μου έχουν μείνει δύο. Η μία είναι πολύ απλή. Ο χρόνος της προσποίησης πρέπει να είναι τέτοιος ώστε να μην είναι ούτε πολύ γρήγορη, ούτε πολύ αργή. Είχαν βγάλει και το βέλτιστο το οποίο δεν θυμάμαι. Κάποιοι, εξ ορισμού λοιπόν πέφταν από την φύση τους μέσα σε αυτό το κινητικό πρότυπο άρα θα ήταν πολύ καλοί στις προσποιήσεις. Η άλλη, που μου είχε κάνει την περισσότερη εντύπωση, είχε να κάνει με τους σφιγμούς που ανεβάζει ένας σουτέρ κατά την διάρκεια του σουτ. Είχε λοιπόν παρατηρηθεί, ότι οι clutch player, οι στυγνοί δολοφόνοι του μπάσκετ, δεν είχαν μεγάλη διαφορά στην εκτέλεση των σουτ από τους στυγνούς δολοφόνους πέρα από το μπάσκετ, καθώς δεν ανέβαζαν καθόλου σφιγμούς ως απάντηση στην ευθύνη που φέρει το να πάρεις την προσπάθεια. Αυτό και αν είναι κάτι που δεν μπορείς να το δεις με γυμνό μάτι, αλλά είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Μου θυμίζει δεν την προχθεσινή δήλωση του Ντούντα «ότι ο Τεόντοσιτς δεν έχει γρήγορο πλάγιο βήμα γιατί έχει μεγάλα κάκκαλα». Δεν το είπε με την λέξη κάκκαλα αλλά όλοι καταλάβατε τι θέλω να πω.

Που θέλω να καταλήξω? Συνήθως στις σκόρπιες σκέψεις πουθενά, αλλά είδατε και μόνοι σας ότι η λίστα με τα χρήσιμα χαρακτηριστικά του μεγάλου παίκτη δεν τελειώνει ποτέ. Ο καθένας έχει τα δικά του και προσπαθεί να τα αναπτύξει με τον δικό του επίσης τρόπο. Ο Γιάννης δουλεύει όλη μέρα στα βάρη γιατί είναι ταλαντούχος σωματικά, αλλά μπασκετικά δεν γεννήθηκε με τέτοιο χάρισμα. Προσπαθεί όμως να βελτιώνεται και αυτό φαίνεται κάθε χρόνο. Ο Μπογκντάνοβιτς, γνήσιος «δολοφόνος» παίζει με την σωστή επιλογή και το άφταστο σουτ του, προσπαθεί όμως να μην είναι πιο αργός από την σκιά του. Ο Χάρντεν, έχει δυνατό κορμό, και προσπαθεί με το μπασκετικό του ταλέντο να παίρνει την επαφή ή το σουτ. Δεν έχει όμως μέχρι τώρα την προσωπικότητα που θα βάλει την σωστή επιλογή για την ομάδα πάνω από την σωστή επιλογή για τον εαυτό του. Ο Τζόρνταν, πριν από τα παιχνίδια, οραματιζόταν τα παιχνίδια για να προσπαθήσει να πετύχει καλύτερη απόδοση σε αυτά. Τότε θα τον λέγαν γραφικό εάν δεν ήταν ο Τζόρνταν. Τώρα υπάρχουν αρκετά επιστημονικά δεδομένα να υποστηρίξουν την συνήθειά του αυτή. Βέβαια πέρα από αυτά ήταν ηγετικός, αθλητικός και πλαστικός. Δεν είναι σωστό λοιπόν, να κρίνουμε παίκτες μόνο από τα χαρακτηριστικά ή τις συνήθειες που φαίνονται ή απλά έχουν hype. Δεν είναι το τρίποντο που κάνει τον μεγάλο παίκτη από μόνο του. Δεν είναι η αθλητικότητα. Δεν είναι το μυαλό. Είναι όλα αυτά μαζί από λίγο. Άλλοι παίκτες μπορούν να σηκώσουν μία ομαδα στις πλάτες τους γιατί βάζουν την μπάλα στο καλάθι, αλλά υστερούν σε άλλα πράγματα. Ο «χιλιοκραγμένος» λοιπόν Γιάννης, χθες με τους Αμερικανούς έβαλε για ακόμη μία το «εγω» του κατω από την ομαδα και έψαξε να βρει τους ελεύθερους παίκτες. Και τους βρήκε. Απλά αυτοί δεν τα βάλαν. Υπάρχει άραγε καλύτερος παίκτης από τον Γιάννη σε αυτό? Να δημιουργεί δηλαδή για τους άλλους χωρίς να είναι άσσος? Δεν μου έρχεται κανείς στο μυαλό εκτός από τον Γιόκιτς, αλλά αυτός είναι πολύ μέτριος στην άμυνα. Σιγά σιγά μαζεύονται τα κομμάτια εκεί που πρέπει. Ο Γιάννης ήταν MVP, είναι ο καλύτερος αμυντικός του παγκοσμίου, ο καλύτερος φοργουροντ δημουργος μετά τον Γιόκιτς, και ο μοναδικός που αν και έχει έτη φωτός διαφορά στο στάτους από τους συμπαίκτες του, σκέφτεται πρώτα την ομάδα. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα λοιπόν αγαπητοί μπασκετόφιλοι και ας μην κοιτάμε το 15 πόντοι, και τι έκανε. Κάπου χάνουμε την μπάλα. Δεν είναι κακό να παραγινόμαστε ένθερμοι όταν βλέπουμε την εθνική, αλλά ας μην δείχνουμε ότι ώρες ώρες δεν έχουμε και πολύ ιδέα από μπάσκετ.