Ο Σταυρος Ελληνιαδης στο BasketBook
Του Θοδωρή Νικολάου
Δυο πράγματα αρκούν για να καταλάβουν όλοι τη ψυχοσύνθεση του ανδρός. Πρώτο, μετά τη σημαντική νίκη του Ιωνικού Νικαίας (όπου βρίσκεται ως πρόεδρος της ομάδος) 2 δεσποινίδες εξαιρετικής φυσιογνωμίας, τον περίμεναν στο διάδρομο των αποδυτηρίων κοιτώντας τον στα μάτια καθώς περνούσε φωνάζοντάς του «Μπράβο μπαμπά».
Δεύτερο και ίσως πιο κατατοπιστικό συμβάν? Στο πρώτο ματς του βοηθού προπονητή του Ιωνικού Νικαίας, του Θανάση Κασαπίδη: Καθώς έβγαινε από τα αποδυτήρια ο assistant, τον πλησιάζει ο Σταύρος Ελληνιάδης τον κοιτάει στα μάτια και του λέει «Είναι παρθένα», και κατευθυνόμενος στο καθρέπτη, έβγαλε τη χτένα του και άρχισε να χτενίζεται, προκαλώντας ένα εύθυμο κλίμα σε όσους το είδαν.
Αυτός είναι ο Σταύρος Ελληνιάδης. Ένας ήρεμος, ακομπλεξάριστος, ευγενής και ανοικτός μπασκετάνθρωπος που χωρίς δεύτερη σκέψη δέχθηκε να μας μιλήσει.
Η πρώτη ερώτηση δεν μπορούσε να μην αφορά το περίφημο σύνθημα το οποίο και χρησιμοποιεί και ο ίδιος, «Είναι παρθένα , του Ελληνιάδη η χτένα». Πώς βγήκε?
Το σύνθημα αυτό πρωτο-ακούστηκε σε ένα ματς όταν ήμουν στον Ολυμπιακό και είχαμε ανέβει Θεσσαλονίκη για να παίξουμε εναντίον του ΠΑΟΚ. Στη προθέρμανση , άρχισαν εν χορώ να τραγουδούν οι φίλαθλοι το σύνθημα αυτό. Δεν είχα καταλάβει τι έλεγαν καθώς ήμουν συγκεντρωμένος στη προθέρμανση όταν με πλησίασαν οι συμπαίκτες μου και μου είπαν «ξύπνα ρε για εσένα το λένε». Σας λέω την αλήθεια ότι όλοι βάλαμε τα γέλια. Ήταν ένα ωραίο και πετυχημένο αστείο που όλοι το χρησιμοποιήσαμε από τότε.
Η δεύτερη ερώτηση ήταν πώς ξεκίνησε να ασχολείται με την καλαθόσφαιρα.
Ήμουν ένα παιδί γέννημα θρέμμα του Πειραιά. Την εποχή που ήμουν παιδί ασχολιόμουν με πολλά σπορ και πρέπει να σου πω ότι ήμουν καλός με ότι καταπιανόμουν. Εκεί που ήμουν πολύ καλός ήταν το ποδόσφαιρο. Στις αλάνες στο παλιό Δελφινάριο μαζευόμασταν και παίζαμε εκείνη την εποχή. Σε ένα από αυτά τα παιχνίδια, μας είδε ο Πρόεδρος της ΕΣΚΑΝΑ ο κος Λυμπεράτος και μας είπε απλά «ρε παιδιά δεν έρχεστε να παίξετε λίγο μπάσκετ»? Και έτσι άρχισε η ενασχόλησή μου με το άθλημα ξεκινώντας στον Πειραϊκό. Πρέπει να σου πω ότι ο Πειραϊκός ήταν η πρώτη ομάδα στα τέλη της δεκαετίας του 70 (1976-1977) που δημιούργησε τμήμα μίνι μπάσκετ . Σε ένα παιχνίδι θυμάμαι εναντίον του Εθνικού ως παιδί,είχα σκοράρει 104 πόντους! Επειδή τότε ο Πειραιάς είχε πολλές ανηφόρες και σκαλοπάτια, λόγω του ότι γυρνάγαμε πολύ με τα πόδια, μέχρι να πάμε στη προπόνηση, ή σε πολλά άλλα σημεία ,έπρεπε να ανέβουμε πολλά σκαλοπάτια κάτι που εμένα με έκανε να το δω ως άσκηση και προπόνηση. Είχα δε τη τύχη να έχω «σχηματιστεί» σωματικά σε σχετική νεαρή ηλικία κάτι που με βοήθησε στη πορεία μου.
Η συνέντευξη συνεχίστηκε με την ερώτηση ποιος άνθρωπος του έχει μείνει στη μνήμη περισσότερο στη πορεία του, ποια θετική ανάμνηση έχει κρατήσει πιο πολύ και ποιον θεωρούσε τον πιο δύσκολο αντίπαλο.
Ο Γιώργος Κολοκυθάς είναι ένας άνθρωπος που μου έχει μείνει με τις καλύτερες αναμνήσεις. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος του μπάσκετ. Τώρα, τα χρόνια μου στον Ολυμπιακό σίγουρα είναι αυτά που θεωρώ ως τα καλύτερα στην πορεία μου και μου άφησαν τις καλύτερες αναμνήσεις. Τα ταξίδια, οι νίκες, οι επιτυχίες, οι φιλίες, οι αναμνήσεις. Ο τότε πρόεδρος ο Κόκκαλης ήταν για όλους μας σαν πατέρας. Ποτέ δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα στην ομάδα ή έξω από αυτή. Ως πιο δύσκολο αντίπαλο δεν έχω πολλά να σκεφτώ, ο Νικ (Γκάλης) ήταν ο πιο δύσκολος παίκτης. Απλά δεν σταματιόταν…
Και η άμεση ερώτηση ήταν ένα φυσικό επακόλουθο της τελευταίας πρότασης του Σταύρου Ελληνιάδη… Έχοντας τη μνήμη του Γκάλη από τα μεταξύ σας παιχνίδια αλλά και βλέποντας την εξέλιξη του παιχνιδιού αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, αν μεταφερόταν στο σήμερα ο Γκάλης στην Ευρώπη τι θα έκανε?
Ο Γκάλης στο πικ του δεν σταματιόταν από κανέναν. Και σήμερα τα ίδια θα έκανε. 40 πόντους θα έβαζε σε κάθε ματς. Ήταν τρομερός αθλητής, πέρα από παίκτης. Προσπαθούσαν να τον χτυπήσουν για να τον σταματήσουν και έφευγαν με μώλωπες όσοι το επιχειρούσαν.
Θυμάστε κάποιον παίκτη που σας άφησε αναμνήσεις που ανακαλείτε συχνά?
Ο Ζάρκο. 2 χρόνια ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο. Είναι ένα εξαίρετο παιδί, αλήθεια. Πολύ καλό παιδί. Μόνο που δεν με άφησε 2 χρόνια να κοιμηθώ ένα ολόκληρο βράδυ. Τα βράδια είχε μια ατομική συσκευή τηλεόρασης που την έβαζε μπροστά του για να παρακολουθεί παιχνίδια ΝΒΑ….Αλλά σου ξαναλέω, είναι φοβερό παιδί.
Για τον "Ξανθό τι έχετε να μας πείτε και την συνεργασία σας? Ισχύουν αυτά για τα γούρια του και τις δεισιδαιμονίες του?
Ο Ιωαννίδης ήταν ένας άνθρωπος που είχε τις συνήθειές του, τα γούρια του και δεν τα άλλαζε για κανένα λόγο. Στο πούλμαν έπρεπε πάντα να κάθεται στη δεύτερη σειρά πίσω από τον οδηγό, στην εξωτερική πλευρά. Θυμάμαι σε ένα ταξίδι, που κάθισε εκεί ένας συνεργάτης της ομάδος και ενώ ήταν άδειο το πούλμαν ο ξανθός δεν έμπαινε και έστειλε άνθρωπο να τον σηκώσει για να μπει…Άλλο συνήθειο που είχε ήταν ότι έπρεπε να μπει τελευταίος στο πούλμαν και να κατέβει τελευταίος. Θυμάμαι στην Ιταλία σε μια προετοιμασία, όπου μετά την προπόνηση ξεκίνησε το πούλμαν και ερχόταν από πίσω ένας από την ομάδα μας τρέχοντας και ο ξανθός, αφού κατέβασε τα καντήλια του, είπε στον οδηγό να σταματήσει για να κατέβει, περίμενε τον παίκτη να ανέβει και μετά ξαναανέβηκε. Ήταν όμως ένας άνθρωπος της σκληρής δουλειάς. Στην προετοιμασία μας είχε 3 προπονήσεις τη μέρα. Το πρωί τρέξιμο γρήγορο χωρίς διακοπή για 45 λεπτά , μετά πρωινό, μετά πηγαίναμε για προπόνηση μέχρι το μεσημέρι, επιστροφή στο ξενοδοχείο για φαγητό και ξεκούραση και το απόγευμα πάλι. Σου λέω ότι τότε είχαμε εξαντληθεί όλοι κάποια βράδια…
Αν είχατε να πείτε κάτι σήμερα στα παιδιά που ασχολούνται με το μπάσκετ, τι θα ήταν?
Να μην αφήνουν του γονείς τους να επεμβαίνουν σε τέτοιο βαθμό στο μπάσκετ τους. Οι περισσότεροι γονείς έχουν μετατραπεί σε προπονητές και δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να διασκεδάσουν το παιχνίδι και πολύ χειρότερο να έχουν την πρόοδο που τους αναλογεί.
Κάποιον παίκτη θυμάστε παλιό που σας έκανε εντύπωση?
Κοίτα εμείς μικροί ξεκινάγαμε με τα πόδια και πηγαίναμε να δούμε τον Καστρινάκη , τον Στήβ. Ο Στηβ αυτό που τον έλεγαν «λιοντάρι» είχε λόγο. Ήταν ένας πολύ παθιασμένος και μαχητικός παίκτης που όταν έμπαινε μέσα στο γήπεδο τα έδινε όλα. Και ήταν και εξαιρετικός σουτέρ. Αλλά ήταν ένας πολύ παθιασμένος και μαχητικός παίκτης.
Κάτι επιπλέον που δεν έχετε ξαναπεί από τη μπασκετική σας πορεία και ο κόσμος δεν το ξέρει ?
Έτσι ενδεικτικά μου έρχεται κάτι στο νου που δεν έχω ξαναπεί. Αφού είχαμε παίξει με τη Λάρισα, ακολουθούσε το ευρωπαϊκό παιχνίδι με τη Λιμόζ στη Πάτρα, καθώς ήμασταν τιμωρημένοι. Πρέπει να είμαστε η μοναδική αθλητική ομάδα που τότε μεταφερθήκαμε αεροπορικώς από το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Λάρισας σε αυτό του Αράξου και από εκεί με πούλμαν στη Πάτρα. Δεν το έχω ξανακούσει να έχει γίνει αυτό.
Πώς είναι να είσαι στον Ιωνικό Νικαίας και να προσφέρεις από το πόστο του Προέδρου?
Είναι ένα σημαντικό συναίσθημα να μπορείς να προσφέρεις σε ένα τέτοιο υψηλό επίπεδο και σε ένα ιστορικό σωματείο όπως ο Ιωνικός Νικαίας. Αν σκεφτείς μόνο ότι από εδώ βγήκε ο Παναγιώτης Γιαννάκης, καταλαβαίνεις που βρίσκεσαι…
Σαν Σήμερα
24/11/1950
