ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ

Κάναμε μια από αυτές τις συναντήσεις team bonding και απαντούσαμε στο ποια είναι η αγαπημένη μας στιγμή στην καριερα μας σε όλη μας την ζωή. Λέγαμε ο καθένας το δικό του, και ήρθε η στιγμή του Klay. Όλοι περιμεναμε να πει για τους 37 πόντους σε μια περίοδο. Εννοώ είναι ρεκόρ ΝΒΑ.

Κι όμως όταν ξεκίνησε να μιλάει είπε " η αγαπημένη μου στιγμή στο μπάσκετ ήταν όταν σε ένα παιχνίδι πήρα την μπάλα αρκετά μακρυά από το καλάθι. Με το που την πιάνω ακούω τον Αντρέ να φωνάζει " για όνομα του θεού Klay, είσαι σχεδόν στο κέντρο του γηπέδου" , οπότε και γω το σκέφτομαι μια στιγμή παραπάνω, κοιτάζω το καλάθι αλλά σουτάρω έτσι κι αλλιώς. Η μπάλα παει μέσα. Γυρίζω τότε στον Αντρέ και του λέω " Άντε γαμησου Iggy"..."

Όλη η ομάδα πέφτει κάτω από τα γέλια. Εγώ μέσα μου σκέφτομαι " Αλήθεια τώρα φίλε, αυτή είναι η αγαπημένη σου στιγμή?".... Αυτός είναι ο Κλέι, καμιά φορά όταν πιάνει την μπάλα βλέπει μόνο το καλάθι .

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτός. Εννοώ, ο πρώτος και καλύτερος ήταν πάντα ο Steph. Για τον Steph έχουν πει πάρα πολλά και η αλήθεια είναι ό,τι αν δεν είχε ξεκινήσει με αυτούς τους τραυματισμούς στους αστραγάλους και δεν έπαρνε μικρότερα συμβόλαια από ότι άξιζε, οι Warriors δε θα γινόταν ποτέ η ομάδα που είναι. Πολλοί τον βλέπουν ως έναν απλά βιρτουόζο του μπάσκετ. Δεν είναι όμως έτσι. Είναι απλά τόσο γαμημένα ταλαντούχος σε ότι άθλημα και να κάνει. Ειδικά σε όσα έχουν να κάνουν με επιδεξιότητα. Κανείς δεν τολμάει να παίξει μαζί του πινγκ πονγκ. Για το γκολφ? Δεν το συζητάμε. Βρίσκει την τρύπα σχεδόν πάντα με την πρώτη. Θα μπορούσε να είναι πρωταθλητής. Αλλά ακόμη και όταν πήγαμε μία φορά για μπέιζμπολ, ο τύπος έκανε δύο απανωτά χτυπήματα για homerun. Και δεν είναι καν επαγγελματίας παίκτης...Τώρα το πως από το παιδί που θα ήθελαν όλοι για γαμπρό τους, έγινε μέσα σε δύο χρόνια ο προκλητικός σταρ του ΝΒΑ, γι αυτό απλά ψάξτε την νοοτροπία των ανθρώπων που αρέσκονται στο να γκρεμίζουν ότι είναι άφθαστο. Και εκείνοι οι Warriors ήταν άφθαστοι.

Να πούμε και για τον τρίτο? Τον Draymond? Αυτός και αν μεταλλάχθηκε στην συνείδηση του κοινού από τον μαχητή που παλεύει σε κάθε αγώνα σαν να είναι ο τελευταίος του, στον κακό του ΝΒΑ. The unbeatable effect. Πολλοί τον θεωρούν σαν έναν απλό hustler. Δεν είναι έτσι και δεν ήταν ποτέ έτσι. Και αυτό μπορείς πολύ εύκολα να το καταλάβεις εάν ερχόσουν σε μία προβολή βίντεο της ομάδας. Εκεί που μιλάμε για τακτική και προετοιμαζόμαστε για τα επόμενα παιχνίδια. Εμένα πάντα μου άρεσαν αυτές οι στιγμές γιατί ένιωθα σαν μαθητής. Και ήμουν καλός. Ακόμη είμαι δηλαδή. Αλλά ο Draymond είναι το κάτι άλλο. Έρχεται σε αυτές με τετράδιο για να κρατήσει σημειώσεις γι αυτά που δεν ξέρει. Και ξέρει τα πάντα. Μπορείς να τον ρωτήσεις για τα στατιστικά ενός παίκτη σε ένα άσημο κολλέγιο και να σου πει όχι μόνο τα στατιστικά του αλλά και το πως προβλέπει το μέλλον του. Και κατά πάσα πιθανότητα θα έχει δίκιο. Πολλοί το υποτιμάνε και δεν το βλέπουν, αλλά για μένα ο Draymond είναι ένας λάτρης του μπάσκετ. Ένας μελλοντικός GM. Όλοι εμείς βλέπουμε το μπάσκετ και σαν δουλειά. Αυτός απλά το βλέπει σαν απόλαυση. Ήρθε στο μπάσκετ περνώντας από μεγάλες δυσκολίες αλλά δεν βλέπω κανέναν λόγο για να φύγει από αυτό μέσα στα επόμενα 50 χρόνια....

(Αποσπάσματα από το βιβλίο του Andre Iguaodala για την ζωή του στο μπάσκετ, αναλύωντας το DNA και την νοοτροπία των πρωταθλητών...)