Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΖΑΡΚΟ ΠΡΙΝ ΑΠ' ΤΗ ΒΟΛΗ

Όταν στήθηκε στη γραμμή των βολών, ήξερε πως θα τις χάσει. Ήταν ακόμα ο ηγέτης, ο παιχταράς, αυτός που έψαχναν όλοι στα κρίσιμα σημεία. Αλλά οι βολές;

Πονεμένη ιστορία. Ο άνθρωπος που στην καριέρα του είχε ποσοστό 85%, που κάποτε έβαλε 23/23, άρχισε να βλέπει το καλάθι πέρα απο τα τρία μέτρα σαν κουμπότρυπα. Βρήκε άλλους τρόπους να καλύψει το κενό, το ταλέντο του ήταν τόσο ξεχωριστό που δεν θα άφηνε αυτή την ενοχλητική λεπτομέρεια να σταθεί εμπόδιο στα όνειρα του και σε αυτά του Ολυμπιακού.

Ένιωθε πως το χρωστούσε, εκείνη η γραμμή στο Μπομπλάν που ακόμα και σήμερα αυτός ορκίζεται πως δεν την πάτησε, εκείνη η πληγή ήταν ακόμα ανοιχτή. Και όταν η ομάδα ξεπέρασε το εμπόδιο των απέναντι στον ημιτελικό με αυτόν κορυφαίο, θέλω να μου πείτε ειλικρινά. Υπήρχε έστω και ένας που πίστευε πως το Κύπελλο Πρωταθλητριών δεν θα έρθει στην Ελλάδα;

Μετά Χριστόν προφήτες εμφανίστηκαν πολλοί αργότερα αλλά στις 21 Απριλίου του 94 όλοι αυτοί ήταν κρυμμένοι, κανείς τους δεν έβαζε τα λεφτά του στην Μπανταλόνα. Ούτε καν οι δημοσιογράφοι που βιάστηκαν να τον ψηφίσουν ως MVP του τελικού θεωρώντας την ισοπαλία του ημιχρόνου πλασματική και πως στο δεύτερο μέρος ένας ανεβασμένος Ολυμπιακός θα έχτιζε μια άνετη διαφορά.

Διαψεύσθηκαν οικτρά και οι προβλέψεις τους πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων. Ο άλλος Ρόι, οχι ο αληθινός αλλά ο κακός δίδυμος αδερφός του συνέχισε να σέρνεται στο γήπεδο, ο Ιωαννίδης δεν άφησε ποτέ το χαλινάρι για να τρέξει η ομάδα όπως έκανε όλη τη χρονιά και ήταν η καλύτερη της Ευρώπης στο ανοιχτό γήπεδο, ο Φασούλας έκανε ήρωα τον Φεράν.

‌Και εκείνος; Ήξερε πως τα φώτα ήταν στραμμένα πάνω του, οι συμπαίκτες του πίστευαν σε αυτόν, περίμεναν πως για άλλη μια φορά θα βγάλει λαγούς απο το καπέλο του, θα καθαρίσει το παιχνίδι. Ακόμα και αν είχε μείνει άσφαιρος στο δεύτερο μέρος, ακόμα και αν στα 6'16" που ο Ολυμπιακός έμεινε χωρίς πόντο η μπάλα έφτασε μόνο μία φορά στα δικά του χέρια και αυτό απο επιθετικό ριμπάουντ.

‌

Ανάμεσα στο τρίποντο μαχαιριά του Τόμπσον και στο βάλε βγάλε του σακακιού του, ο Ιωαννίδης έδωσε εντολή στον Τόμιτς να του πασάρει τη μπάλα την ώρα που αυτός ποστάριζε τον Σμιθ. Πήρε το φάουλ, πήγε στη γραμμή. Έσκασε τη μπάλα στο παρκέ τρεις φορές, σήκωσε το κεφάλι προς το καλάθι. Τα χέρια του βαριά, ασήκωτη η ευθύνη στους ώμους του. Και τα μάτια του, ναι τα μάτια του. Αυτά που είναι ο καθρέφτης της ψυχής, που δείχνουν αυτό που νιώθουμε. Και εκείνη την στιγμή αυτός φοβόταν...

Η βολή χάθηκε, ο αγώνας τελείωσε, το Πρωταθλητριών έμεινε όνειρο. Στη συνέντευξη τύπου ο τραγικός ήρωας ζούσε την δική του κόλαση, με βλέμμα κενό αναζητούσε την κάθαρση που δεν ερχόταν. Ένας διαλυμένος ψυχολογικά άνθρωπος που ήξερε πως είχε απογοητεύσει τους συμπαίκτες του, τον προπονητή του, την ομάδα και πάνω απο όλους τον ίδιο του τον εαυτό.

Γιατί άφησε τον φόβο του να τον κυριεύσει, τον φόβο του Ζάρκο πριν απ' τη βολή...