Ποτε μην υποτιμας την υπερηφανεια ενος MVP!

Καθήμενος στο γραφείο μου ελέω καραντίνας, βαριεστημένος και ολίγον τι ψυχολογικά πεσμένος, σκέφτηκα να κάνω ένα ταξίδι στο παρελθόν, να παρακολουθήσω ξανά σειρές Playoffs που άφησαν την δική τους ιστορία και μνημονεύονται συχνά-πυκνά μέχρι και σήμερα. Όχι ότι δεν το κάνω και άλλες φορές, εξάλλου είναι διαχρονικά η "ένοχη απόλαυσή" μου, αλλά αυτή την περίοδο ένιωσα ότι η ανάγκη μου να δω μπασκετάκι ήταν μεγαλύτερη από ποτέ. Κάπως έτσι, δίχως να το σκεφτώ και ιδιαίτερα πήρα την απόφαση να παρακολουθήσω ξανά την σειρά των Τελικών Περιφέρειας της Δϋσης του 1995 ανάμεσα στους Houston Rockets και τους San Antonio Spurs. 

Ο λόγος ήταν απλός. Ήθελα να δω δύο από τους κορυφαίους σέντερ όλων των εποχών, τους Hakeem Olajuwon και David Robinson να καταθέτουν ψυχή τε και σώματι ως δύο μονομάχοι σε μια αρένα όπου ο νικητής τα παίρνει όλα. Και μεταξύ μας, οι μάχες στο ζωγραφιστό έχουν άλλη γλύκα, άλλη φάση να τις παρακολουθείς. Νιώθεις ότι γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας σε μία σύγχρονη "Τιτανομαχία", όπου Θεοί και Τιτάνες με την μορφή αθλητών συγκρούονται σε έναν πόλεμο στο low post με φόντο το Larry O' Brien. Δε λέω, μπορεί κατά πάσα πιθανότητα ο κορυφαίος παίκτης της ιστορίας να ήταν κοντός και κάποτε να μάρκαρε τον Ευθύμη Μπακατσιά, αλλά αν με ρωτήσεις προσωπικά τι θέλω να δω εγώ, αυτό θα είναι δύο Hall of Famer να διαδέχονται ο ένας τον άλλον σε επίθεση και άμυνα. Ας περάσουμε ωστόσο και στο ψητό!

Η προηγούμενη σεζόν βρήκε πρωταθλητές τους Rockets, έστω και διά πυρός και σιδήρου. Ηγέτης σε αυτήν την τρομερή πορεία δεν μπορούσε να είναι άλλος από τον "Dream", ο οποίος με 27.3 πόντους, 11.9 ριμπάουντ, 3.6 ασίστ, 1.6 κλεψίματα και 3.7 τάπες ανακηρύχθηκε τόσο ο Πολυτιμότερος Παίκτης του πρωταθλήματος (MVP) όσο και ο Κορυφαίος Αμυντικός Της Χρονιάς (DPOY), ενώ οδήγησε τις Ρουκέτες στο να κάνουν 58-24 ρεκόρ, τερματίζοντας δεύτεροι στην Δύση πίσω από τους Sonics και σημειώνοντας το καλύτερο ρεκόρ της ομάδας μέχρι τότε. Στα Playoffs πέρασαν εύκολα στον πρώτο γύρο από τους Portland TrailBlazers με 4-0 ωστόσο στους Ημιτελικούς Περιφέρειας τα βρήκαν σκούρα από τους Phoenix Suns του MVP της προηγούμενης σεζόν Charles Barkley, ωστόσο κατάφεραν να προκριθούν στα επτά παιχνίδια ακόμα και αν είχαν βρεθεί πίσω στην σειρά με 2-0. Στους Τελικούς Περιφέρειας πέρασαν από τους Utah Jazz των Stockton-Malone με 4-1 ενώ τελευταίο εμπόδιο στους Τελικούς του ΝΒΑ ήταν οι New York Knicks του Patrick Ewing. Εκεί παρά το γεγονός ότι οι Νεοϋορκέζοι βρέθηκαν μπροστά με 3-2, οι Rockets κέρδισαν τα δύο τελευταία παιχνίδια στην έδρα τους και ανακηρύχθηκαν πρωταθλητές για πρώτη φορά στην ιστορία τους, με τον Hakeem να προσθέτει ένα ακόμα κερασάκι στην απίστευτη αυτή σεζόν που είχε, γενόμενος και MVP των Τελικών. Η "Choke City" όπως βιάστηκαν κάποιοι δημοσιογράφοι τοπικών εφημερίδων να αποκαλέσουν πικρόχολα την πόλη του Houston, τελικά έγινε "Clutch City". Αλλά αυτό είναι μία ιστορία για άλλη φορά...

Από την άλλη πλευρά, οι San Antonio Spurs προέρχονταν από μία μεταβατική σεζόν η οποία χαρακτηρίστηκε από πολλές αλλαγές, τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο όσο και διοικητικό. Το 1993 ο Peter Holt μαζί με ένα γκρουπ 22 επενδυτών αγόρασε την ομάδα για 75 εκατομμύρια δολλάρια, η οποία θα έπαιζε για πρώτη φορά στο νέο της στάδιο, το Alamodome, ενώ ο Sean Elliott, ο θρυλικός "Ninja" των Σπιρουνιών και πολύ αγαπητός από τους φιλάθλους δόθηκε ως ανταλλαγή στους Detroit Pistons για τον Dennis Rodman. Προπονητής ήταν από την προηγούμενη χρονιά ο βετεράνος παίκτης του NBA John Lucas. Οι Spurs, μολονότι είχαν ρεκόρ 55-27 αποκλείστηκαν νωρίς στον πρώτο γύρο των Playoffs από τους Jazz με 3-1, με αποτέλεσμα ο Lucas να απολύεται αμέσως μετά. Κάπως έτσι καταλαβαίνουμε ότι οι δύο ομάδες του Texas ναι μεν μπήκαν στην σεζόν 1994-95 με τον ίδιο στόχο, αλλά από δύο εντελώς διαφορετικά σημεία εκκίνησης. Από την μία οι Rockets έπρεπε να διατηρήσουν τα σκήπτρα τους, με τις υπόλοιπες ομάδες να τους έχουν βάλει στο στόχαστρο, ενώ οι Spurs έπρεπε να βρουν τον τρόπο να ξεπεράσουν τον σκόπελο που μέχρι τότε ήταν για εκείνους ο δεύτερος γύρος των Playoffs. 

Ο πρωταθλητισμός είναι δύσκολος. Όπως ανέφερε πρόσφατα ο Νίκος Γκάλης για τον Γιάννη Αντετοκούμπο, "είναι πιο εύκολο να ανέβεις ψηλά, αλλά πιο δύσκολο να κρατηθείς εκεί". Και κάπως έτσι, οι πλέον πρωταθλητές Rockets, μολονότι την προηγούμενη χρονιά εθεωρούνταν ένα από τα φαβορί για τον τίτλο, τώρα αντιμετώπιζαν δυσκολίες σχεδόν σε όλη την σεζόν, τερματίζοντας έκτοι στην Δύση με 47-35. Η ανταλλαγή του Otis Thorpe, ενός παίκτη-κλειδί για την αμυντική παρουσία της ομάδας στις 14 Φεβρουαρίου για τους Clyde Drexler και Tracy Murray έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, ενώ ο Carl Herrera, ο οποίος θα αναπλήρωνε το κενό του ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς που τον έθεσαν εκτός τόσο στο δεύτερο μισό της κανονικής περιόδου όσο και στα Playoffs. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Vernon Maxwell, εκνευρισμένος με τον καινούριο του ρόλο ως ο αναπληρωματικός πια του Clyde, θέλησε να αποχωρήσει. Και κάπως έτσι οι Ρουκέτες θα έμπαιναν στα Playoffs χωρίς τρεις παίκτες που είχαν πολύ σημαντικό ρόλο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο τέλος της σεζόν υπέγραψαν τρεις παίκτες (Chucky Brown, Pete Chilcutt, Charles Jones) οι οποίοι δεν βρίσκονταν καν στην λίγκα όταν ξεκίνησε! Τα προβλήματα προς το τέλος της σεζόν έφεραν μουρμούρα, και η μουρμούρα κριτική, με τους επικριτές να καυτηριάζουν την ανταλλαγή Thorpe με Drexler, μόνο που ο δεύτερος δεν χαμπάριαζε. Αυτή η ανταλλαγή τον έφερε στην πόλη του και στον παλιό του συμπαίκτη επί Phi-Slama-Jama Hakeem. Έδωσε στην ομάδα δύο superstar, οι οποίοι ήταν αποδεδειγμένα κορυφαίοι παίκτες και θα μπορούσαν να "μιλήσουν" όταν η μπάλα θα έκαιγε. Και διάολε, το έκαναν. Κέρδισαν το Game 5 (σημείωση, τότε ο Πρώτος Γύρος των Playoffs ήταν best of five και όχι best of seven) μέσα στο Salt Lake City απέναντι στους Utah Jazz που είχαν κερδίσει 60 παιχνίδια στην Regular Season ενώ στους Ημιτελικούς Περιφέρειας οι αθεόφοβοι έκαναν ακόμα ένα θαύμα απέναντι στους Phoenix Suns. Την προηγούμενη χρονιά έχαναν με 2-0 και πέρασαν στα επτά παιχνίδια, ε αυτήν την φορά είπαν να το κάνουν πιο δύσκολο σαν πρόκληση. Αυτήν την φορά οι Suns ήταν μπροστά με 3-1 και ήθελαν μόλις μία νίκη στα τρία επόμενα παιχνίδια, μόνο που οι Rockets έκαναν ένα απίστευτο comeback και κέρδισαν και τα τρία παιχνίδια, με τους Hakeem και Drexler να είναι ασταμάτητοι, και τον Mario Elie να ρίχνει την ταφόπλακα στους Ήλιους με το "Φιλί του Θανάτου" στο Game 7. Δεύτεροι συνεχόμενοι λοιπόν Τελικοί Περιφέρειας για τους Rockets, αυτή την φορά απέναντι στους San Antonio Spurs...

Αυτή την φορά τα Σπιρούνια ήταν πεινασμένα και δεν άφησαν κανέναν να τους αμφισβητήσει. Τα καλά νέα είχαν ξεκινήσει από την preseason. Θαρρείς ότι επρόκειτο για παιχνίδι της μοίρας όταν ο Sean Elliott απέτυχε στα εργομετρικά τεστ και ανακοίνωσε σε press conference ότι είχε πρόβλημα στο νεφρό. Που κολλάει εδώ η μοίρα? Ο Elliott επρόκειτο να πάει στους Houston Rockets με αντάλλαγμα τους Robert Horry, Matt Bullard και δύο pick δεύτερου γύρου! Τελικά έμεινε με τους Pistons μέχρι το τέλος της σεζόν και γύρισε σπίτι του, όπου βρήκε νέο προπονητή, τον Bob Hill. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, εκτός από τους παλιούς του συμπαίκτες ο Ninja βρήκε ένα ανανεωμένο και πολύ δυνατό ρόστερ, που μεταξύ άλλων είχε επιπλέον και τους Dennis Rodman, Chuck Person. Και κάπως έτσι, η ομάδα έκανε την κορυφαία επίδοση της ιστορίας της μέχρι τότε, έχοντας ρεκόρ 62-20, το καλύτερο του πρωταθλήματος και τότε το κορυφαίο στην ιστορία της ομάδας. Ο Rodman μάζευε σαν στραγάλια τα ριμπάουντ, ο Avery Johnson μοίραζε αφειδώς τις ασίστ, ο Vinnie Del Negro έκανε λίγο από όλα και ο Elliott συνέχισε να βομβαρδίζει τα αντίπαλα καλάθια. Ηγέτης όπως πάντα ο "Ναύαρχος", ο οποίος διαδέχθηκε τον Hakeem και ανακηρύχθηκε ο MVP της σεζόν 1994-95, αλλά για αυτό θα μιλήσουμε αναλυτικότερα σε λίγο. Στα Playoffs πέρασαν άνετα με σκούπα από τους Denver Nuggets στον Πρώτο Γύρο, δεν αντιμετώπισαν ιδιαίτερο πρόβλημα απέναντι στους Los Angeles Lakers στην οριστικά τελευταία χρονιά του Magic και έφτασαν επιτέλους στους Τελικούς Περιφέρειας. Πρώτη φορά μετά από χρόνια θεωρούνταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί, ήταν η κορυφαία ομάδα της σεζόν, με τον κορυφαίο παίκτη της χρονιάς. Αυτό θα καλούταν ωστόσο να το αποδείξει και στο παρκέ, απέναντι στους πολύ σκληρούς για να πεθάνουν Rockets.

Λίγο πιο πάνω ανέφερα ότι θα μιλούσαμε για το MVP αναλυτικότερα. Προτού όμως μιλήσουμε, αξίζει να αναφερθεί κάτι σημαντικό. Εκείνα τα χρόνια η βράβευση του MVP γινόταν σε μία press conference πριν το παιχνίδι και μέσα στο παρκέ πριν αρχίσει ένα παιχνίδι Playoffs. Σήμερα αυτό έχει αλλάξει, με την βράβευση να λαμβάνει χώρα σε τελετή βραβείων που διοργανώνει το NBA μετά την λήξη των Τελικών. Σκεφτείτε λοιπόν εν προκειμένω τον MVP της προηγούμενης σεζόν Hakeem να βλέπει τον Robinson, τον προσωπικό του αντίπαλο που θα αντιμετωπίσει σε λίγα λεπτά να παραλαμβάνει ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ το βραβείο. Εκείνη την χρονιά τα στατιστικά των δύο δεν ήταν απλά παρεμφερή, ήταν ισάξια. Ο Dream είχε 27.8 πόντους (51.7% ευστοχία), 10.8 ριμπάουντ και 3.5 ασίστ ανά αγώνα, ενώ ο Ναύαρχος 27.6 πόντους (53% ευστοχία), 10.8 ριμπάουντ και 3.5 ασίστ. Από αυτό συμπεραίνουμε ότι το MVP θα μπορούσε να πάει και στους δύο. Ποιά ήταν η ειδοποιός διαφορά? Πολύ απλά, οι Spurs είχαν ρεκόρ 62-20 ενώ οι Rockets 47-35. Πολλές φορές έχουμε παρατηρήσει μία παρανόηση σχετικά με το βραβείο του MVP ακριβώς επειδή δίδεται στα Playoffs όπου τα δεδομένα ενδέχεται να αλλάξουν. Το βραβείο αυτό δίνεται στον κορυφαίο παίκτη της Regular Season που παίζει συνήθως στην ομάδα με το κορυφαίο ρεκόρ του πρωταθλήματος, που κερδίζει δηλαδή. Συνεπώς άξιζε εκείνη την χρονιά ο Ναύαρχος να ανακηρυχθεί ο πολυτιμότερος παίκτης του πρωταθλήματος? Αδιαμφισβήτητα. Μπορεί ο Hakeem, μέχρι τουλάχιστον να βρεθεί η χημεία με τον Clyde να κουβαλούσε μόνος του την ομάδα (ίσως και να ήταν πιο "πολύτιμος" στους Rockets με την κυριολεκτική σημασία της λέξης σχετικά με τον Robinson που είχε περισσότερες λύσεις), ωστόσο το κακό ρεκόρ δεν του έδινε και πολλά περιθώρια. Και το παραδέχτηκε και ο ίδιος.

Σίγουρα τόσο ο Hakeem όσο και ο David είναι δύο από τους πιο καλοσυνάτους superstars όλων των εποχών. Σε αντίθεση με άλλους αστέρες δεν διακατέχονταν από κανένα αίσθημα ανωτερότητας, πίστευαν στο ομαδικό πνεύμα, αποτελούσαν την ήρεμη δύναμη τόσο εντός όσο και εκτός παρκέ, ήταν η επιτομή του αγωνιστικού fair play. Ωστόσο ο καλώς εννοούμενος εγωισμός είναι κάτι το διαφορετικό. Όσο πράος χαρακτήρας και να είσαι, η θέληση για την νίκη και την αναγνώριση θα είναι πάντα εκεί, γιατί πολύ απλά αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του αθλητισμού. Μπορεί ο Hakeem να μην είχε ποτέ την φήμη του trash-talker, ωστόσο η πρόκληση ήταν εκεί, λίγα μέτρα μακριά του. Και δεν επρόκειτο να την αφήσει αναπάντητη.

Οι Rockets δείχνουν εξαρχής ότι θα αποτελέσουν σκληρό καρύδι. Σε ένα παιχνίδι που κρίθηκε από το gamewinner του Robert Horry (σ.σ το πρώτο στην καριέρα του από τα πολλά που θα ακολουθήσουν) οι Ρουκέτες επικράτησαν με 94-93. Olajuwon και Robinson κυμάνθηκαν στα ίδια επίπεδα, με τον πρώτο να έχει 27 πόντους, 8 ριμπάουντ και 6 ασίστ και τον δεύτερο 21 πόντους, 9 ριμπάουντ και 2 ασίστ. Η μικρή υπεροχή του Dream δεν ήταν τόση ώστε να φανταστούμε την συνέχεια...

Και φτάνουμε στο Game 2, στις 24 Μαϊου του 1995. Πριν την έναρξη του αγώνα γίνεται η παραλαβή του τροπαίου του σέντερ των Spurs από τον κομισάριο David Stern, με τον Hakeem να παρακολουθεί λίγα μέτρα μακριά. Οι υπόλοιποι Rockets θεώρησαν ότι ο Hakeem αδικήθηκε. Ο Clyde Drexler δήλωσε μετά από καιρό: "Τον έπιασα και του είπα 'Dream, το ξέρεις ότι πιστεύω ότι αυτό το MVP που μόλις έδωσαν στον David Robinson είναι δικό σου'. Μου έπιασε το χέρι και μου είπε 'Drex μην ανησυχείς, εμείς θα πάρουμε το μεγάλο κύπελλο' ". Ο Robert Horry ήταν σίγουρος ότι ο φίλος και συμπαίκτης του "έβραζε": "Ο Dream κοιτούσε εκεί πέρα και μπορούσες να δεις τον καπνό που έβγαινε από τα αυτιά του σαν να λέει 'αυτό είναι δικό μου.' ". Ο Hakeem ωστόσο δεν το έδειξε, ή τουλάχιστον το έκρυψε πολύ καλά. 

"Καθόμουν δίπλα του εκείνη την ώρα. Ο David παραλαμβάνει το βραβείο προτού ανακοινωθούν οι βασικές πεντάδες. Παίρνει το βραβείο και του λέω εκείνη την ώρα 'δε σε πειράζει που δεν είπαν το δικό σου όνομα?' Μου λέει 'όχι, όχι, όχι Kenny, το αξίζει. Είναι ο καλύτερος παίκτης για φέτος. Κανένα πρόβλημα'. Αλλά εμένα με πείραξε. Όταν ο Hakeem κέρδισε το βραβείο, μας είπε ότι θα ένιωθε άβολα αν πήγαινε να πάρει το βραβείο χωρίς να πάμε κι εμείς μαζί του. Αν δείτε την τελετή, ο Otis Thorpe το κρατάει περισσότερη ώρα. Πιστεύαμε ότι ήταν ο MVP μας. Γνωρίζαμε τι κάναμε για να τον βοηθήσουμε να πάρει αυτό το βραβείο και εκείνος γνώριζε τι κάναμε εμείς για αυτόν. Λίγη ώρα μετά ο David Robinson έπαιρνε το βραβείο ΜΑΣ. Και ένιωσα προσβεβλημένος, ο Mario ένιωσε προσβεβλημένος που δεν αναγνώρισε τον Hakeem, δεν αναγνώρισε εμάς." Ο David Robinson διαχρονικά ήταν ένας άνθρωπος που σεβόταν τους αντιπάλους του, πάντα ταπεινός τόσο στην νίκη όσο και την ήττα. Ωστόσο εκείνη την μέρα της παρουσίασης δεν ανέφερε τον Hakeem όταν αναφερόταν στους υπόλοιπους υποψηφίους. Σε αυτό το γεγονός αναφέρεται ο Kenny Smith.

O Mario Ellie, που γνώρισε εξίσου πολύ καλά τον Dream πίστευε το ίδιο: "Δεν ήταν χαρούμενος. Ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη περηφάνεια που είχε κερδίσει την προηγούμενη χρονιά. Εκείνη την σεζόν που κάναμε ανταλλαγή για τον Clyde είχε τραυματιστεί αρκετές φορές, θα μπορούσε να γίνει back to back MVP. Θυμάμαι όταν ανακοίνωναν τις πεντάδες μου χτύπησε το χέρι τόσο δυνατά, ήταν τόσο συγκεντρωμένος και αποφασισμένος εκείνη την στιγμή. Κάποια στιγμή ο Hakeem μου ζητούσε την μπάλα και του την έδινα, επειδή αν δεν του την έδινα φοβόμουν ότι θα νιώσω την οργή του. Έβλεπες κάτι στα μάτια του που είχαμε να δούμε πολύ καιρό. Και τότε όλοι σκεφτήκαμε 'κάποιος θα έχει πρόβλημα' ".

Ο Hakeem κυριολεκτικά ανακάλυπτε νέες κινήσεις σε εκείνο το παιχνίδι. Διέλυσε τους πάντες. Τον David Robinson, τον Dennis Rodman, τον Terry Cummings. Spin moves, προσποιήσεις, σταυρωτές, fade away με το ένα πόδι μετά από σταμάτημα της ντρίπλας και το βασικότερο όπλο του, το "Dream Shake" με τον Ναύαρχο να πηγαίνει τουλάχιστον δύο φορές από την άλλη πλευρά. Το ρεπερτόριο του ήταν τόσο ποικίλλο, το footwork του απαράμιλλο. Είχε την αρμονία ενός χορευτή, τα σταθερά χέρια ενός καρδιοχειρουργού και την ταχύτητα ενός guard, και όλα αυτά σε ένα σώμα ύψους δύο μέτρων και δεκατριών εκατοστών. Εκείνη την μέρα ο καλύτερος παίκτης του κόσμου ήταν βγαλμένος μέσα από ένα...όνειρο, εκείνη την μέρα η φαντασία μας πραγματικά αποδείχτηκε περιορισμένη, καθώς επουδενί δεν θα μπορούσαμε όχι να κάνουμε, αλλά να επινοήσουμε τέτοιες κινήσεις!

Οι Rockets έκαναν το 2-0 επικρατώντας κατά κράτος των Spurs με 106-96, με τον Hakeem να τελειώνει τον αγώνα με 41 πόντους, 16 ριμπάουντ, 4 ασίστ, 3 κλεψίματα και 2 τάπες, ενώ στον αντίποδα ο Robinson είχε 32 πόντους και 12 ριμπάουντ, ομολογώντας μετά τον αγώνα ότι ο αντίπαλός του ήταν ασταμάτητος: "Δεν ξέρω πως να το πω και να μην φανώ αστείος, αλλά πίστευα ότι τον μάρκαρα πολύ καλά τις περισσότερες φορές. Ο άνθρωπος έκανε το καλύτερο παιχνίδι που έχω δει εδώ και πολλά, πολλά χρόνια". Η νίκη ωστόσο ήταν κάτι παραπάνω από το προβάδισμα που πήραν οι Ρουκέτες. Ήταν η πασιφανής υπεροχή του Hakeem επί του David, ήταν που έσπειραν τον σπόρο της αμφιβολίας στους αντιπάλους τους. Δεν ήταν μοναχά πολύ σκληροί οι Rockets για να πεθάνουν, αλλά θα αποδείκνυαν περίτρανα μέσα στο παρκέ ότι τα ρεκόρ της κανονικής περιόδου δεν λένε τίποτα στα Playoffs. Στο τέλος του αγώνα ο Hakeem ψάχνει τον Kenny Smith που ήδη καθόταν στον πάγκο και του λέει "Kenny, θα πάω στο σπίτι του να πάρω το βραβείο μου.", με τον Jet να απαντάει "Το ήξερα ότι σε πείραξε!" Και τότε γέλασαν μαζί.

Οι Spurs ωστόσο δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Η σειρά μεταφέρθηκε 317 χιλιόμετρα μακριά, στο Houston, και παρά το σοκ του 2-0 πήραν την νίκη στο Game 3 με 107-102, παρά τους 43 πόντους του Olajuwon. Πήραν και το Game 4, με το πειστικότερο παιχνίδι τους μέχρι τότε, κερδίζοντας με 103-81 και κρατώντας τον Hakeem σε χαμηλά ποσοστά (9/24 σουτ). Το παράδοξο της υπόθεσης? Δεν ήταν τόσο οι εμφανίσεις του Ναυάρχου που έκαναν την διαφορά, αλλά μάλλον η ομαδική προσπάθεια των Σπιρουνιών, καθώς ο Hakeem υπερείχε ατομικά ακόμα και στις ήττες της ομάδας του. Πάντως η επιστροφή του San Antonio από το 2-0 έφερε αισιοδοξία στις τάξεις της ομάδας και έκανε τους φίλους της ομάδας να αναθαρρήσουν, ότι ξύπνησαν από αυτό το κακό όνειρο. Μετά το τέλος του Game 4 ο Robinson δήλωσε ότι ο Hakeem "είναι άνθρωπος και δεν μπορεί να σκοράρει 40 πόντους κάθε φορά". Και μάλλον τελικά ο Ναύαρχος υπέπεσε σε μία ύβρη, η οποία και επρόκειτο να φέρει την νέμεση και την τίση για την ομάδα του.

Στο Game 5 οι Rockets δεν είχαν αντίπαλο. Διέλυσαν τους Spurs με 111-90, με τον Hakeem να έχει 42 πόντους, μαζεύοντας παράλληλα 9 ριμπάουντ και μοιράζοντας 8 ασίστ, σμπαραλιάζοντας κυριολεκτικά την άμυνα των Σπιρουνιών. Στην αντίπερα όχθη ο Robinson είχε μόλις 22 πόντους και μάζεψε 12 ριμπάουντ. Ήδη η ιστορία είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Μπορεί ο Robinson να ήταν ο MVP, ο πολυτιμότερος παίκτης της κανονικής περιόδου ωστόσο στο παρκέ ο καλύτερος παίκτης ήταν ο Hakeem, ο οποίος έπαιζε καλύτερα σε κάθε παιχνίδι της σειράς. Το Game 6 ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Το παιχνίδι ήταν πιο κλειστό αυτή την φορά, ωστόσο οι Rockets πήραν την νίκη με 100-95 και την πρόκριση στους Τελικούς του NBA με 4-2, με τον Hakeem να κάνει ακόμα μια τρομακτική εμφάνιση, έχοντας 39 πόντους, 17 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 2 κλεψίματα και 5 τάπες ενώ ο David είχε μόλις 19 πόντους με 6/17 σουτ.

Στην σειρά αυτή συνολικά ο Hakeem είχε μέσο όρο 35.3 πόντους, 12.3 ριμπάουντ, 4.2 τάπες και 5 ασίστ ανά αγώνα, έχοντας ξεκάθαρη υπεροχή του Robinson, ο οποίος είχε 23.8 πόντους, 11.3 ριμπάουντ, 2.1 τάπες και 2.6 ασίστ. 

Η συνέχεια πάνω κάτω είναι γνωστή. Παρά το γεγονός ότι η μονομαχία μεταξύ Dream και Shaq δεν είχε ουσιαστικά νικητή, ήταν οι υπόλοιποι Rockets που υπερείχαν κατά κράτος και κατέκτησαν με σκούπα το πρωτάθλημα απέναντι στους Orlando Magic. Τα τρίποντα του Smith, τα clutch σουτ του Robert Horry, η σταθερότατη παρουσία του Mario Ellie και οι εξάρσεις του Sam Cassell. Τέλος, ο Clyde The Glide, ο άνθρωπος που δέχτηκε κριτική όσο κανένας σε εκείνη την ομάδα έδειξε την ποιότητά του, έχοντας στην postseason 20.5 πόντους, 7 ριμπάουντ και 5 ασίστ, κάνοντας τους επικριτές του να το βουλώσουν. Από την άλλη, ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία ως τότε του Admiral, ο οποίος θα έπρεπε να περιμένει λίγα χρόνια ακόμα, και πιο συγκεκριμένα τον ερχομό των Tim Duncan και Gregg Popovich ώστε να φτάσει στο πολυπόθητο δαχτυλίδι.

Η σειρά αυτή δεν ήταν ακριβώς ακόμα μια ιστορία "Δαυίδ εναντίον Γολιάθ", καθότι μπορεί οι Rockets να είχαν τα προβλήματά τους, αλλά δεν έπαυαν να είναι οι πρωταθλητές του ΝΒΑ. Σίγουρα δεν είχαν το momentum των Spurs, ωστόσο μπήκαν με το μαχαίρι στα δόντια, έτοιμοι να υπερασπιστούν τα σκήπτρα τους. Και η κόντρα των δύο αρχηγών απλά έριξε λίγο παραπάνω λάδι στην φωτιά. Μία κόντρα ωστόσο που έμεινε στις τέσσερις γραμμές του παρκέ, με τους δύο να αναγνωρίζουν ο ένας το μεγαλείο του άλλου. Ο David Robinson δήλωσε μετά από χρόνια ότι ακόμα και σήμερα δεν μπορούσε να το χωνέψει πλήρως, αλλά ο Olajuwon ήταν απλά πολύ, πολύ καλός. Από την άλλη ο Hakeem δήλωσε: "O κόσμος βλέπει τα στατιστικά και δεν πιστεύει ότι ο Robinson αμύνθηκε πολύ καλά, αλλά αυτό δεν ισχύει. Έπρεπε να του κάνω μία, και δύο, και τρεις, και τέσσερις προσποιήσεις απλά για να βρω καλές προϋποθέσεις να σουτάρω γιατί πάντα ανέκαμπτε. Θα του έκανα μια προσποίηση και θα έκανε recover δύο και τρεις φορές. Ήταν πραγματικά μια σειρά για το πρωτάθλημα. Δεν πιστεύω ότι έπαιξα ποτέ καλύτερα από τότε, γιατί κανείς δεν με οδήγησε στο να παίξω έτσι όπως εκείνος".

Θα μου επιτρέψετε να παραφράσω την θρυλική ατάκα του Rudy Tomjanovich "Ποτέ μην υποτιμάς την καρδιά ενός πρωταθλητή" και να πω το εξής: Ποτέ μην υποτιμάς την υπερηφάνεια ενός MVP. Ο Hakeem εκείνη την διετία 1993-1995 ήταν απλά και καθαρά ο καλύτερος παίκτης της λίγκας και δεν επέτρεψε σε κανέναν να αμφισβητήσει την κυριαρχία του. Ο άνθρωπος δεν έπαιζε μπάσκετ, χόρευε μέσα στο παρκέ. Και ξέρετε, ε? 25 χρόνια μετά, ακόμα κάπου αναρωτιέμαι τι τρομερές μονομαχίες θα βλέπαμε ανάμεσα σε Bulls και Rockets, εάν ο MJ δεν είχε αποσυρθεί και δεν έπαιζε baseball στα γήπεδα της Alabama. Όπως και να έχει, το "Όνειρο" έγινε πραγματικότητα και αποτυπώθηκε με χρυσά γράμματα στα κιτάπια της ιστορίας του μπάσκετ...