Παμε τσαρκα....

Ήμασταν πιτσιρικάδες. Δεκαπεντάχρονοι έφηβοι, ξημεροβραδιαζόμασταν στο Παλαί και στο πέτρινο γήπεδο της ΧΑΝΘ, εραστές της πορτοκαλί μπάλας, αποσυνάγωγοι σχεδόν, αφού οι συνομήλικοι, οι περισσότεροι συνομήλικοι, ήταν φανατικοί του ποδοσφαίρου.

Εμείς, συνεπαρμένοι από την ιστορία του αθλήματος, από την ταχύτητα, την εξυπνάδα, τη δύναμη που χρειαζόταν για να παίξεις αλλά και την αγωνία, τις εντάσεις, την απρόσμενη εξέλιξη που συνήθως είχαν τα παιχνίδια που παρακολουθούσαμε, συνεπαρμένοι από όλα αυτά, αλλά και από μια αίσθηση «ελίτ» που ούτως ή άλλως μας προσέδιδαν οι ποδοσφαιρόφιλοι, κινούμασταν στα στέκια του μπάσκετ με μια λελογισμένη έπαρση, μια κοσμοπολίτικη διάθεση και έναν «ξερολισμό» σε εμβρυακή ηλικία.

Τον Νοέμβριο του 1979 μάθαμε για τη μεγάλη μεταγραφή. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε και στις προπονήσεις και να τον βλέπουμε να ανεβοκατεβαίνει τις κερκίδες μετά την προπόνηση, φορώντας ένα γιλέκο με βάρη. Δε μας γέμιζε το μάτι. Ήταν κοντός, άτεχνος και ατομιστής. Στον πρώτο αγώνα που έπαιξε, στις 2 Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς, έβαλε 30 πόντους αλλά δε μας γέμισε το μάτι. Ήταν πολύ ατομιστής. Μετά, άλλαξε την ιστορία του αθλήματος στη χώρα μας. Για τον Νίκο Γκάλη ο λόγος.

Πάμε τσάρκα, λοιπόν. Πάμε τσάρκα στις αναμνήσεις, στα μεγάλα και τα μικρά ματς, στα μυστικά που ανακαλύψαμε, σε εκείνα που έμειναν άλυτα, στις εξαιρετικές συμβουλές, στις πικρές ήττες, στις σπάνιες νίκες, τις επικές, τις θρυλικές, πάμε τσάρκα στα «βάλτο αγόρι μου» στις καταιγιστικές ανατροπές και τις ήττες που μας πόνεσαν.

Θα τα λέμε εδώ, αποκομμένοι από τον ξερολισμό και με μια διάθεση αναστοχασμού για τον μεγάλο έρωτα, που θριαμβευτικά έχει κλέψει τις καρδιές μας.

Θα τα λέμε εδώ, στο Basketbook, μια νέα προσπάθεια να βρουν πεδίο δράσης και επαφής όλοι και όλες οι ερασιτέχνες του ομορφότερου αθλήματος του κόσμου.

Πάμε τσάρκα…

Φιλέας Φογκ